(Η ΕΚΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ)
(Το σχόλιο αυτό άρχισε να γράφεται το βράδυ της Κυριακής 22 Ιουλίου του 2018 και ολοκληρώθηκε την Τετάρτη 25 Ιουλίου του ίδιου έτους, μετά τις καταστρεπτικές πυρκαγιές της Αττικής, γι’ αυτό και ο υπότιτλος “ΑΠΟ ΤΟ ΔΡΑΜΑ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ”)
ΤΟ ΔΡΑΜΑ
“Οὐκ ἐξάγουσι καρπὸν οἱ ψευδεῖς λόγοι” (Σοφοκλής)
Βράδυ στη Χαλκιδική, ψάχνοντας στο πάντα πρόθυμο BlackBerry τη γαλλική βιβλιογραφία στο διαδίκτυο και ανέτοιμος να δοξάσω τον κυβερνητικό χαλκό και τα κομματικά αλαλάζοντα κύμβαλα περί καθαρής εξόδου από την ευρωατλαντική σκλαβιά των μνημονίων, έπεσα επάνω σε μια ιστορική έκδοση του 1925 – 1926 των Μύθων του Αίσωπου του Émile Chambry (Aesopi fabulae, 2 vol., Paris, Les Belles Lettres, 1925-1926).
Αντί άλλου σχολίου και επειδή είμαστε κοντά στον μήνα που το μεγάλο αύγουστιάτικο φεγγάρι του ΣΥΡΙΖΑ θα μπει ανάμεσα στον ήλιο και τη γη, προκαλώντας μια από τις μεγαλύτερες εκλείψεις της αλήθειας περί δήθεν καθαρής εξόδου από τα μνημόνια, με έναν λαό να προσπαθεί να παρακολουθήσει από το φουμαρισμένο τζάμι της πολιτικής αδιαφάνειας κάποια αχτίδα φωτός, αντί άλλου σχολίου σας μεταφέρω από το “Αἰσώπου Μῦθοι” της έκδοσης του Émile Chambry τον μύθο “Ἀθηναῖος χρεωφειλέτης”:
«Ἀθήνησι χρεωφειλέτης ἀνὴρ ἀπαιτούμενος ὑπὸ τοῦ δανειστοῦ τὸ χρέος τὸ μὲν πρῶτον παρεκάλει ἀναβολὴν αὐτῷ δοῦναι, ἀπορεῖν φάσκων. Ὡς δὲ οὐκ ἔπειθε, προσαγαγὼν ὗν ἣν εἶχε μόνην, παρόντος αὐτοῦ επώλει. Ὠνητοῦ δὲ προσελθόντος καὶ διερωτῶντος εἰ τοκὰς ἡ ὗς εἴη, ἐκεῖνος ἔφη μὴ μόνον αὐτὴν τίκτειν, ἀλλὰ καὶ παραδόξως. Τοῖς μὲν γὰρ μυστηρίοις θήλεα ἀποκύειν, τοῖς δὲ Παναθηναίοις ἄρσενα. Τοῦ δὲ ἐκπλαγέντος πρὸς τὸν λόγον, ὁ δανειστὴς εἶπεν ” Ἀλλὰ μὴ θαύμαζε. Αὕτη γάρ σοι καὶ Διονυσίοις ἐρίφους τέξεται.”
Ὁ λόγος δηλοῖ ὅτι πολλοὶ διὰ τὸ ἴδιον κέρδος οὐκ ὀκνοῦσιν οὐδὲ τοῖς ἀδυνάτοις ψευδομαρτυρεῖν».
(Ένας Αθηναίος χρεωφειλέτης, που του ζητούσε ο δανειστής το χρέος, αρχικά παρακαλούσε να του δοθεί αναβολή, λέγοντας πως είναι άπορος. Επειδή δεν έπειθε έφερε μία γουρούνα, τη μοναδική που είχε, για να την πωλήσει παρόντος του δανειστή. Σε έναν αγοραστή που ήρθε και ρώτησε εάν η γουρούνα μπορεί να γεννήσει, εκείνος απάντησε ότι όχι μόνο αυτή γεννά, αλλά και με απίστευτο τρόπο. Στα μεν Μυστήρια* γεννά θηλυκά, στα δε Παναθήναια** γεννά αρσενικά. Στον έκπληκτο από την απάντηση αγοραστή, ο δανειστής του οφειλέτη είπε: “Αυτό δεν είναι τίποτα! Διότι και στα Διονύσια*** αυτή γεννά κατσίκια!”.
Η παροιμία δηλώνει ότι πολλοί για το δικό τους κέρδος δεν διστάζουν να λένε ψέματα ακόμη και για τα αδύνατα)
Μήπως, αυτά τα ψέματα για τα αδύνατα δεν ακούμε οκτώ χρόνια από τους κρατικοτραπεζοχρεωφειλέτες και τους δανειστές τους;
* Εννοεί τα Ελευσίνια Μυστήρια, στα οποία θυσιάζονταν θηλυκά γουρούνια.
** Στα Παναθήναια θυσιάζονταν αρσενικά γουρούνια.
*** Στα Διονύσια θυσιάζονταν κατσίκια.
Στα Ευρωατλαντικά Μυστήρια θυσιάζονται άνθρωποι, γιατί το κόστος του κρέατός τους έχει ασήμαντη αξία για τη Δύση της ανυπαρξίας των ουμανιστικών αξιών.
Στην Ανατολή γεννήθηκε ο ανθρωπισμός και στη Δύση η βαρβαρότητα και ο σκοταδισμός.
Εξάλλου, “ο εστεμμένος νομικός του Γ΄ Ράϊχ” Γερμανός πολιτικός φιλόσοφος Carl Schmitt (1888-1985), που με την άνοδο του Hitler είχε θεωρήσει νεκρό τον Hegel, ομολογεί με κυνικό τρόπο, ότι “η ιδέα του ανθρωπισμού είναι ένα ιδιαίτερα χρήσιμο ιδεολογικό εργαλείο ιμπεριαλιστικού επεκτατισμού και στην ηθική του διάσταση είναι ένα πολύ συγκεκριμένο μέσο οικονομικού ιμπεριαλισμού”.
Αυτή είναι η αξία του ανθρώπου στη Δύση, για τον ορθολογισμό της οποίας λεηλατήσαμε τη ζωή μας, αρνούμενοι την καθ’ ημάς μαγεία της Ανατολής.
Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε στην εποχή της ταχύτητας.
Την ώρα που λίγες μέρες μετά την επαίσχυντη “συμφωνία των Πρεσπών” και ενώ ολοκλήρωνα το προηγούμενο σχόλιο, ο ηγεμόνας των Αθηναίων χρεωφειλετών απολάμβανε τα επίχειρά της στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη, η Αθήνα γινόταν παρανάλωμα του πυρός, αναλογιζόμουνα το “Ἀνάγνωσμα Ἕκτο – Προφητικὸν” από το “ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ” του Ὀδυσσέα Ἐλύτη:
“Χρόνους πολλούς μετὰ τὴν Ἁμαρτία ποὺ τὴν εἴπανε Ἀρετή μέσα στὶς ἐκκλησίες καὶ τὴν εὐλόγησαν…”
Σήμερα, που τον ρόλο της εκκλησίας στον καθαγιασμό της αμαρτίας ανέλαβαν καθ’ έξιν και κατ’ επάγγελμα κρατικοδίαιτοι κομματικοϊδρυματούχοι “διανοούμενοι”, δεν χρειάσθηκαν παρά λίγες, μόνο, μέρες, η προδοσία της Αριστεράς να οδηγήσει στη διατήρηση της εξουσίας, η προδοσία του λαού στην ευρωπαϊκή “αξιοπιστία” και της Μακεδονίας στη Βοσνία – Ερζεγοβίνη.
Και όταν “η ασυμμετρία” του πυρός απειλούσε να διαταράξει τη μελωδία της ευτυχίας της εξουσίας, αναλογίστηκα τη μοναδική προφητική αυτοδικαίωση του αναίσχυντου ηγεμόνα:
“Η μόνη προφανής ασυμμετρία αυτή τη στιγμή είναι η ανικανότητα της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει τον εφιάλτη από τη μια και οι εξαιρετικές της επιδόσεις σε επικοινωνιακά ευρήματα από την άλλη”.
Ένας άλλος, όμως, “Ηγεμόνας”, αυτός του Niccolò Machiavelli, θα έπρεπε να τον διδάξει, ότι “οι άνθρωποι έχουν το ελάττωμα, όταν έχει νηνεμία, να νομίζουν ότι δεν θα έρθει ποτέ καταιγίδα και δεν προετοιμάζονται”.
Ίσως, τότε, να είχαν σωθεί κάποιες από τις ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν και δεν θα βρουν την ανάπαυσή τους με το τριήμερο πένθος της κυβέρνησης και την αναβολή για δύο μήνες της καταβολής της πρώτης δόσης της φορολογίας του εισοδήματος από το γερμανοναζιστούργημα της ΑΑΔΕ, “Ἐπειδὴ ὁ Θεὸς δὲν κάτεχε ἀπὸ στόχους ἢ τέτοια, κι ὅπως τὸ ‘χε συνήθειο του, στὴν ἴδια πάντοτε ὥρα ξημέρωνε τὸ φῶς” (Ὀδυσσέας Ἐλύτης).
Η τραγωδία της Αττικής απέδειξε ότι δεν υπάρχει πια ελληνικό κράτος, παρά ένας εισπρακτικός εγκληματικός μηχανισμός των δανείων του χρηματοπιστωτικού ιμπεριαλισμού, με μοναδικό προληπτικό και προστατευτικό μηχανισμό την παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων, που διασφαλίζουν την είσπραξη αυτών των δανείων και το χειρότερο είναι ότι αυτόν τον ρόλο ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν καιροσκόποι, που αντιποιήθηκαν τα όσια και τα ιερά της ιδεολογίας της Αριστεράς με αντάλλαγμα το φετιχισμό της εξουσίας.
Όλο και περισσότερο τον τελευταίο καιρό, όταν ακούω την κυβέρνηση της δήθεν Αριστεράς να αυτοδοξάζεται, θυμάμαι μια φράση του Γάλλου φιλέλληνα συγγραφέα και πολιτικού François-René (Auguste) υποκόμη του Chateaubriand με εκείνο το περίφημο δοκίμιό του του 1797 για τις επαναστάσεις με αφορμή τη Γαλλική Επανάσταση (“Essai sur les révolutions”) για τη Γαλλία του Μεγάλου Ναπολέοντα με τη δόξα χωρίς την ελευθερία, ότι “αυτό ήταν η σκλαβιά χωρίς τη ντροπή” (“c’était l’esclavage, moins la honte”).
Βέβαια, η χώρα μας δεν είναι Γαλλία, ούτε ο ηγεμόνας της Ναπολέοντας, παρά το ότι ξεκίνησε ως επαναστάτης και κατέληξε τύραννος, αλλά ως πρώην Αριστερός θα είχε μάθει ότι “η επανάληψη της ιστορίας είναι φάρσα”.
Όμως, δεν είναι φάρσα αλλά τραγωδία, ότι αυτή τη σκλαβιά χωρίς τη ντροπή ζούμε σήμερα στην Ελλάδα.
ΔΑ