Στη ραψωδία υ, που θα διαβάσουμε αυτήν τη βδομάδα φίλες και φίλοι, τρεις άνθρωποι ασχολήθηκαν με τον μεταμφιεσμένο Οδυσσέα αλλά κανένας δεν αντέδρασε όπως ο άλλος – και ας ήτανε κοινός ο στόχος τους και στην ίδια περίοδο: ο ήρωας, γι’ αυτούς ο άγνωστος, εριστικός ζητιάνος.
• Ο γιδοβοσκός Μελάνθιος τον αποπήρε, του φώναξε να τους αδειάσει τη γωνιά, τον απείλησε πως θα πιαστούνε στα χέρια.
• Ο μνηστήρας Κτήσιππος του φέρθηκε βίαια, έπιασε ένα κόκκαλο απ’ το βόδι που τρώγανε στο πλούσιο τραπέζι και του το πέταξε στο κεφάλι. Ο Οδυσσέας πρόλαβε και παραμέρισε άρα το κόκαλο χτύπησε στον τοίχο.
• Ο δούλος Φιλοίτιος, αμέσως μόλις τον πρόσεξε, ενδιαφέρθηκε για τον ξένο ζητιάνο. Παρατήρησε ότι είχε αρχοντικό σωματότυπο, του μίλησε στοργικά και – το σημαντικότερο – αναγνώρισε στο χάλι του τον δικό του πόνο, των δικών του ανθρώπων που είχανε τέτοια βάσανα.
Η διαφορά στη συμπεριφορά τουΦιλοίτιου από τους άλλους ήταν η ενσυναίσθηση, δύναμη που προέρχεται από την παιδεία του ανθρώπου:
Η συνέχεια στο https://www.diadrastika.com/2018/06/giati-odysseas-den-ormise-stoys-mnistires.html#