Σκηνή από το μέλλον. Το πόσο μακρινό; Θα εξαρτηθεί. Από την πορεία των απαιτήσεων των δανειστών μας.
Μέτρα στα μέτρα, επιδρομή στην επιδρομή, κάποια στιγμή θα τεθεί και θέμα τελευταίας κατοικίας.
Χρωστάς κύριε Ελληνα; Πέθανες; Σε βάλανε στον τάφο; Θα ερχόμαστε και θα παίρνουμε τα μάρμαρα, να τα πουλάμε, να έχουμε κι άλλα έσοδα, να ταϊζουμε τους “μεγάλους”.
Μακάβριο; Μπορεί. Αυτά που ζούμε, όμως, πόσο λιγότερο μακάβρια είναι;
Χαζό αστείο; Μπορεί. Πόσο σοβαρή, όμως, είναι η στάση μας όταν καθόμαστε και τους κοιτάμε;
Επιστημονική φαντασία; Μπορεί. Μην είστε όμως και τόσο σίγουροι.
Όσο τους επιτρέπουμε, ως άτομα και ως κοινωνία, να κάνουν ό,τι γουστάρουν αυτοί στις ζωές μας, να είστε βέβαιοι ότι δεν θα υπάρξει τέλος στην αδηφαγία τους.
Και γιατί να μη βάλουν χέρι ακόμη και στους τάφους μας; Γιατί, δηλαδή, δεν τους έχετε ικανούς;
Αν σας έλεγε κάποιος το 2011 ποια θα ήταν η πορεία της χώρας, ημέρα με την ημέρα, εβδομάδα με τη εβδομάδα, χρόνο το χρόνο, θα τον πιστεύατε; Αν σας έλεγε κάποιος το 2011 ποια θα ήταν η πορεία της δικής σας ζωής; Τί θα του απαντούσατε;
Οι δρόμοι είναι δύο: ή που συνεχίζουμε αδρανείς, διαιρεμένοι και αποχαυνωμένοι να τους παρατηρούμε να μας οδηγούν βήμα, το βήμα στην απόλυτη εξαθλίωση και συνεχίζουμε να μετράμε τα “τελευταία μέτρα” και να περιμένουμε την “ανάπτυξη” και τα… πρωτογενή πλεονάσματα ή που θα θυμηθούμε ποιοι είμαστε και θα τους στείλουμε πίσω από εκεί που ήρθαν (τους φέραμε για την ακρίβεια) στις ζωές μας και τις ρήμαξαν.