ΠΑΤΗΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕΝΟΥ
Πήρες δάνειο. Ήθελες ένα σπίτι να στεγάσεις τα παιδιά σου. Πίστεψες το «όνειρο» που σου πούλησαν σε τιμή ευκαιρίας. Το πλήρωνες, μέχρι που το όνειρο έγινε εφιάλτης. Ο εφιάλτης σε ξύπνησε κι εσύ τον ζεις ακόμα.
Το ευαγές ίδρυμα σου καθάριζε τα παπούτσια όταν πρωτομπήκες. Ήσουν «καλός πελάτης». Είχες μέχρι και private banking. Πήρες λίγη από τη λάμψη αυτού στον οποίο ήθελες να μοιάσεις. Κακέκτυπο.
Τώρα με τα χρήματά σου, με το σπίτι σου, με τα παιδιά σου, με τα όνειρά σου πληρώνεις την κυβέρνηση που πληρώνει τους τραπεζίτες. Τους τραπεζίτες που πληρώνουν την κυβέρνηση που πληρώνει τα όργανα της τάξης (ναι, της αστικής) να σε πετάνε ΕΞΩ.
Έξω από το σπίτι σου.
Έξω από το μαγαζί που νόμιζες, αλίμονο, ότι είσαι και πελάτης.
Έξω από τη ζωή που νόμιζες, αλίμονο, ότι σου ανήκει.
Έξω από τα όνειρα που νόμιζες, αλίμονο, ότι ήταν πραγματικά.
Έξω ρε! Και μην ξεχάσεις να πληρώσεις τους φόρους σου.
Και πού ‘σαι! Να μας ξαναψηφίσεις!
