«Il ne faut qu’une petite étincelle pour allumer un grand feu» (Mille et un proverbes de l’Ukraine, 1889)
(Δεν χρειάζεται παρά μια μικρή σπίθα για να ανάψει μια μεγάλη φωτιά) (Χίλιες και μια παροιμίες της Ουκρανίας, 1889)
Όταν έτρεχε ο σημερινός πρωθυπουργός στην Ουκρανία να νομιμοποιήσει το γερμανοευρωπαϊκό ναζιστούργημα του Петро́ Олексі́йович Пороше́нко (Πετρό Ολεξίοβιτς Ποροσένκο) θα έπρεπε, τουλάχιστον, να μάθει αυτή την ουκρανική παροιμία, που την παραθέτω στη γαλλική γλώσσα, γιατί την «αλίευσα» από τη γαλλική βιβλιογραφία.
*
Η συμφορά της Αττικής δεν έχει τέλος.
Ανάμεσα στα θύματά της είναι και το πολύτιμο αρχείο του φημισμένου κινηματογραφιστή Θόδωρου Αγγελόπουλου.
Δυστυχώς, προς το παρόν, γίνονται προσπάθειες να σωθεί, μόνο, ο κυβερνητικός θίασος, που στην πρώτη του παράσταση, μίγμα επιστημονικής φαντασίας και Καραγκιόζη, που ονόμασε «Συνέντευξη», απέδωσε τη συμφορά στους διαστημικούς εμπρηστές, τον άνεμο και τα ίδια, μόλις, 85* και κατά 11 περισσότερα (όσα και τα χρόνια που τα χωρίζουν και με ετήσιο ρυθμό αύξησης, όπως θα έλεγε και το χρηματοπιστωτικό οικονομικό επιτελείο, 1 θύμα το χρόνο) από τα 74 της πυρκαγιάς του 2007 της ΝΔ θύματα των καρναβαλικών μοιραίων του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι μια κακόγουστη φάρσα των “Μοιραίων” του Βάρναλη:
«…
― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα…»
Μπροστά, όμως, στον πόνο του λαού θα πρέπει να σωπάσω και να θυμίσω στην αναλγησία και τον αμοραλισμό της καρεκλοκωλοκολλημένηςσυγκυβέρνησης του υβριδικού μορφώματος της ψεκασμένης Ακροδεξιάς και της οπορτουνιστικής Αριστεράς, που προσπαθεί με κάθε κόστος, χρησιμοποιώντας ακόμα και τη μοναδική και μοναδιαία γραφικότητα της “Πυρίκαυστης ζώνης», να σώσει από τη φωτιά τη σαρακοφαγομένη από την προδοσία της Αριστεράς, του λαού και της Μακεδονίας ξύλινη κολλημένη στον κώλο της καρέκλα, το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Ο ταμένος»:
«Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά σωπαίνουν κι οι καμπάνες
σωπαίνει κι ο πικρός Ρωμιός μαζί με τους νεκρούς του
Και άπα στην πέτρα τής σιωπής τα νύχια του ακονίζει
μονάχος κι αβοήθητος της λευτεριάς ταμένος».
* Αν, δυστυχώς, ο αριθμός των θυμάτων αυξηθεί, θέλω να πιστεύω, πως θα αποτελέσει ένα ακόμα πρωτογενές πλεόνασμα για το όνειδος του οποίου θα επαίρεται η κυβέρνηση των πλεονασμάτων του θράσους και της κοινωνικής συμφοράς.
ΔΑ