Στο βιβλίο του με τίτλο “Οι ανάγκες και τα δικαιώματα των παιδιών. Απόδραση απ’ την παιδική ηλικία” (μτφ.: Ν. Μπαλής, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1979, σελ. 71 επ.), ο Αμερικανός συγγραφέας Τζων Χολτ (*) μιλά ήδη από το 1974 για το εφιαλτικό κράτος του μέλλοντος, δηλ. την δικτατορία των “κατ’ επάγγελμα προστατών”. Τα φετινά ο ι ο ν ε ί Χριστούγεννα είναι τα Χριστούγεννα της υλοποίησης όλων των ζοφερών προφητειών. Βρισκόμαστε ήδη μέσα στην ρουφήχτρα των θεμελιωδών δικαιωμάτων του πολίτη, βιώνοντας έναν ανελέητο διωγμό Χριστιανών.
Το 2020 ε ί ν α ι το έτος από το οποίο αφετηριάζεται η ε γ κ α θ ί δ ρ υ σ η της παγκόσμιας δικτατορίας των κατ’ ε π ά γ γ ε λ μ α προστατών μας, δηλ. των μελών των εθνικών κυβερνήσεων και των παρακυβερνητικών συναυτουργών τους: των λοιμωξιολόγων. Όπως περιγράφεται και από τον Χολτ, αυτό το “εφιαλτικό ντουέτο” ενεργεί ως προβατόμορφος λύκος δήθεν για το καλό μας, ενώ προδήλως νοιάζεται μόνο για το δικό του καλό. Απέναντί μας έχουμε τους βασανιστές της σύγχρονης Ιεράς Εξετάσεως που δήθεν θέλουν να μας σώσουν από την κόλαση, αλλά στον ανάποδο κόσμο που ζούμε ό,τι ονομάζουν κόλαση είναι ο παράδεισός μας και, αντιστρόφως, ο δικός μας παράδεισος είναι η δική τους κόλαση. Το φλέγον ερώτημα είναι: Π ό τ ε και π ώ ς θα λήξει ο βίος της δικτατορίας των κατ’ επάγγελμα προστατών μας; Όσο πληθαίνουν ανεξέλεγκτα οι δούλοι που αγαπούν την σκλαβιά τους, η απάντηση είναι: Ποτέ! Διότι για να ανατραπεί μια δικτατορία, και δη παγκόσμια, απαιτείται ανάφλεξη λαού. Εδώ και πολλά χρόνια, όμως, το σατανικό καθεστώς δούλευε πάνω στην προληπτική απενεργοποίηση των φυσικών αντανακλαστικών του πολίτη: Έ β ρ ε χ ε (ή μήπως ψ έ κ α ζ ε;) συστηματικά τα κ ο ύ τ σ ο υ ρ α για να μη μπορούν να ανάψουν από καμία μελλοντική σπίθα. Πλαστογραφώντας, μάλιστα, και την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, γκρέμισε και το τζάκι στο οποίο θα μπορούσαν να αφυγρανθούν τα νοτισμένα κούτσουρα. Συνεπώς, όσες σπίθες κι αν προκύψουν, τα κούτσουρα δεν θ’ ανάψουν. Ό,τι όμως δεν διορθώνεται από ανθρώπινο χέρι, διορθώνεται από την Φύση. Ό,τι χαλάει από χέρι σατανικό, αποκαθίσταται από χέρι θεϊκό. Τα κούτσουρα μας τέλειωσαν, όχι όμως και ο ξυλουργός.
Το αναρτώμενο βιβλίο ήταν πλακωμένο σε έναν πάγκο παλαιοπωλείου κάτω από άλλα σημαντικά, όλα “σκοτωμένα” στην εξευτελιστική τιμή του 1 ευρώ – φανταστείτε τι… ζήτηση έχουν! Εκείνος που το εντόπισε, ανοίγοντάς το έπεσε τυχαία (😉 στην σελίδα 76, όπου και η πρόρρηση για το εφιαλτικό κράτος του μέλλοντος, δηλ. την δικτατορία των “κατ’ επάγγελμα προστατών”. Ιδού τα κρίσιμα χωρία από την ενότητα με τίτλο: «Για την έννοια της “βοήθειας”»:
«Το πρόβλημα με τον άνθρωπο που αυτοπροσδιορίζεται σαν “αρωγός” των άλλων είναι ότι, εκτός κι αν προσέχει πολύ, προσδιορίζει τους άλλους σαν ανθρώπους που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα χωρίς τη βοήθειά του» (σελ. 71).
«Ένας άνθρωπος μπορεί να παίξει το ρόλο του Θεού, μόνο αν μεταβάλει σε μ α ρ ι ο ν έ τ ε ς τους άλλους ανθρώπους. Και, όπως ήξεραν καλά οι πρώτοι χριστιανοί, δεν χρειάζεται και πολύ για να γίνει Θεός ο Σατανάς» (σελ. 72).
«Κανένας δεν είναι περισσότερο αβοήθητος, δεν νιώθει περισσότερο θύμα, από κείνον που δεν μπορεί ούτε να διαλέξει ούτε ν’ αλλάξει, αλλ’ ούτε και να ξεφύγει από τους π ρ ο σ τ ά τ ε ς του» (σελ. 73).
«Το ε φ ι α λ τ ι κ ό κράτος του μ έ λ λ ο ν τ ος, αν θεμελιωθεί, και από ό,τι φαίνεται, προς τα κει τραβάει η κατάσταση, θα είναι πάνω απ’ όλα η δ ι κ τ α τ ο ρ ί α των “κατ’ επάγγελμα προστατών”, που θα έχουν α π ε ρ ι ό ρ ι σ τ η εξουσία να μας κάνουν ό,τι θέλουν επειδή αυτό θα θ ε ω ρ ε ί τ α ι (από τους ίδιους) πως είναι το κ α λ ό μας. Δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι το αστυνομικό κράτος στη Ρωσία κλείνει μέσα στα “ψ υ χ ι α τ ρ ε ί α” όλους όσους δ ι α φ ω ν ο ύ ν με τον τρόπο διακυβέρνησης της χώρας· μέσα σ’ αυτά τα ψυχιατρεία οι έγκλειστοι υφίστανται “θεραπευτική αγωγή” μέχρι ν’ αποφασίσουν να σκέφτονται ή να ενεργούν όπως πρέπει. Όπως επίσης δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι το “αστυνομικό καθεστώς” που επικρατεί στα σχολεία μας χρησιμοποιεί ολοένα περισσότερο ισχυρά κατευναστικά όπως η Ρεταλίνη για να π ε ι θ α ρ χ ή σ ε ι εκείνα τα παιδιά που δεν υπακούν στις διαταγές. Δεν νομίζω πως απέχει και πολύ η κ α τ α ν α γ κ α σ τ ικ ή παροχή επικίνδυνων ψ υ χ ο φ α ρ μ ά κ ω ν –κι ας το ξεκαθαρίσουμε μια για πάντα, είναι καταναγκαστική και τα φ ά ρ μ α κ α είναι ε π ι κ ί ν δ υ ν α– από την τοποθέτηση μικροηλεκτροδίων στον εγκέφαλο, που θα είναι συντονισμένα με έναν πομπό πάνω στο γραφείο του δασκάλου, έτσι που να μπορεί μ’ έναν πανεύκολο χειρισμό να προκαλεί το α ή β αρνητική ή θετικό ερέθισμα στον μικρό Γουίλλυ, ανάλογα με τις απαιτήσεις της στιγμής. Οι επιστήμονες επεξεργάζονται τέτοιες δυνατότητες.
Απ’ όλους τους ανθρώπους στην ιστορία που κ α τ α π ί ε σ α ν, απείλησαν και πλήγωσαν άλλους ανθρώπους ελάχιστοι ήταν τόσο έντιμοι και ειλικρινείς ώστε να πουν: “Σου κάνω αυτό ή εκείνο ή σ’ αναγκάζω να μου κάνεις αυτό, όχι για το δικό σου αλλά για το δικό μ ο υ καλό”. Οι περισσότεροι ισχυρίζονται, συνήθως ειλικρινά, ότι ενεργούν με άριστες προθέσεις. Ακόμα και οι β α σ α ν ι σ τ έ ς της Ιεράς Εξέτασης πίστευαν ότι προσπαθούσαν να σ ώ σ ο υ ν τα ταλαιπωρημένα θύματά τους από την αιώνια φωτιά της κ ό λ α σ η ς. Κι όπως φαίνεται, κάτι τέτοιο δικαίωνε τα δεινά που προκαλούσαν. Οπουδήποτε κι αν εμφανίστηκαν κι έδρασαν β α σ α ν ι σ τ έ ς ανθρώπων ισχυρίστηκαν πως ενεργούν στο όνομα κάποιου α ν ώ τ ε ρ ο υ σκοπού.
Δεν μπορούμε να παραδεχτούμε, απλά και μόνο επειδή ακούμε κάποιον να λέει “το κάνω για να σε βοηθήσω” ότι αυτό που κάνει θα είναι σώνει και καλά σωστό. Μπορεί κάλλιστα να είναι λ ά θ ο ς και ε π ι β λ α β έ ς για μας. Η κ α λ ή πρόθεση δ ε ν αποτελεί αυτή καθαυτή δικαιολογία και δ ι κ α ί ω σ η για την π ρ ά ξ η. Η βοήθεια πρέπει να κρίνεται αυτή καθαυτή. Εκείνος που προσφέρει βοήθεια πρέπει πάντοτε να α π ο δ ε ι κ ν ύ ε ι ότι βοηθάει π ρ α γ μ α τ ι κ ά.
Ακόμη κι αυτό όμως δεν είναι αρκετό. Δ ε ν έχουμε καμιά δυνατότητα να βεβαιωθούμε κάθε φορά ότι οι ψ υ χ α ν α γ κ α σ τ ι κ ο ί “προσφέροντες βοήθεια” θα είναι κ α λ ο ί, ικανοί και α ν υ σ τ ε ρ ό β ο υ λ ο ι ή ότι η βοήθειά τους θα είναι πραγματική βοήθεια και δεν θα καταλήξει να γίνει ε κ μ ε τ ά λ λ ε υ σ η, κυριαρχία και απροκάλυπτη τ υ ρ α ν ν ί α. Το φάρμακο για μια τέτοια κατάσταση είναι να έχει καθένας το δικαίωμα να αποφασίζει αν, πότε και από ποιον, για πόσον καιρό και με ποιον τρόπο θα διαλέξει να βοηθηθεί.
Δεν είναι όλοι βέβαια οι “προσφέροντες βοήθεια” και μελλοντικοί τύραννοι – αυτό ακριβώς όμως είναι που τους κάνει επικίνδυνους.
Πολλές φορές δεν είναι παρά άνθρωποι που ανησυχούν μήπως κάνουν λάθη οι άλλοι άνθρωποι. Μιλάνε λες και πιστεύουν ότι με την ύπαρξη της εξειδικευμένης γνώσης οι άνθρωποι μπορούν να βρουν κάποιον τρόπο για να εμποδίσουν τους άλλους ανθρώπους να αποφεύγουν τα σφάλματα. Υποθέτουν ότι, αν έχουμε τέτοια δύναμη, έχουμε βέβαια και το δικαίωμα, ακόμα και το καθήκον να τη χρησιμοποιούμε. Υπάρχουν πολλοί που με κατηγορούν ότι ισχυρίζομαι πως χωρίς “βοήθεια” κανένας δεν θα κάνει λάθη ή ότι δεν νοιάζομαι κατά πόσον οι άνθρωποι κάνουν λάθη ή όχι. Οι περισσότεροι στη διάρκεια της ζωής τους κάνουν ένα σωρό λάθη. Επιμένω πως αυτό είναι δικαίωμά τους. Εκείνο που πιστεύω είναι ότι, αν υπάρχουν πραγματικές δυνατότητες επιλογής κι εναλλαγής σχεδίων, όλοι θα μπορέσουν να ρυθμίσουν τη ζωή τους καλύτερα απ’ οποιονδήποτε άλλο στη θέση τους, όσο ειδικευμένος κι αν είναι, κι ότι, αν και όταν κάνουν λάθη, αν δεν τυφλώνονται απ’ αυτά, θα μπορέσουν να τα διαπιστώσουν καλύτερα από κάθε άλλον και να τα διορθώσουν.
Αυτό που είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε, κι είναι συχνά δύσκολο όταν πρόκειται γι’ ανθρώπους που αγαπάμε, είναι ότι η ε ξ ο υ σ ί α που έχουμε πάντως στη ζωή ενός άλλου ανθρώπου είναι οπωσδήποτε πολύ π ε ρ ι ο ρ ι σ μ έ ν η και ότι, αν προσπαθήσουμε να επεκτείνουμε αυτή την εξουσία μας πέρα από τα όριά της, αποσκοπούμε στο να αφαιρέσουμε από τον άλλο τη δυνατότητα να ελέγχει τη ζωή του.
Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούμε να π ρ ο σ τ α τ ε ύ σ ο υ μ ε κάποιον από τα ίδια του τα λάθη κι από την αβεβαιότητα του κόσμου είναι να τον μετατρέψουμε σε δ ο ύ λ ο. Μένει τότε α ν υ π ε ρ ά σ π ι σ τ ο ς απέναντι στις δικές μας ι δ ι ο τ ρ ο π ί ε ς και αδυναμίες. Οι περισσότεροι άνθρωποι προτιμούν να δοκιμάσουν τις δικές τους δυνάμεις σε τούτο τον κόσμο. Είναι δ ι κ α ί ω μ ά τους να έχουν τη δυνατότητα ε κ λ ο γ ή ς» (σελ. 76).
(*) O Tζων Χολτ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1923. Φοίτησε σε πολλά σχoλεία των ΗΠΑ καθώς και στην Ελβετία. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Γέηλ το 1943. Ύστερα από τη θητεία του στο ναυτικό πήρε ενεργό μέρος στο κίνημα για μια παγκόσμια κυβέρνηση όπου συμμετείχε και στην ομώνυμη οργάνωση. Από το 1953 και μετά που γύρισε στις ΗΠΑ από την Ευρώπη δίδαξε σε πάρα πολλά σχολεία του Κολοράντο και στη Μασσαχουσέτη. Πήρε επίσης μέρος σε πάρα πολλά προγράμματα για την εφαρμογή εναλλακτικών μεθόδων εκπαίδευσης.