«…δώσω υμίν άρχοντας κατά τας καρδίας υμών»
Μια χαρά τα έφερναν βόλτα οι εβραίοι με την διακυβέρνηση των κριτών, των ταπεινών ανθρώπων του Θεού, που με την επίβλεψη και θείες συμβουλές τους κατάφερναν τον λαό τους να επιβιώνει ανάμεσα σε γιγάντιες αυτοκρατορίες όπως της Αιγύπτου και Βαβυλώνας. Ο Θεός αποδείκνυε την Παντοδυναμία Του όχι δημιουργώντας ένα κράτος θηριώδες, φόβητρο για τους γείτονες αλλά έναν “Δαβίδ” να τα καταφέρνει ανάμεσα σε πολλούς Γολιάθ, τον Ισραήλ (=δυνατός).
Όμως η πλεονεξία και η μιμητική τάση των ξένων έκανε τους εβραίους να ζηλέψουν τη χλιδή των ξένων χρυσοφόρων βασιλείων και να ζητήσουν κι αυτοί από τον Θεό χρυσοποίκιλτους βασιλιάδες.
Έκανε “πέτρα την ψυχή Του” ο Χριστός και τους έστειλε άξιους βασιλιάδες, όπως ο Δαβίδ και ο Σολομώντας. Μεγαλούργησε με αυτούς ο Ισραήλ αλλά το μικρόβιο του ξενομιμητισμού τους είχε προσβάλει και βαθμιαία άρχισε η πτώση. Άλλο το Αληθινό Φως κι άλλο το “χρυσαφίζον”…
Έτσι και οι Έλληνες, αχάριστα φερόμενοι, ξέχασαν τον κλέφτη και τον αρματολό, που το πρωί υμνούσαν “Θεέ μου Παντοδύναμε μεγάλο το Όνομά Σου, φύλλο δεν πέφτει απ’το δεντρί χωρίς το Θέλημά Σου” (πόσο εξαιρετική ομολογία Πίστης!!!), πριν τη μάχη διάβαζαν τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου (όπως έλεγαν Κολοκοτρώνης και Μακρυγιάννης) και μετά μια χούφτα από αυτούς τσάκιζαν υπερπολλαπλάσιους οθωμανούς αποδεικνύοντας με τη δύναμη του Χριστού την Παντοδυναμία Του.
«Ο Χριστός μου κραδαίνει το σπαθί και η Παναγιά μου δίνει τα βόλια» έλεγε ο Γέρος του Μωριά και συμπλήρωνε : «Είναι θέλημα Θεού. Είναι κοντά μας και βοηθάει, γιατί πολεμάμε για την πίστη μας, για την πατρίδα μας, για τους γέρους γονιούς, για τα αδύνατα παιδιά μας, για την ζωή μας, την λευτεριά μας… Και όταν ο δίκαιος Θεός μας βοηθάει ποιός εχθρός ημπορεί να μας κάνει καλά…;».
Όμως ο Έλληνας ζήλεψε τη μόδα της Λόντρας και του Παρισιού αντί τη τιμημένη φουστανέλα και τα τσαρούχια αλλά τα “δυτικά ρούχα και μυαλά” δεν κουβαλούσαν την αντρειοσύνη των Ελληνικών (λόγω αγιοσύνης). Κανείς ποτέ δυτικός δεν έδρασε όπως ο ήρωας Νικηταράς, όταν με 200 Άντρες (με Α κεφαλαίο) επέπεσε σε 6.000 οθωμανούς χ-άντρες και οι τελευταίοι έκαναν παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας (ακατάρριπτο ως σήμερα αλλά μη αναγνωρισμένο, λόγω έλλειψης χρονομέτρων…), με τον Νικηταρά να υψώνει το σπαθί του φωνάζοντας : «Σταθήτε Πέρσαι να πολεμήσωμεν».
Περιφρονήσαμε λοιπόν την πραγματική αντρειοσύνη και φτάσαμε τα ξερογλειφόμαστε σε κάθε δυτικό μυγόχεσμα και να θαυμάζουμε την “αντρειοσύνη” του κάθε σαβουρογάμη βεζύρη του Ελλαδιστάν, που του’τρεχαν τα σάλια για κάθε παρδαλή αεροσυνοδό των εκατόκιλων βυζαρίων, χωρίς καν απόδειξη ότι την κατάφερνε.
Περιφρονήσαμε την Ελληνική γλώσσα και τρέχαμε να μάθουμε τη κάθε βαρβαρική, όταν ακόμα και οι βάρβαροι μάθαιναν Ελληνικά…
Γκρινιάζουμε για τους λαθροεισβολείς, όταν αγνοήσαμε ότι στο 1ο Σύνταγμα της Επιδαύρου, στην αρχή-αρχή) λέει ότι για να έρθει να κατοικήσει κάποιος στην Ελλάδα πρέπει να γίνει Έλληνας, ορίζοντας σαν Έλληνα αυτόν που πιστεύει στον Χριστό.
Όμως σήμερα καταντούμε ΕΞΟΜΩΤΕΣ από αυτά που όρισαν οι δαφνοτιμημένες φουστανέλες του 1821 και τις αντικαθιστούμε με φούστες των ΛΟΑΤΚΙ (υλικές και κυρίως πνευματικές).
Ξεπεράσαμε σε χάλι τους εβραίους.
Και οι καλαμαράδες και χαρτογιακάδες, που δεν έχυσαν ποτέ ρανίδα αίματος ούτε πολέμησαν, ξεπουλάνε όσα ο ήρωας τσολιάς κατέκτησε στο όνομα του Χριστού. Πόσο εωσφορικό…
Δόξα τω Θεώ, πάντων ένεκεν.