Παλαιά στα Κοινόβια υπήρχε πολύ αγωνιστικό πνεύμα, ευλάβεια, αδελφωσύνη.
Όταν ερχόταν κάποιος για δόκιμος, οι πατέρες αμέσως από την καρδιά τους προσπαθούσαν να τον αναπαύσουν και γέμιζαν το κελλί του άλλος με αναπτήρα, άλλος με ωρολόγι, με σκαμνάκι, με λάμπα κ.λ.π., τα οποία φύλαγαν από τα γεροντάκια που πέθαιναν.
Κυριαρχούσε τότε η αντίληψη να αναπαύσουν τον αδελφό. Είχαν σε ευλάβεια και υπόληψη τους αγωνιστές που αγαπούσαν την Εκκλησία και όχι τους…