Η Λιβύη έχει πληθυσμό 6.8 εκατ. κατοίκους και έκταση 1,76 εκ. τ.χλμ. ή περίπου 13 φορές μεγαλύτερη της χώρας μας, με το 90 % του εδάφους της να είναι έρημος. Στη πρωτεύουσά της Τρίπολη ζουν 1.7 εκατ. κάτοικοι. Στην αρχαία Ελλάδα ο όρος «Λιβύη» υπονοούσε ολόκληρη τη Βόρεια Αφρική δυτικά της Αιγύπτου.
Αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι η παράκτια πεδιάδα της Λιβύης κατοικήθηκε από νεολιθικούς λαούς ήδη από το 8000 π.Χ. Η περιοχή αργότερα καταλήφθηκε από διαδοχικούς λαούς, όπως οι Φοίνικες, οι Καρχηδόνιοι, οι Έλληνες, οι Μακεδόνες Πτολεμαίοι, οι Ρωμαίοι και οι Έλληνες της Ρωμανίας-Βυζαντίου.
Το 630 π.Χ., οι αρχαίοι Έλληνες αποίκησαν την Ανατολική Λιβύη και ίδρυσαν πόλη Κυρήνη και μέσα σε περίπου 200 χρόνια ίδρυσαν επίσης και άλλες 4 ακόμα πόλεις στην περιοχή, που έγινε γνωστή ως Κυρηναϊκή, γνωστές ως «Πεντάπολη». Το 525 π.Χ. ο Πέρσης Καμβύσης Β’ κατέλαβε την Κυρηναϊκή. Ο Μακεδόνας Μέγας Αλέξανδρος χαιρετίστηκε από τους Έλληνες όταν εισήλθε στην Κυρηναϊκή το 331 π.Χ. και η Ανατολική Λιβύη έγινε στη συνέχεια μέρος του Πτολεμαϊκού Βασιλείου. Η Ρώμη προσάρτησε επίσημα την περιοχή το 74 π.Χ. και την ένωσε στην Κρήτη ως ρωμαϊκή επαρχία.
Το 647 μ.Χ., οι άραβες κατέλαβαν οριστικά την Τρίπολη-Λιβύη αποσπώντας την από την αυτοκρατορία της Ρωμανίας-Βυζαντίου και αποδέχθηκαν το Ισλάμ. Το 750 η Λιβύη περιήλθε στην κυριαρχία της Βαγδάτης. Κατά τους επόμενους αιώνες, η Λιβύη βρισκόταν υπό την κατοχή-διοίκηση διάφορων αράβων χαλίφηδων, σιιτών Φατιμίδων ηγετών, Σουνιτών Αββασίδων διοικητών, διαφόρων δυναστειών και φυλετικών ηγεμόνων. Οι Οθωμανοί κατέκτησαν το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής Λιβύης το 1577.
Μετά τον Ιταλοτουρκικό πόλεμο (1911–1912), η Ιταλία μετέτρεψε την Λιβύη σε αποικία, γνωστή ως ιταλική Βόρεια Αφρική. Ακολούθησε η αντίσταση των Λίβυων κατά των Ιταλών κατακτητών. Το 1934, η Ιταλία συνδύασε και τις 3 κατακτηθείσες περιοχές (Κυρηναϊκή, Τριπολιτανία και Φεζάν) και υιοθέτησε το όνομα «Λιβύη» ως επίσημη ονομασία της αποικίας της.
Τον Ιούνιο του 1940, η Ιταλία μπήκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που τελικά κατέληξε με ήττα για την Ιταλία το 1943. Από το 1943 έως το 1951, η Λιβύη ήταν υπό συμμαχική κατοχή. Ο βρετανικός στρατός διοικούσε τις δύο πρώην ιταλικές επαρχίες της Λιβύης Τριπολιτάνα και Κυρηναϊκή, ενώ οι Γάλλοι την επαρχία Φεζάν.
Στις 24 Δεκεμβρίου 1951, η Λιβύη κήρυξε την ανεξαρτησία της ως «Ηνωμένο Βασίλειο της Λιβύης», μια συνταγματική μοναρχία υπό τον βασιλιά Μοχάμεντ Ίντρις (1890-1983). Την 1η Σεπτεμβρίου 1969, μια ομάδα αξιωματικών με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι εξαπέλυσε πραξικόπημα κατά του βασιλιά Ίντρις, γνωστό ως Επανάσταση της «Αλ Φάτεχ». Το 1975, έγινε απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος κατά του Μ. Καντάφι που είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη και τις εκτελέσεις των πραξικοπηματιών.
Ακολουθεί η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη». Οι σιωνιστές Εβραίοι άρχισαν να ξεδιπλώνουν και στην Αφρική το από δεκαετίες παγκόσμιο σχέδιό τους που θα καταλήξει στον πυρηνικό αρμαγεδδώνα και την μαζική εξόντωση του παγκόσμιου πληθυσμού. Μέσα από τα προγραμματισμένα παγκόσμια αιματοκυλίσματα, το χάος, το θειάφι και τα πυρηνικά, οι σκοτεινές στοές θέλουν να μας παρουσιάσουν ως τελική «λύση-λύτρωση» μια Εβραιο-σιωνιστική κυβέρνηση-δικτατορία.
Η αρχή της αιματοβαμμένης σιωνιστικής «Αραβικής Άνοιξης» έγινε στις 18 Δεκεμβρίου 2010, στην Τυνησία, με «άρωμα και ευλογία» των κοσμοκρατόρων Ρότσιλντ. Αμέσως, η προγραμματισμένη από τις σκοτεινές στοές φλόγα της εξέγερσης και αιματοκυλισμάτων μεταφέρθηκε διαδοχικά σε πολλά κράτη του αραβικού κόσμου: Αίγυπτος, Μπαχρέϊν, Συρία, Υεμένη, Αλγερία, Ιράν, Ιράκ, Ιορδανία, Μαρόκο, κλπ.
Αυτή την περίοδο και όλως «τυχαία» ξεκίνησε, επιπροσθέτως, και ο προσχεδιασμένος από τους διεθνείς σιωνιστές Α΄ Εμφύλιος Πόλεμος στη Λιβύη (15 Φεβρουαρίου – 23 Οκτωβρίου 2011): Από την μια πλευρά ο Καντάφι και από την άλλη πλευρά το ΝΑΤΟ/ΗΠΑ και οι «μιλημένοι» και αοράτως κατευθυνόμενοι επαναστάτες αντικανταφικοί.
Η Λιβύη γνώρισε για πρώτη φορά διαδηλώσεις κατά του Καντάφι στις 15 Φεβρουαρίου 2011. Στις 17 Μαρτίου 2011, το Συμβούλιο Ασφαλείας του σιωνιστικού και διάσημου μαγαζιού που ονομάζεται «ΟΗΕ» (ή «Οργανισμός Ηνωμένων Εωσφοριστών») ενέκρινε το ψήφισμα Νο. 1973. Από τις 19 Μαρτίου και για λόγους τάχα ή δήθεν «ειρήνης και τάξης», περισσότεροι από 8.000 ένστολοι αμερικανικοί και Νατοϊκοί αναπτύχθηκαν στην περιοχή.
Τουλάχιστον 3.000 στόχοι χτυπήθηκαν σε 14.202 εξόδους αεροπορικής κρούσης των νατοϊκών αεροσκαφών. Τουλάχιστον 30.000 Λίβυοι πέθαναν και υπήρξαν πάνω από 50.000 τραυματίες: Και αυτά για λόγους «ειρήνης», από τις «άγιες» βόμβες και τις σιωνιστικά «ευλογημένες» σφαίρες του ΝΑΤΟ/ΗΠΑ. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, σκοτώνεται ο Μ. Καντάφι.
Με τον σιωνιστικά στημένο εμφύλιο, η Λιβύη διχάστηκε θανάσιμα και ανεπανόρθωτα ανάμεσα σε πολυάριθμες αντίπαλες δυνάμεις και ένοπλες πολιτοφυλακές που συνδέονταν με διακριτές γεωγραφικές ενότητες, πόλεις και φυλές. Και έτσι φτάσαμε «αισίως», για τους υποβολείς, παρασκηνιακούς και σκοτεινούς νεοταξίτες, στον πολυμερή Β΄ Εμφύλιο Πόλεμο της Λιβύης (16 Μαΐου 2014 – 23 Οκτωβρίου 2020).
Μετά από τις εθνικές «εκλογές» του 2014, η Λιβύη χωρίζεται σε δυο στρατόπεδα: 1. Το «Στρατόπεδο Τρίπολης» ή της Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας (GNA), που είναι αναγνωρισμένη από τον ΟΗΕ, υποστηρίζεται σθεναρά από την Τουρκία και είχε επικεφαλής τον πρόεδρο Φαγιέζ αλ Σάρατζ (μέχρι τις 15 Μαρτίου 2022). 2. Το «Στρατόπεδο Τομπρούκ» ή του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA), που υποστηρίζεται κυρίως από Αίγυπτο, ΗΑΕ και Συρία και έχει ως ανώτατο στρατιωτικό διοικητή τον Στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ.
Στις 23 Οκτωβρίου 2020, υπογράφηκε μόνιμη κατάπαυση του πυρός για τον τερματισμό του πολέμου. Στις 10 Μαρτίου 2021, σχηματίσθηκε η «Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας» που αποτελεί μια προσωρινή κυβέρνηση για τη Λιβύη, με στόχο να ενοποιήσει όλες τις λιβυκές αντίπαλες παρατάξεις και φυλές. Από τις 15 Μαρτίου 2021, ο Αμπντούλ Χαμίντ Ντμπεϊμπά είναι ο τοποθετημένος πρωθυπουργός της κυβέρνησης Ενότητας, ο οποίος επιλέχθηκε για τη θέση στο Φόρουμ Πολιτικού Διαλόγου της Λιβύης στις 5 Φεβρουαρίου 2021.
Τον Δεκέμβριο του 2021, είχαν προγραμματιστεί να λάβουν χώρα οι πρώτες προεδρικές εκλογές της χώρας, αλλά αναβλήθηκαν για τον Ιούνιο του 2022 και αργότερα αναβλήθηκαν εκ νέου περαιτέρω. Ο Fathi Bashagha διορίστηκε πρωθυπουργός από το κοινοβούλιο τον Φεβρουάριο του 2022 για να ηγηθεί μιας μεταβατικής κυβέρνησης, αλλά ο επιλεγμένος πρωθυπουργός Abdul Hamid Dbeibeh αρνήθηκε να παραδώσει την εξουσία από τον Απρίλιο του 2022. Στις 2 Ιουλίου 2022, η Βουλή των Αντιπροσώπων κάηκε από διαδηλωτές κατά του Ντμπεϊμπά.
Για την Ελλάδα, τα γεωστρατηγικά πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται σοβαρά όταν, στις 27 Νοεμβρίου 2019, η Τουρκία και η Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας της Λιβύης (GNA), στην Τρίπολη, υπέγραψαν διμερές μνημόνιο κατανόησης που οριοθετεί αυθαίρετα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των δυο χωρών, με καθορισμό συντεταγμένων κοινής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ).
Το διεθνικό κύρος, η νομιμότητα και οι νομικές συνέπειες αυτής της τουρκολιβυκής συμφωνίας αμφισβητήθηκαν από κράτη της περιοχής, καθώς, επίσης, και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Διότι, κατά την ΕΕ, η εν λόγω συμφωνία «παραβίαζε τα κυριαρχικά δικαιώματα τρίτων κρατών, δεν συμμορφώνονταν με το νόμο της θάλασσας και δεν μπορούσε να έχει νομικές συνέπειες για τρίτα κράτη».
Παρόλα αυτά, στις 5 Δεκεμβρίου 2019, η τουρκική Εθνοσυνέλευση επικύρωσε νομοθετικά το μνημόνιο συνεννόησης με την Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας (Λιβύη). Και παρά το διεθνικά άκυρο και τις παράνομες απαιτήσεις, η Τουρκία, επιπροσθέτως, κατάθεσε, στις 11 Δεκεμβρίου 2019, προς καταγραφή στον ΟΗΕ το μνημόνιο που υπέγραψε με τη Λιβύη. Έκτοτε, η ένταση με την χώρα μας είναι αυξανόμενα μεγάλη και θα «εκτοξευθεί» αν η Τουρκία προσπαθήσει να ασκήσει εν τοις πράγμασι τα δικαιώματα στην ΑΟΖ που έχει ανακηρύξει με το παράνομο σύμφωνο της Λιβύης.
Η πολιτική θέση της Τουρκίας είναι ότι τα νησιά, σε αντίθεση με τις προβλέψεις του άρθρου 121 της UNCLOS του ΟΗΕ, δεν έχουν θαλάσσιες ζώνες και δεν έχουν ειδικό βάρος στην οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών, επειδή αποτελούν κλειστές ή ημίκλειστες θάλασσες. Αυτή η τουρκική θέση έχει απορριφθεί από τα Ηνωμένα Έθνη.
Σχεδόν τρία χρόνια μετά την υπογραφή της παράνομης και διεθνικά άκυρης συμφωνίας οριοθέτησης θαλασσίων συνόρων μεταξύ Τουρκίας και Λιβύης, η Τουρκία και η Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας (Λιβύη) υπέγραψαν, στις 3 Οκτωβρίου 2022, και ένα δεύτερο Μνημόνιο Συναντίληψης ή «ενοικίασης ΑΟΖ» στον τομέα των υδρογονανθράκων.
Αν και, εκτός όλων των άλλων, το πρώτο μνημόνιο-συμφωνία Τουρκίας-Κυβέρνησης Εθνικής Συμφωνίας ακυρώθηκε και από το Εφετείο της Λιβύης του Al-Bayda, στις 27 Ιανουαρίου 2021, εντούτοις, για το νέο μνημόνιο «ενοικίασης ΑΟΖ» του Οκτώβρη του 2022, ο Τούρκος ΥΠΕΞ Μ. Τσαβούσογλου είπε: «Η συμφωνία για τους υδρογονάνθρακες που μόλις υπογράψαμε αποσκοπεί στο να συνεργαστούν οι τουρκικές και λιβυκές εταιρείες στην έρευνα, τις γεωτρήσεις κ.λπ. με μια προσέγγιση win-win τόσο στη στεριά όσο και στη θάλασσα και στις δικαιοδοσίες μας».
Σε απάντηση αυτής της νέας συμφωνίας, η Ελλάδα και η Αίγυπτος προειδοποίησαν ότι θα αντιταχθούν σε οποιαδήποτε δραστηριότητα σε αμφισβητούμενες περιοχές, ενώ η Βουλή των Αντιπροσώπων της Λιβύης απέρριψε τη συμφωνία και δήλωσε ότι υπεγράφη από μια κυβέρνηση που δεν έχει εντολή. Όπως μετέδωσε το The Libya Update (3/10/2022): «Το Λιβυκό κοινοβούλιο απορρίπτει τη συμφωνία για τους υδρογονάνθρακες που υπογράφηκε ανάμεσα στην Τουρκία και την κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας».
Για την νέα και παράνομη τουρκολιβυκή συμφωνία, το υπουργείο Εξωτερικών απάντησε: «Η Ελλάδα παρακολουθεί ιδιαίτερα στενά τις εξελίξεις στη Λιβύη και ιδιαίτερα τη σημερινή υπογραφή “μνημονίου συνεργασίας” μεταξύ της κυβέρνησης εθνικής ενότητας (GNU) της Λιβύης και της Τουρκίας στον τομέα των υδρογονανθράκων. Η Ελλάδα έχει κυριαρχικά δικαιώματα στην περιοχή, τα οποία προτίθεται να υπερασπιστεί με όλα τα νόμιμα μέσα, με πλήρη σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας».
Μετά από τα στοιχεία και τις πληροφορίες που αναφέρθηκαν ανωτέρω, τίθενται τουλάχιστον 2 κύρια ερωτήματα που έχουν να κάνουν άμεσα και έμμεσα με την πατρίδα μας: Πρώτον, ποια είναι τα αίτια, τι εξηγεί βαθύτερα και γιατί γίνονται όλα αυτά σε σχέση ή αναφορικά με την Λιβύη; Δεύτερον, που θα οδηγήσουν όλες αυτές οι διενέξεις, οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι σε σχέση με την Ελλάδα, την Λιβύη και τον υπόλοιπο κόσμο;
Απαντώ στο πρώτο ερώτημα ή το ποια είναι τα βαθύτερα αίτια, τι εξηγεί και γιατί γίνονται όλα αυτά σε σχέση ή αναφορικά με την Λιβύη και με τη χώρα μας. Λοιπόν. Η «Αραβική Άνοιξη» αποτελεί μια σειρά από περιφερειακούς κρίκους και από σιωνιστικά βαλμένες φωτιές μιας αλυσίδας κρατών, που βαθμηδών οδηγεί στο προσχεδιασμένο παγκόσμιο πυρηνικό ολοκαύτωμα.
Δηλαδή, «Αραβική Άνοιξη», Λιβύη, Ελλάδα, κλπ, αποτελούν ένα επιμέρους περιφερειακό κομμάτι του παγκόσμιου παζλ που έπρεπε να μπει, με την προγραμματισθείσα σειρά, με την βοήθεια των απανταχού σιωνιστών πρακτόρων και στον προκαθορισμένο χρόνο, πάνω στις στημένες φωτιές και φλόγες των ηγετικών σκοτεινών εωσφορικών δυνάμεων. Όπως και έγινε.
Μέσα σε αυτούς κρίκους και ψηφίδες του παγκόσμιου χάρτη, η Ελλάδα αποτελεί μια άκρως ειδική περίπτωση (το έχω αναλύσει στα 5 τελευταία βιβλία μου από τις εκδόσεις Αγαθός Λόγος). Πέραν όλων των άλλων, σε αυτή την χρονική συγκυρία, η Ελλάδα βρίσκεται στρατηγικώς περικυκλωμένη από επιθετικές δυνάμεις, επίβουλους, σκοτεινούς, αθέατους, θεατούς και φυτεμένους εχθρούς. Με κυρίαρχους παίκτες-εχθρούς την Τουρκία, την Αλβανία και το «Στρατόπεδο της Τρίπολης» και με αιχμή του δόρατος τον φιλότουρκο και μη εκλεγμένο από τον λαό πρωθυπουργό Ντμπεϊμπά από τα Νότια.
Με άξονα, τροχιά και αφορμή τα δυο παράνομα τουρκολιβυκά μνημόνια-συμφωνίες, πολλά πολεμικά συμβάντα, αεροπορικές εκπλήξεις και αποβατικές καταστάσεις μπορούν να λάβουν χώρα στα νότια παράλια της Κρήτης και φυσικά όχι μόνον. Πλέον, εκτός των άλλων και δυνητικά, η Ελλάδα μπορεί να δεχθεί τουρκικές ναυτικές «επισκέψεις» και αεροπορικές επιθέσεις και από τη Λιβύη. Κλπ.
Τέλος, και λόγω χωρικών συγγραφικών περιορισμών, τίθεται ευθύς αμέσως και το δεύτερο κύριο ερώτημα ή το που θα οδηγήσουν όλες αυτές οι διενέξεις, οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι σε σχέση με την Ελλάδα, την Λιβύη και τον υπόλοιπο κόσμο που φλέγεται από την Λιβύη μέχρι την Κίνα και από την Ουκρανία μέχρι την Υεμένη.
Εδώ η απάντηση είναι απλή, σταθερή και σύντομη. Σύμφωνα με τα ανέκκλητα σχέδια των «πεφωτισμένων» της Νέας Τάξης και Εποχής, η Ανατολική Μεσόγειος είναι γεωστρατηγικό επίκεντρο και πρέπει να αναφλεγεί έτι περαιτέρω από τις πρώτες περιοχές στην σειρά ή την αλληλουχία των τελευταίων φάσεων των παγκόσμιων επερχομένων γεγονότων που οδηγούν στον επίγειο αρμαγεδδώνα και σε έναν νέο κόσμο.
https://www.facebook.com/profile.php?id=100000270536476
ΗΛΙΑΣ Δ. ΚΑΛΛΙΩΡΑΣ, PhD
Διεθνολόγος Καθηγητής, Συγγραφέας
Πρώην Βουλευτής Φθιώτιδας