(…) «Όταν εβράδυασεν ήτο εις το τραπέζι με τους δώδεκα μαθητάς Του». Πω,πω, αναίδεια του Ιούδα! Διότι και αυτός ήτο παρών εκεί και είχεν έλθει δια να λάβη μέρος και εις τα μυστήρια και εις την τράπεζαν,και κατά την διάρκειαν της τραπέζης ελέγχεται,οπότε και θηρίον εάν ήτο, θα ημπορούσε να γίνη ημερότερος. Δι’αυτό και ο Ευαγγελιστής τονίζει ότι καθώς έτρωγαν ομιλούσεν ο Χριστός περί της προδοσίας, δια να καταδείξη την πονηρίαν του προδότου και από την ώραν και από την τράπεζαν.(…)
Κοίταξε πότε τον εφανέρωσεν,όταν ηθέλησε να απαλλάξη από την ταραχήν αυτήν τους άλλους.Διότι ημπορούσαν και να αποθάνουν από την αγωνίαν,δι’αυτό και επετίθεντο με ερωτήσεις. Δεν το έκαμε δε αυτό μόνον επειδή ήθελε να απαλλάξη εκείνους από την αγωνίαν,αλλά διότι ήθελε να διορθώση και τον προδότην. Επειδή, αν και ήκουσε πολλές φορές περί του προδότου ακαθορίστως, έμενεν αδιόρθωτος, διότι ήτο ανάλγητος,θέλων να τον κεντήση περισσότερον, αφαιρεί το προσωπείον του.Eπειδή με λύπην άρχισαν να
ερωτούν «Μήπως είμαι εγώ, Κύριε»; τους απεκρίθη, «Εκείνος που εβούτηξε μαζί μου το χέρι εις το τρυβλίον,αυτός θα με παραδώση. Και ο μεν Υιός του ανθρώπου πηγαίνει όπως είναι γραμμένον δι’αυτόν, ΑΛΛΟΙΜΟΝΟΝ ΟΜΩΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΕΚΕΙΝΟΝ ΔΙΑ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΎ Ο ΥΙΟς ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΑΡΑΔΙΔΕΤΑΙ.ΘΑ ΗΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΙ’ΑΥΤΟΝ ΝΑ ΜΗ ΕΊΧΕ ΓΕΝΝΗΘΗ». Μερικοί μεν λοιπόν λέγουν, ότι τόσον θρασύς ήτο,ώστε δεν εσέβετο τον Δεσπότην και εβούτηξε μαζί Του εις το Ποτήριον.Εγώ όμως νομίζω ότι και αυτό το έκαμεν ο Χριστός,δια να τον μετατρέψη και να τον φέρη εις συναίσθησιν της θέσεως του,διότι έχει οπωσδήποτε και αυτό επί πλέον.Αυτά δε δεν πρέπει να τα αντιπαρερχώμεθα επί πολαίως,αλλά να τα βάλωμεν καλά εις τον νουν μας και να μη μας καταλάβη ποτέ θυμός.Διότι ποίος,ενθυμούμενος το δείπνον εκείνο και τον προδότην εξαπλωμένον μαζί με τον Σωτήρα των όλων,και εκείνων που πρόκειται να προδοθή να ομιλή με τόσην πραότητα,δεν θα θυμώση και οργισθή; Κοίταξε λοιπόν με πόσην πραότητα του προσφέρεται «ο μεν Υιός του ανθρώπου πηγαίνει όπως είναι γραμμένον δι’Αυτόν».Αυτά δε τα έλεγε δια να ξανακερδήση πάλιν τους μαθητάς του δια να μη νομίσουν ότι το πάθος οφείλεται εις αδυναμίαν,και δια να διορθώση τον προδότην.
«Αλλοίμονον δε εις τον άνθρωπον εκείνον,δια του οποίου ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται.Θα ήτο καλύτερον δι’αυτόν να μη είχε γεννηθή ο άνθρωπος εκείνος».Βλέπε και εις τους ελέγχους την απερίγραπτον πραότητα.Διότι ούτε εδώ δεν ομιλεί ορμητικά,αλλά μάλλον με συμπάθειαν και πάλιν συγκεκαλυμμένως,αν και όχι μόνον η προηγουμένη αναισθησία του,αλλά και η εν συνεχεία αναίδεια του,ήτο αξία μεγάλης αγανακτήσεως.Διότι μετά από αυτόν τον έλεγχον ερωτά, «μήπως είμαι εγώ Κύριε;».Πόση αναισθησία! Ερωτά,ενώ γνωρίζει ότι εις αυτόν αναφέρονται αυτά.Και ο
Ευαγγελιστής το αναφέρει αυτό,επειδή απορεί δια το θράσος του.
Τί λέγει όμως ο πραότατος και ημερώτατος Ιησούς; «Σύ το είπες».Αν και ημπορούσε να είπη ,κατεργάρη και αχρείε,βδελυρέ και βέβηλε,αφού τόσον καιρόν κυοφορήςτο κακόν και επήγες εις τους Αρχιερείς και έκανες σατανικά συμβόλαια και εσυμφώνησες να λάβης αργύριον και από εμέ έχεις ελεγχθή και τολμάς ακόμη να ερωτάς; Τίποτε όμως από αυτά δεν είπε,αλλά πώς του απάντησε; «Σύ το είπες»,ορίζων εις ημάς τα όρια και τους κανόνας της ανεξικακίας.(…)
Απόσπασμα ομιλίας Ι. Χρυσοστόμου ΕΠΕ, Εργα 12,(σελ.161-167)
*********
Ευχή κάνω μέσα από την καρδιά μου, η Ανάσταση του Ιησού Χριστού μας να τελεστεί με επίγνωση στις καρδιές μας, μόνιμα.
Να εννοήσουμε σε βάθος το Μέγα αυτό Μυστήριο και να αναφωνούμε με αγάπη παντοτινά:
«ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,ΧΑΡΑ ΜΟΥ!» (Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ)
Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον