Αξιολύπητε άνθρωπε….
… ένα χέρι σε άφησε στη γη και νόμιζες ότι έγινε δική σου, ότι σου ανήκει ολοκληρωτικά, ότι μπορείς να καταστρέφεις ο,τι βρίσκεται σε αυτή…Γιατί; Για να δημιουργήσεις κάτι άλλο στη θέση αυτού που καταστρέφεις, κάτι βέβαια υλικό, γιατί μόνο με αυτά ασχολείσαι..Αιώνες τώρα κοιμάσαι και ξυπνάς με το νού καρφωμένο γύρω από ένα σώμα, πώς θα το ταίσεις, πώς θα το κοιμήσεις, πώς θα το γυμνάσεις και θα το κάνεις όμορφο για να αρέσεις στους ανθρώπους, πώς θα το κρατήσεις όσο γίνεται νέο…Ξεχνάς πως ότι και αν κάνεις γι’ αυτό, το σώμα σου αργά ή γρήγορα θα παραδοθεί στα σκουλήκια..Κι αυτός φίλε μου είναι ο μόνος κανόνας χωρίς εξαίρεση… Χρόνια τώρα πολεμάς να αποφύγεις το αναπόφευκτο, προσπαθείς να αναβάλλεις το θάνατο σου, να κερδίσεις λίγα ακόμα λεπτά ζωής σε έναν κόσμο όπου όλα είναι προσωρινά..Μα πόση ματαιότητα κρύβεται εδώ και πόσο δύσκολο είναι να την αντιληφθείς…
Και για πες μου… Ποιά είναι η διαφορά σου από τα ζώα; Η γλώσσα;
Κατάντησες να τη χρησιμοποιείς μόνο για να κατακρίνεις, να κουτσομπολεύεις το διπλανό σου και ταυτόχρονα να υπερηφανεύεσαι για τον εαυτό σου.. Αγωνίζεσαι, βλέπεις, να μην αφήσεις νηστικό το θηρίο του ναρκισσισμού σου, γιατί έχει γίνει τόσο μεγάλο που αν δεν το ταίσεις θα φάει εσένα..
Ποιά είναι η διαφορά σου απο τα ζώα; Η λογική;
Η λογική καταργήθηκε φίλε μου.. Κ είσαι κ εσύ συνένοχος σε αυτό.. Δέχεσαι άκριτα ότι σου σερβίρουν, γιατί σταμάτησες να σκέφτεσαι.. Στο πλάσαραν κι αυτό ως κουραστικό..Φυσικά και θα απορρίψεις κάτι που θα σε κουράσει, όταν υπάρχει τόση άνεση γύρω σου που μπορείς να απολάυσεις, τόση πολυτέλεια, τόση πληθώρα αγαθών… Έλα μωρε, εγώ να χω την υγειά μου, τι με νοιάζει αν καίγεται το σπίτι του διπλανού μου..Η σκέψη σου δεν φτάνει ούτε μέχρι το συμπέρασμα ότι αν η φωτιά είναι στο δίπλα σπίτι, αργά ή γρήγορα θα φτάσει και στο δικό σου…Αλλά όχι, πιστεύεις πως εσύ θα τη γλιτώσεις, πιστεύεις ότι κάθε συμφορά είναι μακριά απο εσένα και όταν τη βλέπεις δίπλα σου η μοναδική σου αντίδραση είναι «ευτυχώς δεν έτυχε σε μένα»,λες κ εσύ είσαι κάτι το διαφορετικό…
Ποιά είναι η διαφορά σου από τα ζώα; Η ψυχή;
Κ τι κάνεις γι’ αυτή; Την έχεις φορτώσει τόσο με τις αμαρτίες του σώματος που θάφτηκε στο χώμα, πριν καν θαφτεί το σώμα σου.. Είσαι πεθαμένος και δεν το ξέρεις.. Αλλά τι λέω, εδώ εσύ προσπαθείς να «μην πεθάνεις».. Κι όταν κάποιος άλλος πεθαίνει γύρω σου, νέος, παιδί, βρέφος, γέρος-δεν κάνει διακρίσεις άλλωστε ο θάνατος- τον λυπάσαι και θρηνείς, λες ποιά μάυρη μοίρα τον χτύπησε κι έπαθε τέτοιο κακό.. Αν θρηνούσες το ίδιο για το δικό σου χάλι, ο κόσμος αυτός θα είχε μια ελπίδα..
Και τελικά, ποιά είναι η διαφορά σου από τα ζώα; Καμία. Εσύ βάζεις την υπογραφή σου σε αυτό, όταν επιμένεις να πιστεύεις ότι προήλθες από ένα ζώο, τον πίθηκο. Έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στην εκδοχή ότι πλάστηκες κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού και στην εκδοχή ότι απλά προέκυψες απο την μετάλλαξη ενός είδους πιθήκου. Κι εσύ προτιμάς να πιστεύεις το 2ο. Αντικειμενικά τώρα…τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό; Οι «επιστημονικές αποδείξεις» που διάβασες σε ένα βιβλίο, το οποίο δέχεσαι σαν αληθινο, αλλά απορρίπτεις ένα άλλο βιβλίο, την Αγία Γραφή, σαν παραμύθι; Με ποιο κριτήριο; Δεν έχεις κριτήριο, γιατί όπως σου είπα, δεν έχεις και κρίση, πέθανε κι αυτή όταν ναρκώθηκε το πνέυμα σου στο όνομα της σωματικής σου ευημερίας. Αλλά ακόμα κι αν πούμε ότι κανένα από τα 2 βιβλία δεν πιστεύουμε ως αλήθεια, πάλι το βρίσκεις προτιμότερο να υιοθετήσεις την εκδοχή του πιθήκου. Συγνώμη, τόση περηφάνια για το γεγονός ότι ήσουν…..πίθηκος; Δεν κολλάει αδερφέ, δεν έχει λογική. Αλλά ούτε αυτό δε σε παραξένεψε.
Ξέρεις ποιά είναι η διαφορά σου από τα ζώα; Αυτά συμπονούν, γιατί είναι πολύ πιο ελεύθερα από σένα. Εσύ ξέχασες πως γίνεται αυτό, έχει πολλές ανάγκες ο εαυτός σου και δεν έχεις χρόνο να ασχοληθείς τώρα με άλλα θέματα. Φοβάσαι, τρέμεις κάθε μέρα μήπως και κάποια ανάγκη σου μείνει ακάλυπτη, μήπως στερηθείς τα αγαθά σου, μήπως χάσεις την υγεία σου, μήπως χάσεις την «βολή» σου εν ολίγοις. Κι από εκεί πηγάζει όλη σου η δυστυχία, γιατί από το φόβο εκπορεύονται και όλες οι ψυχικές σου διαταραχές. Κι ενώ τα έχεις «όλα», δεν μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ, δεν προλαβαίνεις να φας, να δεις τους αγαπημένους σου, τσακώνεσαι με την οικογένεια σου, δε μπορείς να βρεις γαλήνη, υπάρχει ένα μεγάλο κενό που δεν μπορείς να καλύψεις και αναρωτιέσαι «γιατί». Και όσο δε μπορείς να απαντήσεις στο γιατί τόσο βασανίζεσαι και τόσο φοβάσαι μην στερηθείς κάτι απο τα κεκτημένα σου. Φαύλος κύκλος. Αδιέξοδο. Και σε αυτο το αδιέξοδο βλέπεις συχνά ως λύση την αυτοκτονία. Την ίδια στιγμή που φοβάσαι για την υγεία σου. Άρα, θέλεις να πεθάνεις, αλλά τρέμεις μην πεθάνεις. Πώς το εξηγείς αυτό; Ο εγγενής πόθος σου για ελευθερία βρίσκει μια λανθασμένη διέξοδο, γιατί δεν του άφησες άλλη (την αυτοκτονία την επιλέγεις εσύ, ενώ την αρρώστια όχι). Και δε σου αρέσει να επιλέγουν άλλοι για σένα. Αλλά μάντεψε.
Μόνο άλλοι επιλέγουν για σένα. Πλάστηκες ελεύθερος, αλλά παρέδωσες αμαχητί την ελευθερία σου, καιρό τώρα. Και είπες και ευχαριστώ, γιατί πήρες ανταλλάγματα που δεν κατάλαβες ότι καταδυναστεύουν περισσότερο την ελευθερία σου.
Καλώς ή κακώς φίλε μου, η ποιότητα της ζωής σου καθορίζεται από αυτό που διαλέγεις να πιστέψεις. Εγώ διαλέγω να πιστέψω στον Θεό, που μου λέει να μη φοβάμαι γιατί όλα είναι στην πρόνοιά του, γιατί με αγαπάει απέραντα, γιατί σταυρώθηκε και αναστήθηκε για να σωθώ εγώ, γιατί μετά από εδώ μου χαρίζει την αιωνιότητα. Πώς να φοβάμαι, εαν πιστεύω αυτα; Και πώς να είμαι δυστυχισμένος εαν δε φοβάμαι; Έτσι, θα ζήσω εδώ με την ψυχή μου ήρεμη και ελεύθερη από φόβους, θα ζήσω χωρίς μάσκα. Κι αν πεθάνω, θα ζήσω στην αιωνιότητα. Κι ακόμα κι αν εσύ μου πεις πως δεν υπάρχει αιωνιότητα, θα έχω ζήσει σίγουρα καλύτερα από εσένα που φοβάσαι.
Απλα μαθηματικά.