Α/Α ΣΧΟΛΙΟΥ: 1
21/08/2018
_____________________
Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ
«δημοβόρος βασιλεὺς ἐπεὶ οὐτιδανοῖσιν ἀνάσσεις» («λαοφάγε βασιλιά που άρχεις τιποτένιους») (Ιλιάδα Α 231)
Είναι στιγμές που αναλογίζομαι, ότι η πολιτική ηλιθιότητα και η απάτη αποτελούν αξιώματα, τα οποία δεν χρειάζονται μαθηματική απόδειξη. Αντίθετα η μαθηματική λογική έχει την ανάγκη τους, για να κάνει διακριτή την αναγκαιότητά της.
Απλά, η πολιτική ηλιθιότητα και η απάτη αποτελούν μια συνάρτηση αμφιμονότιμη, αφού κάθε όρισμα του συνόλου ορισμού της πολιτικής ηλιθιότητας έχει δική του τιμή στο σύνολο της πολιτικής απάτης και αντίστροφα, σε μια τιμή που τιμή δεν έχει.
Μελετώντας την αριθμητική του χρέους, το οποίο η λαϊκή λεηλασία το θέριεψε αντί να το περιορίσει, δεν μπόρεσα να αντιληφθώ τους πανηγυρισμούς, παρά μόνο ως ένα παράδοξο της μαθηματικής λογικής, εφάμιλο του πανδοχείου του David Hilbert.
To πανδοχείο των άπειρων δωματίων του David Hilbert μπορεί να φιλοξενήσει επιπλέον άπειρους πελάτες ακόμα και αν είναι γεμάτο. Παρόμοια και το ελληνικό χρέος είναι μια παραγωγική μήτρα αέναου χρέους (Il debito perpetuo), που εκτός από αυτό φιλοξενεί την πολιτική ηλιθιότητα και την απάτη.
Μέσα στη μελωδία της ευτυχίας των εξωχώριων και ενδοχώριων χρεοστατών και φοροεισφοροθεομπαιχτώνπου «γιόρτασαν» ή συνεχίζουν να «γιορτάζουν» τη δήθεν «επιτυχία» και «ολοκλήρωση» του προγράμματος της οκτάχρονης λαϊκής λεηλασίας, ας παραθέσουμε επιγραμματικά την πανδαισία των αριθμών, που αποτελούν το μαθηματικό μοντέλο της αποτυχίας των προγραμμάτων της δήθεν διάσωσης και της δήθεν καθαρής εξόδου από την ευρωατλαντική σκλαβιά, αφού κατά τον πατέρα των μαθηματικών, τον Πυθαγόρα τον Σάμιο, «πάντα κατ’ ἀριθμόν γίγνονται»:
Δημόσιο χρέος εισόδου στο «πρόγραμμα» 320 και εξόδου 345 δισεκατομμύρια Ευρώ, δηλαδή, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ 128% και 175% αντίστοιχα.
Ιδιωτικό χρέος εισόδου προς το δημόσιο, συμπεριλαμβανομένου και του χρέους προς τα ασφαλιστικά ταμεία, 50 και εξόδου 140 δισεκατομμύρια Ευρώ, δηλαδή, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ 20% και 80% αντίστοιχα.
Ιδιωτικό χρέος εισόδου ιδιωτών προς ιδιώτες (τραπεζικό σύστημα, κλπ) 20 και εξόδου 110 δισεκατομμύρια Ευρώ, δηλαδή, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ 10% και 70% αντίστοιχα.
Με μια απλή πρόσθεση απεικονίζεται γλαφυρά η ευδαιμονία του χρέους στην αποικία του πανδοχείου του χρέους:
Συνολικό χρέος εισόδου 390 και εξόδου 595 δισεκατομμύρια Ευρώ, δηλαδή, σε ποσοστό επί του ΑΕΠ, 172% και 350% αντίστοιχα, που με τη μυθολογία των πρωτογενών πλεονασμάτων του 3,5% μπορεί να αποπληρωθεί σε έναν αιώνα, εφόσον ο χρόνος σταματήσει και το χρέος δεν αυξηθεί, γεγονός που διαψεύδει η δυναμική του.
Τα παραπάνω θύματα των αριθμών έχουν και τις παράπλευρες απώλειές τους:
Απώλεια 30% του ΑΕΠ και 10% του πληθυσμού (500.000 μετανάστες, κυρίως, νέοι, 500.000 διακοπές της κύησης για οικονομικούς λόγους, χιλιάδες αυτοκτονιών, μείωση του μέσου όρου και του προσδόκιμου ζωής, από τις βιολογικές προεκτάσεις των μέτρων της οικονομικής βαρβαρότητας, κλπ, κλπ).
Κατάρρευση των εργασιακών, κοινωνικών, ανθρωπίνων και βιολογικών δικαιωμάτων.
Κακοήθης εξαλλαγή της Δημοκρατίας με τους μόναρθρους νόμους και τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Το λογικό αδιέξοδο του πολιτικού παραλογισμού με προκάλεσε νοσταλγία και αναζήτησα από τα παλιά μια ομιλία του Albert Einstein, που δόθηκε στις 27 Ιανουρίου του 1921 στην Πρωσσική Ακαδημία των Επιστημών του Βερολίνου με θέμα «Geometrie und Erfahrung» («Γεωμετρία και Εμπειρία».
Διαβάζοντας την ομιλία του Albert Einstein βρέθηκα γρήγορα μπροστά σε ένα αντιφατικό δίλημμα στη σχέση των μαθηματικών με την πραγματικότητα:
«… Insofern sich die Sätze der Mathematik auf die Wirklichkeit beziehen, sind sie nicht sicher, und insofern sie sicher sind, beziehen sie sich nicht auf die Wirklichkeit…» («… Όταν οι νόμοι των μαθηματικών αναφέρονται στην πραγματικότητα δεν είναι σαφείς και όταν είναι σαφείς δεν αναφέρονται στην πραγματικότητα…»).
Μπροστά, λοιπόν, σ’ αυτό το δίλημμα θα έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στη δημιουργική ασάφεια των αριθμών όταν αναφέρονται στην πραγματικότητα ή τη σαφήνειά τους όταν δεν αναφέρονται σ’ αυτή.
Ευτυχώς, ο δωρικός κίονας του ορθολογισμού με την παράδοση των Μεγάλων Πατέρων της Ανατολής, ο Γιώργος Σεφέρης, μου έδωσε την απάντηση με τη μαγεία της λιτότητας και αμεσότητας του ποιητικού του λογου.
Ένα μήνα, ακριβώς, μετά το θερινό ηλιοστάσι, το «Θερινὸ Ἡλιοστάσι» του Σεφέρη παραμένει επίκαιρο, δίνοντας μια ποιητική προσέγγιση στον πολιτικό παραλογισμό:
«Τὸ αἷμα τώρα τινάζεται
καθὼς φουσκώνει ἡ κάψα
στὶς φλέβες τ᾿ οὐρανοῦ τ᾿ ἀφορμισμένου.
Γυρεύει νὰ περάσει ἀπὸ τὸ θάνατο
γιὰ νά ῾βρει τὴ χαρά.
Τὸ φῶς εἶναι σφυγμὸς
ὁλοένα πιὸ ἀργὸς καὶ πιὸ ἀργὸς
θαρρεῖς πῶς πάει νὰ σταματήσει» (Γιῶργος Σεφέρης – Θερινὸ Ἡλιοστάσι).
Προς τί, λοιπόν, οι γιορτές, όταν οι ευημερούντες αριθμοί του χρέους επιβεβαιώνουν τη δυστυχία των πολιτών;
Τελικά, ο ατομικός φιλόσοφος, ο Δημόκριτος, είχε με την επιστημονική ενόρασή του την απάντηση γι’ αυτό το πανηγύρι στο πανδοχείο της χαράς του χρέους:
«… βίος ἀνεόρταστος, μακρά ὁδός ἀπανδόχευτος…» («… ζωή χωρίς γιορτή είναι δρόμος χωρίς πανδοχείο…»).
Ευτυχώς, που στα νιάτα μου έζησα την κινητή γιορτή του Παρισιού, «moveable feast» κατά τον Ernest Hemingway*, με το πνεύμα του οποίου συναντήθηκαν τα βήματά μου στo café – restaurant «Les Deux Magots» της Saint Germain des Pres της αριστερής όχθης (la rive gauche) κι’ έτσι μπορώ στα γεράματα να διασκεδάζω, απολαμβάνοντας τις γιορτές των δήθεν Αριστερών παλαιοημερολογιτών του καπιταλισμού με την πρόωρη γήρανση, που ούτε η θεραπαινίδα του Τσαουσέσκου, Ana Aslan**, θα μπορούσε να καλλωπίσει.
* Αναφέρομαι στο αυτοβιογραφικό χρονικό «A moveable feast» («Μια κινητή γιορτή») του Ernest Hemingway, όπου γράφει:
«If you are lucky enough to have lived in Paris as a young man, then wherever you go for the rest of your life it stays with you, for Paris is a moveable feast» («Αν είσαι αρκετά τυχερός να έχεις ζήσει στο Παρίσι ως νέος, τότε οπουδήποτε πας στην υπόλοιπη ζωή σου αυτό μένει μαζί σου, γιατί το Παρίσι είναι μια κινητή γιορτή»).
** Για τους νεότερους, που πιθανόν δεν τη γνωρίζουν, η Ana Alsan ήταν φημισμένη Ρουμάνα γεροντολόγος, που θεράπευε κάθε νόσο και μαλακία του γήρατος.
Τις μέρες της ακμής της, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ένας διάσημος φίλος μου Ρουμάνος, με τον τίτλο του καλλιτέχνη του λαού, είχε την καλοσύνη να μου στείλει ένα φάρμακο για την τριχόπτωση, που του το είχε δώσει η ίδια η Ana Aslan. Προφανώς, ήθελε να προστατεύσει τη γοητεία μου.
Με έκπληξη, όμως, διαπίστωσα, ότι η τριχόπτωση αυξήθηκε μετά τη χρήση του φαρμάκου αντί να μειωθεί και όταν ενημέρωσα τον φίλο μου και αυτός με τη σειρά του την Ana Aslan, η εξήγηση που δόθηκε ήταν, ότι, πιθανόν, πρώτα θα έπρεπε να πέσουν όλες οι τρίχες και να βγουν νέες.
Η επιλογή μου ήταν απλή. Προτίμησα τις παλιές τρίχες.
Κάπως έτσι αντιμετωπίστηκε και το χρέος: πρέπει πρώτα να βουτηχθούμε σαν τους ποκτικούς στο λάδι μέχρι τ’ αυτιά μας σ’ αυτό, για να αρχίσουμε να αναπνέουμε.
Και το Μέγα Έλεος.