…. η κβαντική φυσική που διδάσκει το Άγιο Πνεύμα
«μηδὲ κληθῆτε καθηγηταί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ καθηγητής, ὁ Χριστός», Κατά Ματθαίον
Και είπεν ο Θεός γενηθήτω φως και εγένοτο φως… Αν κάτι ¨ξέχασε¨ να μας διδάξει το σχολείο είναι ότι το φως, η ορατότητα (το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα) είναι σαφώς διάσταση. Χωρίς το φως δεν μπορούν να γίνουν ορατές ούτε οι άλλες διαστάσεις. Με πλάγιο τρόπο κάνουν λόγο για την καμπυλότητα του φωτός, στην ουσία όμως είναι διάσταση που εμπεριέχει μέσα της άλλες εφτά διαστάσεις (το φάσμα). Ας πάρουμε για παράδειγμα τις ακτινογραφίες, όπου με τις ακτίνες χ βλέπεις διαφορετικά το σώμα σου. Αυτή την τεχνολογία χρησιμοποιούν και οι δορυφόροι με σύστημα SAR, που ¨σκανάρουν¨ τη γη, χωρίς να γνωρίζει κανείς στην ουσία τις επιπτώσεις στην υγεία των ανθρώπων, λόγω των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων που παράγουν όταν συγκεντρώνονται γύρω από μια στοχευόμενη περιοχή. Επίσης στο σχέδιο του Παρθενώνα δεν υπάρχει καμία ευθεία γραμμή, αλλά απαλές καμπύλες. Ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης κατασκεύασαν το ναό με ασύλληπτες λεπτομέρειες. Στην ανθρωποκεντρική αρχιτεκτονική κατασκευή του Παρθενώνα δεν υπάρχει καμία ευθεία! Αντιθέτως, υπάρχουν ανεπαίσθητες καμπύλες και μάλιστα αδιόρατες, πού δίνουν όμως την εντύπωση ότι ο στυλοβάτης π.χ. είναι ευθύς και εντελώς επίπεδος. Ανάλογη είναι και η καμπύλη των επιστυλίων.Αυτό έγινε γιατί ο Ικτίνος προνόησε και έλαβε υπόψιν του την φυσική ατέλεια του ανθρώπινου οφθαλμού. Έτσι δημιούργησε την οφθαλμαπάτη στον θεατή που κοιτάζει υπό ορισμένη γωνία τον Παρθενώνα, ότι ο ναός ανυψώνεται στον αέρα.
Πάμε τώρα να δούμε τι είναι ο ΑΔΑΜ, τι σημασία έχει το πρόσωπο στην ορθοδοξία και γιατί μας μασκοφορούν. Όταν όμως ο προσανατολισμός του προσώπου, (πάλι ΑΔΑΜ – Ανατολή – Δύση – Άρκτος – Μεσημβρία ως αρχικά) από την θέα και έμμεση μετοχή της Μίας Τρισηλίου Θεότητος, εκπέσει στο κατέναντι, ‘’φωτίζεται’’ πλέον από τα άστρα και την σελήνη. Όταν ο άνθρωπος φτάσει στη Μεταμόρφωση εν ριπή οφθαλμού, σχηματίζοντας το σημείο του σταυρού με την κόρη του ενός οφθαλμού( γίνεται στην ουσία περίθλαση του φωτός με αρπαγή του νοός),βλέπει την ακτίνα της Παναγίας (χαίρε ακτίς νοητού ηλίου, που αυτοί την λένε ακτινοβολία Χόκινγκ/Hawking)νικάει τον χωροχρόνο, τα βαρυτικά πεδία και γίνεται ορατό το αόρατο μέσω μιας μαύρης τρύπας, σκουληκότρυπας. Οι μαύρες τρύπες φυσικά δεν σε καταπίνουν, γιατί είναι τόσο μικρές όσο η κόρη των ματιών. Τα μάτια μας είναι μια μικρογραφία του σύμπαντος κόσμου. Στη συνέχεια ο θεωμένος άνθρωπος ακτινοβολεί σαν ΑΔΑΜ, δηλ σαν αδάμας (διαμάντι) σαν καθρέφτης την ενέργεια του ακτίστου φωτός και γίνεται αστέρας που μπορεί να λάμψει περισσότερο και από τον Ήλιο (μέχρι και να προκαλέσει έκρηξη στον ήλιο, το φως του ήλιου σε σχέση με το άκτιστο φως είναι σκοτάδι). Όταν ο άνθρωπος φτάσει σε αυτό το Μέγα Μυστικό Δείπνο (για αυτό έχουμε το μικρό απόδειπνο και το μέγα απόδειπνο) τότε έχουμε τα προσωπικά μας Χριστούγεννα.
Μια μαύρη τρύπα είναι περιστρεφόμενη και είναι πολύ φωτεινή. Κατά γραμμική σειρά έχει τα εξής χρώματα, κόκκινο (ηλεκτρισμός, για αυτό τον διάβολο συνήθως του φοράνε κόκκινα, το αίμα μας είναι κόκκινο), μπλε (μαγνητισμός, μπλε είναι και οι φλέβες μας) και μωβ (ακτίνες γ, το πένθιμο μωβ του πάσχα). Όταν ο Χριστός λέει θα στην Αποκάλυψη θα του χαρίσω τον πρωινό αστέρα, εγώ ειμί ο αστήρ ο λαμπρός ο πρωινός το Άλφα και το Ωμέγα και ότι οι δίκαιοι θα λάμψουν σαν τον ήλιο το ΕΝΝΟΕΙ.
Στην εικόνα της μεταμόρφωσης βλέπουμε το αστέρι του Χριστού
Η Παναγία μας με τα κόκκινα και μπλε ρούχα της (ηλεκτρισμός, μαγνητισμός, χαίρε ακτίς νοητού ηλίου)
Η Παναγία Βασίλισσα, η μυστική ράβδος, το μωβ των ακτίνων γ (ακτίνες αστέρων)
Το Αστέρι των Χριστουγέννων. Χωρίς Χριστούγεννα, μείναμε στο Ο ΘΕΟΣ υπό τον σεληνιακόν κύκλον και ‘’φωτιζόμενοι’’ από πολωμένο ψυχρό φως, γέμον σκιές…
Νους και χους υπό σκιάν θανάτου και τον χνου να θολώνει την όραση στον οφθαλμό του νοός.
…Κι οι κινήσεις του νοός, (αν δεν ακινητεί ως βεβλαμμένος) είναι η ευθεία, η κυκλική και ο συνδυασμός αυτών, η σπειροειδής.
Ο Άβελ, προτυπώνει την κυκλική κίνηση και ο ΣΗΘ, (σε αντκατάσταση του Άβελ) την ευθεία. Μία διαμπερής διατρητική κίνηση που ‘’διαπερνά’’ την φωτιά του κόσμου (Σ) και την παχυλότητα της σαρκός, δια των λόγων (φυσικού και γραπτού – προφ.Ηλία και Μωυσή) Η , ‘’οράται και ορά’’ Θεόν.
Εδώ στην εξορία, στην κοιλάδα του κλαυθμώνος, η επιστροφή / μεταστροφή ψυχής τε και σώματος, στο σύνολον άνθρωπος ‘’ΑΔΑΜ’’, έχει προϋποθέσεις…
Στο αριστερό σχήμα, φαίνεται η απωλεσθείσα θέση του ΑΔΑΜ, όπου είχε κοινωνία με Τριαδικό Θεό, όπου πύρινη στρεφόμενη ρομφαία απαγόρευε την είσοδο.
Σε αυτήν την χρονική (και διαχρονικά συνειδησιακή) φάση, ο ΑΔΑΜ εκάθητο/κάθεται ΑΠΕΝΑΝΤΙ του παραδείσου… και έβλεπε / βλέπει τον παράδεισο και θρηνεί. Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο· σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι η Ορθοδοξία έχει μέσα της όλη την αλήθεια και όλη την Επιστήμη. Όταν οι άνθρωποι έχουν άγνοια ορθόδοξης θεολογίας, αστρονομίας, φυσικής, αρχαίων ελληνικών, μαθηματικών, βυζαντινής μουσικής κτλ δεν θα καταφέρει ποτέ να ενώσει τη γνώση που του στερούνε. Προσφέρουν με την εκπαίδευση υπερβολική εξειδίκευση για να χάσεις στο τέλος το δάσος για το δέντρο. Η βαρύτητα είναι και αυτή διάσταση όπως και το φως κι άστε τους μασόνους επιστήμονες να χτυπιούνται και λένε ότι θέλουν. Τα Νόμπελ είναι απλά ένα χαρτί, για να μας δουλεύουν με βαρύγδουπους τίτλους. Η άγρια Δύση δεν θα μπορέσει ποτέ να νικήσει το Φως…γιατί το Φως δεν μπορείς να το κάψεις. Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο
Εγώ, τον Μέγα Ήλιο έχω πολιούχο
κι εδώ στο Νότο ονειρεύομαι να ζήσω
λίγο πριν βγει απ’ τον Σκορπιό
και δώσει η μάντισσα χρησμό,
στο σύνορο του, απόψε θα μεθύσω.
Φέγγουν τα μάτια δάκρυα νερά,
στη γη τού Κρόνου ανάβει πύραυνα η Ρέα,
Κορύβαντες φυλάνε τα ιερά
στον Οφιούχο τα κρυμμένα, φανερά
για να γιατρέψεις την πληγή τού Προμηθέα.
Στην ξαφνική βροχή η ίδια σκέψη,
ο έρωτας, η πιο μεγάλη είναι ανταμοιβή,
μια Αριάδνη που δεν θέλει να μισέψει
μαζί σου, θα χορέψει ως την αυγή
να συλλαβίζει η νύχτα τη μεγάλη συντριβή.
Ρεμβάζει ο νους, παλιά, αρχοντική σελήνη
γητεύτρα η Λύρα πάνω από την Τζόγια,
η Ρέα πέταξε αετούς στη Σαντορίνη
θάλασσα μπλάβη και πατρίδα ποθητή,
φωνάζει τα παιδιά της δίχως λόγια.
Στους ώμους έβενος σγουρά μαλλιά,
σπόροι τού Νότου, λέξεις από αλμύρα,
μονάχη μια στην άμμο Αμαρυλλίδα,
ας μεταλάβουμε στη Ζάκρο όπως παλιά,
άλικο ρόδο στής αγάπης τον χρωστήρα.
Στον Οφιούχο τα κιτάπια τού καιρού
παλιά παράπονα και λόγια πετρωμένα
μήλο, κεδρόμηλο χρυσό τού Ασκληπιού,
ίχνη τής θύμησης και μνήμη τού νερού
τις αυταπάτες μην βαφτίζεις πεπρωμένα.
Τού κάτω κόσμου σκοτεινά σκαλιά,
καινούρια λέξη ψιθυρίζει η Ευρυδίκη,
πόσα σφραγίζουν καλοκαίρια τα φιλιά,
σημάδι έχω, μα είναι μια ηλιοδαχτυλιά,
η νοσταλγία μου πληγή και καταδίκη.
Τέχνη ακριβή με δίδαξε η Κρήτη,
χιλιάδες χρόνια φίδια έχω στα χέρια
πυρσό αναμμένο μού ’δωσε η Φοίβη,
ο μύστης Ήλιος φανερώνει τον προφήτη,
στη Δίκτη φόρεσα κατάσαρκα τ’ αστέρια.
Ζωή Δικταίου
Υ.Γ Η αιωνιότητα όπως και η ιστορία δε ν’ είναι ένας κύκλος αλλά μια πορεία προ ς’ τα πάνω. Δεν είναι ένα γεωμετρικό σημείο ν’ αλλά μια ελικοειδής άνοδο ς’.
Προς δόξαν Θεού…τα ονόματα είναι περιττά.