ΜΕ ΤΗ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ…
Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε απ’ το πρωί κι άρχισα ένα ατέλειωτο ξεσκαρτάρισμα στο χαρτομάνι που έχω από χρόνια ”κρυμμένο” σαν πολύτιμο φυλαχτό μέσα σε μπαουλάκια δερμάτινα, που κουβαλούν ιστορίες, γέλια και δάκρυα της προσωπικής και επαγγελματικής μου ζωής… Κάποια στιγμή, εκεί που κόντευα να τελειώσω την μανιώδη μου επιχείρηση, πήρα στα χέρια μου ένα τσαλακωμένο χαρτί εφημερίδας, κιτρινισμένο απ’ τον καιρό, αλλά αρκετά ευανάγνωστο.
Ήταν η εισήγηση του ιστορικού Νίκου Σβορώνου στο Β’ Συμπόσιο του Συνδέσμου Σύγχρονης Τέχνης, με θέμα ” Σύγχρονη Τέχνη και Παράδοση”, που έγινε στην Αθήνα τον Μάιο του 1981!.. Διέτρεξα αφηρημένα το κείμενο, έτοιμη να το τσαλακώσω και να το πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων, γιατί είχα ήδη κρατήσει τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία του Λευκαδίτη Πανεπιστημιακού, που είχαν να κάνουν με την Βυζαντινή και την σύγχρονη ελληνική ιστορία, όταν σκάλωσε η ματιά μου τυχαία σε κάποιες αράδες που μιλούσαν για την ταυτότητα ενός λαού…
”… Αν, όπως πιστεύω, τα κύρια στοιχεία της ταυτότητας ενός ζωντανού λαού” . έλεγε, ” είναι ό,τι καινούριο ο ίδιος ζει και δημιουργεί, η θεμιτή έρευνα δεν μπορεί να στραφεί παρά στις πηγές έμπνευσης που δημιουργούν τα καινούρια αυτά στοιχεία και στη γενεσιουργική τους αιτία, που βρίσκεται χωρίς αμφιβολία στις ιστορικές εξελίξεις του…”
Άφησα το χαρτί να πέσει απ’ τα χέρια μου και μ’ έναν πικρό καγχασμό έγειρα πίσω με μισόκλειστα μάτια.
– Στις ιστορικές εξελίξεις του…, ψιθύρισα σαν χαμένη την καταληκτική φράση της παραγράφου και, σχεδόν ασυναίσθητα, άφησα το μυαλό μου να ταξιδέψει στο πρόσφατο παρελθόν μας με όλα τα τραγικά γεγονότα της μνημονιακής οκταετίας…
Το πρώτο δυσάρεστο ξάφνιασμα ήταν συνδεδεμένο με την εικόνα του ΓΑΠ απ’ το Καστελλόριζο. Ύστερα ακολούθησε το οδυνηρό σοκ της συνειδητοποίησης, οι ταχύτατες αλλαγές στις συνήθειες και τους τρόπους ζωής μας, η ρωγμή που έγινε χάσμα αγεφύρωτο στην κοινωνία μας, που πορευόταν τραυματισμένη, με βίαια σημάδια στο σώμα της σαν από πραξικόπημα, οικονομική κατάρρευση ανείπωτη, ή σπαράγματα εμφυλίου πολέμου… Μια πορεία μέσα σε ένα διαρκές ”σοκ και δέος”, με συνακόλουθα την απώλεια των ζωογόνων χαρακτηριστικών του λαού μας, όπως η αυτοεκτίμηση, η αυτοπεποίθηση, ο αυτοσεβασμός και μια στοιχειώδης οργάνωση ενός μόνιμα αποδιοργανωμένου κράτους…
” Όλα αυτά εξακολουθούν να είναι απορυθμισμένα και τώρα, να κινούνται μετέωρα και να συμμετέχουν σε μια διεθνή διαπόμπευση της ατομικής και οικογενειακής ισορροπίας των πτωχευμένων Ελλήνων…”, σκέφτηκα απογοητευμένη. Πολλοί μάλιστα απ’ αυτούς επιβιώνουν με δυσκολία, φυτοζωούν ουσιαστικά και κινούνται σαν ζωντανοί νεκροί, άνεργοι, ανέστιοι, ανήμποροι, φτωχοί και ταπεινωμένοι, αδύναμοι να βρουν τρόπο να απαλύνουν τις πληγές που τους προκάλεσαν τα μνημόνια και να αποκαταστήσουν τη χαμένη αξιοπρέπειά τους…”
Αυτή είναι, δυστυχώς, η αλήθεια… Τα βαθιά, ανεπούλωτα τραύματα πέρασαν ήδη απ’ το ατομικό στο συλλογικό επίπεδο. Εγγράφηκαν στη συλλογική μνήμη και επανέρχονται αιμορραγώντας στην επιφάνεια κάθε φορά που οι συνήθειες το επιτρέπουν και το απαιτεί η επικαιρότητα, διανθισμένη τα τρία τελευταία χρόνια με πράξεις εθνικής μειοδοσίας, που συνοδεύονται από κλίμα ”εμφυλίου πολέμου” και μετεμφυλιακού διχασμού…
Οι ελπίδες μερίδας του κόσμου για πολιτική και κοινωνική δράση υπέρ του βασανισμένου λαού από μια ‘Κυβερνώσα Αριστερά” που θα έβγαζε τη χώρα απ’ την συνεχιζόμενη τραγωδία της, αποδείχθηκαν φρούδες διαψεύδοντας παταγωδώς τις λαϊκιστικές μεγαλόστομες υποσχέσεις των πολιτικών απατεώνων, που τους ξεγέλασαν.
Προκάλεσαν μάλιστα δραματική επιδείνωση των μέχρι τότε μνημονιακών δεδομένων προσθέτοντας στη σοβούσα πολυεπίπεδη παρακμή και κρίση την εκπαιδευτική αποσάρθρωση και την ηθική αποτελμάτωση, που σε συνδυασμό με την νεοταξική προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν μέχρι τώρα να αλλοιώσουν τον χαρακτήρα των Ελλήνων.
Να τους μετατρέψουν δηλαδή σε άβουλα όργανα πλήρως παθητικοποιημένα, πνευματικά ευνουχισμένα, θρησκευτικά αποχρωματισμένα και ιστορικά αμνησιακά. ώστε – έχοντας απωλέσει όλα τα αντισώματα της ιδιοπροσωπείας τους – να καταπίνουν αμάσητες τις προδοτικές ” συμφωνίες ”, τους κυβερνητικούς ερασιτεχνισμούς και τα εγκλήματα ανικανότητας και ανευθυνότητάς τους, που προκαλούν ”εκατόμβες νεκρών” και έχουν τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ…
ΚΡΙΝΙΩ Κ.