Χριστός και Θεοτόκος Έλληνες ή ο βρεφοκτόνος Ηρώδης;
(συνέχεια του άρθρου www.triklopodia.gr/κυανούς-ουρανός-παλαια-διαθηκη-ληρωδ/ )
Αναγκάζομαι να κάνω μία παρένθεση εις τα παρατιθέμενα περί Παλαιάς Διαθήκης (ΠΔ), εξ αιτίας αντιδράσεων και σχολίων, εις κάποιον ιστολόγιον.
Δεν παρενόησα αίφνης με το θέμα της ΠΔ, επειδή κάποιοι την θεωρούν παρελθοντολογικόν θέμα. Αγνοούν παντελώς την αιτία και τον κίνδυνον των αιρέσεων. Η Α’Οικουμενική Σύνοδος (αλλά και η Β’) ανέφερε εις το Σύμβολον της Πίστεως : «εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν…» αποτυπώνουσα και θεσμοθετούσα την Αρχιερατικήν προσευχήν του Κυρίου «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν, καθὼς Σύ, Πάτερ, ἐν Εμοὶ κἀγὼ ἐν Σοί, ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν Ημῖν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι Σύ Με ἀπέστειλας» (Ιω.ιζ’21). Για να πραγματωθεί (ίσως η λέξις δεν αποδίδει την απαιτούμενην έννοια, αναφερόμενη εις υλικά-πράγματα, ενώ το ζητούμενον Έν είναι κυρίως ψυχοπνευματικόν και εν τέλει αποκλειστικώς ψυχικόν) το Εν, απαιτείται κοινό σκεπτικό-λογικόν-ιδεολογία και αυτό μόνον από τον Δημιουργόν παρέχεται.
Επειδή είναι αρκετά δυσκολοαντιλήψιμον το θέμα (το οποίον είχα την “τύχη” να γνωρίσω κατά το ανθρώπινον) θα προσπαθήσω να το θέσω με ένα κοινότατο παράδειγμα :
Γνωρίζονται δυο ετερόφυλα άτομα (για “διαφορετικά” είμαι τελείως αναρμόδιος…) και αποφασίζουν να “ενώσουν” τις ζωές τους επειδή βρίσκουν κάποια κοινά σημεία. Πιθανότατα το μόνον κοινό να είναι η σεξουαλική έλξις αλλά μπορεί να συντρέχουν κι άλλα λ.χ. πολιτισμική ενασχόλησις, αθλητικά ενδιαφέροντα, επιχειρηματικοί στόχοι ή και διαδικτυακή προβολή. Εις την πορείαν αντιλαμβάνονται ότι “δεν τα βρίσκουν” και χωρίζουν ή η σχέσις καρκινοβατεί επί μακρόν. Τι έφταιξε; Απλώς τα κοινά σημεία δεν κάλυπταν όλο το εύρος της ζωής. Η συνηθέστερη αντιμετώπισις δε, είναι ο καθείς να προσπαθεί να επιβάλει το δικό του σκεπτικό-λογικόν-ιδεολογία εις το έτερον ήμισυ. Υπάρχει κάποιος, ο οποίος δεν το βίωσε;
Αν λοιπόν δύο άτομα, με τις ανθρώπινές τους νοητικές δυνατότητες, αποτυγχάνουν το “Έν” για ένα κλάσμα επίγειας ζωής, πώς είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι μαζί να επιτύχουν το “αιώνιον Έν” με τα ίδια εφόδια, όταν με τους περισσοτέρους να μην έχουν το παραμικρόν σημείον επαφής;
Εδώ έρχεται ο Χριστός και διδάσκει «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω.ιε’5). Το “λογικόν” θα το πάρετε από Εμένα, τον Δημιουργόν. Στην πραγματικότητα δεν θα το πάρετε γιατί σας το έχω “φυτέψει” εξ άκρας συλλήψεως, αλλά το μολύνατε με το προπατορικόν αμάρτημα (σημ. Οι μη αποδεχόμενοι την ΠΔ από πού έλκουν την γνώσιν περί προπατορικού αμαρτήματος; – ας απαντήσουν!). Κι όταν πάλι το μολύνατε, ήρθα πάλιν να το ανακαινίσω με το Ορθόδοξον Βάπτισμα! Αλλά και συνεχίζοντες να το μολύνετε, πάλιν σας δίνω την ευκαιρία να το καθαρίσω με το μυστήριον της Μετανοίας-Εξομολογήσεως.
Ας μου επιτραπεί, ίσως αδοκίμως, να αναφέρομαι εις το προαναφερθέν “σκεπτικό-λογικόν-ιδεολογία” του ανθρώπου, ως “λογισμικόν” του. Δεν είναι τυχαία η χρήσις του όρου επειδή πρόσφατα κάποιοι “σατανιστές” (πχ. Harari) ανεφέρθησαν εις “χακάρισμα” του λογισμικού του ανθρώπου. Για να το αναφέρει αυτός, από τον “αφέντη” του το έμαθε κι αυτός γνωρίζει πολύ καλώς.
Όταν ομιλούμε περί διαστάσεως κοσμικής λογικής και Θεϊκής Αληθείας, πολλοί θεωρούν ότι υπάρχουν δυο διαφορετικές λογικές. Αυτό όμως είναι αδύνατον εντός του Σύμπαντος, το οποίον όλον καταλαμβάνεται υπό του Τριαδικού Θεού. Υπάρχει μόνον η Θεϊκή Αλήθεια, αυτή η οποία θέτει το ανθρώπινον “λογισμικόν”, την ψυχήν του ανθρώπου μόνον κι όχι το πνεύμα. Η ψυχή (η καρδία-όχι υλικά) είναι ας πούμε το router μέσω του οποίου ο άνθρωπος επικοινωνεί με τον Δημιουργόν του. Εις το πνεύμα και το σώμα ο Θεός παρέχει χαρίσματα και αδυναμίες, τα οποία ο άνθρωπος διαχειριζόμενος (ή μάλλον “διαψυχιζόμενος”) οφείλει να χρησιμοποιήσει (χαρίσματα) και υπερνικήσει (αδυναμίες) ώστε να επιτύχει την θέωσιν, το Έν με τον Χριστόν. Εις τον αγώνα αυτόν δημιουργούνται “άρρωστοι” λογισμοί, οι οποίοι μολύνουν το αρχικό λογισμικό του. Ως παράδειγμα δείτε το με έναν ολοκαίνουργιον υπολογιστήν, εις τον οποίον εισέρχονται ιοί και μολύνεται.
Δυο είναι οι κύριοι αίτιοι του ψυχικού μολυσμού. Το ΕΓΩ μας και ο διάολος. Πρακτικώς είναι μόνον το ΕΓΩ μας, αφού ο διάολος χρησιμοποιεί το ΕΓΩ, ώστε να μολύνει το λογισμικό μας. Ένα μικρό παράδειγμα :
Έρχεται ο διάολος στον Άρειον και του λέει (με πονηρόν λογισμόν, όχι “φάτσα με φάτσα”) : “εσύ Άρειε, που γνωρίζεις τόσο καλά τις Γραφές, δεν πρέπει να τους αφήνεις να ζουν στην πλάνη του Τριαδικού Θεού αλλά να τους εξηγήσεις ότι ο Υιός είναι κτίσμα του Πατρός”. Τόσον απλόν! Ο δε Άρειος, “δάγκωσε το τυράκι” της υπερηφανείας, πιάστηκε στην φάκαν και κατακρημνίσθηκε πνευματικώς, όπως πάμπολλοι πνευματικώς εκλεκτοί εκκλησιαστικοί άνδρες (διαβάστε τόσα παραδείγματα από το γεροντικόν). Το δε χειρότερον ήταν ότι παρέσυρε εις την πτώσιν του πάρα πολλούς ανθρώπους. Αν θέλετε ένα ακόμα εναργέστερο παράδειγμα, δείτε την πτώσιν του λαμπροτέρου αγγέλου του Θεού, του Εωσφόρου.
Πως αντιμετωπίζεται η μόλυνσις του λογισμικού του ανθρώπου; Μα φυσικά προσπίπτοντες εις τον Κύριον και ζητούντες την Αλήθειάν Του, την καθολικήν Αλήθειαν, την ήδη φυτευμένην εις την ψυχήν μας αλλά επικαλυμμένη με τόνους μάκας μιαρού λογισμού. Είμαστε σαν τους υπολογιστές, οι οποίοι βρίθουν κακόβουλων ιών, συνηθέστατε δε απευθυνόμενοι για τον καθαρισμόν εις τους κατασκευαστές των ιών! Ίδια κι απαράλλακτα, όπως με τα κοβιντο-εμβoλια!!! Απόδειξις του τρόπου καταφυγής εις την Θείαν Αλήθειαν και της αποτελεσματικότητος αυτής, αποτελούν μία πλειάδα ζώντων γερόντων (και κατόπιν αγίων εν τω Ουρανώ), οι οποίοι αν και παντελώς αγράμματοι κοσμικώς, έλαβαν πληροφόρησιν εκ Θεού για θέματα, τα οποία η ανθρώπινη λογική αδυνατούσε να απαντήσει.
Οι αιρέσεις λοιπόν, απετέλεσαν πάντοτε τον ψυχικόν μολυσμόν του ανθρώπινου λογισμικού, ώστε ο άνθρωπος να αδυνατεί να “πραγματώσει” το «ἵνα πάντες ἓν ὦσιν» και να εκπέσει του Θεϊκού του προορισμού, όπως ο Εωσφόρος εξέπεσεν. Δια τούτο η Ζ’Οικουμενική Σύνοδος διεκήρυξεν :
«Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι… Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν».
Ειδικώς δια το“οι Προφήται ως είδον”, ρωτώ ευθέως τους αμφισβητίες της ΠΔ, πού αλλού είδαν προφήτην εις την Καινή Διαθήκην, πέραν του Προδρόμου Ιωάννη; Διότι η θεσμοθέτησις της Συνόδου ομιλεί για πολλούς και όχι για έναν, τον οποίον και συγκεκριμένως θα ονομάτιζε! Κυρίως όμως η Σύνοδος ονοματίζει σαφώς και κατηγορηματικώς τις πηγές της Γνώσεως και ουδαμού αναφέρει “το ΕΓΩ μου ως μου έδειξεν ή ο ΛιακοπουλοΤουλιάτος ως με παραμύθιασε”.
Αυτό το οποίον διακηρύσσει η Ζ’Οικουμενική Σύνοδος είναι ότι η Πίστις είναι ένα ενιαίον οργανικόν σύνολον, παραδομένον από τον Δημιουργόν (εξ Ού και Θεόπνευστον) και δεν μπορεί ο καθείς να επιλέγει menu ala carte, αλλά θα ακολουθήσει όλο το σύνολον, αν θέλει να ακολουθήσει τον Κύριον. Ο Κύριος είπεν «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Μαρκ.η’34). «Όστις θέλει», είπε, δεν ανάγκασε κανέναν, αλλά για να ακολουθήσεις απαρνείσαι το ΕΓΩ σου, την πηγή των μιαρών λογισμών και της μολύνσεως του θεϊκού μας λογισμικού. Ο ίδιος πάλιν ο Κύριος είπε : «Οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, (Πάτερ), ἀλλ’ ὡς Σὺ» (Ματθ.κς΄39). Και θα πει ο καθένας μας το πως θέλει το menu; (σχετικόν www.triklopodia.gr/κυανουσ-ουρανοσ-να-επιλεξουμε-τον-θεο/ ). Φάε όλο το φαί σου παιδάκι μου να μεγαλώσεις. Έτσι λένε οι μάνες στα μωρά, έτσι και ο Πατήρ στα πνευματικά βρέφη!
Δεν είναι τυχαίον, ότι κορυφαίοι Άγιοι της Εκκλησίας είναι όσοι αμύνθηκαν των αιρέσεων και του μολυσμού της Πίστεως, όπως μας παρεδόθη εξ Ουρανού. Μέγας Αθανάσιος, Μέγας Βασίλειος, Άγιος Γρηγόριος Θεολόγος, Μέγας Φώτιος, Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, Άγιος Μάρκος Ευγενικός και τόσοι άλλοι. Δεν είναι τυχαίοι οι πλήρως απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί, οι οποίοι κοσμικώς μπορεί να εφαίνοντο σκαιώς υβριστικοί, αλλά τους χρησιμοποίησαν αυτοί οι άγιοι πατέρες, ώστε να καταδείξουν την εντελώς διαβολική προαίρεσιν των αιρετικών. Πόσοι και πόσοι δεν έχουν κακοχαρακτηρίσει τον Άγιον Κοσμά τον Αιτωλόν για το “τον πάπα να καταράσθε”, αναρωτώμενοι πώς ο άγιος καταράται αλλά δεν αναρωτούνται πώς ο ίδιος ο Θεάνθρωπος απεκάλεσε “υιούς του διαβόλου” ή “γεννήματα εχιδνών” τους φαρισαίους, τους αιρετικούς δηλαδή που διέστρεφαν τον παραδομένον Θείον Νόμον εις τον Μωυσή και τους Προφήτες. Ας δούμε επίσης τι αναφέρει ο Ιερός Χρυσόστομος ( Εἰς τό κατά Ματθαῖον, Ὁμιλία XVI, β. MPG 57,241) για τους αναφερομένους εις την ΠΔ, ως προϊόν του διαβόλου.
Ο τιτάν της Ορθοδοξίας Άγιος Μάρκος Ευγενικός, ο δαπρύσιος πολέμιος του παπισμού, αυτόν για τον οποίον ο πάπας είπε : «Μᾶρκος οὐχ ὑπέγραψε, λοιπὸν ἐποιήσαμεν οὐδέν», έγραψε λίγο πριν την κοίμησίν του : «Ούτε στην κηδεία μου ούτε στα μνημόσυνά μου θα πατήσει οποιοσδήποτε υπέγραψε την ένωσιν με τους καθολικούς» και «Σε κανέναν δεν επιτρέπεται να παρουσιάζει άλλην πίστιν από την Πίστιν, που όρισαν οι Άγιοι Πατέρες» και «Άπαντες οι της Εκκλησίας Διδάσκαλοι, πάσαι Σύνοδοι, πάσαι Θείαι Γραφαί, φεύγειν τους ετερόφρονας παραινούσιν και της αυτών κοινωνίας διίστασθαι» και «Κανεὶς δὲν ἐξουσιάζει τὴν πίστη μας, οὔτε βασιλιάς, οὔτε ἀρχιερέας, οὔτε ψευδοσύνοδος, οὔτε κανένας ἄλλος παρὰ μόνον ὁ Θεὸς».
Μόνον ένας, αυτός αντιτάχθηκε, αποδεικνύων ότι το ορθόν δεν είναι με τους πολλούς αλλά εκ Θεού. Άλλωστε και ο Σωκράτης είχε διδάξει να μην ακολουθούμε την γνώμην των πολλών αλλά των “επαϊόντων”. Ο Άγιος Μάρκος ασφαλώς είχε Θεϊκήν φώτισιν, την οποίαν στερούμαι εγώ αλλά τοποθετούμαι ομοίως, καθαρώς με κοσμικήν επιστημονικήν αντίληψιν της δομήσεως της γνώσεως και ας διαφωνούν μαζί μου οι “μολυσμένοι” λοιμωξιολόγοι. Διότι ακριβώς η ίδια κατάστασις είναι, απλά εις κοσμικόν επίπεδον.
Αναφέρομαι εις τον χαρακτηρισμόν “διαβολικόν” ή πιθανόν και “σατανισμένον”, τον οποίον μπορεί να απηύθυνα ή να απευθύνω σε κάποιους αιρετικούς ή φιλοαιρετικούς. Η λέξις “διάβολος” προκύπτει από την “διαβολή”, την συνήθη τακτικήν του διαβόλου. Η διαβολή είναι η διαστροφή ιδέας ή καταστάσεως, η άρνησις αυτής. Η διαβολεμένη έννοια (η διεστραμμένη δηλαδή, όχι η ενέργεια της διαβολής) δεν είναι υπαρκτή, όπως η αρχική έννοια. Να το διευκρινίσω, προς άρσιν παρεξηγήσεων : ένας “καλός” άνθρωπος, ο οποίος θα διαβληθεί ως “κακός”, είναι υπαρκτός ως καλός αλλά ανύπαρκτος ως κακός. Ακριβώς και ο διάβολος χαρακτηρίζεται ως ο ΜΗ ΩΝ (ο μη υπαρκτός), εν αντιθέσει με τον Χριστόν (ο ΩΝ – ο υπάρχΩΝ). Το φως υπάρχει, το σκοτάδι δεν υπάρχει απλά θεωρείται σκοτάδι λόγω απουσίας του φωτός. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαβολισμένοι, λόγω διεστραμμένου λογισμικού, απλά διαφέρουμε εις το ποσοστόν διαβολισμού, το οποίον μόνον ο Θεός γνωρίζει. Η προσπάθεια λοιπόν ενός εκάστου είναι η καθαρισμός του διεστραμμένου λογισμικού, μέχρις της πλήρους αποκαταστάσεως. Ασφαλώς κανείς δεν θα το πετύχει παρά μόνον με την Θείαν βοήθειαν και κατά την καλήν του προαίρεσιν, την οποίαν ο Θεός εκτιμά. Όμως όταν κάποιος επιμένει εις τον διαβολισμόν του, να αναμένει την Θείαν Βοήθειαν μόνον ως σκληρότερες κοσμικές δοκιμασίες, ώστε να μαλακώσει η καρδία του και “συνέλθει”. «Ο Θεὸς ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν» (Ιακ.δ’6) και δεν υπάρχει πλέον υπερήφανος από τον επιμένοντα εις το (“τροφοδοτούμενο” από τον πονηρόν) ΕΓΩ του. Γενικώς αν το δούμε με Μαθηματική Λογικήν, κάθε τι εκ Θεού είναι αληθές (υπαρκτό – αυτό, το οποίον εις τους υπολογιστές συμβολίζεται με 1 – διέρχεται ρεύμα) ενώ ότι χαρακτηρίζει ο διάβολος είναι άρνησις του θεϊκού (ανύπαρκτο δηλαδή – συμβολίζεται με 0 – δεν διέρχεται ρεύμα) κι απλά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΖΩΗΝ. Μπορεί τώρα να μην το βλέπει (λόγω της μακροθυμίας του Θεού και των ΑΠΕΙΡΩΝ παρεχομένων του ευκαιριών προς συμμόρφωσιν) αλλά θα το νοιώσει με το τέλος των ευκαιριών (=βιοτή).
Όλα αυτά τα ανέφερα, ώστε να τεκμηριώσω ότι η άρνησις της ΠΔ συνιστά τρομακτικήν αίρεσιν. Όπως ήδη ανέφερα, συνιστά άρνησιν της ιδιότητος του Χριστού ως Λυτρωτού του κόσμου; Από που τεκμαίρεται ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Προφητευόμενος Μεσσίας; Από που προκύπτει το προπατορικόν αμάρτημα, αυτό για το οποίον προσπαθούμε να επανορθώσομεν; Είναι αυτό, το οποίον κατά κόρον έχει γραφεί από ειδικούς “η Παλαιά Διαθήκη ερμηνεύει την Καινή Διαθήκη, η δε Καινή επαληθεύει την Παλαιά”. Κυρίως όμως η ΠΔ είναι ένα υποσύνολον της Θεϊκής παραδόσεως και η απόρριψις αυτής ομοιάζει με την αφαίρεσιν ενός σημαντικότατου εξαρτήματος κάποιου μηχανήματος ή κάποιου υποσυστήματος από υπολογιστικό σύστημα (απλά δεν θα λειτουργούν)
Γι αυτό να μην παρεξηγούνται κάποιοι για τις επισημάνσεις, οι οποίοι πιθανόν να μάχονται τον οικουμενισμόν ή τον παπισμόν, ως άκρως επικινδύνους αιρέσεις (και όντως είναι) αλλά παραγνωρίζουν την άρνησιν της ΠΔ, η οποία είναι βόμβα εις τα θεμέλια της Πίστεως. Ούτε να τους παρασύρει η φράγκικη συνήθεια του “δήθεν καθωσπρεπισμού”, όταν εκτρεπόμαστε εις ύβριν και άρνησιν του Δημιουργού. Είναι αδύνατον να υβρίζουμε τον Θεόν αλλά να νοιαζόμαστε αν θα παρεξηγηθεί ο άλλος. Συμβαίνουν δε καταστάσεις άκρως φαιδρές. Παράδειγμα : γνώρισα κάποιους με το παλαιόν ημερολόγιον, οι οποίοι θεωρούν τους “νεοημερολογίτες” “στραβούς” (δηλαδή αιρετικούς-διαβολισμένους, όπως ανέλυσα προηγουμένως), ως αρνούμενους κάποιο (δήθεν) δόγμα της Πίστεως, ενώ οι ίδιοι αρνούνται την ΠΔ, τον ίδιον τον Λόγον του Θεού και τον λόγον ενανθρωπήσεώς του, κάτι το οποίον δεν τόλμησε ποτέ κανείς θεόπνευστος πατέρας της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια “διϋλιζαν τον κώνωπα και κατάπιναν την κάμηλον”. ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ :
ΧΩΡΙΣ ΠΔ, ΠΩΣ ΣΥΜΠΕΡΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΟΦΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ;
(συνεχίζεται με επόμενον άρθρον)
