Γράφει ο Πολυδεύκης
Ειδικός Συνεργάτης του Geopolitics & Daily News
Από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας διαφορετικοί πολιτισμοί συχνά συγκρούονταν αναμεταξύ τους αναδεικνύοντας την εν λόγω διαφορά ως την πιο σταθερή και μακράς διάρκειας αιτία πολέμων. Η Υφήλιος βρίσκεται πλέον στην κρίσιμη καμπή αυτού που είναι ευρέως γνωστού ως Σύγκρουση των Πολιτισμών και το οποίο έχει αντικατασταθεί στον πολυπολικό κόσμο με την έκφραση Διάλογος των Πολιτισμών που αποτελεί την αιχμή της πολιτικής των Ανθιστάμενων και Αψηφόντων κρατών (Κίνα, Ρωσία και Ιράν), καθώς και της γεωπολιτισμικής συνεργασίας των BRICS.
Σε αυτή την κομβική στιγμή της ιστορίας η μονοπολική ελίτ δομεί φανατικά μία τροποποιημένη μορφή Πολιτισμικής Επιθετικότητας σπέρνοντας τη διχόνοια, την καχυποψία και την αβεβαιότητα μεταξύ των αναδυόμενων πολυπολικών δυνάμεων. Κατά έναν ειρωνικό τρόπο οι αυτοαποκαλούμενοι αντιιμπεριαλιστές έχουν εγκλωβιστεί σε ένα προπαγανδιστικό καλούπι των ΗΠΑ, όπως το έντομο στον ιστό της αράχνης. Εκούσια ή ακούσια οι εν λόγω δυνάμεις λειτουργούν ως χρήσιμοι ηλίθιοι, επιχειρώντας ως ηγετικοί εκπρόσωποι της Πολιτισμικής Επιθετικότητας και της ένοπλης εμπροσθοφυλακής του Νέο-φασισμού.
Η νέα μορφή και η εκ νέου εισαγωγή των κοινωνικών απειλών
Η Πολιτισμική Επιθετικότητα και ο Νέο-φασισμός συνήθως αποτελούν παρεξηγημένες έννοιες, ελέω της γενίκευσης των διάσημων στερεοτύπων που τις διέπουν. Αυτά τα στερεότυπα εξυπηρετούν τη μεταμφίεση των εν λόγω απειλών, έτσι ώστε να δυσχεραίνεται η ταυτοποίησή τους, όταν χρησιμοποιούνται με έναν ελαφρώς μεταλλαγμένο και μη συμβατικό τρόπο. Ως εκ τούτου, πολλοί αρνούνται την ύπαρξή τους, παρά το γεγονός πως αυτές οι τακτικές ασκούνται ήδη στις ημέρες μας, επιτρέποντας την έμμεση διευκόλυνση των καταστροφικών διεργασιών και την έντεχνη εξαπάτηση των μαζών, οι οποίες σε διαφορετική περίπτωση θα αρνούνταν να συνδράμουν στην εφαρμογή τους.
Το αφήγημα της Πολιτισμικής Επιθετικότητας
Συγκεκριμένα η παγκόσμια πεποίθηση υποστηρίζει ότι η Δύση και συγκεκριμένα μία πολιτισμικά άμορφη μάζα λευκών Ευρωπαίων, ανεξαρτήτου κοινωνικής κάστας διαθέτει το μονοπώλιο στην Πολιτισμική Επιθετικότητα. Η άποψη αυτή διαθέτει ρίζες στην ιστορική καταγραφή των Σταυροφοριών και την εποχή του νέο-αποικισμού.
Αν και αυτά αποτελούν αρχέτυπα της Πολιτιστικής Επιθετικότητας δεν αποτελούν μοναδικά παραδείγματα, ούτε η Πολιτιστική Επιθετικότητα αποτελεί αποκλειστικό ιδίωμα της Δύσης. Επί παραδείγματι, ο Οθωμανικός πολιτισμός εξαπλώθηκε βίαια στα Βαλκάνια και εξανάγκασε διά της σπάθης πολλούς να ασπαστούν το Ισλάμ, ενώ ο αραβικός πολιτισμός ήταν ο πρώτος που εγκαινίασε τα σκλαβοπάζαρα με μαύρους δούλους από την Αφρική, που πωλούντο στις παγκόσμιες αγορές.
Όλες αυτές οι τακτικές είναι εξίσου καταδικαστέες και αδικαιολόγητες, ωστόσο αποτελούν τρανταχτά παραδείγματα ότι η πολιτιστική επιθετικότητα έχει εφαρμοστεί από ποικιλία πρωταγωνιστών και με ποικιλομορφία εκφάνσεων σε ολόκληρη τη χιλιετηρίδα, διαλύοντας το μύθο της «λευκής» αποκλειστικότητας. Φυσικά αυτά τα αρνητικά δείγματα δεν αποτελούν τα μόνα που έχουν να επιδείξουν αυτοί οι πολιτισμοί που συνέβαλαν, ο καθένας με τον τρόπο του, στην πρόοδο του ανθρώπου.
Ως εκ τούτου, από τη στιγμή που οι πολιτισμοί διαθέτουν την θετική και αρνητική πλευρά τους αποτελεί τεράστιο σφάλμα η αποκλειστική απόδοση μίας αρνητικής ταυτότητας σε έναν εξ αυτών, γεγονός που προκαλείται από τις πολιτικές σκοπιμότητες διαφόρων πλευρών. Για παράδειγμα, ένα χαρακτηριστικό, των υποστηρικτών αυτής της θεωρίας επιλεκτικής ιστορικής ανάλυσης, είναι η εξαπόλυση επιθετικής υποκριτικής ρητορικής περί πολιτισμικής ενοχής. Αυτό είναι εμφανές, από τη στιγμή που διαμηνύουν πως οι επιθετικοί πολιτισμοί (Δύση) είναι υπεύθυνοι και οφείλουν να επανορθώσουν, μέσω συγκεκριμένων μέτρων, για να επιτευχθεί η κάθαρση από τις ιστορικές αμαρτίες. Σήμερα αυτό φαίνεται από την μορφή του ζητήματος αποδοχής αναρίθμητων μεταναστών διαφορετικών πολιτισμών, που συγκεκριμένα πρόσωπα ανακινούν, εντός των ευρωπαϊκών χωρών, αποκλειστικά βασιζόμενοι στο ότι αυτή η πολιτική αποτελεί το μόνο τρόπο επανόρθωσης της αποικιοκρατίας.
Το αφήγημα του Νέο-φασισμού
Το στερεότυπο του Νέο-φασισμού είναι ανακριβές, απλό και ακολουθεί τις γραμμές πως αυτό το κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο αποτελεί αποκλειστικό ιδίωμα της άκρας δεξιάς. Βασιζόμενοι στην ιστορική πραγματικότητα αυτό είναι αληθές, σε πολλές περιπτώσεις, κατά τον ίδιο τρόπο που η ιστορία καταδεικνύει πως ο δυτικός πολιτισμός έχει εμπλακεί σε επιθετική συμπεριφορά. Ωστόσο, αν αυτή η δήλωση μείνει χωρίς περεταίρω ανάλυση αποτελεί μόνο τη μισή αλήθεια.
Κατά τον ίδιο τρόπο που η πολιτισμική επιθετικότητα δεν αποτελεί αποκλειστικό ιδίωμα της Δύσης, ο Νέο-φασισμός δεν αποτελεί αποκλειστικό ιδίωμα της άκρας δεξιάς, ούτε μπορεί να γεννηθεί μόνο στην Ευρώπη. Αν ο φασισμός απογυμνωθεί από συγκεκριμένα ρατσιστικά και εθνικιστικά αποφθέγματα που συνόδευσαν την άνοδό του κατά την εποχή του Β΄ΠΠ, τότε θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί την στρατιωτική επιβολή, με προοπτική παγκόσμιας επέκτασης, σαφώς καθορισμένων υποκειμενικών αξιών και ιδεών. Αυτό θα μπορούσε να επιτρέψει σε αντικειμενικούς παρατηρητές να ταυτοποιήσουν ξεκάθαρα την εφαρμογή του φασισμού και σε μη δυτικά και μη ακροδεξιά πλαίσια σε ολόκληρο τον κόσμο.
Έχοντας αποκαλύψει το ευρύτερο δομικό πλαίσιο κατανόησης του φασισμού, μπορούμε να ταυτοποιήσουμε με αυτόν τον όρο ένα μεγάλο εύρος θεμάτων, που δεν εμπεριέχονται στον Β΄ΠΠ. Το πιο επιφανές σχετικό παράδειγμα είναι η βίαιη προώθηση της νεοφιλελεύθερης δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε μη δυτικές χώρες, όπως η Λιβύη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Το γεγονός πως τέτοιες πολιτικές εφαρμόζονται το τελευταίο χρονικό διάστημα, τη στιγμή που τα καθεστώτα αυτών των χωρών κυριαρχούσαν επί δεκαετίες, αποκαλύπτει, επί της ουσίας, ότι έννοιες όπως «ανθρωπισμός» και «δημοκρατία» εξυπηρετούν κυρίως την ηθική δικαίωση του βαθέος κράτους και της προώθησης των γεωπολιτικών επιδιώξεών του στην εκάστοτε περιφέρεια.
Την ίδια στιγμή, μέσω του Νέο-φασισμού, μπορούμε να περιγράψουμε τις ενέργειες των τζιχαντιστών ή την πολιτική κρατών, όπως αυτό της νέο-οθωμανικής Τουρκίας. Η ίδια πολιτική και ρητορική, μπορούμε να δούμε πως, χρησιμοποιείται από τους ουκρανούς ακροδεξιούς εναντίον των Ρώσων και από τους Ινδούς εθνικιστές εναντίον των μουσουλμάνων. Σε όλα τα παραδείγματα παρατηρούμε τη χρήση βίας για την προώθηση και διάδοση της υποκειμενικής αίσθησης που διαθέτουν οι πρωταγωνιστές επί αξιών και ιδεών που επιθυμούν να γίνουν αποδεκτές σε παγκόσμιο επίπεδο. Ο φασισμός, λοιπόν, δεν αποτελεί αποκλειστικό ιδίωμα του δυτικού τρόπου σκέψης.
Στα ανωτέρω παραδείγματα δεν υπάρχει ξεκάθαρη πολιτική ταυτότητα των φασιστικών τακτικών. Αν και στην περίπτωση Ουκρανών και Ινδών η πολιτική ταυτοποίηση είναι εύκολη, στην περίπτωση των πολέμων και επεμβάσεων του Bill Clinton ή του Barack Obama έχουμε νεοφιλελεύθερους προοδευτικούς πρωταγωνιστές.
Ο Πέμπτης Γενεάς Πόλεμος
Ο κόσμος έχει εισέλθει πλέον στην Πέμπτη Γενεά Πολέμων, όπου τέως ουδέτεροι πρωταγωνιστές, όπως διαδηλωτές και μετανάστες χρησιμοποιούνται, ως όπλα, για γεωπολιτικούς σκοπούς. Αυτό παρατηρείται ακόμα πιο εύκολα κατά τις υβριδικές τακτικές των Χρωματιστών Επαναστάσεων.
Όλοι οι πολιτισμοί, οι ιδεολογίες και τα κοινωνικά κινήματα έχουν ορισμένα προϋπάρχοντα στοιχεία που προδιαθέτουν για εξτρεμιστική χειραγώγηση εκ των έσω και έξωθεν γεωπολιτική εκμετάλλευση. Η θρησκεία του Ισλάμ, τα αριστερίστικα θεωρητικά κείμενα και το δίκτυο δικαιωμάτων των μεταναστών είναι τα πιο χειροπιαστά παραδείγματα αυτής της θεώρησης. Κάθε ένα από αυτά μπορεί να γίνει προϊόν εκμετάλλευσης από εξωτερικούς πρωταγωνιστές και να χρησιμοποιηθεί ως όπλο επιβολής των συμφερόντων τους. Το «Ισλαμικό Χαλιφάτο» και η Μουσουλμανική Αδελφότητα συμπτωματικά αποτελούν τα μεγαλύτερα τρωτά σημεία του Ισλάμ, ενώ το κίνημα των Ερυθρών Χμερ και ο ηγέτης τους, Pol Pot, είναι ένα παράδειγμα γενοκτονίας για τον τρόπο που η αριστερή ιδεολογία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το χειρότερο δυνατό.
Σχετικά με τα δίκτυα δικαιωμάτων των μεταναστών, αυτή η θεώρηση είναι εμφανής στην αμερικανική Νομοθεσία “Cuban Adjustment Act” του 1966, επίσης γνωστό και ως πολιτική «wet foot, dry foot» η οποία ενίσχυσε την διενέργεια δημογραφικού και οικονομικού πολέμου εναντίον της Κούβας. Οι θιασώτες αυτών των ιδεολογιών βοηθούν, αφελώς, την ευρεία εισροή φθηνών εργατικών χεριών την οποία εκμεταλλεύονται οι οικονομικές ελίτ των χωρών τους.
Τα ανωτέρω παραδείγματα δείχνουν πως το βασίλειο των ιδεολογιών δεν αποτελεί άβατο για την πολεμοκαπηλία και την εκμετάλλευση. Ακόμα και η ειρηνικότερη των ιδεολογιών, ο Βουδισμός, έχει χρησιμοποιηθεί ως μέσο αποσταθεροποίησης εναντίον της κινεζικής κυβέρνησης και της Μυανμάρ. Ο Πέμπτης Γενεάς Πόλεμος εντέχνως επιτυγχάνει τη χρήση των ιδεολογιών, προκειμένου, να προωθήσει την πολιτισμική αντιπαλότητα και το Νέο-φασισμό.
Ο καταλύτης του Μεταναστευτικού: Βασικές Γνώσεις
Κανένα άλλο φαινόμενο, όπως αυτό της μαζικής μετανάστευσης, δεν έχει καταφέρει να λειτουργήσει ως καταλύτης για την Πολιτισμική Επιθετικότητα και το Νέο-φασισμό, το οποίο με τη σειρά του αποτελεί υποπροϊόν των αμερικανικών πολέμων στην ζώνη της Β. Αφρικής και της Μ. Ανατολής (Middle East,North Africa-MENA). Επιγραμματικά μπορούμε να αναφέρουμε την αμερικανική προώθηση των μονοπολικών συμφερόντων στην περιοχή ΜΕΝΑ, μέσω των Χρωματιστών Επαναστάσεων της Αραβικής Άνοιξης και την προκαθορισμένη μετατροπή, κάποιων εξ αυτών, σε αιματηρούς υβριδικούς πολέμους, όπως σε Λιβύη και Συρία, έτσι ώστε οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους να εμπλακούν για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και ταυτόχρονα να μετατρέψουν αυτήν, μέσω του Πέμπτης Γενεάς Πολέμου, σε όπλο εναντίον της Ε.Ε.
Ο αντικειμενικός σκοπός των ΗΠΑ ήταν η γεωδημογραφική μόχλευση της Ε.Ε., κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να προκληθεί μία αέναη κατάσταση εντάσεων μεταξύ των πολιτών, των μεταναστευτικών εισροών και των κυβερνήσεων, ένα μείγμα το οποίο θα μπορούσε να χειραγωγηθεί μέσω Χρωματιστών Επαναστάσεων, εναντίον οποιουδήποτε στόχου ήθελε η Washington. Πρόκειται για το απόσταγμα της επικούρειας φιλοσοφίας από την οποία προέρχεται η σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία ή αλλιώς η μετουσίωση του homo homini lupus του Thomas Hobbes.
Ο σκοπός του Νέου Ψυχρού Πολέμου είναι η διατήρηση της ηγεμονικής θέσης των ΗΠΑ, ωστόσο αυτή τη φορά ο αντίπαλος δεν είναι μόνο ένας, όπως στον Ψυχρό Πόλεμο, αλλά ένα πολυπολικό σύστημα. Σε αυτό το σύστημα η Ε.Ε. είναι σύμμαχος και αντίπαλος, ταυτόχρονα. Οι ΗΠΑ δε μπορούν να επιτρέψουν τη συνεργασία των κομβικών ευρωπαϊκών κρατών, όπως η Γερμανία, με τη Ρωσία και την Κίνα.
Το υβριδικό όπλο της μετανάστευσης είναι αρκετά πολύπλοκο στη χρήση του. Η Γερμανία είναι μία μεγάλη δύναμη στο γεωπολιτικό στερέωμα, για να μη γνωρίζει τη δύναμη του όπλου της μαζικής μετανάστευσης. Ωστόσο, έχει φροντίσει μέσα από ευρωπαϊκές συνθήκες, όπως αυτή του Δουβλίνου, να προστατεύσει την επικράτειά της, αφήνοντας εκτεθειμένη την ευρωπαϊκή περιφέρεια. Την ίδια στιγμή μπορεί να επιλέγει, φιλτράροντας ποσοτικά και ποιοτικά τους μετανάστες που θα υποδεχτεί, έτσι ώστε η μετανάστευση να αποτελεί δικό της όπλο ισχύος, μέσω της τόνωσης της οικονομίας της. Έτσι η μαζική μετανάστευση δεν αποτελεί μία απευθείας απειλή για το γερμανικό κράτος, όσο μία απειλή για έργα συνεργασίας μεταξύ των πολυπολικών πρωταγωνιστών, όπως είναι τα έργα υποδομών και ενεργειακών διαδρόμων που προωθούν Ρωσία και Κίνα στην Ευρώπη.
Μέσω των Υπηρεσιών Πληροφοριών και των ΜΚΟ οι ΗΠΑ φρόντισαν, δια μέσω Τουρκίας, να εισέλθουν περισσότεροι από 1,000,000 μετανάστες, εξαιρετικά διαφορετικής πολιτισμικής προέλευσης, οι οποίοι μπορούν να υπονομεύσουν την ευρωπαϊκή περιφέρεια, από όπου θα εισέλθουν τα ανωτέρω έργα υποδομών. Τούτο σημαίνει ότι η Washington επιτυγχάνει τον ασφυκτικό κλοιό της Γερμανίας, ενώ ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκαλέσει περιφερειακή ανάφλεξη που θα ανάλωνε τη Γερμανία σε ατέρμονες προσπάθειες επίλυσης του προβλήματος. Εν τέλει, η επικούρειος φιλοσοφία στο ευρωπαϊκό παράδειγμα, δεν εφαρμόστηκε για την πρόκληση αντιπαραθέσεων μεταξύ των πολιτών της Ευρώπης, αλλά για την πρόκληση αντιπαραθέσεων μεταξύ των κρατών μελών.
Ο καταλύτης του Μεταναστευτικού: Οι Πολιτισμικές Ευαισθησίες
Αν και θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως δεν υπάρχει κάτι αρνητικό στο να είσαι κάτι διαφορετικό από Ευρωπαίος, σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή η ευρωπαϊκή ευαισθησία, επί του μεταναστευτικού, είναι ιδιαίτερα οξυμένη. Κατά τον ίδιο τρόπο, με την Ε.Ε., η Ινδία διαθέτει μία παρεμφερή στάση εναντίον των μουσουλμάνων μεταναστών, ανεξαρτήτου γεωγραφικής προέλευσης, ιδιαίτερα μετά την βίαιη διάσπαση του 1947, αρνούμενη να υπογράψει τη Συνθήκη του ΟΗΕ το 1951, επί των προσφύγων, έτσι ώστε να μην υποχρεούται να τους περιθάλψει ή να αποδεχτεί την επιστροφή Πακιστανών στα εδάφη της.
Η ευαισθησία της Δύσης ως προς την αποδοχή αθρόας εισόδου μεταναστών οφείλεται -εν μέρει- και στο ιστορικό προηγούμενο της μετανάστευσης των Ευρωπαίων στην αμερικανική ήπειρο και τον αφανισμό τον τοπικών πληθυσμών. Η αιτία της επικράτησης των Ευρωπαίων δεν ήταν μόνο η η τεχνολογική τους υπεροχή, αλλά πολύ περισσότερο η έλλειψη ετοιμότητας, από τους τοπικούς πληθυσμούς, για την αντιμετώπιση των προθέσεων των μεταναστών, τους οποίους έβλεπαν ως θεούς.
Με όλα αυτά τα παραδείγματα δεν επιχειρείται να δικαιολογηθεί η αναίτια χρήση βίας από τους ιθαγενείς πληθυσμούς, εναντίον των εισερχόμενων μεταναστευτικών ροών ανθρώπων διαφορετικής πολιτισμικής προέλευσης. Ωστόσο, διαφαίνεται ο ψυχολογικός και δομικός μηχανισμός της πρόβλεψης της κοινωνιολογικής συμπεριφοράς, μέσω αρνητικών αντιδράσεων επί της αθρόας εισόδου ατόμων ανόμοιας πολιτισμικής προέλευσης.
Η Μεταναστευτική Κρίση ως φαινόμενο γνωστό στις πολιτικές ηγεσίες
Το 2012, ο V. Putin είχε πει πως το καζάνι της αφομοίωσης (των διαφορετικών πολιτισμών) βράζει και έχει εξωθηθεί στα όριά του από τη συνεχώς αυξανόμενη μεταναστευτική κρίση. Η πολυπολιτισμικότητα διαθέτει ένα λανθάνον, αλλά σημαντικό σημείο. Μέσω της εμμονής σε ύπαρξη μειονοτήτων, εντός των κυρίαρχων κοινωνιών, αρνείται το φαινόμενο της όσμωσης των κοινωνικών ομάδων. Τη στιγμή που η πολυπολιτισμικότητα επιβάλει το σεβασμό στα δικαιώματα των μειονοτήτων, εξαναγκάζει τις κυρίαρχες κοινωνίες σε υποχώρησή τους από τα δικαιώματά τους, από τη στιγμή που δεν εξισορροπεί το σεβασμό προς τις μειονότητες με δημόσιες, συμπεριφορικές ή πολιτιστικές δεσμεύσεις των πληθυσμών και της κοινωνίας, εν συνόλω.
Οι κλειστές εθνικές-θρησκευτικές κοινωνίες σε πολλές χώρες αρνούνται, όχι μόνο να συγχωνευθούν, αλλά ακόμα και να προσαρμοστούν. Σε πολλές περιπτώσεις μπορούμε να παρατηρήσουμε μειονότητες εντός των κοινωνιών να απολαμβάνουν το σεβασμό επί των δικαιωμάτων τους, αλλά να μη μιλούν καν τη γλώσσα της χώρας στην οποία φιλοξενούνται. Αυτή η άρνηση οδηγεί σε καχυποψία και αμυντική στάση της οικοδέσποινας κοινωνίας, στην οποία αυξάνεται η ξενοφοβία. Πρόκειται για κοινωνικό αντανακλαστικό, όμοιο με αυτό που παρατηρούμε στη φύση, όταν ένα ζώο μυρίσει το φόβο μας και αντιδράσει προληπτικά. Η ανάπτυξη της ξενοφοβίας έναντι της αθρόας εισόδου μεταναστών και της ραγδαίας αύξησης του πληθυσμού τους είναι μία φυσιολογική αντίδραση, από μία κοινωνία που νοιώθει έναν άτυπο πόλεμο, εντός της ίδιας της επικράτειάς της, στον οποίο απειλούνται τα συμφέροντά της και ο τρόπος ζωής της.
Το προσφυγικό πρόβλημα δεν είναι μόνο πρόβλημα ανθρωπιστικής κρίσης. Το προσφυγικό είναι και πρόβλημα πολιτισμικό, αφού η Ευρώπη αδυνατεί να συγχωνεύσει τόσους διαφορετικούς πολιτισμούς που εκπροσωπούνται από πολυμελείς και αλλότριες μεταξύ των κοινωνικές ομάδες. Αυτό δεν οφείλεται μόνο στις εγγενείς αδυναμίες της ευρωπαϊκής κουλτούρας. Ακόμα και με την καλύτερη των διαθέσεων η συγχώνευση διαφορετικών πολιτισμών, που διέπονται από ακραίες φιλοσοφίες, οι οποίες αφαιρούν κάθε προοπτική συνεργασίας, είναι αδύνατη. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι τα θρησκευτικά και πολιτιστικά ινστιτούτα του Ουαχαμπιτισμού ξοδεύουν εκατομμύρια δολάρια στην Ευρώπη για τη στήριξη των οπαδών του εν λόγω μουσουλμανικού δόγματος. Η ανωτέρω στήριξη από πλούσια ινστιτούτα της Μ. Ανατολής δεν είναι απλά ανθρωπιστική, αλλά αποσκοπεί στην διατήρηση, αναλλοίωτων, των χαρακτηριστικών του δόγματος για τους πληθυσμούς που το εκπροσωπούν, μακριά από την πατρίδα τους.
Οι πόλεις οι οποίες έχουν υποδεχτεί τα μεταναστευτικά κύματα από τις περιφέρειες που γειτνιάζουν με την Ευρώπη δείχνουν να υποφέρουν κάτω από αυτές τις πιέσεις. Παρά το γεγονός πως ανέκαθεν υπήρχαν γκέτο περιθωριακών στοιχείων στις μεγαλουπόλεις, αυτά ήταν περιορισμένα και ελέγχονταν από τοπικά περιθωριακά στοιχεία. Αυτά δεν εξαλείφθηκαν από τις μεταναστευτικές ροές, ούτε και πρόκειται να εξαλειφθούν. Ωστόσο, από τη στιγμή που οι μειονότητες αρνούνται να αφομοιωθούν στις οικοδέσποινες κοινωνίες, είναι εξαναγκασμένες να ζουν στο περιθώριο, ακριβώς όπως ένας παίχτης μίας ομάδας, που δε συνεργάζεται με τους συμπαίχτες του, δεν βρίσκεται ούτε καν στον πάγκο αυτής.
Η κοινωνική συμβίωση μοιάζει σε πολλά με την ομαδική συνεργασία στον αθλητισμό. Αυτό σημαίνει ότι πολύ απλά οι περιθωριοποιημένες ομάδες αυξάνονται και μαζί με αυτές αυξάνονται και τα γκέτο. Έτσι, αναγκαστικά οδηγούμαστε σε ευρωπαϊκές κοινωνίες τύπου apartheid, όπου οι οικοδέσποινες κοινωνίες θα δημιουργήσουν δικά τους γκέτο για να προστατευτούν από το «περιθώριο».
Είναι λογικό πως εντός αυτών που ορίζονται «πρόσφυγες» υπάρχει ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι κατά την είσοδό τους, από τη στιγμή που είναι ιδιαίτερα δύσκολη η καταγραφή αυτών με ακρίβεια. Αυτοί είναι απλά οικονομικοί μετανάστες, χωρίς να αποκλείεται ακόμα και πρόσφυγες από εμπόλεμες ζώνες να αποτελούν επίσης οικονομικούς μετανάστες, που επιθυμούσαν και επιθυμούν την παραμονή τους στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες. Άλλωστε και μετά τη λήξη του πολέμου δεν θα υπάρχουν και πολλά να τους περιμένουν πίσω στην πατρίδα.
Αυτό το γεγονός εμπεριέχει έναν μεγάλο οικονομικό κίνδυνο για την κοινωνία, όχι για το κράτος. Το επόμενο στάδιο μετά την μείωση του οικονομικού επιπέδου διαβίωσης του μέσου Ευρωπαίου θα είναι η πολιτισμική αλλοίωση, και εν τέλει η απώλεια της ευρωπαϊκής ταυτότητας. Ένα απλό παράδειγμα για όσους αμφισβητούν το γεγονός είναι η πολύ εύκολη κατάρρευση της ζώνης Schengen.