ΠΑΤΗΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕΝΟΥ
Πηγή Φωτογραφίας : www.1st-art-gallery.com
Γράφει ο συγγραφέας Γιώργος Ταρασλιάς
(«Πρόκειται για ένα μικρό θαύμα…» – Δήλωση του Ιταλού επιστήμονα Αντόνιο Τσιμάτο, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που μελέτησε τα δέντρα και το χώμα του Κήπου της Γεσθημανής, δυο χιλιόμετρα ανατολικά των τειχών της Ιερουσαλήμ, εκεί όπου ο Ιησούς προσευχήθηκε για τελευταία φορά πριν την σύλληψη και την σταυρική θυσία του)
(«Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου. Μείνατε ώδε και γρηγορείτε μετ’ εμού.». Λόγια του Ιησού απευθυνόμενος στον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο, την αγωνιώδη νύχτα του στο Όρος των Ελαιών, Ματθαίος (26,36-46).
(«Ο Ιησούς θα αγωνιά ίσαμε το τέλος του κόσμου: δεν πρέπει να κοιμηθούμε όλο αυτό το διάστημα». Μπλεζ Πασκάλ, 1623–1662, Γάλλος Φιλόσοφος-Μαθηματικός)
____________________________________________________________________
1. Νύχτες της Γεσθημανής
Παρά την έπαρση και την καυχησιάρικη διάθεσή της, η ανθρώπινη γνώση εξακολουθεί να βρίσκεται σε πρωτόγονη κατάσταση. Μπορεί η τεχνολογική πρόοδος να είναι αξιοθαύμαστη αλλά η γνώση του ανθρώπου για το υπαρξιακό του μυστήριο παραμένει αμετάβλητη: εδώ και χιλιάδες χρόνια όλα τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα. Τι είμαστε; Γιατί υπάρχουμε; Που οδηγεί ο θάνατος; Το σώμα στο χώμα αλλά η ατομική μας συνείδηση; Η ψυχή μας; Και τι είναι η συνείδηση; Τι είναι αυτή η μυστηριώδης δύναμη που δεν ησυχάζει ποτέ μέσα μας; Oσο αυτά τα ερωτήματα δεν βρίσκουν απάντηση, και όσο η ά-πιστη λογική περιφρονεί και αρνείται την ά-λογη πίστη, ο άνθρωπος θα αιωρείται πάνω από την άβυσσο της τρέλας και της άγνοιας επινοώντας θεωρίες και αυταπάτες που απλώς συντηρούν την απόγνωση, την μεγαλομανία του και την τάση του να καταστρέφει και να αυτοκαταστρέφεται.
Συγκριτικά με τον άνθρωπο των σπηλαίων, ο σύγχρονος απόγονός του διαφέρει μόνο ως προς τις ενδυματολογικές δυνατότητές του. Επί της ουσίας, ο άνθρωπος της εποχής μας έχει τις ίδιες υπαρξιακές αγωνίες με τον μακρινό πρόγονό του. Ενώπιον της ζωής και του κόσμου παραμένει συγκλονισμένος και αμήχανος. Και ενώπιον του θανάτου, βαθιά και ανομολόγητα τρομοκρατημένος. Ολόκληρη η ανθρώπινη ιστορία είναι ένα διαρκές σύμπτωμα αυτού του κλονισμού και αυτού του τρόμου αλλά και μια ελπίδα για το ξεπέρασμά τους – μια ελπίδα, όμως, που στα χέρια των υστερικών της εξουσίας μετατρέπεται διαρκώς σε τρέλα και απόγνωση και γίνεται το άλλοθι των σάπιων ηγετών και των μεγάλων εγκλημάτων.
Δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν τον κόσμο που πάνω του να μπορεί να στηριχθεί απόλυτα ο άνθρωπος. Όλα τα επίγεια στηρίγματα είναι πρόσκαιρα, επισφαλή, μάταια. Όλα συμβαίνουν, ξεθωριάζουν και χάνονται σα να μην έγιναν ποτέ. Κάθε ατομική και συλλογική ιστορία θάβεται για πάντα στο κοιμητήριο της Ιστορίας. Το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας ιστορίας είναι μια συλλογή από τιποτένια περιστατικά προκαλούμενα από τα γελοία κουσούρια γελοίων εξουσιαστών – μια συλλογή από τις ίδιες βαρετές αποτυχίες και τα ίδια βαρετά λάθη. Γι’ αυτό και ολόκληρη σχεδόν η επίγεια εμπειρία δείχνει προς «κάπου αλλού», προς «κάτι άλλο», προς την Υπέρβαση, προς τον Θεό.
Παρότι αβέβαιη και αμφιλεγόμενη (τουλάχιστον έτσι την εμφανίζουν όσοι μελετούν την ελληνική γλώσσα), η ετυμολογική εκδοχή της λέξης «άνθρωπος» ως το «ον που βλέπει προς τα πάνω» υποδηλώνει την εγγενή δυνατότητα του ανθρώπου προς την πνευματική ανύψωση και προς τον Θεό. Αυτή η δημοφιλής εκδοχή ετυμολογεί τη λέξη «άνθρωπος» από το «άνω» + «θρώσκω» (παρακείμενος του «ορώ», δηλ. βλέπω). Δηλαδή άνθρωπος είναι το «ον που κοιτάζει προς τα πάνω» (και όχι προς τα κάτω, προς την μικρή οθόνη που κρατούν στα χέρια τους δισεκατομμύρια άνθρωποι, σκυφτοί και ταπεινωμένοι, βαδίζοντας μηχανικά στους δρόμους του κόσμου, αγνοώντας το θαύμα του ουρανού).
Όσοι επιμένουν να βλέπουν ψηλά ατενίζουν με ανεξήγητη νοσταλγία την προέλευση και τον προορισμό τους. Αναδυόμενη από άγνωστα βάθη και νοσταλγώντας άγνωστα ύψη, η πίστη στον Θεό, χωρίς φανατισμούς και μισαλλοδοξίες, δεν είναι συνταγή εύκολης και ανέξοδης σωτηρίας ούτε απλή συμμετοχή σε τυπικά θρησκευτικά καθήκοντα. Είναι καθημερινή προσευχή (μυστικός και μυστηριακός διάλογος με τον Θεό), καθημερινή άσκηση αγάπης, επίμονη πράξη συμπόνιας, συμμετοχή στη σταύρωση του Άλλου, πορεία στα βήματα της σταυρικής θυσίας του Χριστού – μοναδική ελπίδα σωτηρίας του ανθρώπου και της ανθρωπότητας.
Κουρασμένη από την έλλειψη νοήματος και την άγνοια, η ανθρωπότητα εξακολουθεί να υποφέρει. Ανήμπορη να επινοήσει μια οριστική λύτρωση, επινοεί ψεύτικους θεούς και άφρονες ηγέτες. Στην νύχτα του πολιτισμού, οι νύχτες της Γεσθημανής είναι μαρτυρικές και αξημέρωτες. Βαθύτατο το αίσθημα της εγκατάλειψης. Αθεράπευτο το κενό της ζωής. Βασανιστική η αγωνία του θανάτου.
«Περίλυπός εστίν η ψυχή μου έως θανάτου». Μεγαλειώδης και σπαρακτική η ώρα του Ιησού καθώς εισέρχεται στον Κήπο της Γεσθημανής και ζητά από τους τρεις μαθητές του να μην κοιμηθούν και να περιμένουν για να προσευχηθεί. Σπαρακτική και η δική μας σιωπηλή κραυγή προς τον Θεό. Μυστικές και ατέρμονες οι συνομιλίες μαζί Του. Ριζική η μοναξιά μας αλλά δεν είμαστε μόνοι. Η τελευταία προσευχή του Ιησού αντηχεί και θα αντηχεί μέχρι το τέλος του κόσμου. Αν γίνει δική μας, αν βιωθεί ολοκληρωτικά, μεταμορφώνεται σε αρχή απελευθέρωσης από την ματαιότητα της ζωής και την αγωνία του θανάτου. Αρκεί να μην κοιμηθούμε (όπως αποκοιμήθηκαν οι μαθητές Του), αρκεί να μην προδώσουμε, αρκεί να πάψουμε να είμαστε φανατικοί της λογικής και έρμαια του Λόγου. Η κραυγή του Πασκάλ αντηχεί ακόμα: «Ο Χριστός θα αγωνιά ίσαμε το τέλος του κόσμου: δεν πρέπει να κοιμηθούμε όλο αυτό το διάστημα» (Από το έργο του Λέων Σεστόφ «Η Νύχτα της Γεσθημανής, Δοκίμιο για τη φιλοσοφία του Πασκάλ»)
2. Εκεί που προσευχήθηκε ο Ιησούς, το θαύμα υπάρχει ακόμα
«Το Εθνικό Ερευνητικό Συμβούλιο της Ιταλίας, μετά από έρευνα τριών ετών, συμπέρανε ότι στον κήπο (της Γεσθημανής) εξακολουθούν να υπάρχουν ελαιόδεντρα με ρίζες από τα χρόνια τού Ιησού. Την περίοδο των Σταυροφοριών ανακαινίστηκε ο ρωμαιοκαθολικός ναός, που βρίσκεται εκεί μέχρι σήμερα και είναι αφιερωμένος στην Κοίμηση της Θεοτόκου όπου εκεί είναι το μέρος ταφής[3] της Παναγίας, καθώς και ο κήπος όπου ο Ιησούς προσευχήθηκε για τελευταία φορά. Βάσει της παραπάνω έρευνας, εκεί βρίσκονται τα οκτώ παλαιότερα πλατύφυλλα δέντρα τού κόσμου, τα οποία βρέθηκαν σε άριστη κατάσταση. Ο επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας Αντόνιο Τσιμάτο, σχολίασε “…πρόκειται για ένα μικρό θαύμα…” όταν διαπιστώθηκε ότι το χώμα εμποδίζει τα έντομα και τον πολλαπλασιασμό των βακτηρίων να καταστρέψουν τα δέντρα». (Wikipedia)
Εκεί που πάτησε ο Ιησούς, το θαύμα υπάρχει ακόμα – ένα «μικρό θαύμα» μέσα στο μέγα θαύμα της Δημιουργίας.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Είναι πτυχιούχος της Οικονομικής Επιστήμης από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ). Ζει με την οικογένεια του στη Ρόδο.
Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών και στοχαστών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη κ.α.
Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας.
Δημοσιεύσεις
1. 2016. Άρχισε να δημοσιεύει το 2016, διηγήματα στους συλλογικούς τόμους «Ιστορίες από τα Δωδεκάνησα» 2016, 2017, 2018 – Εκδόσεις Βερέττα 2. 2018. Συμμετοχή με ένα διήγημα στο συλλογικό έργο «Ρόδος, μια συλλογή διηγημάτων με φόντο το νησί των Ιωαννιτών Ιπποτών», 2018 – Εκδόσεις iwrite.gr. 3. 2019. Δημοσίευσε την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα. 4. 2020. Δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νησίδες» 21ο τεύχος: «Πέντε μικρές προσωπογραφίες». 5. 2021. Δημοσίευσε την συλλογή δοκιμίων και αφηγήσεων «Μανιφέστο αγωνίας» – το χαρακτηρίζει ως έργο «έργο εκτάκτου ανάγκης», μια συλλογή από δοκίμια και αφηγήσεις με βασικό θέμα το φαινόμενο «κόβιντ19» ως ένα σχέδιο ριζικής και πολυεπίπεδης μετάλλαξης της ανθρωπότητας (ιδιωτική έκδοση, 100 αντίτυπα). 6. 2021. Από τον Αύγουστο του 2021 αρθρογραφεί στο news12.gr (60 δημοσιεύσεις). 7. 2021. Από τον Δεκέμβριο του 2021 αρθρογραφεί στο triklopodia.gr (12 δημοσιεύσεις)