Το Ισραήλ πιστεύεται πως έπληξε την βάση Τ4 στην Συρία στις 8 Ιουλίου, αλλά δεν πραγματοποίησε καμία επιδρομή για να σταματήσει την προέλαση των δυνάμεων του Άσαντ και της Χεζμπολάχ από την Νταράα προς τα ιορδανικά σύνορα, μόλις 32 χλμ. από τα υψώματα του Γκολάν. Πως μπορεί το Ισραήλ να αντιδρά ισχυρά κατά ενός στόχου 100 μίλια μακριά από τα σύνορά του και να παρακολουθεί παθητικά τις δυνάμεις του Άσαντ, της Χεζμπολάχ και πιθανώς και ιρανικές, να συντρίβουν τους αντάρτες και να ανακαταλαμβάνουν περιοχές;
Του Prof. Hillel Frisch
ΠΗΓΗ: BESA (Begin Sadat Center for Strategic Studies), Perspectives, Paper No. 896
Δεν έχει δηλώσει η Ιερουσαλήμ ξανά και ξανά πως δεν θα επιτρέψει τα σύνορα με την Συρία να γίνουν όπως τα σύνορα με τον Λίβανο; Ίσως όμως η συνάντηση Πούτιν – Νετανιάχου πριν την έναρξη της συριακής προέλασης να εξηγεί την ισραηλινή παθητικότητα.
Ίσως η Ρωσία να πρόσφερε στο Ισραήλ κάτι που ο Πούτιν πιστεύει πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα και των δύο πλευρών. Ακρογωνιαίος λίθος της προσφοράς είναι το Ιράν να παραμείνει εκτός Συρίας μέχρι να υπάρξει οριστική λύση εκεί.
Η λύση θα περιλαμβάνει πιθανώς την αποχώρηση της Τουρκίας από τα συριακά εδάφη που κατέχει και τερματισμό του πολέμου της κατά των Κούρδων, την αποχώρηση των Αμερικανών και της εμπλοκής τους από την περιοχή του αλ Τανφ. Η αμερικανική παρουσία εκεί έχει σχέση με τον αγώνα κατά του ΙΚ αλλά και με επιδρομές κατά δυνάμεων του Άσαντ και της Χεζμπολάχ προς υποστήριξη των Κούρδων.
Ο Πούτιν προφανώς διαβεβαίωσε τον Νετανιάχου πως μόλις αυτές οι δυνάμεις απομακρυνθούν, περιλαμβανομένης και της τουρκικής υποστήριξης προς τους σουνίτες αντάρτες στο Ιντλίμπ, και οι Ιρανοί και η Χεζμπολάχ θα απομακρυνθούν.
Ο Πούτιν πιθανώς ανέφερε στον Νετανιάχου πως ήδη έχει κάνει τα στραβά μάτια στις ισραηλινές επιθέσεις κατά στόχων του Ιράν και της Χεζμπολάχ στην Συρία.
Πάνω από όλα όμως φαίνεται πως ο Πούτιν είπε στον Νετανιάχου πως η ρωσική εμπλοκή στην Συρία έχει στόχο την επίτευξη περιφερειακής σταθερότητας με άξονα την εδαφική ακεραιότητα, με τους κρατικούς δρώντες, αλλά και τους εντός των κρατών δρώντες να δεσμεύονται περί της εδαφικής ακεραιότητας.
Σύμφωνα με αυτή την οπτική η Χεζμπολάχ θα καταστεί ένα «εθνικό» λιβανέζικο κόμμα εγκαταλείποντας τα θεοκρατικά της συνθήματα και τα ένοπλα τμήματα. Το Ιράν θα ασχοληθεί με τα εσωτερικά του, η Συρία θα καταστεί ομοσπονδία ικανοποιώντας τον ετερογενή πληθυσμό της με τη Ρωσία να διατηρεί τις βάσεις της σε Tartus και Khmeimim.
Αν αυτό το σενάριο προχωρήσει το Ισραήλ θα είναι ο μεγάλος ωφελημένος της νέας κατάστασης. Γιατί όμως Ιράν, Συρία και Χεζμπολάχ να ακολουθήσουν αυτή τη γραμμή, αφού είναι στόχος τους είναι ο αφανισμός του εβραϊκού κράτους;
Ο Πούτιν θεωρεί πως ο Άσαντ δεν έχει άλλη επιλογή από το να κόψει τους δεσμούς του με την Τεχεράνη. Η εναλλακτική είναι να συντριβεί από Τουρκία και ΗΠΑ ή και ακόμα από το Ιράν, τον υποτιθέμενο σύμμαχό του. Οι Σύροι αντάρτες θα έχουν την υποστήριξη της Τουρκίας, οι Κούρδοι των ΗΠΑ και η Χεζμπολάχ και οι ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές του Ιράν.
Το Ιράν μπορεί να συμφωνήσει να αποχωρήσει από τη Συρία αν κατανοήσει το μάθημα που δόθηκε στην Συρία, τη στρατηγική χρήση της αεροπορικής ισχύος. Η ρωσική αεροπορική ισχύς άλλαξε την κατάσταση στην Συρία και η αεροπορική ισχύς χρησιμοποιήθηκε από Ισραήλ και ΗΠΑ κατά του Ιράν και των συμμάχων του.
Ίσως οι αεροπορικές επιδρομές καταστούν πιο οργανωμένες και φονικές και ίσως πληγεί και το ιρανικό έδαφος αν η Τεχεράνη συνεχίσει να καλλιεργεί αυτοκρατορικές φιλοδοξίες που έρχονται σε αντίθεση με τις επιθυμίες της Μόσχας για σταθερότητα στην περιοχή.
Φυσικά όλα θα κριθούν από την σχέση ΗΠΑ-Ρωσίας. Αμερικανική αποδοχή της ρωσικής υπεροχής στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες και η άρση των κυρώσεων αποτελεί το βασικό ρωσικό αίτημα.
Ωστόσο ακόμα κι αν όλα πάνε καλά δεν μπορεί κανείς να βεβαιώσει πως η Ρωσία θέλει ή μπορεί να απομακρύνει το Ιράν από την Συρία. Υπάρχει και το παράδειγμα της ΕΣΣΔ και του πατρός Άσαντ που κινήθηκε μόνος του το 1974 αγνοώντας τους Σοβιετικούς συμμάχους του.
Ο Πούτιν φαίνεται πάντως πως έχει πείσει τον Νετανιάχου. Ο Τελευταίος μετά την πρόσφατη συνάντησή τους δήλωσε πως «δεν υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα με το καθεστώς Άσαντ, για 40 χρόνια ούτε μια σφαίρα δεν εβλήθη στα υψώματα του Γκολάν».
Ίσως στο Γκολάν να μην υπήρχε πρόβλημα, όμως η συριακή υποστήριξη σε Χαμάς και Χεζμπολάχ και άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις αποτελούσε θανάσιμη για το Ισραήλ απειλή. Η ισραηλινή παθητικότητα στην συριακή προέλαση ίσως αποδειχθεί, στην καλύτερη περίπτωση, μια χαμένη ευκαιρία και στην χειρότερη ένα στρατηγικό λάθος ολκής.