Το έτος 2000 βρισκόμουν σε στρατιωτικό γραφείο νησιού υπηρετώντας τη θητεία μου. Εκεί διάβασα σε ώρα που ήμουν μόνος χωρίς δουλειά ένα βιβλίο για τους τρεις νεοφανέντες Αγίους της Λέσβου (Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη).
Όταν έφθασα στο σημείο όπου έγραφε για το μαρτύριο της Αγίας Ειρήνης, εκείνη ακριβώς τη στιγμή άκουσα μια δυνατή φωνή πουλιού που καθόταν έξω -πιο χαμηλά, στο έδαφος- από το ανοικτό παράθυρο του γραφείου. Ήταν μια βαθιά πονεμένη κραυγή. Δεν είχα οπτική επαφή με το πουλί – ήταν ακριβώς πίσω από τον τοίχο, δεν μπορούσα να το δω.
Εντυπωσιάστηκα για την εγγύτητα του πουλιού και κυρίως για το ότι δεν είχα ξανακούσει τέτοιου είδους φωνή πουλιού τους προηγούμενους μήνες που ήμουν εκεί – ούτε ξανάκουσα τέτοιο πουλί μετά.
Κραύγασε πολύ πονεμένα μία μόνο φορά αλλά η κραυγή ηλέκτρισε όλο το σώμα μου ακόμη και την ψυχή (!) – διείσδυσε μέσα στην όλη ύπαρξή μου με μεγάλη ένταση – εμπειρία που δεν είχα βιώσει άλλοτε ούτε έχω βιώσει εκ νέου μέχρι σήμερα.
Πεποίθησή μου είναι ότι ήταν η ίδια η Αγία Ειρήνη – δεν ήταν πουλί – που με αξίωσε να ακούσω την πονεμένη της φωνή στο μαρτύριό της.
Δημήτρης Α.