Αναρχικοί, σύμφωνα με την καθιερωμένη αντίληψη, είναι αυτοί, που δεν υπακούουν στις διάφορες αρχές και εξουσίες. Απ’ την πνευματική όμως και ηθική σκοπιά είναι αυτοί, που δεν υπακούουν στις ηθικές και πνευματικές αρχές. Η Αντιγόνη, για παράδειγμα, ήταν αναρχική απέναντι στην εξουσία του Κρέοντα. Αλλά στην πραγματικότητα με βάση τις ηθικές και πνευματικές αρχές ο αναρχικός ήταν ο Κρέοντας. Όπως άλλωστε ο Χριστός και οι μάρτυρες ήταν αναρχικοί για τις αρχές και εξουσίες της εποχής τους. Αλλά στην πραγματικότητα αναρχικοί και μάλιστα στον υπέρτατο βαθμό ήταν αυτοί που τους υπέβαλλαν σα βασανιστήρια και τους θανάτωναν.
Αλλά ας έρθουμε στο εδώ και το τώρα: Όπου κάποιοι γραμματείς και οι φαρισαίοι της «καθωσπρέπει» κοινωνίας «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» εναντίον του αναρχισμού και της τρομοκρατίας. Και φλυαρούν σχετικά με το αν το νόμιμο είναι και ηθικό. Οπότε προκύπτει το αυτονόητο ερώτημα: Οι, λεγόμενες, αρχές και εξουσίες άραγε τι είναι ;
Αυτοί, για παράδειγμα, που ψήφισαν τα αλλεπάλληλα μνημόνια, τι είναι; Όταν έσπρωξαν χιλιάδες λαού στην αυτοκτονία που σε τελική ανάλυση είναι δολοφονίες για τις οποίες θα έπρεπε να τους είχαν επιβληθεί ισάριθμες φορές ισόβια δεσμά. Δεδομένου ότι τα νομοθετικά τους μαγειρεία έχουν κάμει νόμο το έγκλημα και κηρύξει παράνομη τη δικαιοσύνη. Κι εντούτοις ακολουθούνται από κοπάδια χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ηλιθίων οπαδών και βραβεύονται συχνά από τους πάτρωνές τους ως ηγετικές προσωπικότητες μεγάλου βεληνεκούς. Με αποτέλεσμα ν’ αποφασίζουν και διατάσσουν να παίρνουν απ’ το δημόσιο κορβανά ηγεμονικές αποδοχές και τερατώδεις αυξήσεις και όσα κάθε φορά θέλουν ως καθυστερούμενα.
Την ίδια στιγμή, που αρνούνται στους εργαζόμενους, ακόμη και τα ψίχουλα, που πέφτουν απ’ το πλουσιοπάροχο τραπέζι τους. Ή εξασφαλίζουν για τους περιούσιους εαυτούς τους και το «γαλαζοαίματο» συνάφι τους πολλαπλές θέσεις εργασίας και αντίστοιχες αποδοχές. Τη στιγμή που ένα μεγάλο μέρος των νέων γκρεμοτσακίζονται στον Καιάδα της ανεργίας ή εξαναγκάζονται, προκειμένου να επιβιώσουν, να ρίχνονται εκόντες άκοντες στην περιπέτεια της μετανάστευσης. Ή οι άλλοι που με το πρόσχημα της ελεύθερης αγοράς έχουν κάμει καθεστώς την ασυδοσία της καλπάζουσας ακρίβειας και της τραπεζικής τοκογλυφίας σε βάρος του ανήμπορου ν’ αντισταθεί λαού. Ή ακόμη αυτοί που στην Εκκλησία του Χριστού, την ιδεώδη δημοκρατία, έχουν επιβάλει καθεστώς δεσποτοκρατίας, που είναι όχι απλώς αίρεση, έστω και η χειρότερη, αλλά η εκ βάθρων ανατροπή το Ευαγγελίου!
Όλοι αυτοί οι δήθεν αδέκαστοι και αμερόληπτοι σωτήρες του λαού τι είναι; Δεν είναι η αναρχικότερη των οποιωνδήποτε, λεγόμενων, αναρχικών άρχουσα αναρχία! Που πυρπολεί απ’ άκρου εις άκρον και λεηλατεί, συλλήβδην, ολόκληρη την Ελλάδα; Και εκτελεί με τα 45άρια των μνημονίων και άλλων εγκληματικών νομοθετημάτων το σχέδιο δολοφονίας ενός ολάκερου λαού για λογαριασμό δικό τους και διαφόρων άλλων ανθελληνικών συμφερόντων!
Ή μήπως οι πλειστηριασμοί δεν είναι εξοργιστικά εγκλήματα σε βάρος αθώων ανθρώπων; Αφού κατά το πλείστον οφείλονται κυρίως στην παγίδα, που οι δολοφονικοί θεσμοί και οι ντόπιοι εφιάλτες έστησαν σε βάρος του λαού. Δεδομένου ότι ο κάθε νοικοκύρης δανείστηκε, για να στεγάσει τη φαμίλια του, με βάση τις αποδοχές, που είχε πριν την κατακρεούργηση των μισθών και των συντάξεων. Έτσι ώστε, όταν, πέρα από κάθε ηθική και συνείδηση οι εφιάλτες πολιτικοί σε συμπαιγνία με τα καθάρματα των λεγόμενων θεσμών πετσόκοψαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους, να έλθουν σε ολοσχερή αδυναμία να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις. Με αποτέλεσμα να τους κατάσχουν τα σπιτάκια τους και τα λοιπά περιουσιακά τους στοιχεία, που απόκτησαν με πολύχρονους μόχθους και ποτάμια ιδρώτα. Και να τους καταστήσουν ανέστιους και ζητιάνους. Και όλο αυτό το ρεσιτάλ αλητείας να γίνεται με τις ευλογίες και τη συνεργία των εκπροσώπων της, λεγόμενης, δικαιοσύνης. Και να προστατεύεται απ’ το, λεγόμενο, Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, που στην προκειμένη μεταβάλλεται σε υπουργείο προστασίας του καθενός αλήτη, τοκογλύφου ή μεγαλοτραπεζίτη …
Γεγονός που σημαίνει ότι όλοι αυτοί που διαπράττουν βανδαλισμούς σε βάρος των συνειδήσεων και απεργάζονται το πνευματικό και ηθικό χάος της κοινωνίας, γίνονται ηθικοί αυτουργοί των οποιωνδήποτε άλλων βανδαλισμών και χουλιγκανισμών. Γεγονός που σημαίνει ότι ο αναρχισμός δεν βρίσκεται κάπου στο περιθώριο της κοινωνικής μας ζωής, όπως γενικά πιστεύεται. Αλλά επωάζεται εκκολάπτεται και θεριεύει, κυρίως, στο… κεφάλι του ψαριού. Και ασφαλώς κάτω απ’ αυτό το πρίσμα βρίσκει ηθική δικαίωση το κίνημα των αναρχικών.
Εκείνο που δεν μπορεί να έχει καμιά ηθική δικαίωση είναι οι επιθέσεις των αναρχικών σε βάρος αθώων. Και μάλιστα εκείνων, που αρθρώνουν εύλογες αιτιάσεις για το καθεστώς της ντόπιας και διεθνούς ρεμούλας και δακτυλοδεικτούν τους ενορχηστρωτές και τους σκηνοθέτες της ελληνικής αλλά και παγκόσμιας αθλιότητας. Έτσι που εύλογα μπορεί κανείς να συμπεράνει πως αν από κάποιους απ’ αυτούς βγάλουν τις κουκούλες θα διαπιστώσουν ότι δεν είναι αναρχικοί αλλά πολύ πειθαρχικοί. Όχι βέβαια στα κελεύσματα της πατρίδας και της ηθικής, αλλά στα προστάγματα ξένων και ντόπιων σαφέστατα ανθελληνικών κέντρων.
Θέλει, συνεπώς, η άρχουσα τάξη- όπως υποκριτικότατα διατείνεται- να μοσχοβολήσει η ουρά του ψαριού; Ας φροντίσει να βάλει πρώτα σε τάξη τον εαυτό της! Και να βγάλει απ’ τα δικά της τα μάτια τα δοκάρια του αναρχισμού. Με το να προσπαθούν να πολεμήσουν την αναρχία και την τρομοκρατία με τη βία και την ανήθικη νομιμότητα τη στιγμή, που οι ίδιοι είναι έτη φωτός αναρχικότεροι, απλά και μόνο υπογραμμίζουν την συνακόλουθα αβυθομέτρητη υποκρισία τους…