Παραμονή της Αναλήψεως βρέθηκα στο εορτάζον Σιμωνοπετρίτικο μετόχι του Βύρωνα, καλεσμένος από δυο πνευματικούς αδελφούς την Β. και τον Α. Υποσχέθηκα να είμαι “καλό παιδί” και να μην διαταράξω το εορταστικό κλίμα, με παρουσία μάλιστα του τοπικού δεσπότη. Μου διεμήνυσαν, ειδικά η Β., θα εφαρμόσεις το μπενάκης-βγαινάκης σε ό,τι ακούσεις να πει ο δεσπότης. Βέβαια αδυνατώ να το κάνω αλλά υποσχέθηκα στον εαυτό μου να κάνω άσκηση εγκρατείας και σιωπής. Τα δυο αδέλφια μου δεν το κατάλαβαν αλλά δεν με ένοιαξε αφού δεν θα τους εξέθετα και ουσιαστικά θα τηρούσα ό,τι μου ζήτησαν.
Βέβαια ο δεσπότης τα είπε ωραία, τόσο που μου ήρθε να χειροκροτήσω αλλά …. κρατήθηκα. “Εγκράτεια, εγκράτεια” είπα μέσα μου και ηρέμησα. Ήρθε όμως και η στιγμή που είπε ότι ο Χριστός ήρθε στην γη για να διώξει τον φόβον από τον άνθρωπον. Μόλις το άκουσα μου ήρθε η διάθεση να βροντοφωνάξω : “στο «μη φοβείσθε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον», περιλαμβάνεται και ο φόβος κορωνοϊού;” αλλά κρατήθηκα. Άραγε στην Ιερά Σύνοδο τα λέει αυτά; Ένοιωσα 2 ζευγάρια βλέμματα όχι αδελφικά αλλά σχεδόν δολοφονικά πάνω μου, όμως βασικά ο εαυτός μου με διέταξε “ΣΙΩΠΗ, ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ!!!”. Δόξα τω Θεώ, νενίκηκα τον πειρασμόν ημέρα Αναλήψεως.
Όμως ο πειρασμός παραμόνευε και λίγο αργότερα ο μητροπολίτης διέκοψε την ακολουθία του πανηγυρικού Εσπερινού για να μαλώσει έντονα και επικριτικά κάποιους, που δεν σηκώθηκαν στην επίκληση της Αγίας Τριάδας. Αμέσως θυμήθηκα τον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο : «Ποτέ δεν είδα να γίνει διόρθωση με θυμό, αλλά πάντοτε με αγάπη! Τότε και ο νουθετούμενος θυσιάζεται».
Δαγκώθηκα, έβαλα και το χέρι στο στόμα να μην μιλήσω κι ευτυχώς κέρδισα κι αυτό το στοίχημα με τον κακό μου εαυτό. Θυμήθηκα όμως και την ακόλουθη ιστοριούλα :
Ένα άτομο ήρθε στην εκκλησία. Ξέχασε να κλείσει το τηλέφωνό του, το οποίο χτύπησε κατά την προσευχή. Ο ιερέας τον επέπληξε. Οι άνθρωποι που προσεύχονταν τον επέπληξαν. Σε όλη τη διαδρομή για το σπίτι, η γυναίκα του τον κατηγορούσε για την απροσεξία του. Στο πρόσωπό του φαινόταν η ντροπή, η σύγχυση και η ταπείνωση.
Μετά από αυτό το περιστατικό, αυτός ο άνδρας δεν ξαναήρθε ποτέ ξανά στην εκκλησία. Το ίδιο βράδυ πήγε στο μπαρ. Ο άντρας ήταν ακόμα νευρικός και τα χέρια του έτρεμαν. Κατά λάθος έχυσε το ποτό του στο τραπέζι. Ο σερβιτόρος τον δικαιολόγησε και του έδωσε μια πετσέτα για να στεγνώσει. Ο θυρωρός σκούπισε το πάτωμα. Ο ιδιοκτήτης του μπαρ του πρόσφερε άλλο ποτό με έξοδα του μαγαζιού. Ταυτόχρονα του είπε: «Μην ανησυχείς, φίλε. Όλοι κάνουν λάθη». Από εκείνη τη μέρα ο άνδρας πήγαινε στο μπαρ κάθε βράδυ.
Μερικές φορές η στάση μας ως πιστών μπορεί να ωθήσει τις ψυχές στην κόλαση. Μπορείτε να κάνετε την διαφορά με τον τρόπο που συμπεριφέρεστε στους ανθρώπους, ειδικά όταν κάνουν λάθη.
Θυμήθηκα όμως και μια δική μου περίσταση : Βρίσκομαι σε ναό εν ώρα Θείας Λειτουργίας και ο ιερέας ζητά να απαγγείλουμε όλοι το Πάτερ ημών. Επειδή όμως δεν ικανοποιήθηκε από την όντως νωθρή προσευχή, βάζει τις φωνές ‘οτι δεν είναι προσευχή αυτή και ζητά επιτακτικά επανάληψη. Τον συναντώ στο τέλος και του λέω για το γεγονός :
– Σεις, που είστε τόσο γλυκός άνθρωπος, γιατί φωνάζετε όταν μπορείτε να πετύχετε με γλυκύτητα το ζητούμενο;
– Και τι να κάνω; μου απαντά επιθετικά.
– Να μας πείτε ότι μια και συγκινήθηκε ο Χριστός από την προσευχή μας, είναι ευκαιρία να την επαναλάβουμε ακόμα θερμότερα για πολύ καλύτερα αποτελέσματα.
Ένοιωσα το δολοφονικό βλέμμα του και αποχώρησα με ένα χαζοχαρούμενο χαμόγελο. Άλλη φορά θα σας περιγράψω τι του έκανα επόμενη φορά. Όμως ποτέ δεν περίμενα η εφηρμοσμένη ψυχολογία να κερδίζει τους λειτουργούς του Υψίστου. Καταφέραμε να υποβιβάσουμε την Αγάπη του Χριστού κάτω από την ψυχολογία; Αισχύνη!
ΥΓ- https://www.brighteon.com/1f360707-8633-45dc-b483-f68166acc001