Ο πολύς Τόνι Νέγκρι μαζί με τον Μάικλ Χάρντ όταν έγραφαν για την «Αυτοκρατορία» μιλούσαν για μια μεταβίβαση της ηγεμονίας από τα έθνη-κράτη προς μια ανώτερη οντότητα. Η μεταβίβαση αυτή της Αυτοκρατορίας σύμφωνα με τους δύο στοχαστές θα λάμβανε μια νέα έννοια ενός κράτους έθνους που θα κάλυπτε ολόκληρο τον κόσμο.
Επιπλέον η Αυτοκρατορία σύμφωνα με τους Τ. Νέγκρι και Μ. Χάρντ δεν θα αντιστοιχούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά θα ήταν μια Αυτοκρατορία που θα αποτελέσει μια ριζικά διαφορετική οντότητα όπου θα πραγματοποιείτο μια παγκόσμια αναλογία σε πολλά επίπεδα. Σε νομισματικό, οικονομικό, πολιτικό, εργασιακό, πολιτιστικό, τομέα θα οργανώνεται μια υπερσυσσώρευση και μια υπερδιαχείριση που θα καθορίζονται οι μορφές διακυβέρνησης κατά τέτοιο τρόπο όπου όλα τα παραπάνω θα απλώνονται σ’ έναν καινούργιο βιοπολιτικό ιστό μιας νέας μορφής εξουσίας.
Και αυτό συνέβη. Σήμερα στον νέο αυτοκρατορικό ορίζοντα όλα δείχνουν ότι η κοινωνική και πολιτική αυτονομία των κρατών-εθνών έχει τελειώσει. Τα πάντα πρέπει να ρυθμίζονται με τη συνάρτηση και με τις ισορροπίες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο κόσμος μοιάζει να είναι πολυκεντρικός, αλλά και απελπιστικά όμοιος.
Παρά τον πολυκεντρισμό, όλα βυθίζονται στην κοινοτυπία και ναυαγούν σε μια τυφλή και σπασμωδική επανάληψη. Η δράση, ο λόγος η αντίσταση, η διανοητική δύναμη, έχουν πάρει μια μορφή μαζικής κανονιστικότητας όπου τίποτε δεν φέρνει το διαφορετικό και το ριζικό. Ακόμη και τα σημεία ρήξης, συγκροτούν την Αυτοκρατορία. Και αυτό γιατί προσλαμβάνουν μια εναλλακτική μορφή που συντονίζεται με τις αλλαγές που προτείνει η Αυτοκρατορία. Κατ’ αυτό τον τρόπο το εναλλακτικό εμπεριέχει πάντοτε αναφορές του μέλλοντος που τις βρίσκεις και στους ορίζοντες της Αυτοκρατορίας.
Επιπλέον στον άϋλο κόσμο των παραγωγικών ροών της Αυτοκρατορίας κανείς δεν μπορεί να δει ποιοι είναι πίσω από την κινητικότητα και πλαστικότητα των νέων δεδομένων της οικονομίας και της εξουσίας. Όλα καλύπτονται από μια αφάνεια της εικόνας του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού της εξουσίας.
Οι νέες πολιτικές ατζέντες κατήργησαν τον παραδοσιακό καταμερισμό της εργασίας που έβαζε και τις διαβαθμίσεις των χωρών και το ρόλο που θα έπαιζαν εκείνες στον παγκοσμιοποιημένο πίνακα αποδοτικότητας. Πλέον προχωρήσαμε σε μια νέα μέθοδο που καλείται βαθμολογία ή αξιολόγηση της κοινωνικής και της οικονομικής αποτελεσματικότητας των χωρών που εκτιμώνται θετικά όταν μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους.
Η αρχή της υποχρέωσης νοηματοδοτεί την αξία των χωρών. Ουσιαστικά πρόκειται για προγράμματα απόλυτης πειθάρχησης χωρίς παρεκκλίσεις τα οποία επιβάλλουν αδιαφιλονίκητες αξιώσεις. Βέβαια όλη αυτή η λειτουργία αποτελεί μια ροπή προτεσταντικής εποπτείας η οποία ενώνει τον κόσμο και την αναγκαιότητά του.
Η πρόσφατη κρίση με τη ρωσική εισβολή δείχνει ότι η πολυκεντρική Αυτοκρατορία είχε προβλήματα που τα έκρυβε για να μην φαίνονται. Και τελικά δεν ήταν τόσο πολυκεντρική. Το παγκόσμιο σύστημα στην προσπάθεια να επιβάλλει τον εαυτό του επέβαλλε την ίδια την ήττα του. Ανταποκρινόμενο στις μυστικές επιταγές του και αντιδρώντας στους στόχους του, παγιδεύτηκε στο επίπλαστο διακύβευμά του.
Όσο περισσότερο το παγκοσμιοποιημένο σύστημα δηλαδή, το σύστημα της Αυτοκρατορίας συνιστούσε οριακά ένα μοναδικό δίκτυο τόσο πιο ευάλωτο γινόταν. Εσωτερικά έπασχε γιατί έδινε ρόλους προκειμένου να συντηρήσει την υπερβολική του ισχύ. Για παράδειγμα η Κίνα δεν θα μπορούσε να γίνει το κέντρο μιας πολιτικής ηγεμονίας αλλά το μοντέλο της τεχνοκρατικής προσδιορισμένης λειτουργίας και της μεταποιητικής δύναμης.
Στην τμηματοποίηση της δύναμης του παγκοσμιοποιημένου συστήματος η Ρωσία αποτελούσε τον άξονα της πολεμικής μηχανής και κυρίως της πυρηνικής δύναμης με εθνικιστικά χαρακτηριστικά και έτσι ήταν πάντα μια άλυτη πρόκληση για την παγκοσμιοποιημένη, Αυτοκρατορία.
Οι Η.Π.Α, ήθελαν πάντα να κρατήσουν το ρόλο της πολιτικής ηγεμονίας και να διακλαδώνονται παντού σαν σκιά σε κάθε άλλη δύναμη. Δεν μπορούσαν όμως να ελέγξουν επαρκώς ούτε την ενιαία σκέψη της Κίνας και την αποδοτικότητας της, στις μετασχηματιζόμενες τεχνολογίες της, ούτε τον απρόβλεπτο εθνικό προσανατολισμό της Ρωσίας. Μόνο η Ευρώπη ελέχθητε πλήρως και κατέστη μια συγχώνευση κράτους και επιχείρησης.
Έτσι η Αυτοκρατορία άρχισε να τρίζει και να ξεκινά η αποσκίρτηση των δυνάμεων της. Και οι ΗΠΑ με τη σειρά τους να επανέρχονται στα δόγματα. Για παράδειγμα επέστρεψαν στις θεωρίες Μπρεζίνσκι, και η Αυτοκρατορία να διασπάται και να οδηγείται σε συζεύξεις άλλων διατάξεων. Τα νέα σχήματα είναι εδώ και ο ψυχρός πόλεμος γίνεται και πάλι η υπολογισμένη δύναμη. Έτσι και αλλιώς η ιστορία απορρίπτει πάντα όλα τα θεωρητικά πρότυπα με την οποία τη ντύνουν κατά καιρούς οι θεωρητικοί της.