1933 – 2020: Μεταμορφώσεις του κακού
(Και ένα σύντομο βιογραφικό του Κλάους Σβαμπ)
Γράφει ο συγγραφέας Γιώργος Ταρασλιάς
(«Η νοσταλγία για την βαρβαρότητα είναι η τελευταία λέξη κάθε πολιτισμού» – Εμίλ Σιοράν, 1911-1995, Ρουμάνος φιλόσοφος)
(«Αυτοί που δεν ξέρουν ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν» – Έντμουντ Μπερκ, 1729-1797, Βρετανός φιλόσοφος και πολιτικός)
(«Η παγκόσμια επίθεση στην ελευθερία μας και στο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού μας διευκολύνεται απ’ την μετατροπή της ιατρικής σε όπλο. Τότε και τώρα, το ιατρικό κατεστημένο παρείχε το προσωπείο της νομιμότητας για την μαζική ιατρική δολοφονία». –Vera Sharav, επιζώσα από το Άουσβιτς)
___________________________________________________________________
1. Βαρετή αλλά αναγκαία υπενθύμιση
Οι αποδείξεις της απάτης είναι πλέον συντριπτικές. Τις ομολογούν οι ίδιοι οι τωρινοί διαχειριστές του υγειονομικού σεναρίου (όπως και τόσοι άλλοι πριν από αυτούς). Ένας υπουργός υγείας (Έλληνας) λέει «όποιος είναι θετικός στον κορονοϊό αλλά πεθαίνει από άλλη αιτία, εμείς τον καταγράφουμε ως θάνατο κόβιντ». Και ένας άλλος υπουργός υγείας (Γερμανός) λέει «τα μέτρα κατά των ανεμβολίαστων οφείλονται σε σφάλμα λογισμικού» (!). Η μια χώρα πίσω από την άλλη ανακοινώνουν την κατάργηση των μέτρων και των δόλιων και άχρηστων πιστοποιητικών. Δεκάδες έρευνες από έντιμους επιστήμονες σε όλο τον κόσμο αποδεικνύουν τις καταστροφικές συνέπειες των ενέσεων. Ολόκληρο το σενάριο «κόβιντ19» είναι ένα τερατώδες ψέμα, μια απόλυτη ιατρική μυθοπλασία. Τελείως ακατάλληλα τεστ, νεκροί από άλλες αιτίες που ταξινομούνται ως κόβιντ, το εξωφρενικό ψέμα της ασυμπτωματικής μετάδοσης, θανατηφόρα ενέσιμα σκευάσματα, ένας «νέος ιός» για τον οποίο δεν υπάρχει ούτε μια αυστηρά επιστημονική έρευνα που να ικανοποιεί τα κριτήρια καθαρισμού/απομόνωσης και τα θεμελιώδη κριτήρια Koch (τα μοναδικά που μπορούν να αποδείξουν την ύπαρξη νέου παθογόνου). Τι μένει; Μια αδιανόητη σκηνοθεσία τρόμου και ένα αδιανόητο έγκλημα σε πλανητική κλίμακα για το οποίο – με όρους επίγειας δικαιοσύνης – οι ένοχοι θα μείνουν ατιμώρητοι (σε μεταφυσικό επίπεδο όλα είναι ανοιχτά).
2. Ο μύθος του Ίκαρου και του Δαίδαλου
Είναι γνωστό: η ιστορία επαναλαμβάνεται. Διαφορετικοί πρωταγωνιστές, διαφορετικές συνθήκες, αλλά πάντα οι ίδιοι μηχανισμοί παραγωγής πόνου, δυστυχίας και θανάτου. Καταδικασμένος στην απουσία νοήματος, εγκλωβισμένος σε άλυτα υπαρξιακά αδιέξοδα και οργανωμένος σε συστήματα εξουσίας που περιφρονούν την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής και την κοινή ανθρώπινη μοίρα, ο κόσμος των ανθρώπων αναπαράγει συνεχώς τα ίδια λάθη και τα ίδια ιστορικά δράματα. Οι ίδιοι προαιώνιοι ψυχικοί μηχανισμοί παράγουν τις ίδιες ιστορικές διεργασίες και τις ίδιες πολιτισμικές αυταπάτες. Κοινή αφετηρία: ο φόβος του θανάτου. Βία, πολιτισμός, εξουσία: όλα υποκατάστατα μιας ανέφικτης αθανασίας.
Ας είμαστε ειλικρινείς: η ιστορική εμπειρία δεν επιτρέπει αισιοδοξία. Σε αντίθεση με την κοινή αυταπάτη, η πρόοδος του πολιτισμού δεν οδηγεί στην εξάλειψη της βίας και του φόνου – αλλάζει απλώς τις μορφές τους. Ούτε μπορεί να αποτρέψει την βιολογική μοίρα των ανθρώπων – προσφέρει απλώς υποσχέσεις που αποδεικνύονται ανεκπλήρωτες. Παρά τα άλματα προόδου, ο σύγχρονος άνθρωπος παραμένει το ίδιο ευάλωτος και θνητός όσο και ο άνθρωπος των σπηλαίων. Είτε πεθάνεις πάνω στο τραχύ αρχέγονο έδαφος είτε πάνω στο απαλό κρεβάτι ενός σύγχρονου νοσοκομείου, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο θάνατος ρίχνει αδιάκοπα τη σκιά του πάνω στη ζωή. Ως ένα διαρκές κίνημα απόγνωσης, ο πολιτισμός προσφέρει συνταγές λησμονιάς και αυταπάτες αιωνιότητας. Δουλειά, διασκέδαση, δράση – όλα μας αποκοιμίζουν. Τις λίγες στιγμές που βλέπουμε την αλήθεια κατάματα, όλα καταρρέουν.
Δεν είναι ευχάριστο να μιλάς για τη ματαιότητα της ζωής, είναι όμως αναγκαίο: μας βοηθά να βάζουμε φρένο στην υπερβολική σοβαρότητα που μας καταθλίβει, να μην γινόμαστε γελοίοι, να θυμόμαστε τις πραγματικές μας διαστάσεις στο χώρο και στο χρόνο. Αν το καλοσκεφτείς, μόνο τις ώρες που ανακουφίζουμε τον πόνο ανθρώπων και άλλων πλασμάτων κάνουμε κάτι σπουδαίο, κάτι που έχει σοβαρή αξίωση να καταγραφεί για πάντα στα κατάστιχα της αιωνιότητας. Κατά τα άλλα, η υπαρξιακή αγωνία είναι ανίατη. Η αδυναμία του ανθρώπου να νοηματοδοτήσει αποτελεσματικά τη ζωή του είναι η βασική πηγή της δυστυχίας του. Μπροστά στις θανάσιμες αλήθειες της ύπαρξης, όλες οι φανταχτερές επινοήσεις που του προσφέρει ο πολιτισμός καταρρέουν. Παρά τις υποσχέσεις για μείωση του πόνου και επικράτηση της ευτυχίας, κάθε πολιτισμός παράγει θανάσιμους καταναγκασμούς, νευρώσεις, ασθένειες, απωθημένα, θεσμούς που με μια περίεργη αντιστροφή αντί να υπηρετούν τους ανθρώπους τους υποδουλώνουν. Αποκομμένο από το νόημα της ζωής και από τα μεγάλα ερωτήματα, το όραμα του πολιτισμού δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην αγωνία του ανθρώπου: τυφλό, δογματικό και ανίερο συνιστά την μεγαλύτερη προδοσία του ανθρώπου προς τον άνθρωπο.
Στις κορυφές της ακμής του κάθε πολιτισμός κυοφορεί την παρακμή του και πολλαπλασιάζει τις δυνάμεις της αυτοκαταστροφής του. Η διαπίστωση του Εμίλ Σιοράν, «η νοσταλγία για την βαρβαρότητα είναι η τελευταία λέξη κάθε πολιτισμού», δεν είναι υπερβολική – ολόκληρη η ιστορία την επιβεβαιώνει απόλυτα. Στις κορυφές της πολιτισμικής αλαζονείας όλοι οι θεσμοί που φτιάχτηκαν για να υπηρετήσουν την ζωή μετατρέπονται σε εργαλεία ατίμωσης και αφανισμού της. Μια άλυτη αντινομία τρελαίνει τον άνθρωπο όταν φτάσει σε μεγάλη πολιτισμικά ύψη. Ας μην ξεχνάμε τον αρχαίο μύθο του Ίκαρου και του Δαίδαλου που διατηρεί ακέραια την συμβολική του αξία σε κάθε εποχή. Η ανθρώπινη ευφυΐα του Δαίδαλου βοήθησε τον γιο του Ίκαρο να δραπετεύσει από τον λαβύρινθο του Μίνωα αλλά η μεγαλομανία του Ίκαρου να φτάσει πιο ψηλά από όσο του επέτρεπαν τα κέρινα φτερά του τον οδήγησε στην πτώση και στο θάνατο: τα φτερά έλιωσαν από την θερμότητα του ήλιου και ο αρχαίος ήρωας χάθηκε για πάντα στη θάλασσα (γνωστή ως Ικάριο Πέλαγος). Ο άνθρωπος θα χαθεί – χάνεται πάντα – από τη μεγαλομανία του.
3. Μεταμορφώσεις του κακού
Ο ναζισμός ήταν μια ακραία μορφή πολιτισμικής βαρβαρότητας, ένα φαινόμενο μαζικής ψύχωσης που θεοποίησε τη βία, ένα εφιαλτικό σύστημα θανατοπολιτικής, μια πραγματική αυτοκρατορία του κακού. Ο παρανοϊκός με το στενό μαύρο μουστάκι είχε πείσει τους ηττημένους και ταπεινωμένους Γερμανούς (ήταν βαθιές οι πληγές του πρώτου μεγάλου πολέμου) ότι η συμμετοχή τους στο έργο καταστροφής σωμάτων και πραγμάτων ήταν μεγάλη απόλαυση και ιερή αποστολή. Ο Ρόζενμπεργκ (εξέχον μέλος του ναζιστικού κόμματος και θεωρητικός του ναζισμού) έβλεπε τη ζωή ως «το ρυθμό μιας φάλαγγας που πορεύεται χωρίς να έχει σημασία που και για ποιο σκοπό βαδίζει». Πάνω σε αυτές και σε παρόμοιες μηδενιστικές ακρότητες οικοδομήθηκε η πρόσκαιρη δόξα του Χίτλερ και της ναζιστικής συμμορίας. Απουσία νοήματος, βία, καταστροφή, μεγαλομανία, παραφροσύνη, θάνατος. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Αρκετές, όμως, λεπτομέρειες παραμένουν άγνωστες ή όχι τόσο γνωστές.
Ανάμεσα στις εξωφρενικές επινοήσεις του ναζιστικού κινήματος ήταν και η εισαγωγή του λεγόμενου «γενεαλογικού διαβατηρίου», ενός πιστοποιητικού που επιβλήθηκε με νόμο τον Απρίλιο του 1933 και επεκτάθηκε με τους νόμους της Νυρεμβέργης του 1935. Στην ουσία επρόκειτο για ένα «αποδεικτικό καταγωγής» με το οποίο οι Γερμανοί πολίτες πιστοποιούσαν ότι ανήκαν στην «Άρια Φυλή».
Αρχικά εφαρμόστηκε μόνο για τον έλεγχο των δημοσίων υπαλλήλων ώστε να γίνει εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από «μη Αρίους» και Εβραίους. Στη συνέχεια η εφαρμογή του έγινε υποχρεωτική σε ολόκληρο τον πληθυσμό της Γερμανίας. Ειδικά για τα μέλη όλων των ναζιστικών οργανώσεων (NSDAP, SS, SA) ο έλεγχος καταγωγής πήγε πίσω μέχρι το 1800. Ένας ολόκληρος μηχανισμός στήθηκε για να ελεγχθεί η καταγωγή των πολιτών και να εντοπιστούν όλοι οι «φυλετικά ανεπιθύμητοι» που δεν είχαν θέση στο ναζιστικό αφήγημα της φυλετικής ανωτερότητας. Αποτέλεσμα αυτού του αδιανόητου απαρτχάιντ ήταν ο κοινωνικός αποκλεισμός όσων δεν είχαν «άρια καταγωγή», η γκετοποίησή τους και η οικονομική τους εξόντωση παράλληλα με την βιολογική εξόντωση αναπήρων, ψυχικά ασθενών και άλλων ανεπιθύμητων ομάδων με το τερατώδες «σχέδιο Τ4» – η εφαρμογή του δόγματος για «τις ζωές που είναι ανάξιες να βιωθούν».
Με όλα όσα ζήσαμε και ζούμε τα δυο τελευταία χρόνια οι αναλογίες και οι ομοιότητες είναι φανερές – ή μήπως όχι;
Αν αντικαταστήσουμε τους όρους και τις ονομασίες των νόμων της ναζιστικής εποχής με την τρέχουσα ορολογία του υγειονομικού αφηγήματος, οι μηχανισμοί διαχωρισμού των πολιτών, οι στόχοι και οι συνέπειες είναι πανομοιότυποι. Η νοσηρή επινόηση του απάνθρωπου διλήμματος «εμβολιασμένος ή πολίτης δεύτερης κατηγορίας» είναι επανάληψη του ναζιστικού αφηγήματος «καθαρός Γερμανός ή αποκλεισμένος από την ζωή».
Τότε, αν ήσουν «καθαρός Γερμανός» είχες δικαίωμα στη ζωή, στην εργασία, στην ελευθερία. Τώρα, αν είσαι εμβολιασμένος διατηρείς κάποια αυτονόητα προνόμια αλλά η ελευθερία που σου υποσχέθηκαν είναι απατηλή.
Τότε, αν ήσουν Εβραίος, Σλάβος, σωματικά ανεπαρκής ή ψυχικά διαταραγμένος σε καταργούσαν από το επίσημο σύστημα ή σε ξεπάστρευαν. Τώρα, αν είσαι ανεμβολίαστος σε βάζουν σε αναστολή εργασίας και σου κάνουν την ζωή κόλαση μέχρι να υποκύψεις ή να πεθάνεις της πείνας υπερασπιζόμενος την αξιοπρέπεια και την ελευθερία σου.
Τότε, το Τρίτο Ράιχ είχε ως κυρίαρχο σύνθημα: «Για την ασφάλειά σου». Τώρα, για την κατάργηση των συνταγματικών δικαιωμάτων σου και την καταστροφή της ζωής σου έχουν το ίδιο σταθερό, δόλιο και καταχρηστικό επιχείρημα: «Για την προστασία της δημόσιας υγείας».
Έχουν περάσει 89 χρόνια από το 1933. Ο ανθρώπινος πολιτισμός βρίσκεται και πάλι σε σημείο καμπής. Η εκπληκτική τεχνολογική του ανάπτυξη από υπόσχεση ασφάλειας και ευδαιμονίας μετατρέπεται σε πηγή νέων κινδύνων και νέων συμφορών. Στα χέρια της νέας άπληστης εξουσίας η πρόοδος, από ελπίδα για τους πολλούς, γίνεται πηγή δύναμης μόνο για τους λίγους. Η ιατρικοποίηση και η ψηφιοποίηση της ανθρώπινης ζωής είναι όπλα ελέγχου, αρρώστιας και θανάτου. Αποκομμένο από την ιπποκράτεια φιλοσοφία και από την στοιχειώδη αγάπη για το ανθρώπινο σώμα, το ιατρικό κατεστημένο έχει συμμαχήσει με τις πιο ανίερες μορφές εξουσίας. Το κακό μεταμορφώνεται συνεχώς με απώτερο στόχο την απόλυτη κυριαρχία του πάνω στην ανθρωπότητα. Οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν ευνοούν πια τους μεγάλους πολέμους. Οι νέοι πλουτοκράτες μετατρέπουν κάθε σπιθαμή της γης σε ένα διαρκές πεδίο αθόρυβου, υβριδικού πολέμου. Εχθρός τους: κάθε άνθρωπος που έχει στοχοποιηθεί ως υπεράριθμος και πρέπει να τους αδειάσει τη γωνιά. Βασική στρατηγική τους: η μετατόπιση από τις μεγάλες και κραυγαλέες παραστάσεις θανάτου (σφαγές, αιματοχυσίες, κρεματόρια, βουνά από πτώματα) σε αθόρυβες, αναίμακτες, επιστημονικές εκκαθαρίσεις (θανατηφόρα σκευάσματα, ιατρογενείς θάνατοι, ακτινοβολίες, φτώχεια, πείνα, αρρώστιες προκαλούμενες από το χαμηλό βιοτικό επίπεδο, γενικευμένη αστική βία, θανάσιμη απόγνωση). Η αυτοκρατορία του κακού είναι σε πλήρη εξέλιξη: ίδιοι στόχοι, διαφορετικά αφηγήματα, διαφορετικές τεχνικές. Στο μεγαλύτερο μέρος της η ιστορία είναι μια συλλογή από πολέμους, σφαγές, καταστροφές, γενοκτονίες, συλλογικές αποτυχίες, εγκλήματα και φόνους – το μόνο που αλλάζει είναι οι εγκληματίες, οι δολοφόνοι και οι μέθοδοι.
4. Υποσημειώσεις
α) Δεκάδες χιλιάδες εγκληματίες πολέμου, στελέχη του ναζιστικού κόμματος και αξιωματικοί των Ες-Ες, συνέχισαν την ζωή και την δράση τους στην μεταπολεμική Γερμανία. Άλλοι διέφυγαν σε χώρες του εξωτερικού αλλάζοντας ταυτότητα και σβήνοντας τα ίχνη τους (π.χ. ο αρχιεγκληματίας Μένγκελε κατέφυγε αρχικά στα βουνά και τελικά διέφυγε στη Λατινική Αμερική). Όσοι έμειναν στη Γερμανία έστησαν δίκτυα αλληλεγγύης και τελικά κατάφεραν να στήσουν καινούρια ζωή και να βρουν θέση στο νέο κρατικό μηχανισμό – αρκετοί σε υψηλόβαθμα πόστα. Τεχνοκράτες και διανοούμενοι των Ες-Ες εισχώρησαν σε τομείς της διοίκησης, της δικαιοσύνης και σε πανεπιστήμια. Ο κρατικός μηχανισμός της μεταπολεμικής Γερμανίας στελεχώθηκε από εγκληματίες πολέμου που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για τα εγκλήματά τους. Ο νόμος αμνηστίας της 31ης Δεκεμβρίου του 1949 έδωσε άφεση αμαρτιών σε περίπου 800 χιλιάδες ναζί. Στις Δίκες της Νυρεμβέργης δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη. Ελάχιστοι ήταν οι ναζί εγκληματίες που τιμωρήθηκαν. Και, άλλωστε, τίποτα δεν μπορεί να παραγράψει και να αντισταθμίσει τον πόνο, την καταστροφή και τον θάνατο που προκάλεσε ο παράφρων με το μικρό τετράγωνο μουστάκι και η συμμορία του. Η οδύνη, η δυστυχία και ο θάνατος είναι εμπειρίες ανεπανόρθωτες και μη αναστρέψιμες.
β) Στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ελεύθερος να υπακούς», ο καθηγητής ιστορίας Γιόαν Σαπουτό αναλύει την ναζιστική κοσμοθεωρία και, ανάμεσα στ’ άλλα, περιγράφει την επέκταση της ναζιστικής θεωρίας του μάνατζμεντ μετά τον πόλεμο μέσω ανώτατων στελεχών των Ναζί και των Ες-Ες που με διάφορους τρόπους – ανάμεσά τους και με εκπαιδευτικά ιδρύματα – συνέχισαν και εφάρμοσαν την ναζιστική θεωρία διαχείρισης ανθρώπινων πόρων σε όλα τα επίπεδα διοίκησης της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το περιεχόμενο του βιβλίου είναι μια πραγματική αποκάλυψη και ενισχύει την άποψη ορισμένων σύγχρονων ερευνητών ότι το όραμα για το «Ράιχ των χιλίων ετών» είναι σε πλήρη εξέλιξη με άλλους τρόπους και με άλλα αφηγήματα.
γ) Στο αφήγημα «Κόβιντ19» η παρουσία Γερμανών σε κρίσιμους ρόλους είναι ενδιαφέρουσα. Πρώτον: ο Κλάους Σβαμπ, ιδρυτής και πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, είναι Γερμανός και απόγονος φιλοναζιστικής οικογένειας βιομηχάνων πολεμικού υλικού. Δεύτερον: ενώ το φαινόμενο «Κόβιντ19» ξεκίνησε από την Κίνα, η ουσιαστική εργαλειοποίησή και η επέκτασή του υλοποιήθηκε από την κλίκα του Γερμανού ιολόγου Κρίστιαν Ντρόστεν που, σε συνεργασία με το Υπουργείο Υγείας της Γερμανίας, τον Π.Ο.Υ. και εκπροσώπους των μεγάλων φαρμακευτικών εταιριών, επέβαλλε το τελείως αντιεπιστημονικό και αυθαίρετο διαγνωστικό πρωτόκολλο PCR με βάση το οποίο ξεκίνησε η τυπική σκηνοθεσία ενός προσχεδιασμένου υγειονομικού σεναρίου.
5. Σύντομο βιογραφικό του Κλάους Σβαμπ.
(Βασική πηγή το εκτενές άρθρο https://humansarefree.com/2021/03/klaus-schwab-was-henry-kissingers-pupil-and-the-son-of-a-nazi-collaborator.html)
Ο Κλάους Σβαμπ γεννήθηκε στην πόλη Ravensburg, Γερμανία, στις 30 Μαρτίου του 1938, την εποχή του ναζισμού και του Χίτλερ, ενάμιση χρόνο πριν την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου (1 Σεπτεμβρίου 1939 – 2 Σεπτεμβρίου 1945). Η καταγωγή και η οικογενειακή ιστορία του αποκαλύπτουν σημαντικά στοιχεία για την εξέλιξη και την τωρινή του θέση στους κύκλους της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας.
Ο πατέρας του, Ευγένιος Σβαμπ, ήταν βιομήχανος, κάτοχος εταιρίας παραγωγής πολεμικού εξοπλισμού με την επωνυμία Escher-Wyss και βασικού εργοδότη στην πόλη Ράβενσμπουργκ. Μετά από αρκετές οικονομικές περιπέτειες, την περίοδο της ναζιστικής κυριαρχίας η εταιρία συνεργάστηκε με τους ναζί στην παραγωγή όπλων και αρμάτων. Το πιο σημαντικό, όμως, στοιχείο είναι η εμπλοκή της εταιρίας στο σχέδιο κατασκευής ατομικής βόμβας από τους ναζί λόγω της εξειδίκευσης που είχε η εταιρία της οικογένειας Σβαμπ στην τεχνολογία παραγωγής υδροστροβίλων. Ενδιαφέρον είναι επίσης και το γεγονός ότι η εταιρία του πατέρα Σβαμπ εφάρμοζε μεθόδους καταναγκαστικής εργασίας και μάλιστα διέθετε και ειδικό στρατόπεδο κοντά στο εργοστάσιο στο Ράβενσμπουργκ – στοιχείο το οποίο αποτελεί ιστορικό ντοκουμέντο από τα αρχεία που έχουν διατηρηθεί και από αναφορές ιστορικών της εποχής.
Μετά τον πόλεμο η εταιρία εξελίχθηκε σε βιομηχανία παραγωγής τεχνολογίας πυρηνικών εγκαταστάσεων και το 1969 μετονομάστηκε σε Sulzer AG. Ως συνεχιστής της οικογενειακής παράδοσης στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας ο Κλάους Σβαμπ παίρνει τα ηνία της επιχείρησης και το 1967 συνεργάζεται με την Νότια Αφρική παίζοντας κρίσιμο ρόλο στο παράνομο πρόγραμμα απόκτησης τεχνολογίας για παραγωγή πυρηνικών όπλων από το ρατσιστικό καθεστώς της Πραιτώριας το οποίο τελικά απέκτησε έξι πυρηνικά.
Κατά την διάρκεια της φοίτησής του στο Harvard (στη Σχολή Δημόσιας Διοίκησης), ο Σβαμπ γνώρισε τον Χένρυ Κίσινγκερ (1967). Κατά δήλωση του ίδιου του Σβαμπ ο Κίσινγκερ ήταν ένας από τρεις τέσσερις ανθρώπους που επηρέασε καταλυτικά τις ιδέες του και τον τρόπο σκέψης του.
Το 1971 ο Σβαμπ ίδρυσε το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Διαχείρισης το οποίο το 1987 μετονομάστηκε σε Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (World Economic Forum – WEF), μια οργάνωση και μια δεξαμενή σκέψης που στις μέρες μας χρηματοδοτείται από τις μεγαλύτερες πολυεθνικές του κόσμου και αποτελεί τον ιδεολογικό βραχίονα της οικονομικής και επιχειρηματικής ολιγαρχίας του πλανήτη. Το WEF είναι επίσης γνωστό ως Φόρουμ του Νταβός από τα ετήσια συνέδρια που διοργανώνει στο Νταβός της Ελβετίας κάθε Ιανουάριο στα οποία συγκεντρώνονται πολιτικοί και επιχειρηματικοί ηγέτες από όλο τον κόσμο για να συζητήσουν και να χαράξουν στρατηγικές.
Το 1992 ο Schwab ίδρυσε τον εκπαιδευτικό θεσμό Global Leaders for Tomorrow το οποίο επανιδρύθηκε ως Young Global Leaders το 2004. Είναι πια γνωστό – με βάση και τις δηλώσεις του ίδιου του Σβαμπ, – ότι πολλοί σύγχρονοι πολιτικοί (πρωθυπουργοί και υπουργοί) έχουν περάσει από τα σχολεία του WEF και έχουν εκπαιδευτεί ώστε να υλοποιήσουν τα σχέδια της παγκόσμιας οικονομικής υπερτάξης.
6. Υστερόγραφο
Τα ολέθρια αποτελέσματα αυτής της σύμπραξης πολιτικών και της «κλίκας του Νταβός» τα ζούμε στο πετσί μας εδώ και πολλά χρόνια με αποκορύφωμα την τερατώδη απάτη «κόβιντ19». Στο μέλλον που ονειρεύεται η διακρατική ολιγαρχία (και περιγράφει ο Σβαμπ στα βιβλία του) δεν υπάρχει θέση για τον ελεύθερο άνθρωπο. Γι’ αυτό και η οργανωμένη αντίσταση στα σχέδια τους ισοδυναμεί με αγώνα επιβίωσης του ελεύθερου βιολογικού ανθρώπου και της ανθρωπότητας. Για να μην μετατρέψουν τον πλανήτη σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης και σε ένα απέραντο νεκροταφείο, πρέπει να θυμόμαστε διαρκώς τα μαθήματα του παρελθόντος και να ετοιμάζουμε καθημερινά την άμυνά μας για το παρόν και το μέλλον. Όσο παραμένουμε καταστροφικά αφελείς, άσχετοι και αδρανείς για τις τρομαχτικές αλλαγές που κυοφορούνται στον κόσμο μας τόσο δυναμώνουμε τα σχέδια της αυτοκρατορίας του κακού και άλλο τόσο ενισχύουμε την δημιουργία ενός μέλλοντος που θα είναι πραγματική δυστυχία για τον ιερό, ελεύθερο, βιολογικό άνθρωπο. Για να είμαστε εμείς ελεύθεροι, κάποιοι ηρωικοί άνθρωποι πολέμησαν και θυσιάστηκαν τα περασμένα χρόνια. Αυτό είναι και το δικό μας χρέος απέναντι στα παιδιά που τώρα βλέπουν το φως αυτού του παράξενου και αινιγματικού κόσμου. (Μπορεί ο ιστορικός απολογισμός της ανθρωπότητας να μην επιτρέπει αισιοδοξία αλλά η παραίτηση δεν πρέπει να είναι επιλογή. «Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που απαιτεί να έχει νόημα» έλεγε ο Αλμπέρ Καμύ. Πρέπει να εξαντλήσουμε κάθε δυνατότητα νοήματος στη ζωή μας – και κάθε δυνατότητα συμπόνιας.)
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Είναι πτυχιούχος της Οικονομικής Επιστήμης από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ). Ζει με την οικογένεια του στη Ρόδο.
Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών και στοχαστών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη κ.α.
Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας.
Δημοσιεύσεις
1. 2016. Άρχισε να δημοσιεύει το 2016, διηγήματα στους συλλογικούς τόμους «Ιστορίες από τα Δωδεκάνησα» 2016, 2017, 2018 – Εκδόσεις Βερέττα
2. 2018. Συμμετοχή με ένα διήγημα στο συλλογικό έργο «Ρόδος, μια συλλογή διηγημάτων με φόντο το νησί των Ιωαννιτών Ιπποτών», 2018 – Εκδόσεις iwrite.gr.
3. 2019. Δημοσίευσε την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα.
4. 2020. Δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νησίδες» 21ο τεύχος: «Πέντε μικρές προσωπογραφίες».
5. 2021. Δημοσίευσε την συλλογή δοκιμίων και αφηγήσεων «Μανιφέστο αγωνίας» – το χαρακτηρίζει ως έργο «έργο εκτάκτου ανάγκης», μια συλλογή από δοκίμια και αφηγήσεις με βασικό θέμα το φαινόμενο «κόβιντ19» ως ένα σχέδιο ριζικής και πολυεπίπεδης μετάλλαξης της ανθρωπότητας (ιδιωτική έκδοση, 100 αντίτυπα).
6. 2021. Από τον Αύγουστο του 2021 αρθρογραφεί στο news12.gr (60 δημοσιεύσεις).
7. 2021. Από τον Δεκέμβριο του 2021 αρθρογραφεί στο triklopodia.gr (10 δημοσιεύσεις)
