“Να μη μπερδεύουμε το άϋλον με το νάυλον” (Γέρων Παΐσιος)
Οι άνθρωποι που κυβερνούν, μπουσουλώντας στα τέσσερα, κατά το Μέγα Στρατηγικό Ερμηνευτικό Λεξικό της Μεγάλης των Πασοκομπάτσων Σχολής του Τόσκα, σπάνοντας καθημερινά με τα γερμανογαλλικά ευρωπαϊκά κλειδιά της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ τη βιτρίνα της δημοκρατίας, περιμένοντας τόσες μέρες σαν τις δήθεν δύσκολες χήρες στο κρεβάτι το τηλεφώνημα του αθίγγανου εραστή των Σκοπίων για να παραδώσουν και να προδώσουν το όνομα, τη γλώσσα και την εθνότητα της ελληνικής Μακεδονίας στους Σλαβοαλβανούς των Σκοπίων και δεν έχουν ξεχωρίσει ακόμα το fake από το fuck, θα μπορούσαν σε ένα διδακτικό μάθημα πατριωτικής αγγλομάθειας να χαρίσουν στα Σκόπια την erga omnes ονομασία “Fake Macedonia” (ΨευτοΜακεδονία).
Έτσι, και o διακαής πόθος τους για τη σύνθετη ονομασία να περιλαμβάνει τον όρο “Μακεδονία” θα είχε ικανοποιηθεί και θα είχε κερδηθεί ένα επίθετο μπροστά στο όνομα “Μακεδονία”, το οποίο, μάλιστα, επίθετο θα μπορούσε εύκολα να μεταρρυθμιστεί με τη μονολεκτική ρηματική προστακτική fuck, για να κατανοήσουν καλύτερα το erga omnes αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών:
Fuck Fake Left.
Έτσι, μόνο, θα μάθουν αγγλικά για να καταλάβουν και έναν από τους νόμους της πνευματικής και ηθικής βαρύτητας του Isaac Newton, ότι η αλήθεια βρίσκεται πάντα στην απλότητα και όχι στην πολυπλοκότητα και τη σύγχυση:
“Truth is ever to be found in simplicity and not in the multiplicity and confusion of things”.
Εξάλλου, είτε Βόρεια, είτε Άνω, είτε Νέα μπει μπροστά ως μέτρο στο προδοτικό παραχωρητήριο της Μακεδονίας, δημιουργεί αναπόφευκτα το αντίμετρο της Νότιας, της Κάτω ή της Παλιάς Μακεδονίας, κατακερματίζοντας και πλαστογραφώντας την ιστορία.
Με τη διαφορά ότι εδώ το μέτρο δεν είναι αυταπάτη και το αντίμετρο απάτη του συνηθισμένου πολιτικού καιροσκοπισμού τους, αλλά μια τραγική και μοιραία πραγματικότητα.
Επιτέλους, κάποιος πρέπει να τους πει, πως “μια λέξη και όλα έχουν σωθεί. Μια λέξη και όλα έχουν χαθεί” (“Un mot et tout est sauvé. Un mot et tout est perdu”) (André Breton: Le Revolver à cheveux blancs).
Φέρνοντας στο μυαλό μου το ποίημα “Le Revolver à cheveux blancs” (Το περίστροφο με τα άσπρα μαλλιά) του André Breton, διάφοροι στίχοι του διατρέχουν τη σκέψη μου, δύο τρεις από τους οποίους θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας:
“Δεν δίνω καμιά σημασία στη ζωή…
Έρχονται δάκρυα που δεν χύνω.
Βήματα που δεν κάνω που είναι δυο φορές βήματα και που τα θυμάται ο άλλος την ώρα της παλίρροιας”.
Αυτά τα βήματα, λοιπόν, που δεν έγιναν, τη σημασία που δεν έδωσαν στη ζωή μας και τα δάκρυα που δεν έχυσαν για τον πόνο και τη δυστυχία που μας προκάλεσαν τα αφρόψαρα της δήθεν Αριστεράς θα πρέπει να τα θυμηθούμε την ώρα της εκλογικής παλίρροιας, ώστε η λαϊκή πλημμυρίδα να τους στείλει
στην άμπωτη της ιστορίας, γιατί η Αριστερά δεν αυτοπροσδιορίζεται με χασκογελάκια και φτηνούς εξυπνακισμούς και παπαρολογίες στην καρέκλα της εξουσίας, αλλά καταξιώνεται με ανυποχώρητους αγώνες και αίμα και όχι με διαπραγματεύσεις έντιμων ή ανέντιμων συμβιβασμών και υποχωρήσεων.
Γιατί, τελικά, “δεν μπορεί να λέγεται Αριστερά η παράταξη που δε σέβεται τη Δημοκρατία, ούτε μέσα στο κόμμα, ούτε μέσα στην κοινωνία” (Μίκης Θεοδωράκης).
Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να λέγεται Αριστερά η παράταξη, αλλά ούτε και Δημοκρατία το πολίτευμα, που ψηφίζει νομοσχέδια υποβολιμιαία από τους αποικιοκράτες δανειστές και μάλιστα στην αγγλική γλώσσα, χωρίς πολλοί από αυτούς να τη γνωρίζουν.
Όνειδος για τους κωφάλαλους νομοθέτες της υποταγής, για τους οποίους φωνάζει από τον τάφο του ο Ludwig Wittgenstein στη γλώσσα των αφεντικών τους “die Grenzen meiner Sprache bedeuten die Grenzen meiner Welt” (τα όρια της γλώσσας μου σημαίνουν τα όρια του κόσμου μου), ο οποίος κόσμος τους είναι ένα κενοτάφιο ντροπής στο muppet show της εξουσίας, που παίζουν καθημερινά ως μαριονέτες της Ευρώπης.
Ευρωραγιανθρωπάκια. Μιγάδες οθωμανικής υποταγής και ευρωπαϊκής υποκρισίας.
ΔΑ