Το 1968, ούτε εκατό χρόνια από την επινόηση, από τον Δαρβίνο, της περιβόητης, βλάσφημης, θεωρίας της εξέλιξης (που ανέκαθεν υιοθετούν και προπαγανδίζουν πολλοί ψευτοποιμένες – βλέπε την περίπτωση του αφορισμού του κ. Ν. Σωτηρόπουλου), οι, καθ’ αυτής, εξελιγμένοι πίθηκοι, που «φώλιασαν» στο Ιερόδασος (Hollywood, n’ est pas?), ρίξανε μια αλλιώτικη μπουνιά στον νου των λιγότερο εξελιγμένων, καθ’ αυτών, «πιθήκων»:
Λανσάρανε, λοιπόν, τη πρώτη και καλύτερη ταινία από τη σειρά «Ο πλανήτης των πιθήκων», που φθάνει μέχρι το πρόσφατο 2017.
Με τούτα κι’ εκείνα, αλλά κυρίως εξ’ αιτίας του άθεου παιδαγωγικού και μορφωτικού προγραμματισμού που είχα υποστεί στα χρόνια της μαθητείας μου, άργησα να βρω την άκρη με τα παρδαλά που συμβαίνουν γύρο μας. Μόλις την έπιασα όμως και επειδή είμαι φούλ «ψεκασμένη», έπεσα με τα μούτρα στο ψάξιμο και από τότε έχω χορτάσει «λαυράκια». Οπότε, σήμερα το μενού έχει λαυρακομάνα και ο ταραμάς – λουκούμι!
Θα δείτε, ξανά, με τα μάτια σας, τι υπηρεσίες και προϊόντα πολιτισμού αγοράζουμε τόσα χρόνια με τον ιδρώτα μας προκειμένου να γίνει ο εγκέφαλός μας και των παιδιών μας αλοιφή.
Στο: https://freesunday.gr/free-time/sinema/item/11273-oi-9-tainies-toy-%C2%ABplanhth-twn-pithhkwn%C2%BB , διάβασα τις περιγραφές και τη κατάταξη των εννιά αυτών ταινιών και επέλεξα για εσάς κάποια αποσπάσματα.
Στην πρώτη, κατά σειρά ποιότητας, του 1968: “[…] Κορυφαία σκηνή της ταινίας είναι όταν στην κάμερα παρουσιάζεται το διαλυμένο κεφάλι του αγάλματος της ελευθερίας σε μία παραλία, υπονοώντας πως όλη η ταινία έχει διαδραματιστεί στη γη, απλά στο μακρινό μέλλον.”
Στη δεύτερη, κατά σειρά ποιότητας, του 2011: “[…] Επεξηγεί το πως ο ιός εξέλιξε τους πιθήκους, μέσα από την συγκινητική σχέση του επιστήμονα (Τζεήμς Φράνκο) και του πιθήκου Σίζαρ (Άντι Σέρκις). […]”
Στην έκτη, κατά σειρά ποιότητας, του 1973: “Το τελευταίο μέρος της παλαιάς σειράς διαδραματίζεται στον 21ο αιώνα. Oι πίθηκοι βρίσκονται σε θέση ισχύος και αναπτύσσουν τον πολιτισμό τους, συνυπάρχοντας με τους ανθρώπους. Μόνο που δεν είναι όλοι υπέρ αυτής της συνύπαρξης. Το φινάλε της ιστορίας έχει ενδιαφέρον γιατί τονίζει στοιχεία που οι άλλες ταινίες προσπερνάνε, όπως αυτό της συνύπαρξης. Επίσης, το τέλος που δίδεται στην ιστορία έχει πινελιές αισιοδοξίας, καθώς υπονοεί πως έχει δοθεί μία εναλλακτική τροπή και τα αιματηρά γεγονότα του μέλλοντος ίσως αποφευχθούν.”
Αχανές, λοιπόν, το τοπίο της «έβδομης τέχνης», άβυσσος, ξανά, η ψυχή του ανθρώπου! Θα ήμουν πολύ περίεργη να συσχέτιζα την πλοκή και τα μηνύματα της κάθε ταινίας με τα παγκόσμια γεγονότα της εποχής της. Σίγουρα υπάρχουν και οριζόντια ευρήματα μιας και οι “προφητικοί χειριστές” μας μαϊμουδίζουν τα χαρακτηριστικά των πραγματικών, εν Θεία Χάριτος ειπωμένων προφητειών, που δίνουν στοιχεία και για το παρόν και για το μέλλον, χωρίς ωστόσο αυτά να ταιριάζουν σε κάποια χρονολογική αλληλουχία γεγονότων.
Αλλά, ξέρετε; Όπως και οι πραγματικές προφητείες και αυτές, οι στημένες, των νεοταξιτών, μπορούν να ερμηνευτούν πλήρως μόνο όταν εκπληρωθούν…