Πως να σας γράψω τώρα την ιστορία. Μια ιστορία η οποία είναι απίστευτη σε εμάς του ίδιους που τη ζήσαμε είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει πιστευτή σε κάποιον που είναι από έξω.
Μου έχει συμβεί αρκετές φορές στη ζωή μου μια ιστορία να είναι τόσο περίεργη που να δυσκολεύομαι κατ’ αρχάς να τη χωνέψω ο ίδιος. Μετά όταν καλείσαι να την μοιραστείς δυσκολεύεσαι να την εξιστορήσεις. Ο λόγος είναι απλός, υπάρχει μια δυσκολία να γίνεις πιστευτός. Αυτό είναι απολύτως φυσιολογικό και κατανοητό. Αφού δεν πιστεύεις τα ίδια σου τα μάτια και αυτιά.
Η ιστορία ξεκίνησε πριν ένα χρόνο περίπου όταν μεσολάβησα ώστε να έρθει ομαλώς μια οικογένεια Ελλήνων στην Γερμανία. Επιθυμούσαν την μετανάστευση και εγώ χρειαζόμουν έναν έμπιστο συνέταιρο με γνώσεις οικονομικής διαχείρισης. Γνωρίζω την χώρα εκ γενετής και κατοικούσα ήδη στη χώρα χρόνια.
Φυσικά απαιτείται η σχετική γραφειοκρατία, εύρεση σπιτιού, επίπλωση και λοιπά. Στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά (και υπήρχαν) απαιτείται η εύρεση σχολείου.
Η εύρεση σχολείου δεν θεώρησα ότι θα αποτελούσε πρόβλημα. Τα παιδιά τελείωσαν το Γυμνάσιο στην Ελλάδα αριστούχοι, είχαν πτυχία Αγγλικών και έκαναν 6 χρόνια ιδιαίτερα Γερμανικών. Είχαν μάλιστα το πτυχίο «Β1».
Η αλήθεια είναι ότι δεν έπεσα έξω. Μια επικοινωνία με το τμήμα «Integration» και μια πιστοποίηση των απολυτηρίων από την αρμόδια αρχή ήταν αρκετά. Το σχολείο βρέθηκε.
Η αρμόδια αρχή πιστοποίησης απεφάνθη ότι τα παιδιά ολοκλήρωσαν την 9η τάξη (αντίστοιχα στη Γερμανία) και θα έπρεπε (λογικά) να παρακολουθήσουν την 10η.
Το σχολείο θεώρησε ότι καλύτερο θα ήταν να παρακολουθήσουν την 9η για να έχουν όλη την άνεση και το χρόνο να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους στην Γερμανική γλώσσα. Ήταν ευγενέστατοι και θεωρήσαμε ότι πράττουν για το καλό των παιδιών.
Η επιλογή Γερμανικού σχολείου έγινε λόγω της γνώσης Γερμανικών των παιδιών και η αβεβαιότητα για το μέλλον του Ελληνικού σχολείου στην περιοχή. Μέσω της Γερμανικής εκπαιδευτικής διαδικασίας θεωρήσαμε ότι θα ήταν πιο ομαλή και με περισσότερες ευκαιρίες η μελλοντική είσοδος σε Γερμανικά Πανεπιστήμια ή τεχνικές σχολές. Η κατάσταση των Ελληνικών πανεπιστημίων στην παρούσα φάση δεν θεωρήσαμε ότι ήταν η καλύτερη.
Όλα έδειχναν να εξελίσσονται ομαλά. Μετά από ένα μήνα μας κάλεσε το σχολείο για την τυπική ενημέρωση των γονέων.
Φυσικά με χαρά πήγαμε να δούμε ποια ήταν η άποψη του διδακτικού προσωπικού για τα δυο παιδιά (δίδυμα). Ενημερωθήκαμε ότι αγωνίζονται αλλά ήταν εξαιρετικά «συνεσταλμένα». Τους απαντήσαμε ότι απαιτείται μια περίοδος προσαρμογής. Η χώρα είναι καινούργια, η πόλη, το σχολείο, οι συμμαθητές. Το δέχθηκαν.
Ακολούθησε άλλη μια ενημέρωση γονέων στην οποία ειπώθηκε ότι το πρόβλημα είχε τμηματικά λυθεί και μάλιστα ο ένας από τους δυο (αγόρι) παρουσίαζε εντυπωσιακούς ρυθμούς προόδου. Όσο για το δεύτερο (κορίτσι) έδειχνε σαφή σημάδια βελτίωσης και προσπάθεια συμμετοχής στο μάθημα (το θέμα του «συνεσταλμένου»).
Η σχολική χρονιά κύλησε έτσι. Ομαλά με «προβλήματα» αναμενόμενα όταν μεταναστεύεις. Πράγματα που κάθε εκπαιδευτικός γνωρίζει ιδίως όταν εργάζεται σε πολυπολιτισμικό Γυμνάσιο.
Όπως ασχολούμασταν ήρεμοι με τη δουλειά μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος κάνει σκάει ένα email.
Ο προϊστάμενος της τάξης στέλνει ένα email ότι το κορίτσι δεν έγραψε καλά στην εξέταση Γερμανικών Β2 και αυτό την άφηνε στην ίδια τάξη!
Κεραυνός εν αιθρία! Είχε την ευγένεια να μας καλέσει (κατόπιν εορτής) να μας εξηγήσει το σύστημά τους.
Φυσικά και πήγαμε. Μας είπε ότι το όριο της συγκεκριμένης εξέτασης είναι το 60% και μας άφησε δυο επιλογές. Η πρώτη να επαναλάβει την ένατη τάξη και η άλλη να ξαναδώσει το Β2 3 μέρες πριν ανοίξουν τα σχολεία.
Μια λογική ερώτηση ήταν γιατί δεν μας ενημέρωσες νωρίτερα ώστε να ενισχυθεί το παιδί με ιδιαίτερα δεν απαντήθηκε (ήταν νομικά υποχρεωμένος να το κάνει με το λεγόμενο «μπλε γράμμα»).
Με στόμφο αξιωματικού παλαιών Γερμανικών εποχών μας είπε ότι αν ήθελε να πάει στην 10η τάξη θα έπρεπε να γράψει τουλάχιστον το 70%!!
Το αποτέλεσμα ένα κατεστραμμένο κορίτσι ψυχολογικά 15 χρονών. Είχε αγωνιστεί τόσο και με μια τσεκουριά το καθάρισαν.
Δεν το άφησα έτσι. Ζήτησα ένα ραντεβού με τη διευθύντρια του σχολείου. Η τηλεφωνική αντιμετώπιση της γραμματείας της σχολής με σόκαρε (για να μου δώσει ένα απλό ραντεβού). Ειρωνεύτηκε την προφορά μου και την εκροή του λόγου στην Γερμανική. Για μια στιγμή θεώρησα ότι είχα συνδεθεί με κάποια κομαντατούρ άλλων εποχών. Αφού της τα έχωσα ελαφρώς είπε ότι θα επικοινωνήσει μαζί μου η διευθύντρια.
Μετά την απίστευτη τηλεφωνική αντιμετώπιση επικοινώνησα με το κρατίδιο της Ρηνανίας-Βεστφαλίας. Μου είπαν να καταγγείλω ότι με ενοχλεί γραπτώς. Το έπραξα. Έκανα έγγραφη καταγγελία για το συμβάν της μη ενημέρωσης περί του παιδιού και της ανεπίτρεπτης συμπεριφοράς γραμματείας πολυπολιτισμικού σχολείου.
Στην Γερμανία που γνωρίζω από παιδί (Γερμανικά ήταν η πρώτη γλώσσα που μίλησα στη ζωή μου) η επιστολή αυτή και μόνο θα αρκούσε για να πέσουν κεφάλια. Στην Νέα Γερμανία όπως έμαθα και στη συνέχεια οι καταγγελίες αυτές χρησιμοποιούνται στα αποχωρητήρια για τον καθαρισμό ευαίσθητων περιοχών.
Πήγα προσωπικά την επιστολή στον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στην πόλη (Ντίσελντορφ). Η αντιμετώπιση απρόσμενα ευγενική. Με δέχθηκε προσωπικά και του είπα την ιστορία. Μιλήσαμε περίπου για μισή ώρα. Δεν πίστευε στα αυτιά του και προέτρεψε ο ίδιος (χωρίς να το ζητήσω) να μεσολαβήσει όπου μπορούσε. Τον ευχαρίστησα και του ζήτησα να μην πράξει προς το παρόν τίποτα. Το κρατίδιο μου είχε ζητήσει εγγράφως να μην κοινοποιήσω την καταγγελία αλλού και θα έλυναν το πρόβλημα. Τους εμπιστεύτηκα.
Μίλησα και με άνθρωπο του δημάρχου (εκλεγμένο) της πόλης του Ντίσελντορφ. Ελληνικής καταγωγής ο οποίος άκουσε και αυτός προσεκτικά το πρόβλημα.
Όλως τυχαίως τηλέφωνό από το σχολείο. Η διευθύντρια! Είχε επικοινωνήσει μαζί της το κρατίδιο. Θεωρώ ότι δεν θα έπαιρνε αλλιώς. Είναι δυσεύρετη. Μας δίνει το πολυπόθητο ραντεβού.
Φυσικά και πήγαμε. Η αντιμετώπιση εξαρχής ήταν πλανητάρχη προς γκαστερμπάιτερ. Όταν της ανέφερα το συμβάν με τη γραμματεία γέλασε για περίπου 13 δευτερόλεπτα ηχηρά. Την κοιτούσαμε με γουρλωμένα μάτια 4 νοματαίοι. Πατέρας, μητέρα, υποδιευθυντής και εγώ. Στη συνέχεια είπε ότι έχει το παιδί στο σχολείο όλη μέρα και το γνωρίζει καλύτερα από τη μάνα του. Είπε ότι αμφιβάλλει για τη νοημοσύνη του παιδιού. Προσβολές οι οποίες μπορούν να οδηγήσουν στην παράνομη χρήση βίας από ανθρώπους που δεν είναι ψύχραιμοι. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Ως μεταφραστής φρόντισα να επικρατήσει ηρεμία, τάξη και ασφάλεια.
Στην κεντρική ερώτηση γιατί δεν ενημερώθηκαν οι γονείς νωρίτερα για την παραμονή στην ίδια τάξη επικράτησε σιγή ιχθύος. Μετά ακολούθησε άλλο ένα σοκ. Η περιβόητη εξέταση Β2 δεν αποτελεί πρόβλημα για τη μετάβαση στη 10η τάξη. Δήλωση της διευθύντριας απόλυτα αντίθετη με τα λεγόμενα του προϊσταμένου της τάξης. Σε ερώτησή μου εφόσον το Β2 δεν αποτελεί πρόβλημα και οι βαθμοί είναι προβιβάσιμοι πως στοιχειοθετείται η παραμονή στην τάξη και πάλι σιγή ιχθύος. Άρχισα ξεκάθαρα να καταλαβαίνω τι ακριβώς παιζόταν.
Στην επικοινωνία μας με το κρατίδιο μας ειπώθηκε ότι αρμόδια για την αλλαγή (και επιλογή) σχολείου είναι μια συγκεκριμένη κυρία. Μόλις την αναφέραμε στην διευθύντρια χαμογέλασε με νόημα. Κατάλαβα ποιος την είχε κάνει διευθύντρια και τι θα ακολουθούσε από τη «φίλη» της στο κρατίδιο.
Λίγο πριν την νευρολογική κατάρρευση της μάνας, την έκρηξη του πατέρα (25 χρόνια αστυνομικός με τεράστια εμπειρία) αποχωρήσαμε. Εγώ έφυγα νωρίτερα διότι δεν υπήρχε περίπτωση να συγκρατήσω την οργή μου μετά τη βροχή προσβολών και την εμετική στάση της διοίκησης. Θεωρώ ότι έχω γαϊδουρινή υπομονή. Θέλει προσπάθεια να με εκνευρίσεις.
Μου όρισαν αρμόδιο για την επίλυση του προβλήματος στο κρατίδιο. Προσπάθησα περίπου 25 φορές επί 7 μέρες να επικοινωνήσω τηλεφωνικά με την αρμόδιο και γενικότερα το τμήμα της. Ουδέποτε σήκωσαν το τηλέφωνο. Δεν έχω μιλήσει ούτε μια φορά. Φυσικά πήρα και το τηλεφωνικό κέντρο μέχρι και το δήμο της πόλης για να ρωτήσω αν η συγκεκριμένη υπηρεσία λειτουργεί ακόμα.
Επικοινώνησα και με το Schulamt όπως και την «υπηρεσία προστασίας νέων» (Jugendamt). Ο ορισμός της έκφρασης «σύνδεση με Κάιρο». Παντού τοίχος. Δυο εβδομάδες στα τηλέφωνα. Επικοινώνησα με σχολεία για την εύρεση νέου. Μου ειπώθηκε ότι αυτό που όρισε το σχολείο αυτό θα έπρεπε να ορίσει νέο.
Το έκανα και αυτό. Ξανά επικοινωνία με το κέντρο ενσωμάτωσης της πόλης. Εκεί από όπου είχαμε ξεκινήσει πριν ένα χρόνο. Μια ευγενέστατη κυρία μου απάντησε ότι τα παιδιά έχουν ήδη ενσωματωθεί (1 χρόνος) και δεν έχουν πια καμία σχέση. Με έπιασε το παράπονο. Της είπα «είμαι δέκα μέρες στα τηλέφωνα, μόνο την καγκελάριο δεν πήρα, πείτε μου παρακαλώ τι να κάνω. Καταγγελία έχω κάνει ήδη. Κάποιον να μου πει τι να κάνω». Κουράγιο μου απάντησε (!) και κλείσαμε το τηλέφωνο.
Ανάβω τσιγάρο και κοιτάω το ταβάνι της εταιρείας για ώρα. Χτυπάει το κινητό μετά από λίγα λεπτά. Μου λέει θα σας βοηθήσω κύριε. Απαγορεύεται μου λέει αλλά θα το κάνω. Συγκαλώ έκτακτη σύσκεψη του τμήματος «ενσωμάτωσης». Με ρώτησε για τα ονόματα των παιδιών (τα είχε ήδη βρει!) και τα επαλήθευσα. Μου είπε ότι θα με ενημερώσει μόλις υπάρξει εξέλιξη.
Περνάει μια μέρα. Ξανά τηλέφωνο από το σχολείο. Νέο ραντεβού με τη διευθύντρια. Φυσικά και το δεχθήκαμε. Θέλαμε να λύσουμε επιτέλους αυτό το πρόβλημα που προέκυψε από το πουθενά.
Η στάση ακόμα πιο κτηνώδης. Είχε ετοιμάσει ένα χαρτί. Αυτή τη φορά και σε διάστημα λίγων ημερών το παιδί-θαύμα (αγόρι) κατά τα λεγόμενα των δασκάλων του θα πήγαινε στην 10η τάξη υπό δοκιμαστικούς όρους (!). Πριν από το πρόβλημα με το κορίτσι ο προϊστάμενος της τάξης και η ίδια η διευθύντρια είχαν δηλώσει ότι το παιδί θα πήγαινε καρφί στην 10η διότι απλά οι επιδόσεις του είχαν ξεπεράσει ακόμα και αυτές Γερμανών μαθητών. Ξαφνικά δεν ήταν αρκετά καλός. Η ίδια διδάσκει το μάθημα της χημείας στο παιδί. Δήλωσε ότι θα του δώσει 1 (!) δηλαδή άριστα στην Ελλάδα (20). Το απόλυτο θέατρο του παραλόγου.
Όσο για την κόρη θα έπρεπε να πάει «τεχνικό λύκειο» (Realschule). Είπε μάλιστα ότι το αποφάσισε το κρατίδιο(!) και όχι η ίδια και ότι σε οποιοδήποτε Γυμνάσιο και αν πηγαίναμε δεν θα έπαιρναν το παιδί. Ο ρόλος της «φίλης» που σας προανέφερα. Έδειξε να απολαμβάνει και την εξουσία της. Δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο στη ζωή μου και έχω δει πολλά.
Την άφησα να μιλήσει για 7 λεπτά συνεχόμενα και την κοιτούσα στα μάτια. Στα υπόλοιπα 2 της είπα ότι όσο και αν σας αρέσει ο θίασός σας τελείωσε. Τα παιδιά είναι εκτός Γερμανικού εκπαιδευτικού συστήματος. Η κτηνωδία έλαβε τέλος. Τα παιδιά τα περιμένει εγκάρδια το Ελληνικό σχολείο της πόλης. Προέχει να ηρεμήσουν. Την ενημέρωσα για τις επαφές που είχα κάνει με την Ελληνική κυβέρνηση. Της είπα ότι μένει μια ακόμα επιστολή την οποία θα λάβει.
Επικοινώνησα με το δικηγόρο της εταιρείας μου. Το κορίτσι μπαίνει με δική μου πρωτοβουλία σε διαδικασία ψυχολογικής υποστήριξης (ειδικευμένη ψυχολόγος σε θέματα νέων) στις 6/7. Το αγόρι συντετριμμένο και αυτό. Ξεπέρασε τον εαυτό του, αγωνίστηκε, αναγνωρίστηκε η προσπάθειά του αρχικώς και του ρήμαξαν την δίδυμη αδερφή και τώρα ήταν υποψήφιος για «δοκιμαστική περίοδο» στη δεκάτη. Δεν μπορεί να χειριστεί τόση αδικία ένα 15χρονο παιδί. Εδώ δεν μπορούμε εμείς που και οι τρεις μαζί πιάνουμε τα 150 χρόνια.
Πλέον είμαι σε συνεχή επικοινωνία με το δικηγόρο μου. Κάποιος θα πληρώσει για την ψυχική βλάβη σε δεκαπεντάχρονα και την απώλεια μιας χρονιάς. Γνωρίζω ότι τα βάζω με τη μισή Γερμανική κυβέρνηση και βγαίνω στη δημοσιότητα.
Θα παρακαλούσα διότι η οικογένεια δεν είναι πλούσια αν κάποιος μπορεί να μεταφράσει το κείμενο στα Γερμανικά ή Αγγλικά ας επικοινωνήσει με τη μητέρα στο +49 (0)174 716 7101 (Βίκυ).