Συμπληρωθήκαν ήδη 46 χρόνια από το Προδοτικό Πραξικόπημα και τη Βάρβαρη Τουρκική Εισβολή του 1974. Οι συνέπειες τεράστιες. Ακόμα η Κύπρος πληρώνει το τίμημα της Κατοχής και όχι μόνον… Η Τουρκία απειλεί με τον Τρίτο Αττίλα την Κύπρο, απειλεί με τη βία των όπλων ότι θα πάρει και άλλα νησιά Ελληνικά γιατί είναι “δικά της”. Τα θέλω της Τουρκίας δεν τελειώνουν ποτέ, μας το έμαθε η ίδια Ιστορία.
Μια γυναίκα βασανισμένη, μια γυναίκα που είναι ταλαιπωρημένη από την ίδια τη ζωή. Μια μάνα που δυστυχώς από την παιδική της ηλικία έμαθε μεταξύ άλλων τη λέξη ο Πατέρας μου είναι Αγνοούμενος. Όταν έγινε η Τουρκική Εισβολή το 1974 ήταν σχεδόν 4½ χρόνων, ένα μικρό κορίτσι που σίγουρα δεν ήξερε τι είναι ο Πόλεμος και τις συνέπειες του πολέμου. Λίγες είναι οι αναμνήσεις της που είχε από τον Πατέρα της. Ζούσε και αυτή με την Ελπίδα για την επιστροφή του Πατέρα της όπως και η Μητέρα της και τα αδέλφια της τα πρώτα χρόνια. Τα παιδικά της χρόνια ήταν πολύ δύσκολα λόγω της απουσίας του Πατέρα της. Χρειάστηκαν να περάσουν 34 χρόνια μετά το 1974 για την εξακρίβωση της τύχης του Πατέρα της με τη μέθοδο του DNA. Η κηδεία του Πατέρα της έγινε μετά από 34 χρόνια με τιμές Ήρωα.
Βλέπει και αυτή εδώ και καιρό τις εξελίξεις με την επιθετική στάση της Τουρκίας που θέλει να πάρει και άλλη Ελληνική γη. Που θέλει να πάρει με τις διαπραγματεύσεις με τις υποχωρήσεις από την Ελληνική πλευρά και άλλα Κυριαρχικά Δικαιώματα· και εάν χρειαστεί φυσικά και με τον Πόλεμο. Είμαστε κοντά, πολύ κοντά στο Θερμό Επεισόδιο. Δικαιολογημένα ανησυχεί. Ποιά μάνα; ποιά σύζυγος; ποιός Πατέρας που έζησαν τις Τραγικές συνέπειες του Πόλεμου θέλει να ξαναπεράσει τα ίδια. Σίγουρα κανένας σώφρων άνθρωπος δεν θέλει τον Πόλεμο.
Βλέποντας τις εξελίξεις έχει τους ενδοιασμούς της εάν σε περίπτωση πολέμου θα πρέπει να πάει ο γιος της στον Πόλεμο να πολεμήσει. Νιώθει ότι η Οικογένεια της Πρόσφερε αρκετά για την Ελευθερία της Κύπρου και την Προάσπιση της Δημοκρατίας το 1974 με τη Θυσία του Πατέρα της. Ο Πατέρας της ήταν μόλις 30 χρονών. Άφησε πίσω του πέντε μικρά ορφανά μωρά. Μεγάλωσε και αυτή με μια φωτογραφία στο χέρι. Έζησε και αυτή χωρίς Πάτερα, έζησε και αυτή χωρίς να νιώσει την Αγάπη, την Προστασία του Πάτερα και άλλα πολλά. Που δυστυχώς η Πατρίδα, το ίδιο το Κράτος στις πλείστες περιπτώσεις δεν στήριξε τις Οικογένειες των Αγνοουμένων, προπάντων στα δύσκολα παιδικά χρόνια. Βίωσε να δει ανθρώπους που δεν πρόσφεραν αρκετά στην Πατρίδα το 1974, να γίνουν σπουδαίοι και δυνατοί, να έχουν πάρει Εξουσία και Δόξα. Νιώθει ότι εάν συμβεί κάτι στο γιο της δεν θα μπορέσει να το αντιμετωπίσει. Αυτή η μάνα έχει μια μορφή καρκίνου που εδώ και χρόνια την ταλαιπωρεί αρκετά.
“Λόγια και παραμύθια“ άκουσε αρκετά και αυτή από τους περισσότερους Πολιτικούς, ότι τιμούν και αναγνωρίζουν την προσφορά του Πατέρα της προς την Πατρίδα. Η κατάσταση είναι δύσκολη. Υπάρχει το Δίλημμα και σίγουρα είναι ανθρώπινο και κατανοητό· Υπάρχει και το Καθήκον προς την Πατρίδα. Σίγουρα δεν είναι σωστό να αποφασίζει η Μάνα ή ο Πατέρας τι πρέπει να πράξει ο γιος τους η κόρη τους σε περίπτωση πολέμου… Είναι δεδομένο ότι θα είναι και πιο εύκολος ο δρόμος της Τουρκίας να πάρει και άλλη γη εάν δεν έχει να αντιμετωπίσει Αντίσταση.
Εάν μελετήσουμε την Ιστορία του 1974 και τη συγκρίνουμε με το Σήμερα, τότε θα δούμε ήταν άλλα τα δεδομένα, πολύ διαφορετικές οι καταστάσεις. Από πού να ξεκινήσω; από τη διχόνοια του Ελληνισμού; από το ότι ο αδελφός σκότωνε αδελφό; Τότε υπήρχε η μεγάλη Προδοσία, το “παιγνίδι ήταν στημένο” στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Τότε ήταν η Χούντα των Συνταγματαρχών… Τότε έγινε Πραξικόπημα στην Κύπρο…
Θέλουμε την Ειρήνη, δεν θέλουμε τον Πόλεμο, όμως δεν εξαρτάται μόνον από τον Ελληνισμό… Έχουμε Ιερό Καθήκον προς τους Ήρωες μας, προς την Ιστορία, προς την Πατρίδα προς τη Θρησκεία μας να υπερασπίσουμε αυτά τα Ιερά Χώματα. Ακόμα και με Πόλεμο δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε, να παραδώσουμε και άλλη Ελληνική γη στους Τούρκους.
Η Ελευθερία θέλει Αρετή και Τόλμη και Όχι μόνον. Θέλει και Πίστη προς τον Θεό μας.
Λευκωσία / Κύπρος