Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Μία μέρα που όλοι οι χριστιανοί στην Ελλάδα, θυμούνται με κατάνυξη τα πάθη και τη σταύρωση του Σωτήρα τους, του Ιησού Χριστού, κάτι βέβαια που δεν πρέπει να γίνετε μόνο μια φορά το χρόνο (κάθε Πάσχα), αλλά κάθε Κυριακή όταν μεταλαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού (Θεία Κοινωνία), αλλά και κάθε μέρα, όταν προσευχόμαστε και ζητάμε το Αίμα του Χριστού να μας καθαρίζει.
Είναι ανάγκη βέβαια να έχουμε κατανοήσει πλήρως, τι έγινε εκείνη την Παρασκευή, πριν από 2000 χρόνια περίπου και ποιός ήταν Αυτός που υπέστη τόσο μεγάλη ταπείνωση, και πέθανε πάνω στο σταυρό με τον πιο βασανιστικό και ατιμωτικό τρόπο, το σταυρικό θάνατο. Δεν ήταν ένας απλός άνθρωπος, ήταν ο ίδιος ο ενσαρκωμένος Υιός του Θεού (Ιωάνν. 1:14), που υπήρχε πάντα δίπλα στον Πατέρα Θεό (Ιωάνν. 1:1), ήταν ο Λόγος του Θεού (Ιωάνν. 1:1), διαμέσου του οποίου ο Δημιουργός Θεός, δημιούργησε τα πάντα (Ιωάνν. 1:3).
Αυτός λοιπόν, ο Υιός του Θεού, “που υπήρχε σε μορφή Θεού, δεν νόμισε απραγή να είναι ίσα με το Θεό, αλλά εκένωσε τον Εαυτό Του, έλαβε δούλου μορφή και αφού έγινε όμοιος με τους ανθρώπους, ταπείνωσε τον Εαυτό Του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού” (Επιστολή προς Φιλιππισίους 2:6-8).
Είναι ασύλληπτο, ότι Αυτός που δημιούργησε τα πάντα όσα βλέπουμε και τον ίδιο τον άνθρωπο, να φτάσει στο σημείο, (ο ίδιος ο Δημιουργός), να ταπεινωθεί τόσο πολύ από το ίδιο του το δημιούργημα, τον άνθρωπο. Όπως διαβάσουμε στα ευαγγέλια, τον μαστίγωσαν (Ματθ. 27:29, Ιωάνν. 19:1), τον έφτυσαν στο πρόσωπο (Ματθ. 26:67, 27:30), τον χτύπησαν με καλάμι στο κεφάλι (Ματθ. 27:30, Μάρκ. 15:19), τον γρονθοκόπησαν (Ματθ. 26:67), τον ράππισαν (Ματθ. 26:67, Λουκ. 22:64, Ιωάνν. 18:22, 19:3), τον βλασφήμησαν (Ματθ. 27:39, Μάρκ.15:29, Λουκ. 22:65, 23:39), τον ενέπαιξαν (Μάτθ. 27:29, 27:31, 27:41, Μάρκ.15:20,31, Λουκ. 22:63, 23:10, 23:34-36), τον ονείδησαν (Ματθ. 27:44, Μάρκ. 15:32), τον κατηγόρησαν (Λουκ. 23:2, 32:10), του φόρεσαν ακάνθινο στεφάνι (Μάρκ. 15:17, Ιωάνν. 19:5) και στο τέλος τον σταύρωσαν.
Γιατί άραγε, ο μονογενής Υιός του Θεού, που όπως αναφέραμε υπήρχε πάντα ως Θεός, δέχτηκε αυτήν την ταπείνωση και αυτή τη θυσία; Ο Λόγος του Θεού μας εξηγεί ότι, “με τέτοιο τρόπο αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Υιό Του τον μονογενή, για να μη χαθεί κάθένας ο οποίος πιστευέι σε Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια” (Ιωάνν. 3:16). Η θυσία του Χριστού, ήταν ο μόνος τρόπος, για να συμφιλιωθεί ο άνθρωπος με το Θεό. Υπήρχε ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο ένα πολύ βαθύ και αδιαπέραστο χάσμα.
Ο Χριστός θυσίασε το σώμα Του και έγινε γέφυρα, για να μπορέσει να περάσει ο άνθρωπος πάνω από αυτό το χάσμα της αμαρτίας και να συμφιλιωθεί με τον Πατέρα Θεό, για να γίνει το πλάσμα του Θεού, παιδί του Θεού.
Ο Χριστός πλήρωσε για τις αμαρίες όλων των ανθρώπων, όλων των εποχών. ‘Ολες η αμαρτίες όλου του κόσμου έπεσαν πάνω στον Άγιο και Αναμάρτητο και πέθαναν καρφωμένες πάνω στο σταυρό μαζί Του.
Και ήταν η μόνη στιγμή που ο Πατέρας Θεός, έστρεψε το Προσωπό Του από τον Υιό Του, μη μπορώντας να βλέπει τον ‘Αγιο και Αναμάρτητο, σκεπασμένο με όλη την αμαρτία του κόσμου. Ποιός άλλος θεός έκανε μια τόσο μεγάλη θυσία αγάπης για τον άνθρωπο; Κανένας. Μόνο ο Αληθινός Θεός, που αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο και ταλαιπώρησε και θυσίασε ό,τι πιο πολύτιμο είχε (τον Υιό Του το Μονογενή).
Το έκανε για σένα και για μένα. Αν μέχρι τώρα δεν έχεις δεχτεί αυτη τη Θυσία (που έγινε και για σένα), είναι η ευκαιρία που σου δίνεται, να πλησιάσεις κι εσύ στο σταυρό του Γολγοθά, να δεις το Αίμα του Χριστού, που ακόμα τρέχει από τις πληγές Του για τις δικές σου αμαρτίες και να Του πεις και συ με συντριβή και μετάνοια: “Κύριε Ιησού Χριστέ, είμαι κι εγώ ένας αμαρτωλός. Οι δικές μου αμαρτίες σε οδήγησαν στο σταυρό. Εσύ όμως πλήρωσες γι’ αυτές. Συγχώρεσε με”. Και τότε θα νιώσεις τη Χάρη του Θεού πάνω σου και μέσα σου, την αγάπη Του να σε πλημμυρίζει, την ψυχή σου να ελευθερώνεται από κάθε αμαρτία, πάθος και θλίψη και το βάρος των αμαρτιών σου, να φεύγει από μέσα σου. Μετά τη σταύρωση ακολουθεί η ανάσταση. Μια ημέρα χαράς, ζωής, ελευθερίας. Αν δεχτείς τη θυσία του Χριστού, θα ζήσεις κι εσύ τη δική σου ανάσταση, την ανάσταση της ψυχής σου, που είναι “νεκρή”, λόγω των αμαρτιών.
Καλή ανάσταση.
Σταύρος Π.