Γράφει ο συγγραφέας Γιώργος Ταρασλιάς
Ο εικοστός αιώνας χαρακτηρίστηκε από ζοφερούς ολοκληρωτισμούς που θεμελιώθηκαν πάνω σε «ορατούς εχθρούς» και σε ανθρωποκτόνα αφηγήματα φυλετικής, ιδεολογικής και πολιτικής καθαρότητας. Ο εικοστός πρώτος αιώνας ξεκίνησε με «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης» προκαλούμενες «από τρομοκρατικές επιθέσεις» και συνεχίζεται με «καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης» προκαλούμενες από ύποπτους «υγειονομικούς κινδύνους». «Αόρατοι εχθροί» απειλούν την συλλογική ασφάλεια: σατανική επινόηση και ιδανικό πρόσχημα για να επιβάλλεις κάθε λογής ολοκληρωτισμούς, να καθυποτάξεις τους λαούς και να εκμηδενίσεις τις αντιστάσεις. Παρά τις ιστορικές διαφορές, ο βασικός μηχανισμός παραμένει ο ίδιος: διαταραγμένοι εξουσιομανείς με νοσηρά οράματα κυριαρχίας και υποταγμένες κοινωνικές πλειοψηφίες οδηγούν και πάλι τους λαούς στις πιο σκοτεινές περιοχές της συλλογικής ανθρώπινης εμπειρίας προκαλώντας ανυπολόγιστο πόνο, δυστυχία και θάνατο.
Αναπόσπαστο κομμάτι των ολοκληρωτικών καθεστώτων, οι λεγόμενοι «καθεστωτικοί διανοούμενοι» δίνουν και πάλι το παρόν δίπλα στους σύγχρονους τυράννους ως φερέφωνα της προπαγάνδας και της γελοίας απόπειρας να προσφέρουν φιλοσοφική και επιστημονική θεμελίωση σε απάνθρωπους μηχανισμούς διακυβέρνησης που κανένας έντιμος φιλόσοφος και επιστήμονας δεν μπορεί να αποδεχτεί και να υποστηρίξει.
Απέναντι στην υποταγμένη πλειοψηφία των καθηγητών του συστήματος βρίσκονται πάντα ορισμένες φωτεινές ψυχές, θαρραλέες και ανυπότακτες, πνεύματα φωτεινά που ο κώδικας αξιών τους και η πνευματική τους συγκρότηση δεν τους επιτρέπει να προδώσουν τον επιστημονικό όρκο τους και την πνευματική αποστολή τους.
Ανάμεσα σε αυτές της φωτεινές ψυχές της εποχής μας ξεχωρίζουν δυο πρόσωπα που – για τα δικά μου ταπεινά υποκειμενικά κριτήρια αξιολόγησης – πρέπει να τα θυμόμαστε και να τα αναφέρουμε καθημερινά για την απόφασή τους και την στάση τους να ορθώσουν το ανάστημά τους ενάντια στην ιατρική και πολιτική τυραννία της εποχής μας – απόφαση και στάση με μεγάλο κόστος για την προσωπική και ακαδημαϊκή τους σταδιοδρομία.
Πρόκειται για τον Έλληνα καθηγητή Ποινικού Δικαίου στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης Κωνσταντίνο Βαθιώτη και την Καναδή καθηγήτρια Ηθικής και Αρχαίας Φιλοσοφίας Julie Ponesse στο Western University του Καναδά.
Ο καθηγητής Κωνσταντίνος Βαθιώτης παραιτήθηκε από την θέση του για να προασπίσει την προσωπική και την ακαδημαϊκή του αξιοπρέπεια, αρνούμενος να παίξει τον ρόλο του κομπάρσου σε έναν θίασο ακαδημαϊκών από τον οποίον άλλοι σιώπησαν και άλλοι τάχθηκαν φανατικά υπέρ της υγειονομικής τυραννίας ανήμποροι να ξεφύγουν από την ιδιοτελή νοοτροπία τους ή να αντισταθούν στην πίεση διάφορων παρασκηνιακών παραγόντων.
Ο κύριος Βαθιώτης ήταν ίσως ο πρώτος καθηγητής στην Ελλάδα που χρησιμοποίησε δημόσια τον όρο «υγειονομική δικτατορία» για περιγράψει το καθεστώς κόβιντ και τις πραγματικές πολιτικές και κοινωνικές του διαστάσεις. Οι δημόσιες παρεμβάσεις, τα κείμενά και οι ομιλίες του σε συγκεντρώσεις θυμίζουν και συντηρούν την παράδοση σπουδαίων καθηγητών του παρελθόντος που δεν δίστασαν να αφήσουν την δόξα και την ασφάλεια των πανεπιστημιακών εδρών τους και να κατέβουν στους δρόμους και στις πλατείες για να αγωνιστούν μαζί με τους πολίτες ενάντια στο ψέμα, την καταπίεση και την τυραννία. «Τα μεγάλα προβλήματα είναι στο δρόμο» υποστήριζε ο Νίτσε και τα μεγάλα πνεύματα ξέρουν πότε είναι καιρός να αφήσουν τις θεωρίες και τα βιβλία και να εκτεθούν στις επικίνδυνες συνέπειες της δράσης και της αντίστασης.
Στον Καναδά, ένα πνεύμα συγγενικό με τον κύριο Βαθιώτη, η καθηγήτρια Ηθικής Julie Ponesse έκανε την δική της υπέρβαση. Με δάκρυα στα μάτια σε δημόσια ομιλία της ανακοίνωσε την απόλυσή της από το πανεπιστήμιο επειδή αρνήθηκε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό της. Ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας της, συναισθηματικά φορτισμένο αλλά συγκλονιστικά άρτιο και συγκροτημένο, θα έπρεπε να διδάσκεται ως μάθημα Ηθικής σε κάθε φιλοσοφική σχολή στον κόσμο. Χαρακτηριστικές ήταν οι δυο παρακάτω προτάσεις της. «Απολύθηκα επειδή έκανα αυτό ακριβώς για το οποίο με προσέλαβαν. Ήμουν καθηγήτρια Ηθικής που αμφισβήτησε αυτό που έβλεπε ως ανήθικη απαίτηση». Ενώ για το φαινόμενο κόβιντ19 είπε ότι ο μεγάλος κίνδυνος δεν είναι ο ιός αλλά η πολιτική για τον ιό. «Είναι ένας πόλεμος εκφοβισμού και μη ελεύθερης επιλογής, ψυχολογικών δυνάμεων τόσο ύπουλων που φτάνουμε να πιστεύουμε ότι οι ιδέες τους είναι δικές μας και ότι κάνουμε το καθήκον μας εγκαταλείποντας τα δικαιώματά μας».
Με το φαινόμενο «κόβιντ19» – φαινόμενο θεωρητικά υγειονομικό αλλά ουσιαστικά προϊόν βιοπολιτικού σχεδιασμού σε πλανητικό επίπεδο – η ανθρωπότητα εισήλθε σε μια εποχή ζοφερή και άκρως επικίνδυνη για το μέλλον του ελεύθερου βιολογικού ανθρώπου. Οι εμπνευστές και εκτελεστές του πανδημικού σχεδίου βιάζονται να εφαρμόσουν την ατζέντα τους. Λοκντάουν, εμβόλια και υγειονομικά διαβατήρια δεν έχουν καμιά υγειονομική χρησιμότητα και λογική. Ο βασικός στόχος τους είναι ο ΕΛΕΓΧΟΣ: ο απόλυτος έλεγχος των πολιτών μέχρι να χαθεί κάθε ίχνος ελευθερίας και αυτοπροσδιορισμού.
Πρόκειται για πόλεμο. Από την εξέλιξη και την έκβαση αυτού του ιδιόμορφου πολέμου ανάμεσα στην παγκόσμια διαχειριστική υπερτάξη και τους λαούς θα κριθεί η ίδια η ύπαρξη του Ανθρώπου όπως τον γνωρίσαμε στην δική μας εποχή, δηλαδή του ανθρώπου που απαιτεί και δικαιούται να θεωρεί την ελευθερία και την σωματική του αυτοδιάθεση ως ιδιότητες ιερές, αναφαίρετες και απολύτως αναγκαίες στην αγωνιώδη προσπάθειά του να δώσει νόημα και σκοπό στην ανεξήγητη περιπέτεια της ύπαρξης του – μια περιπέτεια που στερείται νοήματος αν ο άνθρωπος στερηθεί το δικαίωμά του να κατέχει το σώμα του και να καθορίζει ελεύθερα την ύπαρξή του.
Αυτό ακριβώς μας έδειξαν άνθρωποι σαν τον κύριο Βαθιώτη και την κυρία Ponesse. Φωτεινές ψυχές σε σκοτεινό κόσμο, μας υπενθύμισαν ότι για να έχει νόημα αυτή η περιπέτεια ίσως χρειαστεί τις κρίσιμες ώρες να θυσιάσουμε πολλά για να κρατήσουμε ζωντανή αυτή την εσωτερική φλόγα που επιμένει να φωτίζει το πυκνό σκοτάδι της ύπαρξής μας. Μια φλόγα που αν σβήσει οριστικά θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε ζοφερά, αχαρτογράφητα, μετα-ανθρώπινα νερά: αυτά που οραματίζονται οι σύγχρονοι και πανούργοι δήμιοι με το προσωπείο του σωτήρα.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Είναι πτυχιούχος της Οικονομικής Επιστήμης από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ). Ζει με την οικογένεια του στη Ρόδο.
Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών και στοχαστών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη κ.α.
Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας.
Δημοσιεύσεις
1. 2016. Άρχισε να δημοσιεύει το 2016, διηγήματα στους συλλογικούς τόμους «Ιστορίες από τα Δωδεκάνησα» 2016, 2017, 2018 – Εκδόσεις Βερέττα
2. 2018. Συμμετοχή με ένα διήγημα στο συλλογικό έργο «Ρόδος, μια συλλογή διηγημάτων με φόντο το νησί των Ιωαννιτών Ιπποτών», 2018 – Εκδόσεις iwrite.gr.
3. 2019. Δημοσίευσε την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα.
4. 2020. Δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νησίδες» 21ο τεύχος: «Πέντε μικρές προσωπογραφίες».
5. 2021. Δημοσίευσε την συλλογή δοκιμίων και αφηγήσεων «Μανιφέστο αγωνίας» – το χαρακτηρίζει ως έργο «έργο εκτάκτου ανάγκης», μια συλλογή από δοκίμια και αφηγήσεις με βασικό θέμα το φαινόμενο «κόβιντ19» ως ένα σχέδιο ριζικής και πολυεπίπεδης μετάλλαξης της ανθρωπότητας (ιδιωτική έκδοση, 100 αντίτυπα).
6. 2021. Από τον Αύγουστο του 2021 αρθρογραφεί (news12.gr, 57 δημοσιεύσεις).
