Όσοι από εμάς ζήσαμε και μεγαλώσαμε με τους πρόσφυγες του 1922, στα χέρια των γιαγιάδων μας, ξέρουμε τι σημαίνει γηρατειά και δύσκολα γηρατειά.
Προσπαθούσαν να μας μεγαλώσουν με την φτώχεια τους, βάζοντας στην άκρη τα βάσανα τους, την ορφάνια τους, τον ξεριζωμό τους. Όταν μας άφησαν για το αιώνιο ταξίδι, νιώθαμε ότι χάσαμε την μάνα μας. Τέτοια αγάπη νιώθαμε για τις γιαγιάδες που μας ανάστησαν από την κούνια και μας βύζαιναν το αίμα της ψυχής τους.
Και να που γίναμε μάρτυρες μιας τραγωδίας το 2019, στο όνομα μιας 90χρόνης γιαγιάς που συνελήφθη την προηγούμενη εβδομάδα, σε λαϊκή αγορά στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης, επειδή πουλούσε χωρίς άδεια μάλλινα πλεκτά παντοφλάκια (τερλίκια). Μιας γιαγιάς που ζει με τον υπέργηρο άντρα της, την άνεργη κόρη της, χωρίς σύνταξη, παρά μόνο με ένα επίδομα, που φτάνει ίσα ίσα για το ενοίκιο και αναγκαζόταν να βγαίνει στη λαϊκή για να πουλήσει τα τερλίκια που η ίδια έπλεκε. Ναι, σε αυτήν την γιαγιά, η αστυνομική διεύθυνση Θεσσαλονίκης, επέβαλε πρόστιμο 200 ευρώ, ποσό που φαντάζει υπέρογκο για τα οικονομικά της δεδομένα.
Η παράβαση της αφορά την έλλειψη αδείας πλανόδιου εμπόρου…
Ντρέπομαι που ζω σε μια απάνθρωπη πολιτεία, που δεν επιτρέπει την αξιοπρέπεια των αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας.
Ντρέπομαι για όλους αυτούς τους μεγαλόσχημους, δήθεν ανθρωπιστές πολιτικάντηδες, που μας κατάντησαν ζητιάνους της δεκάρας.
Ντρέπομαι και σας φτύνω στα μούτρα, ξεφτιλισμένοι, τομάρια, που το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να ζείτε στη χλιδή, στα μάρμαρα και στα μετάξια!
Ξεχάσατε τι θα πει ανθρώπινη ανάγκη, ανθρώπινος πόνος, μια μπουκιά ψωμί. Στην γενιά μου, όταν μας έδιναν μια φέτα ψωμί οι γιαγιάδες μας, το φιλούσαμε και το βάζαμε ξανά στην θέση του!
Καθάρματα, κοπριές!
Ντρέπομαι που ανήκω στο ίδιο είδος με εσάς! Ντρέπομαι!!!