Άκουγα στο enikos τον νεαρό φοιτητή σε ρυθμό πολυβόλου να απαριθμεί τα έξοδα από μια πιθανή συμβίωση με την κοπέλα του σε μια γκαρσονιέρα σαν την τρύπα της αλεπούς. Δημοσιογράφοι και
πολιτικοί άκουγαν ακίνητοι, ψυχροί. Αγάλματα εξιστόρησης μιας νέας καταστροφής οικονομικών Σοδομογομόρων. Και ήταν σαν να τους έβλεπα όλους, και τους τριακόσιους, σαν να γινόταν η συζήτηση στην βουλή. Θυμήθηκα τον μακαρίτη τον πατέρα μου που μου έλεγε “εκατό ξυλιές σε ξένο κώλο δεν είναι τίποτε”.
Αυτοί είναι, οι ίδιοι που ψήφιζαν χθες το μνημόνιο3. Αυτοί, που φώναζαν προχθές για το μνημόνιο2. Αυτοί, που χτυπιόντουσαν για το μνημόνιο1. Αυτοί, που έβαλαν στόχο το ευρώ πάση θυσία, για να μην ξεγλιστρήσει η παραστρατημένη στα χέρια της Ρωσίας ή της Κίνας. Και το “πάση θυσία” έπεσε πάνω στην φτωχολογιά. Την ισοπέδωσε, την διέλυσε. “Μπράβο ήρωες! Όλοι σας θα πολεμήσετε, όλοι μας θα σωθούμε!” Και νά τα κροκοδείλια δάκρυα, ακόμα κι απ’ αυτήν την Μέρκελ. Αυτοί!
Εμείς που παρακολουθούμε την προετοιμασία της “τελικής λύσης μας”. Εμείς, που αγωνιζόμαστε να βγάλουμε το κεφάλι έξω από το νερό να πάρουμε ανάσα. Και για να το κάνουμε πατάμε, αδιάφορο πού, αρκεί να πάρουμε ανάσα. Εμείς, που βλέπουμε το τσουνάμι νάρχεται και δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι θα σκεπάσει όλους εμάς, και μόνο εμάς. Όλοι οι άλλοι που κάνουν τα αφεντικά θα σωθούν παρέα με αυτούς που μάζευαν χρόνια το …μέλι.
Καθημερινά χάνουν το ηλεκτρικό ρεύμα εκατοντάδες σπίτια. Χάνουν το νερό, χάνουν την μάχη με την ψυχική τους ισορροπία. Παίρνουν τα ραβασάκια της εφορίας για ληξιπρόθεσμα μηδενικών δηλώσεων. Της παραφροσύνης ήλιε υπαρκτέ. Ρίχνουν καθημερινά στον καιάδα έναν λαό. Ως ποιο όριο; Έπαψαν να υπάρχουν κόκκινες γραμμές. Το γνωμικό τους είναι ο σώζων εαυτόν σωθείτω.
Μιλάμε για πείνα συνανθρώπων μας και ακούμε για καταθέσεις χιλιάδων από άλλους. Δεν βρίσκεται η χώρα σε κατάσταση ανάγκης; Δεν βρίσκεται σε κόκκινο συναγερμό; Δεν βρίσκεται με το φάσμα της κατάρρευσης ; Εμπρός λοιπόν, να πληρώσουν χοντρά όλοι αυτοί που τόσα χρόνια μάζευαν τον ιδρώτα της “παραστρατημένης” μας. Η πατρίδα έχει την ανάγκη όλων μας, όσοι θέλουν να φέρουν το όνομά της και όχι μόνο των βολικών.
Τα παιδιά μας ζητούν ζωή,οράματα κι εμείς τα στέλνουμε ανεργεία, γκλοπς, χημικά, καπνογόνα, κροτίδες και ραβασάκια γεμάτα φοροβλακεία. Η πατρίδα ζητάει σωσίβια και μεις τα ξεπουλάμε.
Ως πότε; Οι καιροί δεν περιμένουν.