Κυριακή δεύτερη των Νηστειών σήμερα, μια συνέχεια των μεγάλων αγώνων και μορφών της Ορθοδοξίας, σεβαστοί πατέρες και αγαπημένοι μας αδελφοί.
Η αγία μας Εκκλησία του Χριστού τιμά επίσημα και προβάλλει προς μίμησιν το πρόσωπο και τα παλαίσματα του μεγάλου Ιεράρχου της Θεσσαλονίκης, Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του κορυφαίου θεολόγου της δεύτερης μετά Χριστόν χιλιετίας, του μεγάλου Αντιπαπικού Ομολογητού, του ταπεινού ασκητού και ησυχαστού, του θαυματουργού και αδιάφθορου, του εκλεκτού της Παναγίας, ενός όντως Μεγαλομάρτυρος της Αληθείας, που για χάρη της υπέμεινε επίσημο εκκλησιαστικό αφορισμό, καθαίρεση και τετραετή φυλάκιση.
Με αφορμή την πνευματικά φρικτή επικαιρότητα, θα προσπαθήσουμε απλά και ουσιαστικά να καταδείξουμε την πονηρή παραχάραξη και άρνηση των αγώνων του θείου Γρηγορίου από τους σύγχρονους κληρικούς της αμελούς ευσέβειας, αυτής της ανευλαβούς, ή αλλιώς βεβλαμμένης ευλάβειας, κατά τους χαριτωμένους λόγους του ίδιου του Αγίου Ιεράρχου. Σε συνδυασμό επίσης με το Ευαγγέλιο της θεραπείας του παραλύτου στην Καπερναούμ, θα εξετάσουμε ποιές είναι σήμερα οι θανάσιμα παράλυτες μορφές της Ορθοδοξίας, και ποιος είναι ο μοναδικός τρόπος θεραπείας τους.
Α. ΑΓΙΟΠΑΛΑΜΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΒΟΛΕΜΕΝΟΥ ΚΛΗΡΟΥ.
Είναι πολύ αναγκαία για όλους μας τα όσα διδασκόμαστε μέσα από την αγία βιοτή και ομολογία του μεγάλου αυτού Ιεράρχου της Ορθοδοξίας, που μόνος του σχεδόν κατατρόπωσε την αίρεση του Βαρλαάμ και των διαδόχων του, οι οποίοι προσπαθούσαν μέσα από τη λογική και τον φιλοσοφικό στοχασμό να φτάσουν στη γνώση του Θεού! Τα ίδια όμως σήμερα δεν κάνουν και οι νεοβαρλααμίτες ψευδεπίσκοποι της νεοφανούς, κρατικής, σχισματικής και οικουμενιστικής Εκκλησίας του Αντιχρίστου, οι οποίοι αρνούνται την παρουσία της αγιαστικής Θείας Χάριτος μέσα στους ιερούς ναούς φορώντας μάσκες και προωθώντας σαν θεϊκή ευλογία και σωτηρία το καταραμένο εκβιαστικό χάραγμα της απωλείας;
Το πιο σημαντικό σημείο όμως αδελφοί, της σημερινής εορτής του Αγίου Γρηγορίου, το οποίο αποσιωπούν πονηρά και επανειλημμένως όλοι σχεδόν οι κληρικοί δυστυχώς, διότι απλά τους ξεσκεπάζει την κολάσιμη δειλία τους, είναι το γεγονός, ότι ο θείος Παλαμάς διέκοψε αμέσως και ως όφειλε, κάθε εκκλησιαστική κοινωνία με τον παπόφιλο Πατριάρχη Καλέκα, πριν εννοείται την επίσημη καταδίκη του δευτέρου, ακολουθώντας βέβαια σ’ αυτό την ομόφωνη διδασκαλία του Κυρίου μας, των Αποστόλων και όλων των θεοφόρων Πατέρων. Και όχι μόνο αποτειχίστηκε ιεροκανονικώς απ’ αυτόν τον Αιρετικό, αλλά ούτε και το βαπτιστικό του όνομα δεν ήθελε να αναφέρει!, ούτε και “παναγιώτατο” βέβαια τον προσφωνούσε, προφανώς διότι δεν αναγνώριζε σ’ αυτόν, όπως και σε κάθε συνειδητά αιρετικό ιερωσύνη και θεία Χάρη, τον θεωρούσε δηλ. αβάπτιστο και εκτός της Εκκλησίας!
Πόσο στ’ αλήθεια δεν καταισχύνονται βλέποντας το φωτεινό παράδειγμα του ιερομονάχου τότε Γρηγορίου όλοι οι σημερινοί κληρικοί και μοναχοί, οι οποίοι τόσο διαστροφικά εμμένουν στην πλάνη τους και συμφύρονται με την επίσημα Παναιρετική Σύνοδο, λέγοντας ότι εμείς δήθεν αγωνιζόμαστε μέσα στην Εκκλησία κατά των ασεβών!
Μα δεν έχετε ακούσει ποτέ ποιμένες αθεολόγητοι, δειλοί και πνευματικά παράλυτοι τον μέγα Γρηγόριο Παλαμά, να ορίζει ότι στην Εκκλησία του Χριστού ανήκουν μόνο όσοι υπηρετούν την Αλήθεια, ενώ οι υπόλοιποι είναι εκτός;
“Ὃσοι δεν εὑρίσκονται στην ἀλήθεια, αὐτοί δεν ἀνήκουν στην Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί τόσο περισσότερο, ὃσο ψεύδονται μεταξύ τους, καλοῦντες και καλούμενοι ἱεροί ποιμένες και ἀρχιποιμένες, διότι ὁ Χριστιανισμός δεν χαρακτηρίζεται βάσει τῶν προσώπων, ἀλλά βάσει τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀκριβείας τῆς πίστεως”. (Συγγράμματα Ἁγ.Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου 2-4σ.626-627 κ’ Λόγος ἀντιρρητικός Α’ Ε.Π.Ε.5 σ. 136-137).
Όλοι σας, αλήθεια, δεν έχετε καταλάβει ακόμα ότι συγκοινωνείτε με τους εργάτες του ψεύδους Αρχιερείς; Εσείς πάλι, οι ταπεινόσχημοι ηγούμενοι και πνευματικοί του θείου εμετού, με ποια σατανική δογματική σκέψη θεωρείτε δημόσια τον νυν Αιρεσιάρχη του Φαναρίου Ορθόδοξο; Πώς τολμάτε ακόμη να μένετε κολλημένοι στη βλάσφημη μνημόνευσή του, αρνούμενοι έτσι τόσο φτηνά την Πίστη και τους αγώνες του ιερού Γρηγορίου και όλων των Πατέρων μας; Πώς τολμάτε ταλαίπωροι σήμερα να υμνείτε έναν Άγιο, που τόσο πεισματικά αρνείστε; Εσείς πάλι, οι θεωρούμενοι αποτειχισμένοι ομολογητές, πώς δεν ντρέπεστε να αναγνωρίζετε σ’ αυτόν τον Λυκοποιμένα και τη συμμορία του αρχιερωσύνη και θεία Χάρη, ενώ πρόκειται για τον δυσσεβέστερο Αιρετικό όλων των αιώνων, έναν δημόσια ειδωλολάτρη, ένα επίσημο δηλ. ιδρυτικό στέλεχος της σατανικής πανθρησκείας και υπέρμαχο της ελεύσεως του Αντιχρίστου ως παγκόσμιου κυβερνήτη;
Ω, εσείς οι θεωρούμενοι στρατιώτες του Χριστού, το τάγμα το επίλεκτο του αγίου πολέμου, οι ιερείς και μοναχοί, αρέσκεστε τόσο πολύ να κυλιέστε ακόμη στον επίσημα πλέον αιρετικό βούρκο; Πού βρίσκετε πάλι μερικοί αυτήν την ευλαβική αναίδεια να λοιδωρείτε ως σχισματικούς και ακραίους τους θυσιαστικούς αγώνες κάποιων που θέλουν να βαδίζουν Αγιοπατερικά, ταπεινά και θαρραλέα; Το ξέρετε ότι έτσι αυξάνετε την κόλασή σας;
Υπάρχει μεγαλύτερο κακό από την υποκρισία αυτή, την βλασφημία του Αγίου Πνεύματος, να βαπτίζετε δηλ. τους αγώνες του θείου Γρηγορίου σχισματικούς, ακραίους, ζηλωτικούς και αιρετικούς στα πρόσωπα των διωκόμενων αδελφών σας;
Σε ποιά τελικά Εκκλησία ανήκετε, στου Χριστού και των Αγίων του, ή στου Αντιχρίστου και των σφραγισμένων χοιριδίων του;
Επιτέλους, ανεμβολίαστοι εσείς αδελφοί, ιερείς και μοναχοί, σε ώτα κωφών απευθυνόμαστε, τυφλών, ή συνειδητά δειλών και φίλων της προδοσίας; Δεν φοβόσαστε την Αίρεση ως φόνο της ψυχής σας;
Λατρεύετε τον χρυσό, την οικογένεια και τους τοίχους των Μονών σας πάνω από την Αλήθεια του Ευαγγελίου σε καιρό Αντιχρίστου και εσχάτης Αποστασίας; Μήπως περιμένετε σαν θεατές τον πόλεμο να αφανίσει την Αίρεση; Μα, ποιά Αίρεση νικήθηκε χωρίς αίμα και θυσίες και χωρίς διχασμούς για την αλήθεια; Δεν ακούτε τον φοβερό λόγο του θείου Γρηγορίου σήμερα, που σας καλεί σε άγιο, άμεσο και τέλειο χωρισμό από τους αιρετικούς προϊσταμένους σας; Έγραφε ο Άγιος Γρηγόριος:
«Ἐφόσον ὁ Καλέκας εἶναι μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καὶ τόσες φορὲς ἀποκομμένος ἀπὸ ὁλόκληρο το πλήρωμα τῶν Ὀρθοδόξων, εἶναι κατὰ συνέπεια ἀδύνατο νὰ ἀνήκει στοὺς εὐσεβεῖς, ὅποιος δὲν ἔχει ἀποχωρισθεῖ ἀπὸ αὐτόν. Ἀντιθέτως, ὅποιος γιὰ τοὺς λόγους αὐτοὺς εἶναι ἀποχωρισμένος ἀπὸ τὸν Καλέκα, τότε ἀνήκει πράγματι στὸν κατάλογο τῶν Χριστιανῶν καὶ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ κατὰ τὴν εὐσεβῆ πίστη».
(Οἱ ἀγῶνες τῶν μοναχών ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας. β΄ ἒκδοση – Ἱ.Μ. Ἁγίας Ἀναστασίας Ρωμαίας, Ρέθυμνο 2008 σελ. 268).
Θέλουμε να είμαστε αδέλφια ενωμένοι με τον Χριστό και τους Αγίους, ή με τους ασεβείς και προδότες της Ορθοδοξίας; Και όταν λέμε να χωριστούμε εκκλησιαστικά, τι εννοούμε στην πράξη;
Ποτέ πια εκκλησιασμό σε κρατικές ενορίες και σε μοναστήρια, ποτέ και σε ναούς δήθεν αποτειχισμένων!, οι οποίοι βέβαια σε αντίθεση με τους Αγίους Πατέρες κοινωνούν τους αρνητές της Πίστεως χαραγμένους, ή πάλι σε αντίθεση με την Αλήθεια και τον Άγιο Γρηγόριο, όπως είδαμε, θεωρούν τους σφραγισμένους πια αιρετικούς ποιμένες, ότι έχουν αγιαστική θεία Χάρη στα μυστήριά τους! Προσέξτε, καλοί μας αδελφοί! Όπου η Αλήθεια κρατείται εντελώς ανόθευτη, εκεί βρίσκεται η διωκόμενη αληθινή Εκκλησία!
Είναι δυνατόν ο Άγιος Γρηγόριος να ενεργούσε παράνομα; Είναι δυνατόν να μην θεωρούσε άμεσο και υποχρεωτικό τον χωρισμό μας από την αίρεση; Είναι δυνατόν επίσης να αληθεύει, δηλ. να ανήκει στην Εκκλησία του Χριστού, όποιος έχει εμβολιαστεί με το δηλητήριο του ψεύδους, των σφαγέων, των μάγων, της αδικίας, του εκβιασμού και της τρομοκρατίας;
Είναι δυνατόν η Αλήθεια και η Θεία Χάρις να υπάρχουν σε ιερείς που μνημονεύουν ακόμη τους αιρετικούς, μετά από τόσες συνεχείς, επίσημες και συνοδικές βλασφημίες, μετά και από την επιβληθείσα μέσα στους ναούς σφραγίδα του Αντιχρίστου, η οποία είναι πολύ χειρότερη από την αίρεση, ως μη έχουσα επιστροφή;
Άγιε Γρηγόριε, φώτισε σε παρακαλούμε τους δειλούς και βολεμένους ανεμβολίαστους ιερείς των Μητροπόλεων, συνέτισε τους λιποτάκτες μοναχούς της απραξίας, κάνε τους Άγιε, σήμερα έστω, να αντιληφτούν την θανάσιμη αμέλεια και προδοσία τους, να φοβηθούν και να ομολογήσουν σαν εσένα την Πίστη, ενώπιον των πολύ πιο σατανικών σύγχρονων αιρετικών σε σχέση με τον τότε αντίπαλό σου Καλέκα, που σε αφόρισε και σε καθαίρεσε! Στήριξε και εμάς, Όσιε Πάτερ, τους ελάχιστους και ταπεινούς φίλους της θυσίας σου, να μείνουμε έως τέλους άγρυπνοι, πολύ ταπεινοί και ακλόνητα θαρραλέοι στην έπαλξη της δημόσιας ομολογίας της Αλήθειας, η οποία στις μέρες μας είναι δυστυχώς τόσο πολύ δυσεύρετη και τόσο νοθευμένη!
Β. Η ΔΕΙΛΙΑ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ΠΡΩΤΗ ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ.
Είναι συγκινητική η δύναμη της πίστης του ανώνυμου παράλυτου της Καπερναούμ και των τεσσάρων φίλων του, που, εξαιτίας του πλήθους, τόλμησαν να χαλάσουν τη στέγη και να κατεβάσουν έτσι το κρεββάτι του ασθενούς μπροστά στον Χριστό.
Πόσα άραγε δεν μας διδάσκει αυτή τους η προσπάθεια κατά την ερμηνεία των Αγίων Πατέρων;
Πρώτον, η πνευματική μας παραλυσία λύεται μόνο εφόσον ξεκινάμε να εργαζόμαστε τις θείες εντολές με τη βοήθεια των τεσσάρων Ευαγγελιστών. Τότε και μόνο γινόμαστε τέκνα του Θεού και μπορούν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας.
Οφείλουμε λοιπόν ποτέ να μην μένουμε άπρακτοι, αλλά πάντοτε να κάνουμε όσα μπορούμε ανθρωπίνως, γιατί μόνο τότε απλώνει χείρα βοηθείας ο Κύριος για να μας σώσει. Και παρόλο που τα έργα μας είναι πάντοτε ευτελή ενώπιον του Θεού, τα ζητά όμως ο Χριστός, γιατί μόνο τότε εκείνος θα επιχορηγήσει το έλεος και τη Χάρη του ελευθερώνοντάς μας από την αιχμαλωσία του διαβόλου.
Θέλουμε επομένως να ελευθερωθούμε από την αμαρτία; Θέλουμε να ελευθερωθούμε από την Παναίρεση και τον Αντίχριστο; Θέλουμε στ’ αλήθεια να σωθούμε;
Ας πιστεύουμε ορθά με όλη την ψυχή μας, ας ελπίζουμε τέλεια στη θεία βοήθεια, ας εργαζόμαστε τις θείες εντολές με κάθε ευλάβεια και ακρίβεια, ας κακοπαθούμε ως καλοί στρατιώτες του Χριστού, ας χωριζόμαστε εντελώς από τους ασεβείς και κάθε πλάνη, ας μη περιμένουμε ουρανοκατέβατη τη λύτρωσή μας, ας πολεμούμε νόμιμα και κατά δύναμιν τους αιρετικούς, ας φεύγουμε την παραμικρή πνευματική τους κοινωνία, όπως κάνουμε με τα φίδια! Μην κάνουμε την θέλησή μας στείρα και αργή, αλλά καρποφόρα και εργατική.
Πρώτη λοιπόν και γενική παραλυσία του “ορθοδόξου” πλήθους σήμερα είναι η δειλία και το βόλεμα ενώπιον του χρέους της θυσιαστικής ομολογίας. Ενώ οι Άγιοι Πατέρες μας δείχνουν ακριβώς τον δρόμο, εμείς λέμε, “αυτά είναι υπερβολές, είναι μόνο για τους Αγίους, όχι για μας τους εμπαθείς!” Κι όμως το χρέος της δημόσιας ομολογίας δεν κοιτάζει αξιώματα, γνώσεις και αγιότητα ως προϋπόθεση, αντίθετα, αυτό σε οδηγεί στον αγιασμό, όταν το ενεργήσεις θαρραλέα μα και πολύ ταπεινά!
Αν δεν πράξεις λοιπόν το οφειλόμενο χρέος σου τώρα και ολοκληρωμένα, θα μείνεις αιώνια παράλυτος! Θα κατακριθείς όπως ο δούλος εκείνος ο πονηρός που έκρυψε το τάλαντο του Κυρίου του. Εσύ ο κληρικός και μοναχός που δεν θα χωριστείς από το αιρετικό σου περιβάλλον, ενώ γνωρίζεις ότι όλοι οι Ιεροί Κανόνες σου το επιβάλλουν, όσα ορθόδοξα λόγια και να λες, θεωρείσαι προδότης του Χριστού και συστρατιώτης του διαβόλου!
Πρόσεξε πολύ αδελφέ μου, διότι μετά το 2016 που ξεκίνησε η επίσημη και συνοδική Αποστασία, και ειδικά μετά το 2020 που ξεκίνησε, σαν αποτέλεσμα αυτής της προδοσίας η παγκόσμια κατοχή του Θηρίου κατά παραχώρηση του Θεού, μετά από τόσες επίσης συνεχόμενες αιρέσεις
και σχίσματα, τη νεοβαρλααμική μασκοφορία, τον μολυσμό των ναών, και τέλος μετά από την επίσημη είσοδο του Σατανά με τη σφραγίδα του σε κάθε εκκλησιαστικό χώρο, δεν έχεις καμία, μα καμία πια απολύτως δικαιολογία για την κολάσιμη δειλία σου! Είσαι κατά τον Άγιο Γρηγόριο και τον Άγιο Παΐσιο ένας ευλαβής βλαμμένος, ένας άθεος!!, που ούτε καν με τους βαπτισμένους δεν μπορείς πια να σταθείς! (Ἃγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (ΕΠΕ 10 σελ, 271 Ομιλία Λ΄). Τί άλλο λοιπόν αδελφέ θες να ακούσεις για να ξυπνήσεις, αν αρνείσαι τις τόσο πολλές και τόσο αυστηρές εντολές των Αγίων που σου έχει στείλει ο Άγιος Θεός; Ομολόγησε λοιπόν όχι μισά, αλλά τέλεια και ολοκληρωμένα, χωρίσου εντελώς από όλους τους αιρετικούς και ασεβείς, μείνε ταπεινός και με υπομονή έως τέλους, και τότε μόνο έλπιζε να σωθείς!
Γ. Η ΕΠΑΡΣΗ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, ΔΕΥΤΕΡΗ ΥΠΟΥΛΗ ΠΑΡΑΛΥΣΗ!
Η δεύτερη παραλυσία των ορθοδόξων, κι αυτή πολύ ύπουλη και θανατηφόρα, έχει να κάνει με τον εωσφορικό και κακό ζηλωτισμό, τον οποίο η Αγία Γραφή και όλοι οι Άγιοί μας τον τοποθετούν στα κολάσιμα και φοβερά έργα της σαρκός! ( Γαλ. 5, 20) Οι ταλαίπωροι αυτοί άνθρωποι, κυριευμένοι από έναν άκρατο εγωισμό, νομίζοντας ότι κατανοούν τους Αγίους, ότι τους ακολουθούν κατά γράμμα, ψάχνοντας για την τέλεια ακρίβεια χωρίς την προεργασία των αρετών, καταντούν δυστυχώς να δαιμονίζονται, να σχίζουν την Εκκλησία, να κολλάνε στους τύπους και να χάνουν την ουσία!
Γίνονται κατ’ ουσίαν αιρετικοί, αφού αρνούνται το του Αποστόλου Παύλου, ότι και αν έχω πάσαν την πίστιν και πάσαν την γνώσιν χωρίς όμως αγάπη αληθινή, είμαι ένα μηδέν! Αν παρατηρήσετε, αυτοί οι άνθρωποι δεν υποτάσσονται πουθενά, παρά μόνο στον εαυτό τους και στα είδωλα του αρρωστημένου λαϊκού γεροντισμού! Όλους τους Αγίους, αν ζούσαν, θα τους αναθεμάτιζαν για τις πρόσκαιρες οικονομίες που πάντοτε κάνουν με τη διάκρισή τους, προκειμένου να σωθούν ψυχές απ’ την πλάνη. Αυτοί είναι οι όντως παράλυτοι, διότι χωρίς τη σπονδυλική στήλη της ταπεινοφροσύνης, δεν στέκεται το σώμα των ενθέων αρετών, ούτε και η ομολογία, αφού η τελευταία δεν γίνεται εν ημίν, στο όνομά μας δηλ, αλλά εν Χριστώ, μόνο δηλ. μετά από την ένωσή μας με τον ταπεινό Κύριο!
Είναι τόσο τυφλός ο εγωισμός, καλοί μας αδελφοί, που την αληθινή ταπείνωση την βλέπει σαν αδυναμία! Τέτοια είναι δυστυχώς αυτή η τόσο ύπουλη και αρχοντική πλάνη του Σατανά, ο οποίος μη ξεχνάμε είναι τέλειος ομολογητής, δηλ. ξέρει ακριβώς την αλήθεια, όμως ποτέ δεν ταπεινώνεται!
Και πριν αποδείξουμε μέσα από το σημερινό Ευαγγέλιο ότι αυτή η παραλυσία του κακού ζηλωτισμού ποτέ σχεδόν δεν θεραπεύεται, αν δεν ταπεινωθεί κανείς ολοκληρωτικά, να πούμε ότι κανένας Ομολογητής Άγιος δεν ήταν απρόσεκτος και με έκλυτη ζωή, κανένας δεν προχώρησε μόνος του πνευματικά χωρίς υπακοή σε ορθόδοξο πνευματικό, χωρίς εκκοπή των θελημάτων, χωρίς νηστείες και εγκράτεια, χωρίς αγάπη πρώτα της σιωπής, χωρίς δάκρυα και συντετριμμένη εξομολόγηση! Έτσι δεν έζησε και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς; Δεν τολμούσε μας λέει να μιλήσει ή να γράψει καν για την θέωση και για άλλα υψηλά θεολογικά νοήματα ή για ομολογιακά θέματα, αν δεν τον παρακαλούσαν θερμά οι άλλοι και αν δεν έπαιρνε την άνωθεν γνήσια πληροφορία! Τόσο πολύ οι Άγιοι πρόσεχαν, ώστε θεωρούσαν ασέβεια μεγάλη το να θεολογεί κάποιος άκαιρα και πλήρης παθών! Ακόμα και το να διαβάζεις την Φιλοκαλία ή άλλα Πατερικά χωρίς ευλογία, είναι πολύ επικίνδυνο, μας λένε! Μπορεί να δαιμονιστεί κανείς, να σκοτιστεί, αν δεν έχει φτάσει σε μεγάλη ταπείνωση για να δεχθεί τον θείο φωτισμό από τα κείμενα των Αγίων! Γι’ αυτό οι Πατέρες πολύ σοφά, στους αρχάριους, μόνο βίους Αγίων επέτρεπαν να διαβάζουν, ποτέ Φιλοκαλικά κείμενα! Διότι τα τελευταία κατανοούνται μόνο από κεκαθαρμένες ψυχές!
Ποιός λοιπόν νομίζεις ότι είσαι εσύ φίλε μου, που ποτέ σου δεν έχεις διαβάσει ούτε μια φορά την Αγία Γραφή, ποτέ σου δεν έχεις μελετήσει ούτε την Καινή Διαθήκη, ποτέ σου δεν έκανες ταπεινό και ματωμένο αγώνα κάθαρσης των παθών σου; Ποιός λοιπόν είσαι εσύ, που τολμάς να πιάνεις στο στόμα σου τους Αγίους Ομολογητές, να απομονώνεις μόνο όσα χωρία σε βολεύουν, και να παραβλέπεις όλα τα άλλα που σε ελέγχουν; Δεν ακούς τον ίδιο τον Χριστό που λέει, εν εμοί μόνο μπορείς να ομολογήσεις; Και πότε εσύ έγινες ένα με τον ταπεινό Ιησού, εφόσον αρέσκεσαι στα ψεύδη, τις κατακρίσεις και τα γυναικεία κουτσομπολιά; Πώς λες ότι ομολογείς, αφού ποτέ σου πρώτα δεν εξομολογήθηκες ειλικρινά, ταπεινά και με δάκρυα, ποτέ σου πάλι δεν θέλησες να εκτελέσεις αυστηρό θεραπευτικό κανόνα πνευματικού;
Ποτέ σου όμως όντως δεν θα βρεις καν πνευματικό!, αφού θεωρείς τον εαυτό σου σαν γέροντα και διδάσκαλο των άλλων!
Ας ντραπούν λοιπόν όλοι οι εωσφορικοί ζηλωτές, που εξαιτίας τους βλασφημείται το όνομα του Κυρίου, ακούγοντας σήμερα την Πατερική ερμηνεία του Ευαγγελίου, η οποία
μας εξηγεί τί σημαίνει γκρέμισμα της στέγης και κάθοδος μπροστά στον Χριστό.
Στέγη λοιπόν είναι ο νους, που είναι γεμάτος από γήινα πράγματα, χώματα, κεραμίδια κ.α. Αν αυτά όλα δεν φύγουν, δεν τα ξεφορτωθούμε, και αν μετά δεν ταπεινωθούμε και κατεβούμε κάτω, ποτέ δεν θα συναντήσουμε τον Χριστό, όσο και να νομίζουμε ότι προσευχόμαστε, δακρύζουμε ή κοινωνάμε. Μόνο τότε αδέλφια γιατρευόμαστε από την ψυχική παραλυσία, όταν όχι μόνο ξεφορτωθούμε τα γήινα, αλλά και ταπεινωθούμε! Το ότι και κάποιος εμπαθής μπορεί ξαφνικά να ομολογήσει, ασφαλώς κι αυτό είναι μέσα στα πλαίσια της εν Χριστώ ελευθερίας, πάντοτε όμως, έστω και στιγμιαία, ταπεινώνεται ειλικρινά! Αυτά τα περιστατικά βεβαίως, ας προσέξουμε, δεν αποτελούν την ασφαλή και πεπατημένη οδό του γενικού κανόνα των Αγίων μας! Είναι σίγουρα οι πάντοτε ωραίες και επαινετές εξαιρέσεις, που σπάνε τα τυπικά και κατακτούν την τελειότητα με στιγμιαία μετάνοια!
Βλέπετε λοιπόν πως διαρκώς υπάρχουν εξαιρέσεις και δεν πρέπει να κρίνουμε τόσο πρόχειρα; Ο ληστής αγίασε αμέσως δείχνοντας ταπεινά την καλή του γνώμη, επίσης πολλοί άλλοι δήμιοι που συγκινήθηκαν από τη στάση των Μαρτύρων. Κανένας όμως δεν αγίασε λοιδωρώντας τους ορθόδοξους αδελφούς του επειδή δεν ακολουθούν π.χ το πάτριο ημερολόγιο, ή επειδή μνημονεύουν ορθόδοξους όντως πιστούς που κοιμήθηκαν μετά το 2016 και δεν γνώριζαν πολλά για την Ψευδοσύνοδο, ή επειδή έκαναν σε ανάγκη τεστ κορωνοϊού, ή επειδή χρησιμοποίησαν πιστωτικές κάρτες, ή επειδή πιστεύουν στους Αγίους Πατέρες και περιμένουν με σιγουριά, όπως εκείνοι κήρυτταν, όχι βέβαια πρώτα τον Αντίχριστο, αλλά την προσωρινή αποκατάσταση της Ορθοδοξίας, μετά τον γενικό πόλεμο και τον αγώνα τους κατά των αιρετικών! Αυτοί αδέλφια οι παράλυτοι και πωρωμένοι ψυχικά κακοί ζηλωτές και φιλόνικοι με την πρώτη ευκαιρία, όχι μόνο δεν αγιάζουν, αλλά κολάζονται ως υποκριτές και Φαρισαίοι, επειδή τηρούν δήθεν όλα τα τυπικά περί Πίστεως, δεν γνώρισαν όμως ποτέ την ουσία της Ορθοδοξίας, δεν ενώθηκαν ποτέ δηλ. γνήσια με τον ταπεινό και πράο Κύριο, ο οποίος μόνο στους όντως ταπεινούς δίνει πάντοτε την χάρη του να τον ομολογούν, ενώ σιχαίνεται αυτούς που αλαζονικά και δίχως άνωθεν σοφία αρέσκονται να κάνουν τον δάσκαλο και τον σωτήρα της Εκκλησίας!
Δύο λοιπόν, αγαπητοί φίλοι, είναι τα μεγάλα θηρία που παραλύουν τις ψυχές μας σήμερα, πρώτο, το πονηρό βόλεμα, η δειλία, η παραχάραξη των αγώνων των Αγίων μας και η συμπόρευση των πιστών με τους αιρετικούς. Δεύτερο, ο κακός ζηλωτισμός και η εμπαθής ζηλοτυπία που συκοφαντεί και καταδικάζει κάθε καλόν αγώνα και κάθε καλή πρόθεση που στόχο έχει τη σωτηρία ψυχών από την αίρεση.
Είθε λοιπόν με πολύ θείο φόβο, με άκρα ταπείνωση, αλλά ταυτόχρονα με τέλειο θάρρος, θυσία και παρρησία, να βαδίζουμε στα χνάρια των Αγίων μας πολεμώντας το παρόν Θηρίο της κρατικής Αιρετικής Συνόδου και αυτό του εμβολιαστικού χαράγματος, τα οποία και τα δύο προσπαθούν να καταπιούν τις αθάνατες ψυχές μας με πολύ πλάγιο τρόπο, λέγοντας ότι “δεν είναι κάτι φοβερό το να πηγαίνεις εκκλησία μαζί με αρνητές και προδότες, αν μέσα σου είσαι Ορθόδοξος!”
Εμείς, αδελφοί αγαπημένοι, ας έχουμε μπροστά μας σαν καθρέπτη τα παραδείγματα των Αγίων Πατέρων και των Αγίων Μαρτύρων, όχι των δειλών και των φαρισαίων με τους πονηρούς διαλογισμούς, ας είμαστε πάντοτε έτοιμοι και για θάνατο, όπως έτσι στάθηκαν γενναία και ταπεινά οι σήμερα τιμώμενοι Αναιρεθέντες Αββάδες της Μονής του Αγίου Σάββα, ών ταις πρεσβείαις και του Οσίου Πατρός ημών Γρηγορίου του Παλαμά, είθε να αξιωθούμε της προσκυνήσεως του Τιμίου και ζωοποιού Σταυρού εν καθαρά καρδία και καθαρά ομολογία εν Χριστώ Ιησού, αμήν!
