Ο εχέφρων άνθρωπος μεγαλώνει το παιδί του μεταξύ άλλων και με την διδαχή “μην παίρνεις καραμελίτσες από αγνώστους”. Η ζωή έχει αποδείξει ότι ακόμα και οι άμεσοι συγγενείς υπήρξαν άκρως επικίνδυνοι, όπως υποδεικνύει και ο βίος αρκετών σημαντικών αγίων, όπως μεταξύ άλλων Αγία Βαρβάρα και Αγία Μαρκέλλα.
Η ανωτέρω διδαχή του ανθρώπου υπαγορεύεται από δυο φόβους :
● τον άμεσον κίνδυνον του παιδιού του και
● την εισαγωγή “άρρωστου & επικίνδυνου” και οπωσδήποτε ανοίκειου σκεπτικού εις το παραδιδόμενον και διδασκόμενον γνωστικό πλαίσιον.
Αυτοί οι δυο κίνδυνοι πραγματώθηκαν εις τους πρωτοπλάστους, μετά την εκδίωξίν τους από τον Παράδεισον. Ασφαλώς ο Δημιουργός Θεός παντογνωρίζει και δεν ενεργεί με φόβους ως άνθρωπος αλλά με την Θεία Πρόνοιαν. Αυτή “επέβαλε” την εκδίωξιν τους εκ του Παραδείσου, εις ένα κτιστόν και πεπερασμένον κόσμον (αυτόν που βιώνουμε), όπου ο άνθρωπος έχει την ευκαιρίαν να “μετανοήσει”, να αποβάλει το κακό, ώστε αυτό να μην διαιωνισθεί αιωνίως.
Αν κάποιοι δεν το αποδέχονται ή δεν το αντιλαμβάνονται, ας απαντήσουν γιατί οι πλείστοι συναίνεσαν σε καραντίνες (απομονώσεις) ατόμων, φοβούμενοι την μεταδοτικότητα ενός υπερεκτιμημένου φόβου ιού (για να μην αναφέρω κάτι δυσμενέστερον). Πρακτική, η οποία επί αιώνες αποτελούσε πραγματικότητα της ανθρωπότητος (πχ. λεπροί).
Οι περισσότεροι, ακόμα και οι Ορθόδοξοι, έχουν την πεποίθησιν και την επιδίωξιν να ζήσουν εις τον πεπερασμένον τοπικο-χρονικώς κόσμον τον Παράδεισον, αγνοούντες ότι η βιοτή τους είναι απλώς η ευκαιρία να κερδίσουν τον Παράδεισον μετά τον κοσμικόν τους θάνατον και με την ουράνιον γέννησιν. Αυτό είναι το δίδαγμα του Θεανθρώπου Χριστού,
Με απλά λόγια το προπατορικόν αμάρτημα διέπει την επίγειον ζωή μας (βιοτή) διαρκώς και η Πρόνοια του Θεού προς επανόρθωσιν είναι το αποκλειστικόν αίτιον διαμορφώσεως της βιοτής. Ο,τιδήποτε καλό κι ο,τιδήποτε κακό, μας δίνονται ή παραχωρούνται από τον Πανάγαθον, ως ευκαιρία επανορθοδρομήσεως της πορείας μας προς τον τεθέντα στόχον της πλάσεώς μας : ΤΗΝ ΘΕΩΣΙΝ.
Το προπατορικόν αμάρτημα δεν ήταν απλώς η παρακοή του Δημιουργού Πατρός αλλά η ενσωμάτωσις ενός “αρρώστου-διεστραμμένου” οδηγούντος εις την απώλειαν “σκεπτικού” (ή μάλλον α-σκεπτικού, αφού επιβάλεται και δεν παράγεται), τα αποτελέσματα του οποίου παρατηρούμε καθημερινώς διαρκώς εντεινόμενα. Είναι όλες οι κοινωνικές εκτροπές από απλή βία μέχρι κοινωνική παραβατικότητα, από ηλιθίαν ένδυσιν μέχρι “πισωγλεντικούς συνωστισμούς”, από αλλοίωσιν τροφής μέχρι την βρώσιν κατσαρίδων, από θεραπείαν εις την φαρμακείαν και γενικώς την περιγραφομένην αντιστροφήν πραγματικότητος και λογικής (αν και διαφωνώ με τον όρον). Είναι όλα τα δημιουργούντα μία ζοφερή πραγματικότητα, κυρίως όμως προδιαγράφοντα ένα τρομακτικόν άμεσο μέλλον.
Το φρικτότερον εξ όσων συμβαίνουν είναι ότι ο σημερινός άνθρωπος, όχι μόνον δεν έχει κάνει διάγνωσιν της “ασθενείας του” (για να υπάρχει θεραπεία προηγείται η διάγνωσις) αλλά καθημερινώς με εκθετικούς ρυθμούς χειροτερεύει, απομακρυνόμενος συνεχώς από την σωτηρίαν του.
Κάνω έκκλησιν λοιπόν : «ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΦΙΑΛΕΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ».
Η χρησιμοποιηθείσα λέξις “αίμα” του τίτλου έχει σχέσιν με την φράσιν γερόντων «δώσε αίμα, να λάβεις πνεύμα», να λάβεις μετάνοιαν, δεδομένης της ΔΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΕΠΙΔΕΙΝΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΥ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΟΣ. Η σημερινή κατάστασις είναι απείρως αποκρουστικότερη από τα Σόδομα και Γόμορα ή την προκατακλυσμιαία εποχήν, δεδομένου ότι σήμερα δεν αγνοούνται οι Θείες εντολές αλλά και αυτή η Ύπαρξις της Αγίας Τριάδος.
Επισημαίνω την διαφορετικήν θεολογική έννοια της λέξεως “μετάνοια” από τον κοσμικόν όρον. Μετάνοια σημαίνει να μετακινήσουμε τον νου μας προς την γενεσιουργόν (και σώζουσα) μοναδικήν Ύπαρξιν του Σύμπαντος, από το “άρρωστο και διεστραμμένο σκεπτικό”, το οποίον ακολουθήσαμε μεν αρχικώς παρασυρόμενοι, αλλά πλέον τυφλώς υπακούμε. Γένοιτο!
(cyanuranus@post.com)
υγ~~ Ένα μικρό αφιέρωμα εις τον Άγιον της πολιτικής Ιωάννην Καποδίστριαν, από βάθους ψυχής λόγω της δολοφονίας του, αιτία των σημερινών εθνικών δεινών.
https://www.brighteon.com/33eee8a5-ffa7-45f9-96e4-db0e2a120499