Το παρόν είναι επακόλουθο του άρθρου μου: «Οι κ.κ. Κ. Βαθιώτης, Δ. Δασκαλάκης, Φ. Γιοβανόπουλος, η αποχή και το νέο Σύνταγμα»
Ο Μητσοτάκης έκανε λόγο για τροποποίηση του Συντάγματος, αν συγκεντρώσει 180 έδρες. Η πολιτική θεσμική ελευθερία που το ισχύον Σύνταγμα προσδίδει στον Έλληνα πολίτη είναι περίπου μηδενική. Αναφέρεται αόριστα στην λαϊκή κυριαρχία, αλλά κανένα άρθρο του δεν την κατοχυρώνει ώστε να είναι έμπρακτη. Για ποιον λόγο εσείς κρίνετε ότι ο Μητσοτάκης θέλει να αλλάξει το Σύνταγμα; Θα το κάνει για να δώσει θεσμική πολιτική δύναμη στον λαό ή για να αφαιρέσει και όσα ψιχία ελευθερίας του έχουν δοθεί από το ισχύον Σύνταγμα; Θαρρώ ότι συμβαίνει το δεύτερο.
Θα «συρράψει» ένα Σύνταγμα απόλυτης υποδούλωσης των Ελλήνων στην νέα Τάξη. Η κοινή λογική και η ενδελεχής εξέτασις των ήδη πεπραγμένων του βεβαιώνουν ότι θα προσθέσει στις υπάρχουσες, τρεις βαριές θεσμικές αλυσίδες, που θα μας δέσουν «χειροπόδαρα», ίσως ακόμη και ψυχονοητικά: α. την υγειονομική αλυσίδα, β. την περιβαλλοντική και γ. την ψηφιακή αλυσίδα. Ο Θεός της Ελλάδος, ο Τριαδικός Θεός μας, ας μας φυλάξει από αυτήν την απόλυτη σκλαβιά. Αλλά πρέπει να αγωνιστούμε κι εμείς όχι απλώς να μην σκλαβωθούμε, αλλά τουναντίον να γίνουμε πολιτικά αυτεξούσιοι πολίτες, καθιστώντας και την πατρίδα μας ελεύθερη και αυτεξούσια.
Και έχουμε διαπιστώσει, με πικρή εμπειρία, με ποιον ωραίο, εύσχημο και λογικοφανή τρόπο μας τα σερβίρουν όλα αυτά, ούτε Ζουλού ή Παπούα να ήμασταν. Αυτός είναι περίπου ο τρόπος, κατά τη σειρά που τα προανέφερα: όλα γίνονται ώστε, α. ο πολίτης να συμβάλει στην υγεία του κοινωνικού συνόλου, β. ώστε ο πολίτης να συμβάλει στην σωτηρία του πλανήτη από την κλιματική αλλαγή και γ. ώστε να μην ταλαιπωρείται ο πολίτης, διαθέτοντας περιττό χρόνο και κόπο. Αλλά να έχει τα πάντα δίπλα του σε ακτίνα 15΄ποδαρόδρομου (να ζει σε μία εύσχημη φυλακή δηλαδή). Και τα έγγραφα ταυτοποίησης, υγείας, φορολόγησης κ.α. σε ένα τσιπάκι στο χέρι ή στο μέτωπο και αργότερα στον εγκέφαλο του. Να τα χαρακτηρίσει κανείς όλα αυτά δυστοπία είναι πολύ λίγο. Είναι η απόλυτη κόλαση επί της γης!
Στο παρόν άρθρο, που θα ολοκληρωθεί σε δύο ή τρεις συνέχειες, θα αναφερθεί σε αδρές γραμμές πώς θα μπορούσε να δομηθεί ένα Σύνταγμα που να καθιστά πολιτικά αυτεξούσιο τον Έλληνα πολίτη, εννοείται σε συλλογικό επίπεδο. Όλα τα παρακάτω είναι αποσπάσματα από το βιβλίο «Νίκη της Δημοκρατίας και νέο Σύνταγμα» που, με τη δύναμη του Θεού, συνέγραψα το 2013-14.
Δεν χαράσσω τις κυρίαρχες γραμμές ενός δημοκρατικού Συντάγματος ως μοναδική λύση. Αλλά ως μία βάση για προβληματισμό πάνω στο θέμα αυτό. Ώστε, όταν έρθει η κρίσιμη ώρα , να είμαστε έτοιμοι αφ’ ενός να αντιταχθούμε με όλες μας τις δυνάμεις σε ένα Σύνταγμα υποτέλειας και δουλείας των Ελλήνων στην νέα Τάξη και αφ’ ετέρου να ξεκινήσουμε τον ανηφορικό δρόμο που τέρμα του έχει το «Σύνταγμα (της Ελευθερίας) των Ελλήνων».
Σας ενημερώνω ότι σε κάθε νοηματική ενότητα προτάσσω τον τίτλο του κεφαλαίου από το οποίο έχω πάρει τα αποσπάσματα. Επίσης όταν μέσα στο ίδιο κεφάλαιο, αφαιρώντας κομμάτια, αλλάζει η νοηματική ενότητα, τότε μόνον χρησιμοποιώ το σύμβολο αυτό, ανάμεσα στις ενότητες: […]
Επίσης, όταν προσθέτω στο κείμενο φράσεις που τις έγραψα σήμερα, τότε τις τοποθετώ μέσα σε αγκύλες πιο τονισμένες: [ ]
Κεφ.6 Το αίτημα για νέο Σύνταγμα περιλαμβάνει όλα τα επί μέρους αιτήματα των Πολιτών.
Το αίτημα για νέο Σύνταγμα περικλείει μέσα του όλα τα αιτήματα όλων των επαγγελματικών κλάδων, όλων των κοινωνικών ομάδων, όλων των φορέων, όλων των συλλογικοτήτων. Είναι όλα σε ένα, επειδή αυτό το αίτημα αποτελεί την κοινή τους συνισταμένη. Όταν ο λαός έχει πραγματικά την εξουσία μέσα από ένα αληθινά δημοκρατικό Σύνταγμα, όλες οι επί μέρους συλλογικότητες και όλοι οι επαγγελματικοί κλάδοι έχουν ανοιχτούς διαύλους με την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά και με αυτούς στους οποίους ο λαός έχει δώσει την εντολή να κυβερνούν. Έτσι τα επί μέρους αιτήματα όλων των συλλογικοτήτων και τάξεων μπορούν να ικανοποιηθούν, εφ’ όσον βρίσκονται σε αρμονική σχέση με το γενικό συμφέρον και την συλλογική πρόοδο.
Με ένα δημοκρατικό Σύνταγμα, δεν έχουν καμία ισχύ τα λεγόμενα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα τα οποία είναι εκείνα που δεν επιτρέπουν να ικανοποιηθούν τα συλλογικά ( εθνικά) συμφέροντα. Με άλλα λόγια, εκείνο που εμποδίζει να ικανοποιείται το «κοινό» συμφέρον είναι ότι τα «μεγάλα συμφέροντα» έχουν το πάνω χέρι σε ολόκληρο τον λαό μέσω των κυβερνήσεων που τα υπηρετούν κατά απόλυτη προτεραιότητα. Κυρίως όμως μέσω του ισχύοντος Συντάγματος το οποίον όχι απλώς το επιτρέπει αυτό, αλλά παρέχει και την κατάλληλη προστασία στις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Η σχέση και η αλληλεξάρτηση των πολιτών σε μία πραγματικά δημοκρατική κοινωνία είναι «κοινό βίωμα» και όχι σχεδιασμός επί χάρτου. Έτσι κατανοούν όλοι ότι αν ένα τμήμα της κοινωνίας ασθενεί, ολόκληρο το κοινωνικό σώμα δεν μπορεί να είναι υγιές. Άρα, όλοι μαζί θα φροντίσουν να καταστεί υγιἐς κάθε υποσύνολο του μεγάλου συνόλου, που είναι το ελληνικό Έθνος.
[…]
Θέλει όμως και κάτι άλλο ο λαός , που χωρίς αυτό είναι καταδικασμένος να σβηστεί από τον χάρτη της Ιστορίας. Θέλει πολιτισμό, τον δικό του πολιτισμό, τον ριζωμένο στο χώμα των προγόνων του και απλωμένο στο φως των απογόνων του. Πολιτισμός είναι η έμπρακτη και συνεχής επί του βίου και διά του βίου φανέρωση της πνευματικής καλλιέργειας ενός λαού που εναρμονίζει τις σχέσεις, φωτίζει τον νου, ανοίγει την καρδιά, ομορφαίνει τη ζωή, σμιλεύει το σώμα, πιάνει «χώμα» και το μεταβάλλει σε προσωπικό δημιούργημα.
[…]
Σαν κατακλείδα του κεφαλαίου αυτού θα λέγαμε ότι ο ελληνικός λαός, εμείς, πρέπει να βάλουμε προσωρινά σε δεύτερη μοίρα όλα τα δίκαια μεν, αλλά επιμερισμένα κατά επαγγελματικό ή κοινωνικό κλάδο, αιτήματα μας. Ο αγώνας γι αυτά έχει μέχρι σήμερα αποδειχτεί μάταιος, ίσως θα αποδεικνύεται και στο αύριο μάταιος, όσο το σύστημα ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα, μέσω του ισχύοντος Συντάγματος.
Και, βάζοντας τα όλα στην αγωνιστική περιφέρεια, ας επικεντρωθούμε σε ένα και μοναδικό αίτημα, αυτό το οποίο έχει τον μέγιστο δυναμισμό επειδή είναι πανθενωτικό [των Ελλήνων] και περικλείει μέσα του όλα τα άλλα, κατακερματισμένα αιτήματα μας. Αυτό είναι το αίτημα για ένα νέο Σύνταγμα, ψηφισμένο από τον λαό, για τον λαό. Μόνον έτσι θα σωθεί η αγαπημένη μας πατρίδα από τα νύχια και τα δόντια του συστήματος.
Κεφ.7 Ποιοι οι ενάντιοι στον λαό στο αίτημα για ένα νέο Σύνταγμα.
Ο τίτλος αυτού το κεφαλαίου παραπέμπει σε ένα εξαιρετικά καίριο ερώτημα. Ποιοι, άραγε, θα είναι μαζί με τον ελληνικό λαό, όταν έρθει η ώρα να απαιτήσει ένα νέο Σύνταγμα, που να εγκαθιστά σε τούτη την πολύπαθη χώρα ένα πολίτευμα δημοκρατίας όσο γίνεται πλησιέστερης σε αυτήν της Αθήνας του 5ου αιώνα; Και ποιοι θα είναι απέναντι του;
Είναι ηλίου φαεινότερον ότι απέναντί του θα είναι ολόκληρο το σύστημα και όλη η ανθρώπινη δομή που έχει στήσει στην χώρα μας. Τους ανθρώπους που αποτελούν το «προσωπικό» της δομής του Συστήματος, λίγο-πολύ τους γνωρίζουμε όλοι. Αναφέρομαι σε κατηγορίες ανθρώπων και όχι σε συγκεκριμένα πρόσωπα. (Αυτἠ είναι δουλειά των δημοσιογράφων, όχι δική μου).Τους ανθρώπους που αποτελούν την δομή και στήριξη του συστήματος, θα μπορούσαμε να τους κατατάξουμε σε 4 μεγάλες ομάδες.
Η πρώτη εμπεριέχει τα καθ’ αυτό μέλη του συστήματος: τραπεζίτες, κεφαλαιοκράτες, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, ανώτερους δικαστικούς, «διακεκριμμένους» δημοσιογράφους, επιστήμονες κορυφής αλλά και «δευτεράντζες» [τα πανεπιστήμια τα έχουν πλημμυρίσει με τέτοιου ποιού και γνώσης άτομα ως καθηγητικό προσωπικό], ψευτοδιανοούμενους και βέβαια όλους τους «πρωτοκλασάτους» πολιτικούς, διαχρονικά.
Η δεύτερη χαρακτηρίζεται από στρατευμένα ενεργά μέλη που δρουν μέσα στην κοινωνία, χωρίς να είναι καθ’ αυτό μέλη του συστήματος όπως η πρώτη ομάδα. Ωστόσο, τα συμφέροντα τους είναι προσδεδεμένα στο σύστημα, οπότε το υπηρετούν πιστά. Σε αυτήν είναι δυνατόν να ανήκουν, δευτεροκλασάτοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι νεροκουβαλητές/φερέφωνα του συστήματος, ανώτεροι υπάλληλοι του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, μέλη ΜΚΟ που εκτελούν εντολές και χρηματίζονται από το σύστημα. Και πολλοί άλλοι που εσείς μπορείτε να προσθέσετε.
Η τρίτη αφορά συμβιβασμένους με το σύστημα , επειδή τους παρέχει τα μέσα να ζουν σχετικά αξιοπρεπώς και δεν θέλουν να τα χάσουν. Σε αυτήν θα μπορούσαν να ανήκουν μικροεπιχειρηματίες που έχουν δοσοληψίες με το Δημόσιο, συνταξιούχοι σχετικά καλών συντάξεων, μεσο-χαμηλόμισθοι του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, εκπαιδευτικοί, υγειονομικοί και βάλε, επίσης χαμηλόβαθμοι Δικαστικοί, Ένστολοι και τα παρόμοια.
Η τέταρτη είναι η κατηγορία στην οποία ανήκουν άνθρωποι που παθητικά στηρίζουν το σύστημα, επειδή δεν αντιδρούν σε τίποτα από φόβο, απόγνωση, άγνοια ή την καλά εδραιωμένη εσωτερική κατάσταση, που καλλιεργήθηκε μεθοδικά και για χρόνια μέσα στους Έλληνες το «ωχ, αδερφέ, εγώ θα σώσω την Ελλάδα; Ας φροντίσω την οικογένεια μου και αυτό μου φτάνει» (Αμ δε!)
Η ενεργός δομή του συστήματος είναι μόνον η πρώτη ομάδα, εξ ολοκλήρου. Και εν μέρει η δεύτερη και ακόμα λιγότερο η τρίτη ομάδα. Διευκρινίζεται, ωστόσο, εμφαντικά ότι δεν υπονοείται ότι όλα τα μέλη της κάθε ομάδας υπηρετούν ενεργά ή παθητικά το σύστημα, πλην της πρώτης.
Είναι προφανές ότι το σύστημα και η ενεργός δομή του θα είναι πλήρως απέναντι στον Ελληνικό λαό, αν ποτέ απαιτήσει την ελευθερία του, δηλαδή ένα νέο Σύνταγμα που θα τον θέτει στο κέντρο όλων των αποφάσεων που αφορούν τον ίδιον και την πατρίδα του.
Ένα άλλο ερώτημα είναι τι θα κάνουν τα κόμματα. Η απάντηση είναι πολύ εύκολη, αν τα τοποθετήσουμε σωστά στην κλίμακα δομής του συστήματος. [Μερικά δεν έχουν δοκιμαστεί ακόμα. Καλόν είναι να μπουν στην Βουλή και να δοκιμαστούν, για να ξέρει ο λαός με ποιους ακριβώς έχει να κάνει.]
[…]
Το σύστημα, κατά συνέπεια, χρηματοδοτεί και ενισχύει ποικιλοτρόπως τα κόμματα που μετέχουν στο Κοινοβούλιο, επειδή ακριβώς είναι οι συμπαίκτες του στις υποτιθέμενες «δημοκρατικές διαδικασίες». Αυτά, στην ουσία αποτελούν στηρίγματα του στο να μπορεί να νομοθετεί και να κυβερνά απολυταρχικά. Τι θα μπορούσαν να κάνουν; Κάτι πολύ απλό: να καταγγείλουν τον απολυταρχικό τρόπο που λειτουργεί η κυβερνώσα δομή και να αποχωρήσουν από το Κοινοβούλιο!
Αν ο λαός απαιτήσει νέο Σύνταγμα που να του προσδίδει τον κύριο και μοναδικό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι, η κομματική δημαγωγία μπορεί πάντα να προβάλει επιχειρήματα ισχυροφανή και λογικοφανή. Όπως π.χ. ο λαός δεν είναι ώριμος, θα κάνει λάθη, δεν θα μπορεί να έχει σωστό πρόγραμμα επειδή υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα στον λαό, θα υπάρξουν διαμάχες, θα αδυνατίσει η ηγεσία της χώρας με επιπτώσεις στην εξωτερική πολιτική, δυναμιτίζεται το κλίμα «ανάπτυξης και προόδου» (!) που έχουμε κερδίσει με θυσίες του λαού «μας» και στο κάτω-κάτω δεν μπορούμε να επιτρέψουμε αναταραχή και διχόνοια στην χώρα.
[…]
Κι αν τελικά δεν αποδεχτείς ότι δεν μπορείς εσύ να είσαι το αφεντικό στην πατρίδα σου, θα με αναγκάσεις να σε πείσω με άλλον τρόπο.
Είναι , άραγε, δυνατόν να δοκιμαστεί και «άλλος τρόπος»; Όλα να τα περιμένει κανείς από το σύστημα και την δομή του. Ωστόσο, το τελευταίο που θα ήθελε να του συμβεί σε αυτήν την φάση της αναπτύξεως του είναι να δείξει το φρικιαστικό πρόσωπο του χωρίς δημοκρατικό προσωπείο, με μια απροκάλυπτη χούντα σε χώρα της Ευρώπης. Αυτό θα ρηγμάτωνε την επικοινωνιακή του μέθοδο, που την έχει χτίσει προς την κατεύθυνση των δήθεν δημοκρατικών ελευθεριών και το ρήγμα αυτό θα την αδυνάτιζε πάρα πολύ. Δεν θα το κάνει. Θα αντιδράσει με άλλους τρόπους.
Όλα αυτά γράφτηκαν πριν από την κρίση στην Ουκρανία. [Αναφέρομαι στην κρίση του 2014(!), όταν και γράφονταν αυτές οι σκέψεις]. Η κρίση αυτή δείχνει ότι το σύστημα θεωρεί πλέον ότι βρίσκεται πολύ κοντά στον στόχο της παγκόσμιας κυριαρχίας (ένας μίνι πυρηνικός πόλεμος και «καθάρισε» – ποιον άραγε;) και δεν ορρωδεί προ ουδενός. Κάθε μάσκα των δήθεν προστατών της δημοκρατίας όπου γης, έπεσε εκεί στο ουκρανικό έδαφος. Σε αυτό το ουκρανικό έδαφος, όμως δεν πρέπει να πέσει και να σβήσει η μακραίωνη παράδοση συμπαράταξης των Ελλήνων στην πλευρά της Ελευθερίας και του Δικαίου. Αν έρθει εκείνη η «κρίσιμη ώρα» ο ελληνικός λαός και οι Ένοπλες Δυνάμεις του σίγουρα θα αποφασίσουν από κοινού σε ποια πλευρά θα συμπαραταχθούν.
[Πώς θα μπορούσα να προβλέψω τότε ότι 8 χρόνια αργότερα ένα συγκεκαλυμμένο δικτατορικό καθεστώς θα έστελνε τα με πολύ μόχθο του ελληνικού λαού αποκτηθέντα οπλικά συστήματα στους ναζιστές της Ουκρανίας, απογυμνώνοντας την άμυνα των νησιών του Αιγαίου μας, χωρίς να καν ρωτήσει τον ιδιοκτήτη των συστημάτων αυτών και εν μέσω πλήρους αφασίας των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδος! Και εκεί να μεταβάλλονται σε σκραπ ή να πωλούνται σε τρομοκρατικές οργανώσεις και καρτέλ ναρκωτικών ανά την υφήλιο προς αγαλλίασιν του «γελωτοποιού-προέδρου». Μπρος στον ελληνικό λαό, όμως, ας σταθούμε με δέος. Έχουν εφαρμώσει επάνω του πολύ σκληρές μεθόδους χειραγώγησης και τον έχουν ψυχονοητικά σμπαραλιάσει. Άλλος λαός θα είχε καταρρεύσει, μα τούτος, έστω σιωπηλά, κρατάει ακόμα…!]
Στην Ουκρανία οι κορυφαίου του συστήματος έδειξαν ότι δεν διστάζουν να εξοπλίσουν ναζιστικούς θύλακες προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους και μάλιστα να τους δώσουν κυβερνητική εξουσία. Άρα φάνηκε καθαρά μία -και περισσότερες- από τις απ-αξίες του συστήματος: η δημοκρατία. Επίσης φάνηκε καθαρά ότι το σύστημα στη Δύση είναι ένα και σύσσωμο! Γεγονός που πολλοί, χωρίς αυτήν την κρίση, θα το αμφισβητούσαν.
[Το ότι το σύστημα είναι ένα και ενιαίο φάνηκε ακόμα πιο καθαρά και πέρα από κάθε αμφιβολία κατά την κρίση της «επιβληθείσας πανδημίας» του κορωνοϊού, των μέτρων περιορισμού και του «επιβληθέντος εμβολίου». Εκεί φανερώθηκαν όλα. Η ενότητα, οι δομές του συστήματος, ο απολυταρχισμός του, η αναλγησία του, οι προθέσεις του, οι μέθοδοι χειραγώγησης πληθυσμών, τα πάντα!]
Αν ίσως είμαστε κοντά σε έναν μίνι πυρηνικό ή πιο συμβατικό πόλεμο, εκείνο που έχει πρωταρχική σημασία είναι να επιβιώσουμε συλλογικά ως ελληνικός λαός. Ωστόσο, ο φόβος και η απαισιοδοξία είναι εντελώς περιττά και κυρίως αρνητικά συναισθήματα. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνον ύλη (το σώμα), είμαστε και ψυχή και νους και πνεύμα. Και γι’ αυτά τα στοιχεία, πλην του σώματος, δεν υπάρχει θάνατος. Οπότε ας σιγοτραγουδάμε: «τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή, τ’ όνειρο σου ανασ(τ)αίνω και το κάθε σου γιατί…»
Κατερίνα Χατζηθεοδώρου (συνεχίζεται)
