«… φώναξε τὰ παιδιὰ νὰ μαζέψουν τὴ στάχτη
καὶ νὰ τὴ σπείρουν.
Ὅ,τι πέρασε πέρασε σωστά.
Κι ἐκεῖνα ἀκόμη ποὺ δὲν πέρασαν
πρέπει νὰ καοῦν
τοῦτο τὸ μεσημέρι ποὺ καρφώθηκε ὁ ἥλιος
στὴν καρδιὰ τοῦ ἑκατόφυλλου ρόδου» (Σεφέρης)
Ευτυχώς, που έγιναν όλα σωστά και θρηνήσαμε μόνο μια εκατοντάδα νεκρούς, ένα «εκατόφυλλο ρόδο», και μερικές χιλιάδες καμμένα σπίτια.
Ευτυχώς, που η κενόδοξη νεανική ορμή και ο φιλόδοξος νεανικός αμοραλισμός του ηγεμόνα και του εκπροσώπου του μας έμαθαν να τα περιμένουμε όλα και τίποτα από αυτούς.
Ευτυχώς, που ο στρατηγικός σχεδιασμός της ασημαντότητας του υπουργού προστασίας του πολίτη έβαλε τάξη στον πολεοδομικό αλεατορισμό* με τη Νερώνειο διαστροφή της φωτιάς.
Ευτυχώς, που η συναισθηματική νεκροφάνεια της αττικής περιφερειάρχου, που μπροστά στην καταστροφή ήπιε το αμίλητο νερό, μας έμαθε να βλέπουμε τη στατιστική των αριθμών και όχι τον άνθρωπο, ονοματοδοτώντας με το όνομά της το τρίτο κακό της Μενανδρείου τριάδας «θάλασσα καὶ πῦρ καὶ γυνή, κακὰ τρία».
Ευτυχώς, που η κυβέρνηση πριν παραδώσει τη ψυχή της στον διάβολο του ευρωγερμανικού ναζισμού είχε μονάσει στον παράδεισο του σταλινισμού, όπου έμαθε ότι ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία, ενώ των πολλών στατιστική.
Ευτυχώς, που η επιστημονοσύνη του Μεγάλου Αναπληρωτή Υπουργού Υγείας (τραγική αντίφαση αναπληρωτής και μεγάλος) ήταν υπάκουη στο δόγμα του συντέκνου του Μεγάλου Ναπολέοντα, κατά το οποίο «αν η επιστήμη ήταν καθοδηγούμενη από το χέρι της εξουσίας, θα είχε τα μεγαλύτερα αποτελέσματα για το καλό της κοινωνίας» («si la science était conduite par la main du pouvoir, elle aurait de grands résultats pour le bien de la société») κι’ έτσι οι νεκροί κέρδισαν χρόνο ζωής μέχρι η ιατροδικαστική επιστήμη πιστοποιήσει τον θάνατό τους.
Ευτυχώς, που ο συγκυβερνήτης της πρωθυπουργικής ανεμότρατας** της αυταπάτης, υπουργός της εθνικής άμυνας, διδάχτηκε από έναν πρώην στρατιώτη, τον Ernest Hemingway, από το μυθιστόρημά του «Ο θάνατος το απομεσήμερο» («La mort dans l’après-midi», όπως το γνωρίζω από τη γαλλική γλώσσα), ότι «αυτό που είναι ηθικό είναι αυτό που σε βρίσκει καλά μετά και αυτό που είναι ανήθικο είναι αυτό που σε βρίσκει άσχημα» («ce qui est moral est ce que vous trouvez bon après et ce qui est immoral est ce que vous trouvez mauvais après») κι’ έτσι η ηθική κυβέρνηση αισθάνθηκε καλά μετά την αττική τραγωδία και τα ανήθικα θύματα άσχημα.
Δυστυχώς, όμως, για όλο αυτόν τον συρφετό των φασιστοχουντοσταγονιδίων που γέμισαν το ποτήρι της αγανάκτησης και της δυστυχίας μας:
«… ὅταν ἐμεῖς ὀρθοὶ στὰ πόδια μας πεθαίνουμε
μέσα στὴν πέτρα ἀδερφωμένοι
ἑνωμένοι μὲ τὴ σκληρότητα καὶ τὴν ἀδυναμία,
οἱ παλαιοὶ νεκροὶ ξεφύγαν ἀπ᾿ τὸν κύκλο καὶ ἀναστήθηκαν
καὶ χαμογελᾶνε μέσα σὲ μία παράξενη ἡσυχία» (Σεφέρης) για τα καμώματά τους, στη μέθη του κόρδακα*** χορού της εξουσίας.
* Τυχαιότητα.
** Ιστιοφόρο ψαροκάικο χωρίς μηχανή, που ψαρεύει στα βαθιά νερά, σαν την αμήχανη κυβέρνηση που πάει ανάλογα με τον δυτικό άνεμο λεηλατώντας ψήφους στην αριστερή λαοθάλασσα.
*** Προκλητικός και άσεμνος χορός της αρχαιοελληνικής κωμωδίας, «… ἐν ἑκατέρᾳ ἐκείνων ὀρχήσεως ἴδιόν τι εἶδός ἐστιν, οἷον τραγικὴ μὲν ἡ ἐμμέλεια, κωμῳδικὴ δὲ ὁ κόρδαξ, ἐνίοτε δὲ καὶ τρίτης, σικιννίδος, προσλαμβανομένης» (Λουκιανός: Περὶ ὀρχήσεως, 26).
ΔΑ