ΠΑΤΗΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕΝΟΥ
«Είναι καιρός, λέει ο ποιητής, να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί αύριο η ψυχή μας κάνει πανιά»!…
Κι ένα απ’ «τα λιγοστά μας λόγια» είναι και το «Χριστός ανέστη»! Η φωτεινή αυτή απάντηση μπροστά στο σκοτεινό ερωτηματικό του θανάτου…Με την οποία ο Χριστός, μέσα απ’ τη μαυρίλα του θανάτου, μας βγάζει στο φως της Ανάστασης. Όπως ο εθνικός μας ποιητής, μέσα «απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά», βγάζει στο φως την Αντρειωμένη Λευτεριά.
«Η ζωή, λέει ο Πλάτων, είναι φιλοσοφία θανάτου». Και ο Χάιντεγκερ, περίπου, επαναλαμβάνει πως: «Η ζωή είναι Είναι προς θάνατον»! Κάτι, δηλαδή, παρόμοιο μ’ αυτό που εννοεί ο Χριστός όταν λέει: Για να κερδίσεις τη ζωή σου, πρέπει να είσαι έτοιμος να τη χάσεις. Γιατί αν δεν είσαι έτοιμος να τη χάσεις, τότε σίγουρα θα χάσεις και τη ζωή σου και την ψυχή σου. Δεδομένου ότι δεν έχουν καμιά σημασία τα χρόνια, που θα ζήσεις. Μπορεί να ζήσεις και περισσότερα από εκατό κι όμως ολάκερη η ζωή σου θα είναι η ζωή ενός νεκρού.
Και, για να πάμε πιο πέρα, αν δεν είσαι έτοιμος να πεθάνεις για την πατρίδα σου δεν μπορείς να έχεις πατρίδα. Την πατρίδα, που έχουμε σήμερα,, την έχουμε, γιατί κάποιοι δεν υπολόγισαν τη ζωή τους και τη θυσίασαν στα πεδία των μαχών. Και ασφαλώς ούτε καμιά πίστη θα είχαμε, αν εκατομμύρια μαρτύρων δεν ήταν έτοιμοι να βασανιστούν και να πεθάνουν γι’ αυτήν. Κι αν σήμερα κινδυνεύουμε να χάσουμε και πίστη και πατρίδα, είναι γιατί η ζωή μας δεν είναι «είναι προς θάνατον» ή «φιλοσοφία θαννάτου, όπως αντίστοιχα λένε ο Χάιντεγκερ και ο Πλάτων. Και, όπως βέβαια ήταν για τους προγόνους μας.
Που σημαίνει ότι η ποιότητα της ζωής μας και της ψυχής μας εξαρτάται απ’ την ποιότητα της απάντησης, που δίνουμε στο μυστήριο του θανάτου. Και σίγουρα υπάρχουν πολλοί, που απαντούν πως όλα τελειώνουν στον τάφο. Κάτω από ένα μέτρο γης. Απάντηση, που μπορεί να περικλείει κάποτε το μεγαλείο της τραγικότητας. Όταν κάποιοι προικισμένοι με κάποιο τάλαντο προσπαθούν να στήσουν στον ακατάσχετο χείμαρρο του χρόνου και του θανάτου τα αναχώματα της όποιας υστεροφημίας. Με πράξεις ηρωισμού ή πνευματικής δημιουργίας. Κι άλλοτε η προαναφερθείσα απαισιόδοξη απάντηση για την ανυπαρξία της πέραν του τάφου ζωής οδηγεί στον έσχατο εξευτελισμό. Όταν κάποιοι αφήνονται να ρυμουλκηθούν απ’ την ακατάσχετη ροή των πραγμάτων. Και πάνε, οπου αυτά τους πάνε…
Κι από το άλλο βέβαια μέρος υπάρχει η πανάρχαιη πίστη στη μετά θάνατο ζωή. Όπου όμως ελλοχεύει, συχνά, η σκυθρωπή μελαγχολία: Με τον Αχιλλέα, για παράδειγμα, που εύχεται να είναι δούλος έστω και στον πιο φτωχό πάνω στη γη ξωμάχο, παρά βασιλιάς στον άδη. Και με τα δημοτικά μας τραγούδια επίσης να περιγράφουν το θάνατο και τη μεταθανάτια ζωή με τα μελανότερα χρώματα, λέγοντας «γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα»…
Κι ανάμεσα στις τόσες στάσεις και αποφάσεις ζωής προβάλλει και η ολοφώτεινη απάντηση του «Χριστός Ανέστη». Που κάθε χρονιά-το Πάσχα-γίνεται έκρηξη χαράς. Και γιορτάζεται με τον ανάλογο εκρηκτικό και θορυβώδη τρόπο. Που, δυστυχώς φέτος, εν ονόματι του κορονοϊού της απιστίας μας ο εορτασμός του Πάσχα θα είναι σκυθρωπός και μελαγχολικός. Κι αυτό γιατί είμαστε ανάξιοι να το γιορτάσουμε, αφού, όπως προαναφέραμε, δεν είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε για την πίστη μας. Με αποτέλεσμα να συμβιβαστούμε με τον παγκόσμιο φόβο και τρόμο και πανικό. Έτσι ώστε να βρισκόμαστε σε διαμετρική αντίθεση προς το γεγονός ότι ο χριστιανισμός έχει κάνει τη ζωή μας, από «φιλοσοφία θανάτου» και «είναι προς θάνατον», φιλοσοφία και είναι ζωής και Ανάστασης!…
Πίστη και φιλοσοφία, που συνεπάγεται τον ασίγαστο, μέχρι τον υπεράνθρωπο ηρωισμό, αγώνα. Κι όχι μόνο των μαρτύρων, μπροστά στην ανεξάντλητη ευρεσιτεχνία των βασανιστών, της ρωμαϊκής ή της οποιασδήποτε άλλης βαρβαρότητας. Αλλά και στο στίβο της καθημερινής, κοινωνικής ζωής και πραγματικότητας. Απέναντι στους δήμιους και σταυρωτές των λαών και της ανθρωπότητας. Που, όπως φαίνεται, αυτοί στα εργαστήριά τους εκκόλαψαν τον ιό του θανάτου.
Φιλοσοφία και πίστη, που ασφαλώς δεν συμμερίζονται όλοι εκείνοι, που φλυαρούν, ανέξοδα, σχετικά με την Ανάσταση, και την καπηλεύονται επετειακά. Για να ναρκώνουν τα υγιή ανακλαστικά του λαού. Και να διαιωνίζουν τη ληστρική και προδοτική τακτική των σταυρωτών τους.
Όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι της πολιτικής, που έχτισαν το κάστρο της προνομιακής, γι’ αυτούς και το συνάφι τους, τρισάθλιας νομιμότητας. Εν ονόματι της οποίας αυτοί μπορούν να σταυρώνουν την πατρίδα και το λαό της, όταν και όπως και όσο θέλουν. Χωρίς να λογοδοτούν και να έχουν τις παραμικρές συνέπειες για τις κακουργηματικές και δολοφονικές ενέργειές τους. Για να φτάσουμε στο ελεεινό κατάντημα της τωρινής, κατά συρροή, προδοσίας και το ξεπούλημα της πατρίδα μας στους σταυρωτές της!
Και μπαίνει -και για μας τους κοινούς θνητούς το οδυνηρό ερώτημα:
Αλήθεια, ποια σχέση με την Ανάσταση έχουμε εμείς οι ζωντανοί νεκροί; Εμείς οι νωθροί και κοιμισμένοι στα άγρια μεσάνυχτα του τοκογλυφικού Μεσαίωνα! Που εξακολουθούμε να φωνάζουμε το ωσαννά στους τρισάθλιους προδότες και σταυρωτές της πατρίδας μας! Καθώς σύρεται στο μαρτυρικό σταυρικό της θάνατο!
Σχέση με την Ανάσταση έχουν εκείνοι, που, χωρίς το φόβο του κορονοϊού και κάθε Μπιλντεμπργκ-υιού, είναι αποφασισμένοι να τελέσουν και να παρακολουθήσουν τις μεγαλοβδομαδιάτικες ακολουθίες και να βροντοφωνάξουν το Χριστός Ανέστη!
