Ως γνωστόν, ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει μόνο τα σημαντικότερα και διασημότερα περιστατικά και προσωπικότητες της ιστορίας, τα οποία την επηρέασαν και διαμόρφωσαν σημαντικά με τις πράξεις τους, και των οποίων πολλές φορές ο βίος και οι πράξεις μοιάζουν καταπληκτικά.
Όμως υπάρχουν και λιγότερο γνωστές ιστορικές ομοιότητες προσώπων και γεγονότων στην ιστορία που διαμόρφωσαν σημαντικά σε αυτή. Κάποιες από αυτές αναφέρονται και στο παρόν άρθρο.
Έτσι, η ήττα του αλαζόνα Ρωμαίου στρατηγού Ρέγουλου και ο θάνατος του σε μάχη με τους Γαλάτες μην περιμένοντας ενισχύσεις για να λάβει ο ίδιος όλη την δόξα, θυμίζει τον αντίστοιχο θάνατο του επίσης αλαζόνα Βασιλιά της Μακεδονίας, Πτολεμαίου του Κεραυνού και τον θάνατο του σε μάχη με τους Γαλάτες μην περιμένοντας ενισχύσεις για να λάβει ο ίδιος όλη την δόξα.
Και επίσης τον αντίστοιχο θάνατο του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Ουάλη και τον θάνατο του σε μάχη με τους Γότθους μην περιμένοντας ενισχύσεις για να λάβει ο ίδιος όλη την δόξα (ότι δηλαδή είχε πράξει ενάντια στους Καρχηδονίους ο Λόνγκους).
Ο θάνατος του Αμπντ Ραχμάν σε μάχη με το ιππικό που εξαπέλυσε ενάντια στους Φράγκους του Κάρολου Μαρτέλου, οι οποίοι είχαν λάβει περίπου την μορφή Αρχαίας οπλιτικής Φάλαγγας, θυμίζει τον αντίστοιχο θάνατο του Μαρδονίου σε μάχη με το ιππικό που εξαπέλυσε ενάντια στους Έλληνες υπό την διοίκηση του Παυσανία, οι οποίοι είχαν λάβει την μορφή Αρχαίας οπλιτικής Φάλαγγας.
Και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις, τόσο ο Άραβας, όσο και ο Πέρσης στρατηγός βρισκόταν υπό τις διαταγές φιλήδονων, αλαζόνων και ανήλεων ηγετών (του Χισάμ και Ξέρξη αντίστοιχα).
Στην Πολιορκία της Ορλεάνης ο ερχομός του Αέτιου είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των Ούννων που κόντευαν να καταλάβουν την πόλη αυτή, όταν το ιππικό του έπεσε αιφνιδιαστικά πάνω τους.
Ομοίως, στην Β’ Πολιορκία της Βιέννης ο ερχομός του Σομπιέσκι είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των Τούρκων που κόντευαν να καταλάβουν την πόλη αυτή, όταν το ιππικό του έπεσε αιφνιδιαστικά πάνω τους.
Η πρώτη μάχη της Μεγιδδώ κερδήθηκε ουσιαστικά στην Αρχαιότητα από τον Τούθμωσι τον Γ’, όταν αυτός πέρασε τον στρατό του από το μεσαίο υπέρμετρα κακοτράχαλο πέρασμα της περιοχής, το οποίο δεν περίμεναν να περάσει οι αντίπαλοι του ο ίδιος και αιφνιδιάζοντας τους, τους νίκησε.
Αντίστοιχα το 1918, η τελευταία μέχρι τώρα μάχη της Μεγιδδώ κερδήθηκε ουσιαστικά στην Αρχαιότητα από τον στρατηγό Τζορτζ Αλενμπί, όταν αυτός, κατά ομολογία και του ιδίου, διαβάζοντας το σχέδιο μάχης του Τούθμωσις, πέρασε και αυτός τον στρατό του από το μεσαίο υπέρμετρα κακοτράχαλο πέρασμα της περιοχής, το οποίο δεν περίμεναν να περάσει οι αντίπαλοι του ο ίδιος και αιφνιδιάζοντας τους, τους νίκησε.
Στον Κράσσο όταν ο ίδιος ηττήθηκε, το κομμένο κεφάλι του επιχρυσώθηκε με χρυσό από τους Πάρθους. Το ίδιο έγινε και στο κεφάλι του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Νικηφόρου του Α’ από τους Βουλγάρους του Κρούμμου.
Αντίστοιχα, η τιμωρία του άπληστου κυβερνήτη των Χωρασμίων που είχε κακομεταχειριστεί τους απεσταλμένους εμπόρους του (και κατασκόπους), ήταν όταν τον έπιασε να του ριχτεί λιωμένο χρυσαφί στο στόμα.
Το ίδιο ακριβώς έπαθε ως τιμωρία και ένας άπληστος Ισπανός κυβερνήτης στην Νότια Αμερική, όταν τον έπιασαν αιχμάλωτο οι Ινδιάνοι που καταπίεζε για να του δίνουν χρυσαφί.
Οι δε Ινδιάνοι που συνέλαβαν αυτόν τον Ισπανό κυβερνήτη στην ζούγκλα του Αμαζονίου το 1599, ονομαζόταν Jivaros (κεφαλοκυνηγοί).
Οι Ιβάν Δ’ ο Τρομερός της Ρωσίας και ο Στάλιν που τον θαύμαζε εξόντωσαν και οι δυο μεγάλο μέρος των λαών τους, είχαν μυστική αστυνομία (τους Στρέλτσι και Οπριτσνίνα και την NKVD αντίστοιχα), οδήγησαν και οι δυο σε θάνατο τους γιους τους, ήταν μανιακοί και ανηλεείς, απέκρουσαν ξένες εισβολές, εισέβαλαν σε ξένα κράτη, ισχυροποίησαν τον στρατό τους, ενώ πέθαναν και οι δυο πιθανότατα από δηλητηρίαση.
Επίσης, ο Στάλιν θαύμαζε και τον Αλέξανδρο Νιέφσκι, πιστεύοντας ότι όπως ο Νιέφσκι απέκρουσε τους Σουηδούς και τους Τεύτονες, ο ίδιος με παρεμφερή τρόπο απέκρουσε τους Φιλανδούς και τους Ναζί.
Στις Θερμοπύλες, ως γνωστόν, η μάχη χάθηκε από πλευράς Ελλήνων όταν οι Πέρσες του Ξέρξη με την βοήθεια του προδότη Εφιάλτη διάβηκαν τα Στενά και περικύκλωσαν τον ηρωικό Βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα.
Αντίστοιχα, η μάχη αυτή χάθηκε για μια ακόμα φορά από πλευράς Ελλήνων, όταν οι Γαλάτες του Βρέννου με την βοήθεια του προδοτών διάβηκαν τα Στενά και περικύκλωσαν τον ηρωικό στρατό των Αιτωλών.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, η μάχη αυτή χάθηκε από πλευράς Ελλήνων του Αντιόχου του Γ’ όταν οι Ρωμαίοι με την βοήθεια του προδοτών διάβηκαν τα Στενά και περικύκλωσαν τον ηρωικό Βασιλιά των Σελευκιδών.
Τέλος στην σύγχρονη εποχή, το 1941, η μάχη αυτή χάθηκε για μια ακόμα φορά από πλευράς Ελλήνων και των Βρετανών συμμάχων τους, όταν οι Γερμανοί του Χίτλερ διάβηκαν τα Στενά και περικύκλωσαν τον ηρωικό Συμμαχικό στρατό, καθώς και τους Βρετανούς Συμμάχους του.
[Εδώ μπορεί να αναφερθεί ότι και η μάχη της Αλαμάνας που έλαβε αργότερα μέρος εκεί κοντά, όσο και η μάχη στο Μανιάκι που έγινε πιο μετά και οδήγησαν στους θανάτους του Αθανάσιου Διάκου και του Παπαφλέσσα αντίστοιχα, είχαν σχεδόν επακριβές την ίδια πορεία και κατάληξη με τις παραπάνω μάχες στις Θερμοπύλες].
Πολλές φορές συνέβησαν επίσης στο διάβα της ιστορίας θάνατοι ισχυρών ηγετών με στόχο να σταματήσουν οι πολίτικες τους και να παύσει η εξουσία τους, όπως του Καίσαρα, του των Ομάρ, Ουθμάν, Αλί, Λίνκολν, του Κένεντι, του Μακ Κίνλευ, του Γκάρλφλιντ, του Καποδίστρια, του Γεωργίου του Α’ της Ελλάδας, του Ουμβέρτου της Ιταλίας και άλλων.
Η δε ηρωική θυσία των Ελλήνων στο Σούλι, των Σουλιώτισων στο Ζάλογγο, αλλά και αυτή στο Αρκαδία της Κρήτης, θυμίζει σε πολλούς την ηρωική θυσία των Εβραίων στην Μασάντα. Και στις δυο περιπτώσεις, οι αμυνόμενοι προτίμησαν να χάσουν την ζωή τους, πάρα να πέσουν ζωντανοί στα χέρια των εχθρών τους.
Το «Μαύρο Δείπνο» στην Σκωτία, όπως και η σφαγή του Γκένσεει στην ίδια χώρα, θυμίζουν την προδοτική σφαγή των Σκυθών αρχηγών από τους Αιγυπτίους, των Μπόερς από τους Ζουλού του Ντινγκάνι, την σφαγή της οικογενείας των Ομεύαδων, καθώς και την Νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου που έγινε εν μέσω γάμου και σφάχτηκαν σε αυτόν πολλοί καλεσμένοι σε αυτόν προδοτικά.
Ο δολοφονία της ισχυρής πρωθυπουργού της Ινδίας Ίντιρα Γκάντι, της ισχυρής πολιτικής δυναστείας των Γκάντι, θυμίζει κατά πολύ την αντίστοιχη δολοφονία της ισχυρής πρωθυπουργού του Πακιστάν Μπέναζιρ Μπούτο, της ισχυρής πολιτικής δυναστείας των Μπούτο.
Οι Γερμανοί, είναι υπεύθυνοι για την έναρξη τόσο του πρώτου (1618-1648), όσο και του λεγομένου Δευτέρου «Τριακονταετούς Πολέμου» (1914-1945).
Η Κλεοπάτρα, η οποία κατάφερε να επιβιώσει και να αναδειχθεί χάρις στην ομορφιά της, την γοητεία της και την εξυπνάδα της ΣΣΕ έναν τότε ανδροκρατούμενο κόσμο, εξοντώνοντας τον αδερφό-σύζυγο της για τον λόγο αυτό, θυμίζει αντίστοιχα την Αικατερίνη την Μεγάλη.
Στην διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν πολλοί τρελοί μονάρχες, όπως ο Ναβαχοδονόσορας, ο Καλιγούλας, ο Ριχάρδος ο Β’ της Αγγλίας, ο Ερρίκος ΣΤ’ της Αγγλίας, ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ιουστίνος ο Β’, ο Τούρκος Σουλτάνος Ιμπραήμ, ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας και άλλοι (http://madmonarchs.guusbeltman.nl/madmon.htm), οι οποίοι με τις πράξεις τους αποδυνάμωσαν ή κατέστρεψαν τα κράτη τους.
Και αυτή, κατάφερε να επιβιώσει και να αναδειχθεί χάρις στην ομορφιά της, την γοητεία της και την εξυπνάδα της σε έναν τότε ανδροκρατούμενο κόσμο, εξοντώνοντας τον σύζυγο της για τον λόγο αυτό.
Η απόκρουση των Αράβων από τους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες Κωνσταντίνο τον Δ’ και τον Λέων τον Γ’ τον Ισχυρό στις δυο πολιορκίες της Κωνσταντινούπολης από αυτούς, αλλά και στο Ακρόινο της Μικράς Ασίας, έσωσαν την Ευρώπη από την τυραννία αυτών, έχοντας την ίδια σημασία με τις μάχες του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας στην Αρχαιότητα.
Το Σκωτσέζικο Σκίλτρον θυμίζει πολύ την Αρχαία Μακεδονική Φάλαγγα.
Τόσο η Αρχαία Καρχηδόνα, όσο και η Κόρινθος καταστράφηκαν ταυτόχρονα από τους Ρωμαίους στην Αρχαιότητα, το 146 π.Χ.
Όταν δολοφονήθηκαν ο Καίσαρας και ο Κένεντι λέγεται ότι τα άστρα βρισκόταν στην ίδια θέση και στις δυο εποχές. Και οι δυο αυτοί ηγέτες αναδείχθηκαν σε πολέμους, ίδρυσαν ισχυρές πολίτικες δυναστείες, είχαν προβλήματα υγείας, δυνάμωσαν τα κράτη τους και θεωρήθηκαν μεταρρυθμιστές.
Οι Σερτώριος και Βαριάθος στην Ισπανία, οι οποίοι είχαν νικήσει επανειλημμένως τους Ρωμαίους, εξοντώθηκαν τελικά όταν αυτοί πλήρωσαν φονιάδες από τα στρατεύματά τους για να τους δολοφονήσουν προδοτικά.
Τόσο ο Γαλάτης Βερκικεντορίξ, όσο και ο Χερούσκος Αρμίνιος εκπαιδεύτηκαν και τιμήθηκαν αρχικά από την Ρώμη πριν στραφούν τελικά εναντίον της.
Το τείχος του Ανδριανού στην Βρετανία, θυμίζει αντίστοιχα τα Ρωμαϊκά Limes, καθώς και το Σινικό Τείχος στην Κίνα και κατασκευάστηκαν για να εμποδίσουν την είσοδο των βάρβαρων στις περιοχές αυτές.
Η Ισπανική Λεγεώνα των Ξένων, χάρις στην οποία οι Ισπανοί κατέκτησαν εδάφη στην Αφρική, και είχε μέλη της τυχοδιώκτες και πρώην εγκληματίες, ιδρύθηκε κατά μίμηση της Γαλλικής Λεγεώνας των Ξένων, η οποία ιδρύθηκε για παρεμφερείς λόγους και είχε την ίδια ακριβώς εξέλιξη.
Τόσο ο πατέρας του Πομπηίου, όσο και ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Κάρος (https://en.wikipedia.org/wiki/Carus, https://io9.gizmodo.com/10-weirdest-ways-that-ancient-rulers-died-5907578), οι οποίοι ήταν άπληστοι και είχαν κακό χαρακτήρα σκοτώθηκαν από κτύπημα Κεραυνού.
Η Πορεία των Μυρίων για την Ελλάδα μέσα από μάχες στα εδάφη της Περσικής Αυτοκρατορίας, θυμίζει την αντίστοιχη πορεία της Τσέχικης Λεγεώνας με μάχες εν μέσω Ρωσικού Εμφυλίου (1917-1922), μέσα από τα εδάφη της Ρωσίας, προκειμένου να γυρίσουν στην πατρίδα τους.
Πολλοί λήσταρχοι και βίαιο τυχοδιώκτες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατάφεραν να γίνουν κυβερνήτες και πασάδες των επαρχιών της, όπως ο Αλή Πασάς στα Γιάννενα και ο Μοχάμεντ Άλι στην Αίγυπτο.
Τόσο στην Αρχαιότητα, όσο και στον Μεσαίωνα, αλλά ακόμα και στην νεότερη εποχή, υπήρξαν πολλοί σφετεριστές-τυχοδιώκτες, οι οποίοι παρέστησαν πως είναι οι στην πραγματικότητα νεκροί Βασιλείς, πρίγκηπες ή πριγκίπισσες, με στόχο να αρπάξουν την εξουσία και τον πλούτο αυτών.
Πολύ γνωστοί για τις πράξεις τους αυτές είναι ο Ανρδίσκος, οι Ψευδο-Δημήτριοι στην Ρωσία, κάποιοι που παρίσταναν πως ήταν ο Λουδοβίκος ΙΖ’, ο γιος του τελευταίου Ρώσου Τσάρου Αλέξιος, κάποιες που παράσταναν τις αδερφές αυτού Αναστασία και Τατιάνα, αλλά και πολλοί άλλοι στο Βυζάντιο, την Αγγλία και αλλού (https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_impostors).
Η Αρχαία οπλιτική Φάλαγγα, η οποία έμοιαζε αρκετά με την Σουμεριακή και Ασσυριακή Φάλαγγα, εξελίχθηκε στην συνέχεια στην Θηβαϊκή Λοξή και την Μακεδονική Φάλαγγα, στην μικτή Φάλαγγα του Βυζαντίου, και στα Ισπανικά Τέρσιος, πριν καταλήξει στα σημερινά τάγματα πεζικού.
Η αιμοχαρής Ναζιστική κατοχή στην Ελλάδα, ήταν εξίσου βάναυση με την εξίσου αιμοχαρής λατινοκρατία στην Ελλάδα τον Μεσαίωνα.
Η νίκη ενός ισχυρού ανταρτικού κινήματος ενάτη ισχυρότερων εχθρών του και Υπερδυνάμεων, η οποία είχε ως αποτέλεσμα την πλήρη ή μερική ελευθέρια της κατεχόμενης χωράς, συνέβη με πολλά κινήματα ιστορικά, όπως π.χ. με τον ΕΟΚΑ στην Κύπρο, τους Βιετμίνχ στο Βιετνάμ, τους Μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν κ.λ.π.
Υπήρξαν στην διάρκεια της ιστορίας ισχυρές θαλασσοκρατορίες, όπως αυτές των Αρχαίων Μινωιτών, Μυκηναίων, Φοινίκων, Καρχηδονίων, Ρωμαίων, Βυζαντινών, Αράβων, Τούρκων, Ισπανών, Αγγέλλων, Γάλλων, Γιαπωνέζων, Κρεάτων, Ολλανδών, Πορτογάλων, αλλά και των ΗΠΑ στις μέρες μας.
Υπήρξαν δυο άτομα με το όνομα Κωνσταντίνος Γεράκης, οι οποίοι ήταν τυχοδιώκτες και έδρασαν σε Πελοπόννησο-Κρήτη και Σιάμ αντίστοιχα. Και οι δυο έμπλεξαν σε συνωμοσίες, είτε με τους Βένετους και τους Τούρκους, είτε με τους Βασιλείς του Σιάμ, έφτασαν να γιου τα «δεξιά τους χέρια», αλλά στο τέλος όταν οι προστάτες τους έπεσαν εκτελέστηκαν και οι ίδιοι.
Ο Ναπολέοντας συνάντησε το δικό του Βιετνάμ όταν εισέβαλε στην Ισπανία, χάνοντας εκεί 200.000 στρατιώτες και δεσμεύοντας στην χώρα αυτή μεγάλο μέρος του στρατού του. Τις ίδιες ακριβώς απώλειες και προβλήματα είχαν στην χώρα αυτή και οι Ρωμαίοι πριν από αυτόν.
Η Ισπανία έπεσε στους Άραβες χάρις στην προδοσία του Κόμη της Θεούτας Ιουλιανού, ο οποίος τους κάλεσε και τους βοήθησε να περάσουν στην Ισπανία και να την καταλάβουν. Αντίστοιχα και η Σικελία έπεσε στους Άραβες χάρις στην προδοσία του Κόμη Ευφήμιου, ο οποίος τους κάλεσε και τους βοήθησε να περάσουν στην Σικελία και να την καταλάβουν.
Η μάχη του Μολόντι στην Ρωσία (http://alophx.blogspot.com/2017/09/blog-post_1.html), έσωσε την πρωτεύουσα της χωράς αυτής, την Μόσχα, από την εισβολή και κατάληψη της. Αντίστοιχα η μάχη του Μπλένχαμ, έσωσε την πρωτεύουσα της Αυστρίας, την Βιέννη, από την εισβολή και κατάληψη της.
Οι εξόριστοι τυχοδιώκτες Άραβες από την Αίγυπτο κατέλαβαν την Κρήτη και ίδρυσαν το εμιράτο του Χάνδακα. Με αντίστοιχο τρόπο, οι εξόριστοι από τους Ούννους Γότθοι, κατέλαβαν την Ρωμαϊκή Ισπανία.
Το σχέδιο διαμελισμού της Σουηδίας από τον Μεγάλο Πέτρο και τους Δανούς και Πολωνούς συμμάχους του, εκμεταλλευόμενοι το νεαρό της ηλικίας του νέου Βασιλιά της χώρας αυτής, Κάρολου του ΙΣΤ’, θυμίζει το αντίστοιχο σχέδιο διαμελισμού της Αιγύπτου από τον Αντίοχο τον Γ’ των Σελευκιδών και τον φίλιππο τον Ε’ των Αντιγονιδών, εκμεταλλευόμενοι και αυτοί το νεαρό της ηλικίας του νέου Βασιλιά της χώρας αυτής, Πτολεμαίου του ανήλικου Ε’.
Τον τίτλο του «Τελευταίου Ρωμαίου», τον είχαν οι πολλά άτομα στην ιστορία, όπως οι Ρωμύλος Αύγουστος, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Αέτιος, ο Βονιφάτιο, ο Συάγριος, ο Αρθούρος και άλλοι (https://en.wikipedia.org/wiki/Last_of_the_Romans).
Ο Τύραννος του Ακράγαντα Φάλαρις, ο οποίος έψηνε ζωντανούς τους εχθρούς του μέσα σε έναν χάλκινο ταύρο, τελικά συνελήφθη και θανατώθηκε με τον ίδιο τρόπο. Αντίστοιχα ο Γκιλοτίν, ο οποίος δημιούργησε για τους Γάλλους επαναστάτες την Γκιλοτίνα, θανατώθηκε στο τέλος με τον ίδιο τρόπο όταν αυτοί στράφηκαν εναντίον του.
Η δε εξόντωση των γιων του Μεγάλου Αλέξανδρου, Αλέξανδρου του Δ’ και Ηρακλή από τον Κασσάνδρα για να μην τους έχει ανταγωνιστές για τον θρόνο, θυμίζει την αντίστοιχη δολοφονία του Καισαρίωνα από τον Αύγουστο, έτσι ώστε ο ίδιος να μην τον έχει ανταγωνιστή για τον θρόνο και την κληρονομιά του Καίσαρα.
Κατά παράδοξο τρόπο, ο ιδρυτής της δυναστείας του Μεγάλου Αλέξανδρου ήταν κατά την παράδοση ο διάσημος ήρωας Ηρακλής. Και ο τελευταίος νόθος γιος του είχε το ίδιο όνομα.
Αντίστοιχα, τόσο ο πρώτος, όσο και ο τελευταίος Βυζαντινός Αυτοκράτορας είχαν το όνομα Κωνσταντίνος (ο Μέγας Κωνσταντίνος και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αντίστοιχα).
Ο ιδρυτής της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας της Γερμανίας, ήταν ο Κάρολος ο Μέγας (Καρλομάγνος). Αντίστοιχα, ο τελευταίος ηγέτης της Αυστροουγγαρίας το 1918, κράτος διάδοχο της Αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου είχε και πάλι του όνομα Κάρολος.
Επιπλέον, τόσο ο πρώτος, όσο και ο τελευταίος Τσάρος της δυναστείας των Ρωμανώφ, είχε το όνομα Μιχαήλ.
Επίσης, ο πρώτος Κάιζερ του λεγομένου Β’ Ράιχ ονομαζόταν Γουλιέλμος. Το ίδιο ακριβώς και ο τελευταίος.
Ρωμύλος ονομαζόταν ο πρώτος Βασιλιάς και ιδρυτής της Ρώμης, Αύγουστος ο πρώτος Αυτοκράτορας της, ενώ Ρωμύλος Αύγουστος ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 476 μ.Χ.
Ο αλαζονικός Ξέρξης μαστίγωσε την θάλασσα από αλαζονεία όταν μια θαλασσοταραχή κατέστρεψε τον στόλο του. Το ίδιο ακριβώς έπραξε και ο εξίσου αλαζονικός Άραβας εμίρης της Μετιλήνης της Μεσοποταμίας Ομάρ, πριν ο στρατός του διαλυθεί από τους Βυζαντινούς.
Ο Λούκουλλος ηττήθηκε σε ανταρτοπόλεμο από τον Τιγράνη (όπως οι Πέρσες του Δαρείου από τους Σκύθες παλαιοτέρα, ή οι Ιταλοί από τους Αιθίοπες τον 19ο Αιώνα), λόγω της βοήθειας που έδωσε στον εχθρό των Ρωμαίων, Μιθριδάτη τον Μέγα, αλλά όταν του επιτέθηκε ο ικανός Πομπήιος τον εγκατέλειψε και υποτάχτηκε σε αυτόν.
Αντίστοιχα, ο βασιλιάς Δαβίδ του Τάω, νίκησε με ανταρτοπόλεμο τους στρατηγούς του Βυζαντινού Αυτοκράτορα Βασίλειου του Β’ του Βουλγαροκτόνου, λόγω της βοήθειας που έδωσε στον εχθρού και σφετεριστή του θρόνου του Βασιλείου, Βάρδα Σκληρού, αλλά όταν του επιτέθηκε ο ίδιος ο ικανός Αυτοκράτορας τον υποτάχτηκε σε αυτόν.
(Όπως έπραξαν για παρεμφερείς λόγους ο Γκουργκάν της Ιβηρίας στον Βασίλειο, ο γιος του Γεώργιος επίσης, καθώς και ο Βαχράμ στους Βυζαντινούς Αυτοκράτορες Μιχαήλ τον Δ’ και τον Κωνσταντίνο τον Μονομάχο αντίστοιχα).
Η ιπποτική απελευθέρωση μιας Θηβαίος από τον Μέγα Αλέξανδρο για την γενναία ομιλία της προς τον ίδιο, θυμίζει την αντίστοιχη ιπποτική απελευθέρωση μιας όμορφης κοπέλας στην Ιβηρία για αντίστοιχο λόγο από τον Σκιπίωνα τον Αφρικανό.
Η επαίσχυντη φυγή με μεταμφίεση του Μέτερνιχ από την Βιέννη το 1848 ύστερα από την επιτυχημένη επανάσταση εναντίον του (μέσα σε αμαξά μεταφοράς εσωρούχων), θυμίζει κατά πολύ την επίσης επαίσχυντη φυγή με μεταμφίεση του Κερένσκι από την Αγιά Πετρούπολη το 1917 (μεταμφιεσμένου σε υπηρέτρια), ύστερα από την επιτυχημένη επανάσταση εναντίον του.
Οι στρατηγοί της Ρωσίας Αλεξέγεφ και της Γαλλίας Ζοφρ, οι οποίοι επέφεραν σε αυτές εκατακόμβες θυμάτων και ελάχιστες νίκες με την στρατηγικές τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν και οι δυο μασόνοι, άθεοι και δεν είχαν ιδέα από στρατηγική.
Οι Σουμεριακές πόλεις-κράτη, οι οποίες πολέμαγαν μεταξύ τους συνεχώς και στο τέλος ενώθηκαν αρχικά από τον Λουγγάζι και ύστερα από τον Σαργών τον Μέγα, θυμίζει πολύ τις Ελληνικές πόλεις-κράτη.
Και αυτές πολέμαγαν μεταξύ τους συνεχώς και στο τέλος ενώθηκαν αρχικά από τον Έλληνα Βασιλιά Φίλιππο τον Β’ και ύστερα από τον ένδοξο γιο του, τον Μέγα Αλέξανδρο, όπως επίσης και τα Κινεζικά βασίλεια που ενοποιήθηκαν ύστερα από πολλές μάχες από τον Τσιν Χουάνγκ Τι, όπως και τα Ινδικά, τα οποία ενωθήκαν από τον Σανδρόκοττο.
Η μάχη και ήττα του Καρλομάγνου στα Στενά του Ροσανμπό στην Ισπανία από τους Βάσκους, ύστερα από ενέδρα αυτών, θυμίζει κατά πολύ την ήττα του Μανουήλ του Κομνηνού στα Στενά του Μυριοκέφαλου από τους Τούρκους, ύστερα από ενέδρα αυτών.
Οι αποτυχημένες προσπάθειες εισβολών των Γάλλων στην Αγγλία δια θαλάσσης, οι οποίες απέτυχαν ύστερα από την ήττα των εισβολέων σε Ναυμαχία, θυμίζουν τις αντίστοιχες αποτυχημένες προσπάθειες εισβολών των Ισπανών και των Γερμανών στην Αγγλία δια θαλάσσης, οι οποίες απέτυχαν ύστερα από την ήττα των εισβολέων σε Ναυμαχία.
Ο Αννίβας, ο οποίος πολέμαγε τους Ρωμαίους ύστερα από μια προσωπική υπόσχεση που έδωσε στον πατέρα του για αιώνιο μίσος προς αυτούς, αλλά και λόγω της ήττας της πατρίδας του από αυτούς, μαζί με τον θάνατο αγαπημένων του ατόμων εξαιτίας τους, θυμίζει τον Ουάλλας της Σκωτίας (γνωστό σε όλους μας ως Braveheart).
Και αυτός, πολέμαγε τους Άγγλους ύστερα από μια προσωπική υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό του για αιώνιο μίσος προς αυτούς, αλλά και λόγω της ήττας της πατρίδας του από αυτούς, μαζί με τον θάνατο αγαπημένων του ατόμων εξαιτίας τους.
Η δε ήττα του Αννίβα από τον Σκιπίωνα στις Κάννες, χάρις στην οποία η Καρχηδόνα έπαυσε να είναι πια οριστικά υπερδύναμη στην Αφρική και αλλού και οδήγησε σταδιακά στην παρακμή και καταστροφή της, θυμίζει κατά πολύ την ήττα του Μεγάλου Ναπολέοντα από τον Ουέλιγκτoν στο Βατερλό.
Χάρις σε αυτή την η Γαλλία έπαυσε να είναι πια οριστικά υπερδύναμη στην Ευρώπη και αλλού και οδήγησε σταδιακά στην παρακμή και αποδυνάμωση της.
Παρομοίως, η δε ήττα του Ρόμελ από τον Μοντγκόμερι στο Ελ Αλαμέιν, χάρις στην οποία η Γερμανία έπαυσε να είναι πια οριστικά υπερδύναμη στην Αφρική και αλλού και οδήγησε σταδιακά στην παρακμή και κατάληψη της.
Ο ανήλεης Ξέρξης σκότωσε όλα τα αδέρφια του όταν κατέλαβε τον θρόνο για να μην έχει ανταγωνιστές στην εξουσία του. Το ίδιο ακριβώς έπραξε και ο Σελίμ ο Α’ ο Σκληρός στην Οθωμανική Αυτοκρατορία παρόμοιους λόγους.
Αντίστοιχα τα αδέρφια του Σάκα των Ζουλού, Ντινγκάνι και Μλανγκάνα τον εξόντωσαν για να του πάρουν τον θρόνο, όπως έπραξαν στην Ινδία ο Σανδρόκοττος, ο Αγκουανερέμπ, καθώς και ο Αττίλας στους Ούννους.
Τόσο ο Αττίλας, όσο και ο Τσένγκινς Χαν δολοφόνησαν οι ίδιοι έναν αδερφό τους.
Ο δε πατέρας του Αγκουανερέμπ, ήταν αυτός που έφτιαξε το Ταζ Μαχάλ προς τιμήν της αγαπημένης του συζύγου και όταν αυτή πέθανε, το έβλεπε για να την θυμάται.
Αργότερα όμως, ο γιος του ο Αγκουανερέμπ, επαναστάτησε εναντίον του, σκότωσε τα αδέλφια του και τον φυλάκισε σε μια φυλακή ακριβώς απέναντι από το Ταζ Μαχάλ, όπου ο πρώην μονάρχης της Ινδίας το αντίκρυζε και έκλεγε και ο ίδιος πέθανε τελικά από την θλίψη του στην φυλακή.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο (δηλαδή με επανάσταση ενάντια στον πατέρα του και μετέπειτα φυλάκιση του), πήρε την εξουσία στην Κίνα και ο Λι Σι Μιν.
Υπήρξαν επίσης κάποιες φορές στην ιστορία, όπου ένας ολόκληρος στόλος βυθίστηκε από τα «καπρίτσια του καιρού», όπως έγινε με τον στόλο του Ξέρξη στην Χερσόνησο του Άθω, την Αήττητη Αρμάδα ανοικτά της Αγγλίας, ή την βύθιση του Μογγολικού στόλου στην Ιαπωνία από τον Τυφώνα «Καμικάζι».
Ο δε βίος του ικανού Βασιλιά Φιλίππου του Β’ του πατέρα του Μεγάλου Αλέξανδρου, έχει πολλές ομοιότητες με τον βίο του εξίσου ικανού Καίσαρα. Και οι δυο έχασαν μικροί τους πατέρες τους και είχαν μια πολύ δύσκολη παιδική ηλικία. Και οι δυο κρατήθηκαν όμηροι για κάποιο χρονικό διάστημα.
Και οι δυο είχαν δύσκολες σχέσεις με τις γυναίκες σε όλη την διάρκεια της ζωή τους, ενώ είχαν άπειρες ερωμένες και έκαναν γάμους, τόσο για προσωπική απόλαυση, όσο και για πολιτικούς λόγους.
Και οι δυο ανέλαβαν την ηγεσία των κρατών τους σε μια δύσκολη περίοδο, τα αναδιοργάνωσαν, επέκτειναν μέσω επιτυχών πολέμων τα σύνορα τους, ήταν αγαπητοί στον λαό τους και οι διάδοχοι τους κατέλαβαν περισσότερα εδάφη από τους ίδιους.
Παράλληλα, οι ίδιοι ένωσαν τα κράτη τους μετά τις νίκες τους σε εμφυλίους πολέμους, και οι δυο αυτοθεοποιήθηκαν και τέλος και οι δυο δολοφονήθηκαν από έμπιστους τους μέσω συνομωσιών, λίγο πριν ξεκινήσουν εκστρατείες στην Ανατολή (κατά των Περσών ο Φίλιππος και κατά των Παρθών ο Καίσαρας).
Ο πρώτος Αυτοκράτορας της Κίνας, ο ικανός και βάναυσος Τσιν Χουάνγκ Τι, πέθανε από δηλητηρίαση μέσω της χρήσης υδραργύρου, τον οποίο χρησιμοποιούσε ως «ελιξίριο», όπως και ο Ιβάν ο Δ’ ο Τρομερός, ο οποίος χρησιμοποιούσε τον υδράργυρο ως φάρμακο (και οι δυο ύστερα από υποδείξεις των σοφών και των γιατρών τους, είτε αυτοί ήξεραν ότι με την χρήση του υδραργύρου θα τρελαινόταν σταδιακά και θα πέθαναν, είτε όχι).
Η εταιρία παραγωγής πολεμικού εξοπλισμού Krupp, στήριξε και προμήθευσε με πολεμικό εξοπλισμό τους Γερμανούς, τόσο στον Α’ (1618-1648), όσο και στον Β’ (1914-1945) «Τριακονταετή Πόλεμο» που ξεκίνησαν οι ίδιοι για την ηγεμονία στην Ευρώπη.
Η δε μεγάλη πιθανότητα θανάτου από δηλητηρίαση του Ιβάν του Δ’ του Τρομερού, είναι ακριβώς η ίδια με την μεγάλη πιθανότητα θανάτου από δηλητηρίαση του Στάλιν της ΕΣΣΔ.
Οι Αλ Χακίμ, Αλ Μουταβακίλ και Λόπεζ, οι οποίο χαρακτηρίστηκαν «Νέρωνες» (των Φατιμίδων, των Αβασσίδων και της Παραγουάης αντίστοιχα), τυραννήσαν ανηλεώς τους λαούς τους, προσπάθησαν να αυτοθεοποιήσουν τους εαυτούς τους, σκότωσαν πολλά μέλη των οικογενειών τους και στο τέλος όλοι τους δολοφονήθηκαν από συνωμοσίες στις οποίες έλαβαν μέρος οι ίδιοι οι συγγενείς τους.
Οι Πυραμίδες της Αιγύπτου στην Γκίζα, θυμίζουν κατά πολύ τις Πυραμίδες στο Μεξικό, καθώς και τις μικρότερες σε μέγεθος Πυραμίδες της Ελλάδας.
Τόσο ο Πυρρός, ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, όπως και ο Θεωδώριχος ο Μέγας, έγιναν οι μοναδικοί μονάρχες των κρατών τους, όταν φρόντισαν να εξοντώσουν ύστερα από μια γιορτή τους αντίπαλους τους, με τους οποίους είχαν συμφωνήσει να μοιραστούν την εξουσία, πριν αυτοί προλάβουν όπως σχεδίαζαν να τους δολοφονήσουν πρώτοι.
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο πρώτος Βασιλιάς της Ρώμης, ο Ρωμύλος, δολοφονήθηκε από τους Συγκλητικούς λόγω της τυραννικής συμπεριφοράς του, οι οποίοι τεμάχισαν το πτώμα του και μετέφεραν ο καθένας τους από ένα κομμάτι μέσα στην τήβεννο του και το έθαψαν κρυφά.
Αντίστοιχα, μετά την αυτοκτονία του Νέρωνα, ένας από τους αρχηγούς των Πραιτωριανών που συνέλαβε τα μέγιστα στην πτώση του τρελού Αυτοκράτορα, ο τυραννικός και δολοπλόκος Νυμφίδιος, ισχυριζόμενος πως είναι νόθος γιος του Καλιγούλα (ισχυρισμός που ίσως δεν είναι αβάσιμος βάσει κάποιων ιστορικών), προσπάθησε να ανακηρυχτεί Αυτοκράτορας στην θέση του Γάλβα, του νέου Αυτοκράτορα.
Όμως, οι Πραιτοριανοί στράφηκαν εναντίον του, τον σκότωσαν και των διαμέλισαν, ενώ στην συνέχεια τοποθετήσαν τα κομμάτια του σε ένα κλουβί. Αν δε η θεωρεία του Νυμφίδιου ήταν σωστή, τότε αυτή των κάνει τον τελευταίο της Ιουλοκλαυδιανής δυναστείας, η οποία ισχυριζόταν ότι καταγόταν από τον Ρωμύλο, ενώ στην περίπτωση αυτή, ο θάνατος του τελευταίου μέλους της, ήταν επακριβώς ο ίδιος με του πρώτου.
Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Βαλεριανός αναγκάστηκε όταν αιχμαλωτίστηκε να κάνει το υποπόδιο του Πέρση Βασιλιά Σαπώρ, όπως έγινε και με τον Οθωμανό Σουλτάνο Βαγιαζήτ, όταν αυτός αιχμαλωτίστηκε από τον Μογγόλο Χαν, Ταμερλάνο.
Τόσο οι Αρχαίοι Μινωίτες, όσο και οι Αρχαίοι Μάγιας, οι οποίοι θεωρούταν αρχικώς λανθασμένα από τους ιστορικούς λαούς ως δήθεν «φιλειρηνικοί λαοί», εκτός του γεγονότος ότι στην πραγματικότητα είχαν πολύ ισχυρό και στόλο, και στους δυο λέγεται ότι σημαντικό ρολό στην πτώση του πολιτισμού τους, έπαιξαν τα ακραία καιρικά φαινόμενα.
Η μάχη της γέφυρας του Στέρλινγκ, θυμίζει σε πολλούς την μάχη των Καννών, αφού και οι δυο μάχες χάθηκαν λόγω ασυνεννοησίας των διοικητών της (Άγγλων και Ρωμαίων αντίστοιχα), της τεράστιας αλαζονείας και αυτοπεποίθησης ενός εξ’ αυτών, ενώ πέραν των μεγάλων απωλειών του επιτιθέμενου στρατού και στις δυο παραπάνω περιπτώσεις, ένας εκ των ηγετών του σκοτώθηκε στην διάρκεια της μάχης αυτής.
Επίσης, η μάχη της γέφυρας του Στέρλινγκ, θυμίζει την μάχη της Μίλβιας Γέφυρας, αφού και στις δυο περιπτώσεις η γέφυρα υπονομεύτηκε και κατέρρευσε όταν τα στρατεύματα που είχαν προβεί στην πράξη αυτή, αφού πρώτα την πέρασαν και ζητήθηκαν από τους αντίπαλους τους, στην συνέχεια προσπάθησαν να την ξαναπεράσουν υποχωρώντας.
Πολλοί διάσημοι βασιλείς στην διάρκεια της ιστορίας έπεσαν πολεμώντας ηρωικά σε μάχες, υστέρα από τις οποίες οι δυναστείες τους χάθηκαν οριστικά, ενώ τα κράτη τους υποδουλώθηκαν σε ανηλεείς λαούς (π.χ. ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, ο Χάρολντ, ο Ριχάρδος ο Γ’ της Αγγλίας, ή ο ημιμυθικός Βασιλιάς Αρθούρος).
Υπήρξαν όμως και άλλοι των οποίων ο θάνατος σε μάχη δεν σήμαινε και το τέλος της δυναστείας τους (πχ. ο ηρωικός Βασιλιάς της Σπάρτης Λεωνίδας ή οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες Νικηφόρος και Ουάλης).
Ο Αυτοκράτορας της Ρώμης Τιβέριος, καθώς και ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Ρωμανός ο Γ’ είχαν αρκετά παρόμοιο βίο.
Και οι δυο αναγκάστηκαν να χωρίσουν την γυναικά που αγαπούσαν και να παντρευτούν άλλες που δεν αγάπαγαν από την Βασιλική οικογένεια, δεν έκαναν μαζί τους παιδιά, και οι δυο ήταν δυστυχισμένοι, απόμακροι, συντηρητικοί στην πολιτική τους και καθόλου δημοφιλείς στους υπηκόους τους, ενώ και οι δυο δολοφονήθηκαν τελικά ύστερα από ανακτορική συνωμοσία.
Η πίεση του Τραμπ σε Ρωσία και Κίνα ίσως οδηγήσει τελικά σε (έστω και προσωρινή) συμμαχία των δυο αυτών κρατών έναντι των ΗΠΑ, όπως ακριβώς η πίεση του Κάιζερ του Β’ της Γερμανίας σε Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία και Ρωσία, οδήγησε αντίστοιχα σε συμμαχία αυτών των κρατών έναντι της Γερμανίας.
Ο θάνατος ηγετών ύστερα από αποτυχημένες εισβολές στην Αίγυπτο ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο στην διάρκεια της ιστορίας, όπως έγινε π.χ. αρχικά με τους Σκύθες, ακολούθως με τον Πέρδικά, τον Αλάριχο των Σταυροφόρων (αλλά και τον Λουδοβίκο τον Θ, τον «Άγιο»), καθώς και τους Μογγόλους.
Η έξοδος των Βυζαντινών από την πολιορκούμενη από τους Αβάρους Πόλη το 626 μ.Χ., είχε ως αποτέλεσμα την διάλυση των πολεμικών μηχανών τους, καθώς και την αποδιοργάνωση του στρατού τους. Το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα επέφερε στους Βυζαντινούς και η έξοδος των Αρμένιων στο Άνιον.
Επίσης, στην διάρκεια της ιστορίας, πολλοί λεγόμενοι μεταρρυθμιστές υπέρ των φτωχών, ή απελευθερωτές δούλων, κοινωνικών ομάδων και φυλών, σκοτώθηκαν ενώ προσπάθησαν να περάσουν τις μεταρρυθμίσεις τους αυτές από τους εχθρούς τους.
Τέτοιοι ήταν π.χ. οι Άγις, Κλεομένης, Νάβις, οι αδερφοί Γράκχοι, ο Μάρκος Λικίνιος Δρούσος, ο Τσάρος Αλέξανδρος ο Β’, ο Λίνκολν, ο Στολύπιν, ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Κένεντι στην νεότερη εποχή.
Ο Μάκβεθ έβλεπε το πνεύμα του Βασιλιά που είχε δολοφονήσει λίγο πριν πεθάνει. Ο Βρούτος είδε το φάντασμα του Καίσαρα που είχε δολοφονήσει λίγο πριν την μάχη στους Φίλιππους, οπού και έχασε την ζωή του.
Ο Βασιλιάς Βλαδισλάβ είδε το πνεύμα του Βασιλιά Βλαδίμηρου που ο ίδιος είχε δολοφονήσει λίγο πριν πεθάνει, ενώ και ο Βυζαντινός Αυτοκράτορας Κωνστάς είδε το πνεύμα του αδερφού του, του Θεοδοσίου, ο οποίος δολοφονήθηκε ύστερα από διαταγή του ιδίου λίγο πριν τον θάνατο του.
Οι αδύναμοι μονάρχες της Γαλλίας, Λουδοβίκος ο ΙΣΤ’ και της Ρωσίας, Νικόλαος ο Β’, οι οποίοι έχασαν και οι δυο τον θρόνο και την ζωή τους ύστερα από επαναστάσεις, ήταν ο μεν πρώτος ικανότατος ωρολογοποιός, ενώ ο δεύτερος ικανότατος φωτογράφος.
Στην διάρκεια δεν της ιστορίας, πολλοί πόλεμοι άρχισαν με προβοκάτσιες. Έτσι, οι βομβαρδισμοί των ΗΠΑ στο Βόρειο Βιετνάμ ξεκίνησαν λόγω της ψευδούς δεύτερης επίθεσης των Βορειοβιετναμέζων σε πολεμικά πλοία των ΗΠΑ στον Κόλπο του Τόνκιν.
Ο πρώτος πόλεμος στο Ιράκ ξεκίνησε με την εμφάνιση ενός βίντεο, στο οποίο εμφανιζόταν δήθεν Ιρακινοί στρατιώτες να σκοτώνουν βρέφη στο Κουβέιτ μπροστά σε μια έντρομη νοσοκόμα.
(Αποδείχθηκε αργότερα ότι η δήθεν έντρομη νοσοκόμα ήταν η κόρη του πρεσβευτή του Κουβέιτ στις ΗΠΑ, η οποία δεν βρισκόταν τότε στο Κουβέιτ, αλλά στις ΗΠΑ, την οποία θα συνέφερα να επιτεθούν οι ΗΠΑ στο Ιράκ για να ελευθερωθεί το κράτος της, ενώ το όλο σκηνικό ήταν σκηνοθετημένο από στον στρατό των ΗΠΑ).
Ο δεύτερος πόλεμος στο Ιράκ ξεκίνησε με την δήθεν «αξιόπιστη έκθεση» για τα πυρηνικά του Ιράκ, η οποία ήταν ψευδής και την είχε συντάξει («μαγειρέψει») στην πραγματικότητα και εδώ ένα εξόριστο μέλος της αντιπολίτευσης του Ιράκ, με την «βοήθεια» Βρετανών και Αμερικάνων επιστημόνων.
Αντίστοιχα, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε με μία δήθεν εισβολή των Πολωνών σε Γερμανικό φυλάκιο (στην πραγματικότητα μεταμφιεσμένοι Γερμανοί στρατιώτες πραγματοποίησαν μια ψεύτικη εισβολή σε αυτό), όπως ακριβώς πιο πριν, η προβοκατόρικη πυρκαγιά στο Ράιχσταιγκ έδωσε υπερεξουσίες στον Χίτλερ και του επέτρεψε να γίνει δικτάτορας της Γερμανίας.
Για κάποιους δε και η 11 Σεπτεμβρίου ήταν μια προβοκάτσια στημένη από τις ίδιες τις ΗΠΑ, προκειμένου αυτές να βρουν μια αφορμή για να εισβάλουν στην Μέση Ανατολή και να καταλάβουν χώρες πλούσιες σε μεταλλεύματα ή πετρέλαιο (π.χ. Αφγανιστάν και Ιράκ).
Η Πανούκλα, προκάλεσε την καταστροφή πολλών ισχυρών Αυτοκρατοριών και τον αποδεκατισμό του πληθυσμού τους. Έτσι, ο λιμός των Αθηνών την εποχή του Περικλή (για κάποιους ήταν πανούκλα), έκανε την Αθηνά χάσει το 40% του πληθυσμού της.
Το 40% του πληθυσμού της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας χάθηκε και την περίοδο της Πανώλης επί του Αυτοκράτορα Ιουστινιανού του Α’, ενώ η Ευρώπη έχασε τον 14ο Αιώνα μετά Χριστόν το 30% του τότε πληθυσμού τους (ενώ όλος ο τότε κόσμος σχεδόν το ¼ του συνολικού πληθυσμού του).
Πολλοί άνθρωποι, λόγω του τρόπου που πήραν την εξουσία, της βίαιας συμπεριφοράς τους, των ανήλεων πολέμων τους, το ότι έκαψαν ολόκληρες πόλεις ή μέρος αυτών, των οργίων τους, της τυραννίας των λαών τους, αλλά και επειδή σκότωσαν πολλούς συγγενείς τους, ονομάστηκαν «νέοι Νέρωνες».
Τέτοιοι ήταν ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Δομιτιανός, ο Αλ Χακίμ των Φατιμίδων, ο Αλ Μουταβακίλ των Αβασσίδων, ο Λόπεζ, ο δικτάτορας της Παραγουάης, ο Ροστόψιν, ο Μαρόζοφ, ο Χίτλερ, ακόμα και ο Τζορτζ Μπους ο νεότερος.
Ο Ρήγας και ο Σουλτάνος Σελίμ ο Γ’ που τον σκότωσε πέθαναν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Έτσι, ο Ρήγας στραγγαλίστηκε από τους Γενίτσαρους ύστερα από διαταγή του Σελίμ και το πτώμα του πετάχτηκε στον Δούναβη. Αργότερα όμως, και ο ίδιος ο Σουλτάνος στραγγαλίστηκε ύστερα από στάση των Γενίτσαρων και το πτώμα του πετάχτηκε στον Βόσπορο.
Πολλοί μεγάλοι ηγέτες, όπως ο Κύρος ο Μέγας της Περσίας, ο Πυρρός της Ηπείρου, ο Κύψελος της Κορίνθου, ο Μωυσής, οι μυθικοί Ηρακλής, Περσέας, Ρωμύλος, Ρέμος και Πάρις, καθώς και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, κινδύνευσαν να θανατωθούν από τους διώκτες τους νήπια, αλλά τελικά διασώθηκαν και συνέχισαν το ένδοξο έργο τους.
[«Κόκκινος Τσάρος» ονομαζόταν ο Στάλιν και «Αιματοβαμμένος Τσάρος» ο Ιβάν ο Δ’ ο Τρομερός].
Επίσης, ακριβώς μετά την ήττα του στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο εθνικιστής Κάιζερ Γουλιέλμος ο Β’ της Γερμανίας εξορίστηκε στην Ολλανδία και γλίτωσε την δίκη για εγκλήματα πολέμου και την κρεμάλα για πολιτικούς λόγους (για να μην νομιμοποιηθούν οι σφαγές των μοναρχών όπως στην Γαλλική Επανάσταση, καθώς και για να μην ξεσηκωθούν οι ηττημένοι και ταπεινωμένοι Γερμανοί υπήκοοι του).
Για τους ιδίους ακριβώς λόγους (για να μην νομιμοποιηθούν οι σφαγές των μοναρχών όπως στην Γαλλική Επανάσταση, καθώς και για να μην ξεσηκωθούν οι ηττημένοι και ταπεινωμένοι Γερμανοί υπήκοοι του), γλίτωσε ακριβώς Μέτα τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο εθνικιστής Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας Χιροχίτο την δίκη για εγκλήματα πολέμου και την κρεμάλα για πολιτικούς λόγους.
Στο Βιετνάμ ηττήθηκαν και αποχώρησαν ύστερα από ανταρτοπόλεμο τρεις μεγάλες Αυτοκρατορίες, οι Γάλλοι, οι Αμερικάνοι και οι Κινέζοι, όπως ακριβές και στο Αφγανιστάν, ηττήθηκαν και αποχώρησαν ύστερα από ανταρτοπόλεμο τρεις μεγάλες Αυτοκρατορίες, οι Άγγλοι, οι Σοβιετικοί και οι Αμερικανοί.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Μικρασιατική Εκστρατεία και η τραγική κατάληξη αυτής για την πατρίδα μας έχει πολλές ομοιότητες με τις εκστρατείες των Ναπολέοντα και Χίτλερ κατά της Ρωσίας.
Όμως τα πράγματα πάρα τις πολλές ομοιότητες των εκστρατειών αυτών, τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, όπως και τα κίνητρα των αντίπαλων.
Οι ομοιότητες αυτών των εκστρατειών είναι ότι δικτάτορες κυβερνούσαν τις χώρες που έλαβε χώρα η σύγκρουση αυτή (Τσάρος Αλέξανδρος ο Α΄, Κεμάλ, Λένιν), ο ανταρτοπόλεμος και τακτική της «καμένης γης» εκ μέρους τους, όπως και η στήριξη αυτών από τους δυτικούς (Αγγλογάλλοι, Ιταλούς αλλά και από τους Σοβιετικούς από τον Κεμάλ).
Παράλληλα, άλλες ομοιότητες ήταν οι προσπάθειες των αντίπαλων τους (Ελλάδας, Ναπολέοντα, Χίτλερ) να καταλάβουν την αντίπαλη πρωτεύουσα (Μόσχα, Άγκυρα), η ήττα αυτών λίγο πριν (Έλληνες, Χίτλερ) ή λίγο Μέτα την κατάληψη της αντίπαλης πρωτεύουσας (Ναπολέων), καθώς και η αποδιοργάνωση και υποχώρηση του στρατού τους.
Υπήρχαν όμως και σημαντικές διάφορες.
Έτσι, οι Ναπολέων και ο Χίτλερ εισέβαλαν στην Ρωσία για να καταλάβουν μια εντελώς ξένη εθνικά με αυτούς χώρα και να υποδουλώσουν τον πληθυσμό της, και να καταλάβουν τους πλούσιους ορυκτούς της πόρους, λεηλατώντας, βιάζοντας, σφάζοντας και καταστρέφοντας τα πάντα στο διάβα τους, ενώ ο πόλεμος ξεκίνησε με την δική τους εισβολή στο έδαφος της Ρωσίας.
Αντίθετα, στην Μικρασιατική εκστρατεία, οι Έλληνες δεν έκαναν ούτε μια ιμπεριαλιστική και γεγνοκτονική εκστρατεία σαν αυτές του Ναπολέοντα και του Χίτλερ κατά της Ρωσίας.
Επίσης, ο πόλεμος δεν ξεκίνησε από την εισβολή των Ελλήνων στα τουρκικά εδάφη, αλλά από τις εισβολές των άτακτων ανταρτών (Τσέτες) του Κεμάλ στην Ελληνική περιοχή γύρω από την Σμύρνη και τις σφαγές εκ μέρους του Ελλήνων και Τούρκων σε αυτές, για τις οποίες κατηγορούσε τους Έλληνες (όπως ακριβώς έκανε και στα δικά του εδάφη).
Τέλος, οι Έλληνες αποβιβάστηκαν στην Μικρά Ασία, μια Ελληνική και όχι αλλόφυλη για 4.000 έτη περιοχή, για να προστατέψουν τα εκατομμύρια των Ελλήνων της περιοχής από την γενοκτονία που είχαν εξαπολύσει εναντίον τους οι Τούρκοι (και όχι για να σφάξουν τους Τούρκους, όπως θα έκανε ο Χίτλερ ή Ναπολέων στην θέση τους).
Από αυτούς, πολλές εκατοντάδες χιλιάδες είχαν σφαχτεί από τους Νεότουρκους τα έτη 1909- 1919 εν μέσω Α ΠΠ από τα τάγματα εργασίας και πιο πριν, αλλά και για να αποτρέψουν να ξανασυμβεί κάτι τέτοιο (κάτι που όντως συνέβη στον Πόντο από την Κεμάλ, όπως και στην Σμύρνη κατά την διάρκεια της Μικρασιατικής Καταστροφής).
Σε πολλές χώρες οι οποίες αρχικά ήταν μοναρχίες, όταν αυτές έπεσαν μετατράπηκαν για λίγο σε αδύναμες δημοκρατίες και στο τέλος έγιναν ύστερα από πραξικοπήματα ή επαναστάσεις κομμουνιστικές δικτατορίες.
Έτσι π.χ., στην Ρωσία, όταν έπεσε ο Τσάρος Νικόλαος ο Β’, την θέση του πήρε ο δημοκράτης Κερένσκι και ύστερα από αυτόν με πραξικόπημα ο κομμουνιστής Λένιν.
Στην Κίνα, όταν έπεσε ο Που Γι, την θέση του πήραν οι δημοκράτες Σου Γιατ Σεν και Τσανγκ Γκάι Τσεκ και ύστερα από αυτούς με εξέγερση ο κομμουνιστής Μάο.
Στο Αφγανιστάν, όταν έπεσε ο Ζαχίρ Σαχ, την θέση του πήρε ο δημοκράτης Μοχάμεντ Νταούντ Χαν και ύστερα από αυτόν με πραξικόπημα ο κομμουνιστής Ταράκι.
Τέλος, στο Ιράν, όταν έπεσε ο Σάχης, την θέση του πήρε ο δημοκράτης Μπαχτιάρ και ύστερα από αυτόν με εξέγερση ο ισλαμιστής Χομεϊνί.
Όλες οι προαναφερόμενες ιστορικές αναφορές σε πρόσωπα και γεγονότα, που εξελίχθηκαν με παρόμοιο τρόπο, είναι μόνο λίγες από τις πολλές που συνέβησαν στον διάβα των Αιώνων, και συνέλαβαν σημαντικά στην διαμόρφωση της ιστορίας όπως την γνωρίζουμε σήμερα.