Στον Α.Κ., που είχε την καλοσύνη να μου θυμίσει το ποίημα “Ομνύει” του Κωνσταντίνου Καβάφη, κάνοντας τη σχετική παραγγελιά για τη συγγραφή αυτού του σχολίου.
“Οὐκ ἀνδρὸς ὅρκοι πίστις, ἀλλ’ ὅρκων ἀνήρ” (Αισχύλος) (Δεν είναι οι όρκοι που κάνουν πιστευτό τον άνδρα, αλλά ο άνδρας τους όρκους)
·
“Κι’ ύστερα ήρθε ο έρωτας” (And then came love)! Σίγουρα, οι παλιότεροι θα θυμούνται το ομώνυμο Άρλεκιν (τρυφερό αισθηματικό ροζ αφήγημα) του 1954 της Roberta Leigh, για να κατανοήσουν το σημερινό πολιτικό ροζ αφήγημα “Κι’ ύστερα ήρθε η καθημερινότητα”.
Η διαφήμιση της δεκαετίας του ’70 και του ’80 φαίνεται πως είναι πάντα διαχρονική: “Μ’ ένα Άρλεκιν ξενιέμαι”.
Ίσως, αυτό μαζί με το οθωμανικό τσιτάτο “σφάξε μου Αγά μου ν’ αγιάσω” πιστεύει για το λαό του ο Αγάς, συγγνώμην, ο Δ’ Αυτοκράτορας των μνημονίων Αλέξιος, ήθελα να πω, διάδοχος του Γιώργου του Μικρού, του Λουκά του Χρηματοευαγγελιστού και του “απολείπειν Θεός Αντώνιον” του Αναμάρτητου, ο ηθικός πλεονέκτης και κοινωνικός λαοκτονοφορορέκτης* που ομνύει, πως από αύριο θα ασχοληθεί με την καθημερινότητα των υποτελών του, αφού μέχρι σήμερα ανάλωσε την αξιοπιστία του στην κατανυκτικότητα των βάρβαρων, εκ βαρβαρίας και βαβαρίας ορμώμενων, νομοθετημάτων του για την εξόντωσή τους.
Ευτυχώς για την καθημερινότητά μας, γιατί ο ομνύων δεν έχει το ανάστημα να στηρίξει τον όρκο του και η εποχή του αισθηματικού και αισθησιακού Άρλεκιν έχει δώσει τη θέση της στους αντιαισθηματικούς και ψυχρόκωλους πολιτικούς Αρλεκίνους και τις αντιαισθησιακές και ανοργασμικές πολιτικές Κολομπίνες, για να μη θεωρηθώ φαλλοκράτης ρατσιστής, αδικώντας τις χαριτόβρυτες μωρές ευρωπαρθένες, τους υπηρέτες, δηλαδή, και τις υπηρέτριες της Commedia dell’arte της ΕΕ!
Επειδή, όμως, τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια και δεν θέλω να προσθέσω στην Αλεξιανή φτώχεια και τη δική μου, ας αφήσω τον Αλεξανδρινό ποιητή να μιλήσει και τον Καισαρειανό (όχι από την Καισαριανή, αλλά από την Καισάρεια, γιατί αρκετά τραβήξαμε και τραβάμε με τους σωτήρες του επικλινούς άστεως) ιστορικό Προκόπιο** (500 – 565 μΧ) να δώσει τη χαριστική βολή στις αυτοκρατορικές καρικατούρες της χρηματοπιστωτικής κόλασης.
ΚΑΒΑΦΗΣ
“Ομνύει
Ομνύει κάθε τόσο ν’ αρχίσει πιο καλή ζωή.
Aλλ’ όταν έλθ’ η νύχτα με τες δικές της συμβουλές,
με τους συμβιβασμούς της, και με τες υποσχέσεις της·
αλλ’ όταν έλθ’ η νύχτα με την δική της δύναμι
του σώματος που θέλει και ζητεί, στην ίδια
μοιραία χαρά, χαμένος, ξαναπηαίνει”.
Βέβαια, θα πρέπει να διευκρινίσω, ότι ο Αλεξανδρινός ποιητής απομνύει τις νυχτερινές χαρές των δανειστών του σώματος, ενώ ο Αλεξιανός κατομνύει τις νυχτερινές χάρες των δανειστών του χρήματος***.
(ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΑΝΕΚΔΟΤΑ) (Από τη γαλλική έκδοση)
ANECDOTES PAR LE SÉNATEUR PROCOPE DE CÉSARÉE
(HISTOIRE SECRÈTE DE JUSTINIEN)
LIVRE IX DES HISTOIRES
“Ἦν τοίνυν ὁ βασιλεὺς οὗτος εἴρων, δολερὸς, κατάπλαστος· σκότιος ὀργὴν, διπλοῦς, ἄνθρωπος δεινὸς, ὑποκρίνασθαι γνώμην τελεώτατος· καὶ δάκρυα οὐχ ὑφ’ ἡδονῆς τινος ἢ πάθους ἐκφέρων, ἀλλὰ τεχνάζων ἐπὶ καιροῦ κατὰ τὸ τῆς χρείας παρὸν, ψευδόμενος ἐς ἀεὶ, οὐκ εἰκῆ μέντοι, ἀλλὰ καὶ γράμματα, καὶ ὅρκους δεινοτάτους, ἐπὶ τοῖς ξυγκειμένοις, πεποιημένος· καὶ ταῦτα πρὸς τοὺς κατηκόους τοὺς αὑτοῦ. Ἀνεχώρει δὲ τῶν τε ὡμολογημένων καὶ ὀμωμοσμένων εὐθὺς, ὥσπερ τῶν ἀνδραπόδων τὰ χείριστα, δέει τῶν ἐγκειμένων σφίσι βασάνων, διώμοτα εἰς τὴν ὁμολογίαν ἠγμένα. Φίλος ἀβέβαιος, ἐχθρὸς ἄσπονδος, φόνων τε καὶ χρημάτων διάπυρος ἐραστὴς, δύσερίς τε καὶ νεωτεροποιὸς, μάλιστα, ἐς μὲν τὰ κακὰ εὐπαράγωγος, ἐς δὲ τὰ ἀγαθὰ οὐδεμιᾷ ξυμβουλῇ ἥκων· ἐπινοῆσαι μὲν τὰ φαῦλα καὶ ἐπιτελέσαι ὀξὺς, τῶν δὲ δὴ ἀγαθῶν καὶ αὐτήν που τὴν ἀκοὴν ἁλμυρὰν εἶναι οἰόμενος” (7).
ΤΡΑΓΙΚΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ – ΚΑΤΑΚΛΕΙΣ ΔΙΑ ΦΩΝΗΣ ΕΥΡΙΠΙΔΗ
“ὅρκων δὲ φρούδη πίστις” (Μήδεια)
“ὦ τέκνον, ὅρκους μηδαμῶς τιμάσηις” (Ιππόλυτος).
ΥΓ
Σας παρακαλώ υποδείξτε μου, τί άλλο θα μπορούσα να προσθέσω στα λεγόμενα του Προκόπιου για την περιγραφή των εστεμμένων την δόξα των μνημονίων αυτοκρατόρων;
Θέλω να διευκρυνίσω, ότι η λέξη αυτοκτράτορας δεν χρησιμοποιείται τυχαία, λόγω των ενδεδυμένων πορφυρών της εξουσίας χιτώνων, αλλά με κάθε ετυμολογική επισημότητα ως εκ των λέξεων αυτο (λατινιστί και auto) και κρατώ ή κράτος (δύναμη) προερχόμενη.
Οι αυτοκράτορες των μνημονίων είναι, δηλαδή, αυτόματης ισχύος συμπλεγματικά κιβώτια ταχυτήτων του ερπυστριοφόρου οχήματος, κοινώς κατοχικού τανκς, της ΕΕ, για να μη ξεχνάμε, ΑΚ, και τις αντιεπαναστατικές, κατά τα των Καρανικαίων Πάθη, αυτοκινητιστικές μας καταβολές στο λατρευτικό εγκόλπιο των 4Τ του αγαπητού ΚΚ, στο οποίο καταχωρούσε και τα απόκρυφα ευαγγέλιά του ο αντιαλλεμανός ευαγγελιστής της ισάλου των νεοαλλεμανών κυβερνητικής γραμμής, πριν δοκιμάσει τον πυρίκαυστο της Ελλάδος τερψιλαρύγγιο μόσχο τον σιτευτόν της εξουσίας.
* Δραστήριος περί τη λαϊκή φοροκτονία ή όπως λέει και ο “σεβαστός και σοβαρός” άσπονδος φίλος του Wolfgang Schäuble, με μεγάλη επιτυχία στην εφαρμογή του “προγράμματος” σαπωνοποίησης του Ελληνικού λαού στο σύγχρονο κρεματόριο του οικονομικού ναζισμού, τη γερμανική ΕΕ.
** Ο ιστορικός Προκόπιος και ο του παρ’ ημίν πολιτειακού Πρωτάτου Προκόπιος συνιστούν μια απλή και ατυχή συνωνυμία.
Ο πρώτος είναι ένας ιστοριογράφος της ύστερης αρχαιότητας και του πρώϊμου μεσαίωνα με πληθώρα αξιόλογων έργων, ενώ ο δεύτερος ένας πολιτικός του ύστερου ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και πρώϊμου ευρωγερμανικού Σκοταδισμού που, όταν κάποτε αποκρυπτογραφηθεί το μαύρο κουτί της βυθισμένης στη χαβούζα της Ευρώπης χώρας μας, θα δώσει τη μοναδική ηχογραφημένη φράση του, πως η θέση της Ελλάδας είναι στην Ευρώπη, δηλαδή στο χρηματοπιστωτικό βούρκο.
*** Άλλο χαρές και άλλο χάρες και άλλο απόμνυμι (απομνύω) (ορκίζομαι ότι δεν θα κάνω κάτι) και άλλο κατόμνυμι (κατομνύω) (ορκίζομαι μετ’ επιτάσεως ότι θα κάνω κάτι).
ΔΑ