Λίγες στιγμές πρίν τήν Ἀνάσταση, πρίν ἀπό τήν μεγαλειώδη νίκη τῆς Ζωῆς ἔναντι τοῦ θανάτου…
Οἱ μέρες μας κουβαλοῦν τό δικό τους βάρος… ἕνα βάρος πού κάποτε εἶναι ἀσήκωτο λές καί φορτώνεται ὅσα δέν σήκωσαν οἱ αἰῶνες… ἕνα βάρος στό ὁποῖο ἀνακλᾶται ἡ ζωή μας κατακερματισμένη ἀνάμεσα στά σκοτάδια τοῦ φόβου, τῆς ἀμφιβολίας, τῆς ἀπόγνωσης, τῆς θλίψης… ἀνάμεσα στήν ἀπαξίωση, τόν διωγμό, τήν πλάνη, τήν διαστροφή, τήν διαφθορά καί τόν ἐκφυλισμό… Κοιτάζεις γύρω σου καί ἡ ματιά σου θολώνει, ἡ ψυχή σου ματώνει… ἡ ζωή σου κυκλώνεται ἀπό τήν ὀρφάνεια-κυρίως τήν πνευματική- καί τήν ὀδύνη. Μά πῶς εἶναι δυνατόν;
Τά σπίτια ἔκλεισαν γιά τούς φίλους, τούς συγγενεῖς, τούς ξένους… ἤ καλύτερα ὅλοι ἔγιναν ξένοι μεταξύ τους… οἱ ἐκκλησίες μιά κλείνουν μιά μισοανοίγουν, οἱ καμπάνες βουβές, τά καντήλια σβησμένα, οἱ εἰκόνες ἀλιβάνιστες … ὅλα γύρω μας ἀλλάζουν, ἀλλά μέσα μας ἡ ζυγαριά μπορεῖ ἀκόμα νά γέρνει στή σωστή μεριά…. ἀκόμα μέ πεῖσμα κρατιόμαστε… ξέρουμε καλά πώς τίποτε δέν μποροῦν νά μᾶς πάρουν ἄν δέν τό δώσουμε μέ τή θέλησή μας… καί ἐμεῖς ἀκόμα, δόξα τῷ Θεῷ, δέν ὑποταχθήκαμε στίς προπαγάνδες, στίς πλᾶνες καί στούς ἐκφοβισμούς τους… ξέρουμε καλά ποιός εἶναι ὁ ἀφέντης μας καί ποιός θἆναι ὁ νικητής… δέν θά μᾶς διαφεντέψει ἡ δική τους παράνοια… χιλιάδες προφητικά στόματα ἄνοιξαν καί ἡ ψυχή μας ἀναγνώρισε τούς λόγους τους, γιατί πρῶτα ἀναγνώρισε τά ἔργα τους… ἔτσι μποροῦμε νά ὀξύνουμε τά αἰσθητήριά μας καί νά ἀκοῦμε ἀκόμα τόν παμφλασμό τῆς ψυχῆς μας νά γίνεται τραγούδι ἡδύμολπο καί δοξολόγημα ἀνένναο… νά ξεχύνεται παντοῦ σάν πασχαλιάτικη εὐωδία… σάν ζύμη ἄρτου χρόνων πολλῶν, πού ἀδημονεῖ νά μπεῖ στόν φοῦρνο νά γίνει ἄρτος ἐπιούσιος καί ἄρτος τῆς προσκομικῆς… μπορεῖ περιστασιακά νά μᾶς κλέβουν τήν σκέψη μας οἱ ἐκφοβιστικοί τους λόγοι, ἀλλά ἄξια τιμονιέρισσα ἡ ψυχή τήν γυρίζει μέ μαεστρία πίσω στά πατρῶα… στά δικά μας… στά ἁγιασμένα καί σωτήρια… καί δικά μας εἶναι ἡ ἐλπίδα καί ἡ πίστη στόν Χριστό! Σ᾽ αὐτόν πού εἶναι ἡ μοναδική καί ἀπόλυτη αἰτία τῆς σωτηρίας μας… τῆς ἐπίγειας καί τῆς αἰώνιας… τῆς σωτηρίας πού εἶναι μυστήριο τῆς Χάριτος καί ὄχι κατόρθωμα κάποιου ἐμβολίου ἤ ἀντιμισθία μιᾶς ὑποταγῆς σέ ἕνα σύστημα κίβδηλο, ἐπαίσχυντο, πυῶδες καί ἀμφίβολο.
Βδομάδες καί μῆνες τώρα οἱ εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων μας κλαῖνε… βουρκώνουν, ματώνουν καί μᾶς φωνάζουν «ἔρχονται δύσκολα, προσέξτε, προσευχηθεῖτε, μετανοεῖστε…». Τά δύσκολα ἦρθαν, τό αὔριο ἔγινε σήμερα καί ἡ πίστη τοῦ καθενός μας δοκιμάζεται… Ἡ κοινωνία βρίσκεται σέ σύγχιση καί διχασμό… Μοναστήρια ἔκλεισαν μέχρι νά φύγει ὁ κορωνοϊός!… Παπάδες διώχνουν τούς ἀνθρώπους ἀπό τήν Ἐκκλησία λόγῳ μάσκας… ἄλλοι δίνουν τό Ἅγιο Εὐχέλαιον σέ μπουκαλάκια διά τόν φόβο τοῦ κορωνοϊοῦ…Βλέπετε ὁ φόβος τῶν Ἰουδαίων μεταποιήθηκε σέ φόβο τοῦ κορωνοϊοῦ… Ἱερεῖς λοιδωροῦνται ἐπειδή ἐπιτρέπουν στούς πιστούς νά μποῦν στό ναό χωρίς μάσκα…Ἕνας ἐργαστηριακά κατασκευασμένος ἰός ἀποδόμησε ὅλες τίς κοινωνίες τοῦ κόσμου καί ἐκτόπισε ὅλα τά ἄλλα ἀπό τό προσκήνιο… ἡ φυσική τάξη πραγμάτων διαταράχθηκε συθέμελα… ὅλες οἱ φυλές τῆς γῆς καί ὅλα τά ἔθνη ζοῦν, ἀναπνέουν, κινοῦνται, κοιμοῦνται καί ξυπνοῦν στούς ρυθμούς αὐτοῦ τοῦ ἰοῦ… τίς ζωές τους κυβερνᾶ πλέον ὁ πανικός, ὁ φόβος καί ὁ τρόμος… Οἱ ἄνθρωποι ξέχασαν πῶς νά ζοῦν, ἔβαλαν τήν ζωή στό περιθώριο καί ζοῦν ὑπό τήν σκιάν τοῦ θανάτου… αὐτός διακατέχει τήν σκέψη, τήν καρδιά καί τόν λόγο τους…
Ὡς μωροί ἄφησαν τόν ἥλιο καί ψάχνουν παθιασμένα τό φῶς τοῦ κεριοῦ… καί ὅλο βυθίζονται στό σκοτάδι… Ξέχασαν τό μάννα τῆς ἐρήμου καί ἀποθηκεύουν μετά μανίας κονσέρβες… καί ὅλο βυθίζονται στήν ἀπελπισία… Ξεκρέμμασαν τόν Χριστό ἀπό τόν Σταυρό καί ἔβαλαν στήν θέση Του ἕνα ἐμβόλιο, κι᾽ αὐτό σέ δόσεις καί μέ θανατηφόρες παρενέργειες… Τόν Χριστό τόν μετέτρεψαν σέ ἕνα τρομαγμένο καί ἀδύναμο ἀνθρωπάκι, ὅπως αὐτό τῆς παπικῆς ἀποστατικῆς δύσης, πού ἄλλοτε θά «παντρεύεται», ἄλλοτε θά «κάνει παιδιά», ἄλλοτε θά εἶναι «ὁμοφυλόφιλος», ἄλλοτε θά στέκει στή σειρά καί θά περιμένει νά κάνει τό ἐμβόλιο γιά νά σωθεῖ ἀπό τόν κορωνοϊό, ἄλλοτε αὐτό ἄλλοτε τό ἄλλο. Ἡ φαντασία τοῦ ἀνθρώπου δέν ἔχει ὅρια… Καί οἱ σκηνές ἐπαναλαμβάνονται τό ἴδιο αἰσχρές μέ ἐλάχιστες παραλλαγές ἐδῶ καί δυό χιλιάδες χρόνια… Φυσικά ὅλα αὐτά ἐν ὀνόματι τοῦ δικαιώματος δῆθεν τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης, τῆς ἐλεύθερης τέχνης, τήν ὁποίαν βιώσαμε στήν Κύπρο τόσο ἔντονα μερικούς μῆνες πρίν ὅταν ἕνας καλλιτέχνης ζωγράφισε τόν Χριστό: τήν μιά ὁλόγυμνο, τήν ἄλλη μέ τζίν νά ὀδηγεῖ μιά μοτόρα ἤ νά πανηγυρίζει σέ ἕνα ποδοσφαιρικό ἀγῶνα… Ὅλα τοῦτα φυσικά γίνονται πραγματικότητα κραδαίνοντας στά μοῦτρα καί τήν ἀνοχή μας τό ἀδιαφιλονίκητο δικαίωμα τῆς ἐλεύθερης ἔκφρασης, πού στό τέλος καταντᾶ βλασφήμια καί αἵρεση, ἀφοῦ χωρίς πολλά πολλά καταργοῦμε αὐτόματα καί τίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ, τήν θεία καί τήν ἀνθρώπινη. Ὁ Χριστος εἶναι καί τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος. Ποιός τέλειος λοιπόν ἄνθρωπος θά ἐτρομοκρατεῖτο καί θά ἔτρεχε νά κάνει τό ἐμβόλιο φοβούμενος τόν θάνατο; Κανένας! πόσο μᾶλλον λοιπόν ὁ ἴδιος ὁ Θεός! Ὡς Χριστιανοί γνωρίζουμε ὅλοι πώς ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά λυτρώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν ζυγό τῆς ἁμαρτίας καί τήν ὀδύνη τοῦ πνευματικοῦ θανάτου καί γιά νά τό πετύχει αὐτό ἐκένωσε ἑαυτόν καί ἀνέβηκε στόν Σταυρό.
Ἀλήθεια ποιός Χριστιανός δέν ἀναρριγεῖ στά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου μέ τά ὁποῖα ἀναφέρεται στόν «ὑπερβάλλοντα πλοῦτον τῆς χάριτος αὐτοῦ ἐν χρηστότητι ἐφ’ ἡμᾶς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Ἐφ. 2,7), δηλαδή τόν ὑπερβολικό πλούτο τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ πού χαρίσθηκε σέ μᾶς τούς ἀνάξιους διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πόσες φορές δέν μᾶς τονίστηκε ὅτι «τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ πίστεως» (Ἐφ. 2,8), δηλαδή ὅτι εἴμαστε σωσμένοι μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ πού ἐκδηλώνεται διά τῆς πίστεώς μας; Ἑπομένως ἡ πίστη στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς ἁγιάζει καί μᾶς σώζει καί ὄχι τά εὐτελῆ καί ἀμφίβολα ἀνθρώπινα κατασκευάσματα.
Σέ Αὐτόν τόν Θεό πού ἅπλωσε τίς παλάμες Του στόν σταυρό καί εἰρήνευσε τήν κτίση, πού μάζεψε τά σκορπισθέντα καί «ἥνωσε τά τό πρίν διεστῶτα», δηλαδή τόν Θεό καί τόν ἄνθρωπο πού εἶχε χωρίσει ἡ προπατορική ἁμαρτία, πού μέ τήν Ἀνάστασή Του νίκησε τελειωτικά τόν θάνατο καί ἀνακαίνισε γῆ καί οὐρανούς ἀνοίγοντας καί πάλιν τήν πύλη τοῦ Παραδείσου γιά τόν κάθε ἄνθρωπο πού θέλει νά σωθεῖ, σέ Αὐτόν καί μόνον καλούμαστε νά ἐναποθέσουμε τίς ἐλπίδες τῆς σωτηρίας μας σταθερά καί ἀμετάκλητα. Ἀμήν!