Γράφει ο συγγραφέας Γιώργος Ταρασλιάς
(«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του» – Δήλωση του ποιητή Οδυσσέα Ελύτη στις 19 Οκτωβρίου 1979 με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευσή του με το Νόμπελ Λογοτεχνίας.)
Σε όσους δεν ασχολούνται με την μελέτη της ιστορίας ίσως οι εξελίξεις των δύο τελευταίων ετών να φαίνονται πρωτόγνωρες και ανεξήγητες. Αρκούν, όμως, λίγες προσεχτικές «αυτοψίες» σε γνωστά γεγονότα του περασμένου αιώνα για να ρίξουν λίγο φως στο σκοτάδι που βιώνουμε στις μέρες μας.
Ο ναζισμός, ως ένα ακραίο σύστημα συνδυασμένης κυριαρχικής και θανατοπολιτικής εξουσίας, δεν ήταν ένα ξαφνικό και αυθόρμητο ιστορικό φαινόμενο. Γεννήθηκε και γιγαντώθηκε ως αποτέλεσμα μιας σειράς συγκεκριμένων οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών και πολιτισμικών συνθηκών αλλά και μιας ολόκληρης σειράς θεωριών που αναπτύχθηκαν τον 19ο αιώνα και κορυφώθηκαν τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα – θεωρίες ευγονικής συνδυασμένες με αντιλήψεις ρατσισμού, φυλετισμού και κοινωνικού δαρβινισμού.
Διαβάζοντας τα τελευταία χρόνια ιστορικές μελέτες και άρθρα – ανάμεσά τους και τα εξαιρετικά κείμενα του καθηγητή Ψυχιατρικής και συγγραφέα Κλεάνθη Γρίβα – ανακάλυψα ορισμένες κρίσιμες πτυχές του ναζισμού – πτυχές που αγνοούσα ή για τις οποίες γνώριζα ελάχιστα. Μία από τις επίμονες αναλύσεις του κυρίου Γρίβα αφορούσε στο λεγόμενο δόγμα για τις «ζωές που δεν αξίζει να βιωθούν» το οποίο αποτέλεσε βασικό άξονα της ναζιστικής κοσμοθεωρίας και των αδιανόητων εγκλημάτων που διέπραξαν οι ναζί την δωδεκαετία 1933 – 1945. Με αφορμή τις διαφωτιστικές αναφορές του κυρίου Γρίβα μπήκα στην διαδικασία αναζήτησης πρόσθετων πληροφοριών και μέσα από αλυσιδωτές πηγές κατέληξα και σε άλλες περιοχές της αχανούς επικράτειας της γνώσης που μου ήταν άγνωστες. Παραθέτω λίγες διαπιστώσεις από αυτά τα διαβάσματα – μια πολύ πυκνή περίληψη για ένα θέμα που ογδόντα χρόνια μετά αποτελεί ακόμα αντικείμενο ιστορικής έρευνας και το οποίο γίνεται και πάλι επίκαιρο λόγω της τρέχουσας ιατρικοπολιτικής τυραννίας.
Χωρίς την ψευδοεπιστημονική θεμελίωση και χωρίς την υποστήριξη από τον επιστημονικό κόσμο της εποχής ο ναζισμός κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε πάρει τις διαστάσεις που γνωρίζουμε και δεν θα μπορούσε να διαπράξει τις βαρβαρότητες που διέπραξε (από τα ιστορικά αρχεία της εποχής υπολογίζεται ότι ήδη από το 1933 το ένα τρίτο των ιατρών ήταν μέλη του ναζιστικού κόμματος και ότι τα δύο τρίτα υποστήριζαν την ναζιστική πολιτική).
Από τα πολλά σλόγκαν εκείνης της εποχής υπάρχει ένα το οποίο αποδεικνύει καθαρά τον ανίερο δεσμό της βιολογίας και της ιατρικής με την ναζιστική παραφροσύνη. «Ο εθνικοσοσιαλισμός είναι εφαρμοσμένη βιολογία»: αυτή ήταν μια φράση που έδειχνε χωρίς αμφιβολία το πόσο διαποτισμένος ήταν ο τρόπος σκέψης πολλών επιστημόνων από τις ρατσιστικές θεωρίες και την ομιχλώδη ιδεολογία του λεγόμενου κοινωνικού δαρβινισμού με βάση την οποία κάθε εξελικτική διαδικασία οφείλει να οδηγεί στην επικράτηση των πιο «ικανών» και ταυτόχρονα στην εξάλειψη των «ανίκανων» ατόμων. Κατά άλλη διατύπωση: η «φυσική επιλογή» θα έπρεπε να αντικατασταθεί από την «τεχνητή επιλογή», δηλαδή από ανθρώπινες παρεμβάσεις οι οποίες θα κάλυπταν όλο το φάσμα της ευγονικής από την διαδικασία της στείρωσης μέχρι την «τελική λύση» της θανάτωσης ώστε τα «ανεπαρκή ή άχρηστα» ανθρώπινα όντα να μην αποτελούν εμπόδιο στο απάνθρωπο όραμα της «φυλετικής καθαρότητας και ανωτερότητας».
Ειδικά στο ζήτημα των «άξιων και ανάξιων ζωών», πρωτεργάτες των θεωριών πάνω στις οποίες στηρίχθηκε το ζοφερό ναζιστικό αφήγημα δεν ήταν κάποιοι γραφικοί ή περιθωριακοί διανοητές αλλά γνωστοί καθηγητές της εποχής με έδρες στα πιο γνωστά και αξιοσέβαστα πανεπιστήμια της Γερμανίας. Ανάμεσά τους και δυο καθηγητές που επιχείρησαν να θεμελιώσουν επιστημονικά και φιλοσοφικά το αποτρόπαιο δόγμα για τις «ζωές που δεν αξίζει να βιωθούν».
Ο ψυχίατρος Alfred Hoche ήταν καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Freiburg. Ο Karle Binding ήταν καθηγητής Δικαίου στο πανεπιστήμιο της Λειψίας. Μαζί συνέγραψαν και εξέδωσαν το 1920 το βιβλίο «Η Νομιμοποίηση Αφανισμού της Ζωής που είναι ανάξια να βιωθεί (Die Freigabe der Vernichtung lebensunwerten Lebens)». Χωρίς να είναι το μοναδικό σύγγραμμα που συνέβαλλε στην προσπάθεια επιστημονικής θεμελίωσης της ναζιστικής παράνοιας, αποτέλεσε ένα βιβλίο αναφοράς και βασικό ιδεολογικό υπόβαθρο όλων εκείνων που ήθελαν να πετύχουν την «βιολογική τελειότητα της Άριας Φυλής» εξοντώνοντας αρχικά τους ψυχασθενείς, στη συνέχεια άλλες ευάλωτες ομάδες και καταλήγοντας στα στρατόπεδα θανάτου όπου ένα κομμάτι της ανθρωπότητας επέδειξε τέτοια αδιανόητη βαρβαρότητα που έκανε φιλοσόφους και λογοτέχνες να αναρωτηθούν ποιο άλλο μεγαλύτερο κακό θα μπορούσε να επινοήσει η ανθρώπινη φαντασία μετά το Άουσβιτς και τα άλλα ναζιστικά κολαστήρια.
Για να περάσουν το αφήγημά τους στην γερμανική κοινωνία χρησιμοποίησαν τον τερατώδη μηχανισμό της προπαγάνδας με ηγέτη τον Γκαίμπελς ο οποίος είχε εφαρμόσει πολλά τεχνάσματα για να συντηρεί τις ναζιστικές ψυχώσεις και να κινητοποιεί τις μάζες. Ανάμεσα στα προπαγανδιστικά εργαλεία ήταν και αφίσες που προκαλούσαν το μίσος για ευπαθείς κοινωνικές ομάδες και άτομα τα οποία ζούσαν τα προσωπικά τους δράματα λόγω σοβαρών σωματικών και ψυχικών προβλημάτων (ψυχασθενείς, άτομα με νοητική υστέρηση, σωματικά ανάπηρους). Το περιεχόμενο αυτών των μηνυμάτων στόχευε στο να κάνει τους υγιείς Γερμανούς να νοιώσουν απέχθεια για όλα εκείνα τα άτυχα πλάσματα που η συντήρησή τους κόστιζε πολλές χιλιάδες μάρκα στο κρατικό σύστημα υγείας: «50.000 μάρκα μέχρι το 60ο έτος της ηλικίας τους» έγραφε η αφίσα θέλοντας να κάνει τον «μέσο πολίτη» της ναζιστικής Γερμανίας να χάσει κάθε ίχνος ηθικής και συναισθηματικής αξιολόγησης και να διαμορφώσει μια απάνθρωπη ρατσιστική και οικονομιστική αντίληψη . (Κάτι ανάλογο επιχείρησαν να κάνουν ορισμένοι καθεστωτικοί ειδικοί στις μέρες μας όχι με αφίσες αλλά με τις δηλώσεις τους στα ΜΜΕ στοχοποιώντας τους ανεμβολίαστους ότι αυτοί δήθεν γεμίζουν τις ΜΕΘ και επιβαρύνουν το σύστημα υγείας – φυσικά το αφήγημά τους κατέρρευσε πολύ γρήγορα καθώς γνωρίζουμε πια με τον πιο επίσημο τρόπο ότι οι ΜΕΘ είναι γεμάτες με εμβολιασμένους σε συντριπτικά ποσοστά).
Στις μέρες μας, εκτός από τις κοινωνικές ομάδες που η παγκόσμια πλουτοκρατική συμμορία θεωρεί «άχρηστες και ανεπιθύμητες», ως στόχος μαζικής εξόντωσης προστίθεται και η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Για τους σύγχρονους ευγονιστές και ρατσιστές «οι ζωές που δεν αξίζει να βιωθούν» δεν είναι πια ομάδες ανθρώπων βιολογικά και κοινωνικά ανεπαρκείς με βάση τους ορισμούς της ναζιστικής κοσμοθεωρίας. Για τους νοσηρούς και άπληστους πλουτοκράτες της εποχής μας ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας δεν θεωρείται μόνο «ανάξιο να ζει» αλλά και υπεράριθμο, γι’ αυτό και πρέπει να αφανιστεί. Το υπόλοιπο θα συγκροτήσει μια παγκόσμια κοινωνία ανθρώπων χωρίς δικαιώματα, σκλάβων που ανά πάσα στιγμή θα είναι αντικείμενα εκμετάλλευσης, πειραματισμού και θανάτωσης μέσα σε ένα παγκόσμιο τεχνοκρατικό στρατόπεδο συγκέντρωσης.
«Άχρηστους φαγάδες» χαρακτηρίζουν οι ψυχοπαθείς που κυβερνούν τον κόσμο δισεκατομμύρια ανθρώπους που κατοικούν πάνω σε αυτό τον μυστηριακό και μοναχικό πλανήτη. Μας θεωρούν βάρος, σώματα που πιάνουν χώρο, στόματα που τρώνε και πισινούς που αφοδεύουν. Δεν μας θεωρούν ιερά και πολύτιμα ανθρώπινα πλάσματα αλλά μια άμορφη και άχρηστη βιομάζα που πρέπει να θυσιαστεί «για το καλό του πλανήτη» (μετάφραση: για το καλό της διεθνούς πλουτοκρατίας). Με μοναδικό κίνητρο τον ναρκισσισμό και την μεγαλομανία τους σχεδιάζουν εδώ και δεκαετίες την μείωση του πληθυσμού της γης με στόχο να κάνουν τον πλανήτη τσιφλίκι τους και με την καλπάζουσα τεχνολογική πρόοδο (ρομπότ, τεχνητή νοημοσύνη) να μπορούν να παράγουν τα πάντα και τελικά να πραγματοποιήσουν το όνειρο της προσωπικής αθανασίας τους. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στις τάξεις των ολιγαρχών είναι το πόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι πρέπει να εξοντωθούν – κάποιοι εκπρόσωποί τους μιλάνε για ιδανικό πληθυσμό από 100 έως 500 εκατομμύρια, δηλαδή για μείωση σε σχέση με τον τρέχοντα πληθυσμό άνω του 90% (!). Με βάση τέτοιες εκτιμήσεις και τέτοιους στόχους δεν θα μιλάμε απλώς για γενοκτονία αλλά για αφανισμό ανάλογο με αυτόν που θα προκαλούσε ένα κοσμογονικό γεγονός προκαλούμενο από κατακλυσμιαία γεγονότα ή από διαστημικά αίτια.
Τα στοιχεία που έρχονται από κάθε μεριά του κόσμου (κυρίως του δυτικού που έχει εμβολιαστεί σε ποσοστά άνω του 60%) είναι ήδη τρομαχτικά. Ακόμα και οι επίσημες κρατικές βάσεις φαρμακοεπαγρύπνησης παρέχουν αδιάσειστες αποδείξεις για το θανατικό που είναι σε εξέλιξη από τα θανατοβόλια. EudraVigilance, VAERS, Eurostat: όλα τα στοιχεία μιλούν για διψήφια ποσοστά αύξησης των θανάτων από όλες τις αιτίες (και όχι από τους θανάτους που ταξινομούνται κάτω από τη ετικέτα «κόβιντ19» με τις γνωστές ιατρικές και στατιστικές απάτες).
Μια τελευταία είδηση έρχεται από τις ΗΠΑ, από την ασφαλιστική εταιρία OneAmerica αξίας 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Σε επίσημες δηλώσεις της η εταιρία αναφέρει μια αύξηση κατά 40% των θανάτων στα ηλικίες 18-64 στο τρίτο και τέταρτο τρίμηνο του 2021, κάτι που ο διευθύνων σύμβουλος χαρακτηρίζει ως «ανήκουστο». (Βλ.Αποκάλυψη σοκ – Αύξηση των θανάτων κατά 40%, στις ηλικίες 18-64 ετών, αναφέρει η ασφαλιστική «OneAmerica»)
Κατά μία γενικότερη έννοια, ανήκουστα είναι όσα συμβαίνουν στην ανθρωπότητα εδώ και χιλιάδες χρόνια. Πόλεμοι, γενοκτονίες, σφαγές και κάθε λογής ατομικά και συλλογικά εγκλήματα: ανεπίδεκτος μαθήσεως, ο άνθρωπος αρέσκεται να παράγει ξανά και ξανά περιττές οδύνες και αχρείαστες δοκιμασίες. Αν κάτι του έχει προσφέρει ο πολιτισμός και η πρόοδος είναι η βελτίωση της ικανότητάς του να οργανώνει καλύτερα την καταστροφή του. Η ανίατη τάση του να βασανίζει και να αυτοβασανίζεται είναι πραγματικά ανεξήγητη
Για μια ακόμα φορά η ανθρωπότητα βρίσκεται σε κίνδυνο – ίσως τον μεγαλύτερο που έχει αντιμετωπίσει στην μακραίωνη ιστορία της. Μπροστά στη νέα βαρβαρότητα που «έρχεται μεταμφιεσμένη κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις» (Ελύτης), όλοι οι αφυπνισμένοι άνθρωποι πρέπει να κάνουν το χρέος τους και να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Η έκβαση αυτού του πολέμου δεν έχει κριθεί ακόμα. Τα μέλη της «κλίκας του Νταβός» παίζουν με τη φωτιά. Οδηγημένα από την έπαρσή τους βιάζονται να υλοποιήσουν τα αποτρόπαια σχέδια τους. Δεν πρέπει να τους αφήσουμε. Οι λαοί πρέπει να καταλάβουν τη δύναμη και την αριθμητική υπεροχή τους και να πολεμήσουν ενάντια σε αυτούς τους σούπερ άπληστους και τα πολιτικά ανδρείκελά τους.
Σε κάθε περίπτωση ας μην ξεχνάμε ότι πάντα υπάρχουν ανατροπές και λύσεις που δεν είναι ακόμα ορατές. Η ανθρωπότητα παρά τις σφαγές και τις αιματοχυσίες επιμένει να υπάρχει ψάχνοντας το νόημα και τον σκοπό της ύπαρξής της. Όμως, ας μην ψάχνουμε να εξηγήσουμε τα πάντα με όρους αυστηρού ορθολογισμού. Γενικές και απόλυτες απαντήσεις δεν υπάρχουν και ο καθένας δίνει την δική του ερμηνεία. Αλλά, μόνο με ερμηνείες κανένας δεν μπορεί να φτάσει μέχρι το τέλος. Το βαθύτερο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης δεν είναι ζήτημα λογικής επεξεργασίας αλλά πίστης. Ο άνθρωπος είναι μέρος του ασύλληπτου κοσμικού μυστηρίου και τον τελευταίο λόγο έχει πάντα ο Θεός. Μπροστά στη νέα βαρβαρότητα η πίστη στο Θεό, στο Καλό και στον Άνθρωπο δεν πρέπει να μας εγκαταλείψει ποτέ.
Ο Γιώργος Ταρασλιάς γεννήθηκε στη Ρόδο τον Μάιο του 1969. Είναι πτυχιούχος της Οικονομικής Επιστήμης από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΑΣΟΕΕ). Ζει με την οικογένεια του στη Ρόδο.
Τα βιβλία έγιναν καταφύγιο από νωρίς στη ζωή του. Σε δύσκολες εποχές είχε την τύχη να γνωρίσει και να εξοικειωθεί με το έργο σπουδαίων λογοτεχνών και στοχαστών: Αλμπέρ Καμύ, Νίκο Καρούζο, Ντοστογιέφσκι, Εμίλ Σιοράν, Κωστή Παπαγιώργη κ.α.
Άρχισε να γράφει από τα δεκαπέντε του. Γράφει κυρίως για λόγους αυτοθεραπείας. Θεωρεί την λογοτεχνία ως μια απόπειρα εξήγησης της ανθρώπινης ύπαρξης και ως μία μέθοδο προσωπικής σωτηρίας.
Δημοσιεύσεις
1. 2016. Άρχισε να δημοσιεύει το 2016, διηγήματα στους συλλογικούς τόμους «Ιστορίες από τα Δωδεκάνησα» 2016, 2017, 2018 – Εκδόσεις Βερέττα
2. 2018. Συμμετοχή με ένα διήγημα στο συλλογικό έργο «Ρόδος, μια συλλογή διηγημάτων με φόντο το νησί των Ιωαννιτών Ιπποτών», 2018 – Εκδόσεις iwrite.gr.
3. 2019. Δημοσίευσε την ατομική συλλογή διηγημάτων «Βραδινές Υποσχέσεις και άλλες ιστορίες» – Εκδόσεις Βερέττα.
4. 2020. Δημοσίευση στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νησίδες» 21ο τεύχος: «Πέντε μικρές προσωπογραφίες».
5. 2021. Δημοσίευσε την συλλογή δοκιμίων και αφηγήσεων «Μανιφέστο αγωνίας» – το χαρακτηρίζει ως έργο «έργο εκτάκτου ανάγκης», μια συλλογή από δοκίμια και αφηγήσεις με βασικό θέμα το φαινόμενο «κόβιντ19» ως ένα σχέδιο ριζικής και πολυεπίπεδης μετάλλαξης της ανθρωπότητας (ιδιωτική έκδοση, 100 αντίτυπα).
6. 2021. Από τον Αύγουστο του 2021 αρθρογραφεί στο news12.gr (59 δημοσιεύσεις).
7. 2021. Από τον Δεκέμβριο του 2021 αρθρογραφεί στο triklopodia.gr (6 δημοσιεύσεις)
