Είναι αποδεκτό από όλους τους ιστορικούς, ότι οι Δελφοί, υπήρξαν το μεγαλύτερο ανθελληνικό κέντρο.
Πάντοτε στους Δελφούς, κινούνταν με ανθελληνικά κίνητρα. Προδοσίες, εμφύλιοι πόλεμοι, διώξεις εις βάρος των Ελλήνων σοφών, μαγείες, αγυρτείες και ανήθικος πλουτισμός.
ΟΙ ΠΕΡΣΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ*.
Σε κάθε πόλεμο που γινόταν με τους Πέρσες, οι Φοίνικες ιερείς έδιναν αποτρεπτικούς χρησμούς στους Ελληνες να μην πολεμήσουν, διότι οι Μήδοι ήταν ομόθρησκοι τους.
Ενδεικτικός είναι ο χρησμός της Σημιτικής καταγωγής Αριστονίκης η οποία προδοτικά είπε στους Έλληνες : “Τι κάθεσθε ταλαίπωροι, φύγετε στα πέρατα της γής, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολη σας. Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας. ” (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστορια Γ΄, σελίδα 94 και Ηρόδοτος-VII,140).
Τους ίδιους χρησμούς έδωσε η Αριστονίκη και σε άλλες πόλεις όπως στους Αργείους και στους Κρήτες. Σε όλες αυτές τις πόλεις η Αριστονίκη είπε να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στον πόλεμο Περσών–Ελλήνων και να υποταχθούν στους σατανιστές, βάρβαρους Ασιάτες εισβολείς (Ηρόδοτος .VII,148-169). Όταν οι Έλληνες αρχηγοί δεν δεχόταν αυτούς τους χρησμούς, γιατί ήθελαν να πολεμήσουν, τότε έδιναν νέους χρησμούς παγίδες.
ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ Ο ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ
Τα ξύλινα τείχη θα σώσουν την Αθήνα, έλεγε ο Εβραικός χρησμός. Όμως ο ένδοξος Θεμιστοκλής, κατάλαβε την παγίδα του Σημιτικού Μαντείου, και ότι αν έκανα, ξύλινα τείχη, θα τους έκαιγαν ζωντανούς,μέσα στην πόλη των Αθηνών. Ο Θεμιστοκλής γίνεται ο πρώτος ο οποίος αποφεύγει με πολύ μεγάλη δεξιοτεχνία, την θανάσιμη Σημιτική παγίδα-χρησμό από τους Δελφούς.
Έπεισε τους υπόλοιπους ότι ο χρησμός δεν έλεγε να κάνουν ξύλινα τείχη , αλλά αυτό που ζητούσε ήταν να γίνουν ξύλινα πλοία ώστε να γίνει ναυμαχία. Με αυτόν τον τρόπο γλύτωσε όλους τους Έλληνες ο Θεμιστοκλής, καθώς σε περίπτωση που έκαναν ξύλινα τείχη γύρω από την αρχαία Αθήνα και παρέμεναν εντός των τειχών, θα τους είχαν κάψει όλους ζωντανούς οι Πέρσες. Εν τούτοις τις περισσότερες δυσκολίες από τις Φοίνικες-Σημιτικές παγίδες του μαντείου των Δελφών τις αντιμετώπισε ο στρατηγός Παυσανίας. Μετά από τον τέλειο χειρισμό από τον Θεμιστοκλή στην Σαλαμίνα, οι Φοίνικες μαύροι μάγοι εμφανίστηκαν πολύ πιο οργανωμένοι στις Πλαταιές.
Στις Πλαταιές οι σκοτεινοί ιερείς των Δελφών, απαγόρευαν μέσω των δαιμονικών χρησμών στους Έλληνες να πολεμήσουν. Ούτε να αμυνθούν δεν τους επέτρεπαν για να μην προσβληθεί ο δαίμονας Απόλλων. Είχαν περάσει πλέον αρκετές ημέρες όπου οι Έλληνες παρέμειναν παθητικοί-θεατές στον ίδιο τους τον θάνατο. Οι Έλληνες στρατιώτες τραυματιζόταν από τους Πέρσες χωρίς να έχουν το δικαίωμα να αμυνθούν, ενώ ταυτόχρονα εξαιτίας της παρατεταμένης απραξίας τελείωναν τα τρόφιμα και το νερό. Εκείνη ακριβώς την χρονική στιγμή έρχεται το τελειωτικό χτύπημα στους Έλληνες με έναν ακόμη “χρησμό” από την Σημιτική σφηκοφωλιά των Δελφών.
Ο νέος ψευδοχρησμός έλεγε ότι εάν θέλουν οι Αθηναίοι να νικήσουν τους Πέρσες, θα πρέπει να εγκαταλείψουν της Πλαταιές και να πολεμήσουν στην Αττική, διότι εκεί υπάρχει ναός της Ίσιδας-Δήμητρας της εωσφορικής θεάς από την Αίγυπτο. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας με το επιτελείο του είδε τον θανάσιμο κίνδυνο και την ολοκληρωτική καταστροφή. Για αυτό σκέφτηκε όπως ο Παυσανίας και σε συνεννόηση με το επιτελείο του, έβαλαν τους Πλαταιείς να παραχωρήσουν τα εδάφη τους, στους Αθηναίους, ώστε να πολεμήσουν σε δικό τους έδαφος, με βάση τον ψευδοχρησμό. Το άριστο αυτό Ελληνικό σχέδιο ευνοούσε και το γεγονός ότι υπήρχε στις Πλαταιές, δαιμονικός ναός της Αιγύπτιας Ίσιδας-Δήμητρας, για αυτό θα ήταν σε θέση να κάμψουν αντιρρήσεις των Αθηναίων. Μετά από αυτό το πολύ ευφυέστατο τρόπο δεν χρειάστηκε να φύγουν καθόλου οι Αθηναίοι, διότι ήταν πλέον Αθηναικό έδαφος οι Πλαταιές, υπό την Αθηναική εξουσία. Όμως για να είναι απολύτως σίγουρος ο Μέγας Παυσανίας και το επιτελείο του, έβαλαν τον στρατηγό Αρίμνηστο να πει στους Αθηναίους ότι είχε δεί “όνειρο”. Στο “όνειρο” εκείνο τον διέταζε ο αρχηγός των δαιμόνων ο Δίας, να “μεταφέρει” στους Αθηναίους την εντολή του, να πολεμήσουν στις Πλαταιές, μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες. Οι αφελείς Αθηναίοι μετά από όλα όσα τους είπε ο στρατηγός Αρίμνηστος, ήταν πλέον πεποισμένοι ότι έπρεπε να πολεμήσουν στις Πλαταιές, διότι αυτή ήταν η “εντολή” του Δια. Για αυτό οι Αθηναίοι έκαναν αμέσως ολόκληρο το Αιγυπτιακό-εωσφορικό τελετουργικό προς τιμήν της Δήμητρας. Με αυτόν τον τρόπο απέφυγαν οι πολυμήχανοι Έλληνες την θανάσιμη Φοινικική παγίδα από τους Δελφούς.
Με αυτόν τον τρόπο έμειναν οι Αθηναίοι στις Πλαταιές, και όλοι μαζί οι Έλληνες πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες με αποτέλεσμα μια ακόμη νίκη, η οποία τους εξασφάλιζε πλέον την πολυπόθητη ελευθερία.
ΦΟΙΝΙΚΙΚΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥΟι εωσφοριστές των Δελφών για να εκδικηθούν τους ένδοξους αρχηγούς των Περσικών πολέμων Παυσανία, Θεμιστοκλή, Μιλτιάδη, οι οποίοι δόξασαν και κράτησαν Ελεύθερη την Ελλάδα, τους κατηγόρησαν ψευδός ως προδότες στους Πέρσες. Αυτό διότι οι τρείς ήρωες Έλληνες αρχηγοί, παράκουσαν της εντολές των Δελφών και πολέμησαν ενάντια στους Πέρσες. Το αποτέλεσμα ήταν να τους εκδικηθούν, επειδή κράτησαν ελεύθερη την Ελλάδα.Για αυτό τους κατηγόρησαν ψευδός, και τους τρείς (Παυσανία, Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή,) ως προδότες στους Πέρσες. Ήταν αδύνατον να είναι προδότες οι Έλληνες αρχηγοί. Όλα αυτά από την στιγμή που έπαιξαν της ζωές τους κορώνα γράμματα, στα πεδία των μαχών, κατά την διάρκεια των Περσικών Πολέμων. Ακόμη οι τρείς αρχηγοί, με τις στρατηγικές και τις πολιτικές τους ικανότητες, απέφυγαν όλους τους χρησμούς παγίδες, του εωσφορικού μαντείου των Δελφών. Την εποχή που τους κατηγόρησαν για προδότες, η Ελλάδα ειχε διαφύγει με υπαιτιότητα των τριών αρχηγών (Μιλτιάδης, Παυσανίας. Θεμιστοκλής), κάθε κίνδυνο.Εξαιτίας των τριών αυτών Ελλήνων, η Ελλάδα από θέση άμυνας, πατούσε πλέον πολύ δυνατά στα πόδια της, με αποτέλεσμα να είναι σε θέση αντεπιθέσεως, ενάντια στους Πέρσες. Ένα πράγμα που έγινε τελικά με τους Αγησίλαο αρχικά, και αργότερα με τον Αλέξανδρο τον Μέγα. Δεν είχαν λοιπόν κανένα νόημα, να γίνουν προδότες, την στιγμή που όλα είχαν κριθεί υπέρ της Ελλάδος, και εκείνοι είχαν τεράστια συμβολή στους Περσικούς πολέμους. Εντούτοις και οι τρείς αρχηγοί είχαν τραγικό τέλος.
Σε κάθε εποχή οι Φοίνικες οι οποίοι κατοικούν μόνιμα στην Ελλάδα από το 1519 π.Χ., προκαλούν κάθε είδους εθνική καταστροφή. Η Περσική αυτοκρατορία έχει υποστεί πλέον συντριπτικά πλήγματα εξαιτίας του Μιλτιάδη, του Παυσανία και του Θεμιστοκλή. Οι Πέρσες επέστρεψαν στην πατρίδα τους ταπεινωμένοι και εντελώς αδύναμοι να κάνουν οποιαδήποτε πολεμική επιχείρηση εναντίον του Ελληνικού έθνους. Τα πάντα είχαν κριθεί οριστικά υπέρ των Ελλήνων και εις βάρος των Περσών με την καθοριστική συμβολή των τριών ενδόξων Ελλήνων αρχηγών.
Για να “έκαναν ” κάτι τέτοιο οι Έλληνες αρχηγοί δεν θα έπρεπε να είναι “προδότες¨”, αλλά να ήταν και οι τρείς οι πιο παρανοικοί και γελοίοι άνθρωποι στον πλανήτη. Φυσικά όλοι γνωρίζουμε ότι οι Έλληνες αρχηγοί των Περσικών πολέμων ήταν ακριβώς το αντίθετο. Εάν γινόταν “προδότες” θα έχαναν τα πάντα σε κοινωνικό, πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο. Θα έχαναν τον ίδιο τους τον κόπο, το αίμα, τις θυσίες, για να πάνε με το έθνος των ηττημένων, το οποίο. εκείνοι, διέλυσαν οριστικά.
Ουδέποτε υπήρξαν στην ιστορία Έλληνες ηγέτες στρατιωτικοί, οι οποίοι πολέμησαν στα πεδία των μαχών, ηγήθηκαν και συνέβαλαν τα μέγιστα στο να κατακτηθεί η νίκη υπέρ του έθνους, και στην συνέχεια, να περάσουν άνευ λόγου και αιτίας στο πλευρό των αντιπάλων τους οποίους οι ίδιοι κατέστρεψαν ολοσχερώς. Από τα αρχαία χρόνια όλοι οι γνήσιοι Έλληνες στρατιωτικοί πονούσαν-αγαπούσαν την Ελλάδα, για αυτό και πολεμούσαν στα πεδία των μαχών για την ελευθερία και την επιβίωση του έθνους.
Από τα αρχαία χρόνια αυτοί που δεν πολέμησαν ποτέ για την πατρίδα στην οποία κατοικούσαν (Ελλάδα) ενω παράλληλα δημιουργούσαν κάθε είδους πλεκτάνη-προδοσία με μοναδικό σκοπό τον αφανισμό του έθνους ήταν οι παράγοντες της αρχαίας θρησκείας. Αυτοί ήταν οι Φοίνικες, Σημιτικής καταγωγής, οι οποίοι από το 1519 π.χ. διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα.
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΚΑΤΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ.
Επίσης να μην ξεχνάτε ότι με το τέλος της μάχης των Πλαταιών, ο στρατηγός Παυσανίας, κατευθύνθηκε στην Σημιτική Θήβα. Ο Έλληνας στρατηγός Παυσανίας απαίτησε να του παραδώσουν τους Φοίνικες-Σημίτες προδότες, οι οποίοι ήταν αρχηγοί των Σημιτών της Θήβας και πολέμησαν με τους ομόθρησκους τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες. Οι αρχηγοί των Σημιτών ήταν ο Τιμηγενίδης και ο Ατταγίνης.
Όμως οι υπόλοιποι Σημίτες της Θήβας αρνήθηκαν στον Παυσανία, την παράδοση των ομοεθνών τους.Μάλιστα οι δολοπλόκοι Σημίτες χρησιμοποίησαν και την
προσφιλή τους διαχρονική τακτική, σε μια απέλπιδα προσπάθεια τους να αποφύγουν την παράδοση των αρχηγών τους.
Για αυτό και πρότειναν στον Σπαρτιάτη Παυσανία, ένα πολύ υψηλό χρηματικό ποσό, με σκοπό να τον εξαγοράσουν, ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες. Όπως ήταν φυσικό ο στρατηγός Παυσανίας, διότι ήταν γνήσιος Έλληνας αρνήθηκε την πρόταση των Φοινίκων παγανιστών για δωροδοκία. Τότε αναγκάστηκαν να παραδώσουν στον Ήρωα Σπαρτιάτη Στρατηγό, τους Σημίτες αρχηγούς. Ένας εκ των αρχηγών ο Ατταγίνης ο οποίος πολέμησε μαζί με τους Πέρσες, ενάντια στους Έλληνες, επέτυχε να διαφύγει κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Παυσανία με τους Σημίτες παγανιστές της Θήβας.
Σημίτες δωδεκαθειστές στην Κόρινθο, όπου τους εκτέλεσε για εσχάτη Προδοσία. Αυτός ήταν ένας ακόμη πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο συκοφαντήθηκε άνανδρα-προδοτικά και θανατώθηκε, ως κοινός εγκληματίας, ο Παυσανίας από το Σημιτικό ιερατείο.Εάν ο Ήρωας Σπαρτιάτης Στρατηγός Παυσανίας ήταν προδότης, και χρηματιζόταν, τότε θα αποδεχόταν την πρόταση να πάρει το υψηλό χρηματικό ποσό. που του πρότειναν οι Σημίτες της Θήβας ώστε να μην εκτελέσει τους προδότες αρχηγούς τους. Ο μεγάλος Παυσανίας σε σχέση με τους άλλους δύο Έλληνες αρχηγούς των Περσικών πολέμων, είχε κάνει ένα ακόμη μεγάλο επίτευγμα. Αυτό ήταν η θανάτωση των Σημιτών αρχηγών της Θήβας, οι οποίοι πολέμησαν μαζί με τους υπόλοιπους Σημίτες της Θήβας. ενάντια στους Έλληνες κατά την μάχη των Πλαταιών. Επίσης εάν ο Έλληνας Σπαρτιάτης, Στρατηγός Παυσανίας, ήταν “Ιουδαίος”, όπως “όλοι” οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, όπως ισχυρίζονται ψευδώς, οι νεοπαγιστές, τότε δεν θα σκότωνε τους Ιουδαίους αρχηγούς τη; Θήβας, και δεν θα πολεμούσε στο πλευρό των Ελλήνων, στις Πλαταιές.Εάν οι αρχαίοι Σπαρτιάτες, ήταν καθαρόαιμοι Ιουδαίοι, όπως ισχυρίζονται, οι σημερινοί, νεοπαγανιστές, δεν θα πολεμούσαν ενάντια, στους Πέρσες. Είναι γνωστό ότι αρχαιοελληνική πόλη, η Σημιτική Θήβα, πολέμησε στο πλευρό των Μήδων, κατά τους Περσικούς πολέμους.Ο αρχαιότερος εχθρός του Ελληνικού έθνους, ήταν και είναι οι παγανιστές. Τιμή και δόξα σε όλους τους Έλληνες, σοφιστές, Φιλοσόφους, ποιητές που δεν φοβήθηκαν τους σκλάβους Σημιτικής-Φοινικικής καταγωγής που κατέλαβαν την Ελλάδα, για αυτό έγραψαν για αυτούς και το δαιμονικό δωδεκάθεο που μας επέβαλαν. Παρά τις εξορίες, τις θανατικές ποινές με κώνειο, το κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών, το κάψιμο των βιβλίων τους, αντιστάθηκαν και έγραψαν-δίδαξαν την αλήθεια.
Όλοι οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφιστές δίδαξαν ότι το δωδεκάθεο είναι δαιμονικό, αλλά και ότι ταυτόχρονα ήταν φαιδρό και ανάξιο του αρχαίου αρχαίου πολιτισμού. Στο έργο του Πλάτωνα με την επωνυμία Τίμαιος, έχουμε την διδασκαλία για τον ένα Θεό-δημιουργό με γεωμετρία σε τόσο υψηλό επιστημονικό επίπεδο παγκοσμίως. Για όσους δεν γνωρίζουν ο πιο αγαπημένος φιλόσοφος των τριών Ιεραρχών ήταν ο Πλάτωνας-Αριστοκλής. Το δωδεκάθεο ήταν λοιπόν εντελώς ανάξιο μπροστά στον κορυφαίο πολιτισμό του κόσμου, που ήταν ο αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός. Αυτό μας το δείχνει μεταξύ άλλων, το κορυφαίο έργο του Πλάτωνα για την δημιουργία του σύμπαντος. Ένα έργο με γεωμετρία στο πιο υψηλό επίπεδο, που κανένας άλλος δεν επέτυχε να γράψει.
Η δολοφονία του Αισώπου. Ο μέγιστος μυθοποιός όλων των εποχών Αίσωπος καταγόταν από τη Φρυγία της Μ. Ασίας. Γεννήθηκε το 625 π. Χ. στο Αμόριο. Ήταν πιθανότατα δούλος του φιλοσόφου Ιάδμονα και αναφέρεται ως τραγικά δύσμορφος. Είχε όμως καταπληκτικά πνευματικά χαρίσματα και ιδιαίτερα την ικανότητα να κριτικάρει τα κοινωνικά γεγονότα. Είναι ο πρώτος μυθοποιός και μυθογράφος της ιστορίας. Οι γνωστοί μας μύθοι του Αισώπου, μπορεί να μην του ανήκουν καθ’ ολοκληρίαν, αλλά ο πυρήνας και η μέθοδος είναι αναμφίβολα δική του. Το 560 π. Χ. ο βασιλιάς Κροίσος τον έστειλε, προφανώς ως υπηρέτη αποστολής, στους Δελφούς, προκειμένου να ζητήσει χρησμό για κάποια εκστρατεία του. Όταν ο Αίσωπος έφτασε στο επίνειο των Δελφών, τη σημερινή Ιτέα, και ανηφόρησε προς στο «ιερό» είδε τα ερείπια των δύο φωκικών πόλεων Κρίσσις και Κίρρα, οι οποίες είχαν καταστραφεί το 595 π. Χ., κατά τον πρώτο «ιερό πόλεμο», από τις συνασπισμένες πόλεις, κατ’ εντολή του «ιερού».
Οι κάτοικοί τους είχαν σφαχτεί άγρια, τα γυναικόπαιδα είχαν πεθάνει από δηλητηρίαση των υδραγωγείων τους και όσοι είχαν απομείνει, πουλήθηκαν ως δούλοι και τα χρήματα μπήκαν στα «ιερά ταμεία»! Φτάνοντας στα προπύλαια θαμπώθηκε από την κτιριακή υποδομή και από την πολυτέλεια και τρυφή που διατελούσαν οι εκεί ιερείς. Έμεινε για κάμποσες ημέρες και περιεργάζονταν όσα τελούνταν και διαδραματίζονταν στο άντρο αυτό της δεισιδαιμονίας και του απίστευτου πλουτισμού.
Παρατήρησε με φρίκη τους παθολογικούς εκστασιασμούς της πυθίας, μάλλον των πυθιών, διότι σε περιόδους μεγάλης ζήτησης χρησμών και να μην διαφεύγουν χρήματα, οι ιερείς χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον τρεις πυθίες ταυτόχρονα! Διαπίστωσε πως οι παραλογισμοί της πυθίας δεν είχαν καμιά σχέση με τους χρησμούς που έπαιρναν οι ζητητές, τους οποίους χάλκευαν οι σκοτεινοί και αδίστακτοι ιερείς στα μετόπισθεν, ως δήθεν «ειδικοί στην ερμηνεία» των ασυναρτησιών της πυθίας! Είδε με αποτροπιασμό άθλιους ιερείς – μάντεις να βρέχουν ένα κατσίκι και από το τίναγμα του ζώου να προσπαθούν να μαντέψουν τη …διάθεση του «θεού»!
Παρατήρησε πως υπήρχε διαβάθμιση χρησμών, ανάλογα με την αμοιβή των ζητητών. Μόνο σε όσους κατέβαλλαν μεγάλα ποσά χρησμοδοτούσε η πυθία. Αντίθετα για όσους διέθεταν μικρά ποσά «επιλαμβάνονταν» να τους δώσουν χρησμό «κατώτεροι» ιερείς – μάντεις ρίχνοντας τα ζάρια! Στους εξαθλιωμένους φτωχούς, οι οποίοι έφερναν μόνον «πλακούντες», δηλαδή πίτες, τους έδιναν απλές σύντομες και συχνά ανόητες συμβουλές!
Είδε με έκπληξη ακόμα τους διαβόητους «θησαυρούς» των διαφόρων πόλεων, δηλαδή τα οικήματα καθ’ οδόν προς το «άδυτο», όπου φυλάσσονταν τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Εκεί σε αυτόν τον ανίερο τόπο του ανθελληνισμού, η μια πόλη επιδείκνυε τα λάφυρα που, είχε αρπάξει από την άλλη πόλη! Ο Πλούταρχος διηγείται πως το «ιερό» ήταν γεμάτο από λάφυρα εμφυλίων πολέμων μεταξύ των Ελλήνων: «Φόνων δε και πολέμων και λεηλασιών απαρχαίς και δεκάταις κύκλω περιεχόμενον τον θεόν ορών, και τον νεών σκύλων ελληνικών ανάπλεων και λαφύρων», τα οποία αποτελούσαν μέγιστο όνειδος για τους προσκυνητές. Συνοδευόταν κιόλας από επιγραφές που επέτειναν την ντροπή και τη λύπη των Ελλήνων. Έγραψε ο μεγάλος σοφός: «ουδ’ οικτείρεις τους Έλληνας επί των καλών αναθημάτων αίσχίστας αναγιγνώσκων επιγραφάς: Βρασίδας και Ακάνθιοι από Αθηναίων και Αθηναίοι από Κορινθίων» (Πλουτ. Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν,401C-D)! Εντελώς αδιάντροπα και κυνικά επιδείκνυε τα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων, ενθύμιζε στους προσκυνητές τις έχθρες, τις θηριωδίες, τις κακουργίες, ακόμα και τις γενοκτονίες των αντιπάλων τους πόλεων, έγειρε σε αυτούς συναισθήματα μίσους και εκδίκησης και τους εξωθούσε σε νέες συγκρούσεις. Και είχε το σκοπό του, οι νέοι πόλεμοι θα έφερναν νέα λάφυρα στο διεφθαρμένο «ιερό» από το χυμένο αίμα των Ελλήνων!
Είδε επίσης την απίστευτη δουλικότητα με την οποία προσέρχονταν οι αντιπρόσωποι των αμφικτιόνων πόλεων στους παντοδύναμους ιερείς για να πάρουν εντολή καταστολής οποιασδήποτε επιβολής κατά των συμφερόντων του «ιερού».
Σε έναν από τους πάμπολλους ναούς του συγκροτήματος είδε να λαβαίνουν χώρα απίστευτες σκηνές μαύρης δεισιδαιμονίας, γύρω από έναν βράχο, στολισμένο με χιλιάδες αναθήματα. «Eπί του λίθου τούτου καθ’ εκάστην ημέραν έχεον έλαιον και καθ’ εκάστην εορτήν επέθετον αργά έρια» (ΜΕΕ,τομ.ΙΕ΄,σελ.263) έγραψε ο μεγάλος μελετητής της αρχαίας Ελλάδος Γ. Καψάλης. Πρόκειται, για χυδαία λιθολατρία, του λεγομένου «ομφαλού των Δελφών», τον οποίο πρόβαλλαν οι ιερείς ως την πέτρα που δήθεν έδωσε η «θεά» Ρέα στον άνδρα της, τον παιδοκανίβαλο «θεό» Κρόνο να την καταπιεί αντί για το Δία και εκείνος ξεγελάστηκε και την κατάπιε (σκέψου τι «θεός» …παντογνώστης ήταν)! Έγινε μάρτυρας επίσης των απίστευτων χρηματοοικονομικών συναλλαγών του «ιερού», το οποίο δάνειζε με επαχθείς όρους πόλεις, κράτη, βασιλείς, αφού λειτουργούσε κάτι σαν το σημερινό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο! Είδε και άλλα πολλά ο ευφυής Αίσωπος και έγινε έξαλλος, διότι είχε ως τότε την εντύπωση ότι μετέβαινε σε τόπο όσιο και ιερό! Δεν πίστευε στα μάτια του γι’ αυτά που έβλεπε στο κέντρο της αρχαιοελληνικής θρησκείας!
Ο αυθορμητισμός του δεν τον άφησε να προσπεράσει αδιάφορος αυτόν τον οχετό της ηθικής κατάπτωσης, της πιο μαύρης δεισιδαιμονίας που είχε γνωρίσει ως τότε, της απροκάλυπτης απάτης των χαλκευμένων χρησμών και της απίστευτης οικονομικής εκμετάλλευσης των πολυάριθμων «προσκυνητών» και ζητητών χρησμών του «ιερού». Άρχισε να διαμαρτύρεται στην αρχή ήπια και στη συνέχεια έντονα. Άρχισε να στηλιτεύει την παρασιτική ζωή των ιερέων και την πρωτοφανή χλιδή που ζούσαν. Διαμαρτύρονταν φωνασκώντας στις μεγάλες πύλες του «ιερού», όπου περνούσαν οι ζητητές χρησμών, πως «Φοίβος άνευ χαλκού, ου μαντεύεται» (δηλαδή πως ο Απόλλων δε δίνει χρησμό χωρίς πληρωμή). Ιδιαίτερα επικριτικός και ειρωνικός ήταν με τους ψεύτικους και χαλκευμένους χρησμούς που έδιναν οι σκοτεινοί ιερείς, οι οποίοι δίνονταν, όπως είναι γνωστό, κατόπιν πληροφοριών των πυθαϊστών, των άθλιων δηλαδή πρακτόρων του «ιερού» στις διάφορες πόλεις!
Ο Αίσωπος έτσι διαμαρτύρονταν και φωνασκούσε για αρκετές ημέρες. Οι αδίστακτοι ιερείς θορυβήθηκαν από την παρουσία αυτού του παράξενου και δύσμορφου ασιάτη. Διέδωσαν ότι ήταν ψυχικά ασθενής και πως δεν έπρεπε να του δίνουν σημασία. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να αναχωρήσει από τον ανόσιο εκείνο τόπο, αφού ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει την αποστολή και να επιστρέψει στην πατρίδα του. Αλλά το διεστραμμένο δελφικό ιερατείο αποφάσισε να πάρει εκδίκηση από τον παράξενο και «ασεβή» ταραξία και αμφισβητία του μαντείου του «θεού» τους. Ίσως σκέφτηκαν πως η τιμωρία αυτή θα ήταν παράδειγμα για όποιον «ασεβή» μελλοντικά συμπεριφερθεί ανάλογα. Λίγο πριν αναχωρήσει, λοιπόν, έβαλαν κρυφά, με τρόπο δόλιο, στις αποσκευές του το χρυσό κύπελλο του «θεού», προκειμένου να τον κατηγορήσουν ως ιερόσυλο! Η ιεροσυλία τιμωρούνταν με θάνατο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που το «ιερό» καταδίκασε σε θάνατο πραγματικούς ή μη ιερόσυλους!
Όταν ο Αίσωπος αναχώρησε ανυποψίαστος για τη δόλια πλεκτάνη, και απομακρύνθηκε με αίσθημα ανακούφισης από εκείνο το άντρο της ντροπής, άνθρωποι των ιερέων τον σταμάτησαν για έλεγχο, όπου φυσικά βρήκαν το «κλοπιμαίο»! Του απαγγέλθηκε επίσημα η κατηγορία της ιεροσυλίας και αποφασίσθηκε η θανάτωσή του, δια της κατακρημνίσεως από τους υπερκείμενους του «ιερού» κρημνούς, τις λεγόμενες «Φαιδριάδες Πέτρες».
Ο άτυχος μυθοποιός γκρεμίστηκε από τους ψηλούς βράχους Υάμπεια και Ναυπλία, και το άψυχο κουφάρι του έπεσε κομματιασμένο δίπλα στο ναό του Απόλλωνα! Άφησε τα κόκαλά του στον ανίερο εκείνο τόπο, δίπλα στο ναό του δαιμονικού «θεού» Λοξία – Απόλλωνα!
Η έντονη διαμαρτυρία του Αίσωπου, αλλά κυρίως η είδηση του τραγικού του θανάτου έγινε ευρέως γνωστή. Πολλοί άρχισαν να συζητούν για αυτή την ειδεχθή δολοφονία και κατέκριναν το αδίστακτο δελφικό ιερατείο. Ο Αίσωπος άρχισε να γίνεται ήρωας και μάρτυρας κατά της σκοταδιστικής θρησκείας.
Στην Αθήνα, κάποιοι φωτεινοί πολίτες, οι οποίοι ήξεραν για τον απαίσιο και σκοτεινό ρόλο των Δελφών, του έστησαν ανδριάντα! Αλλά δεν άργησε ο Αίσωπος να «δολοφονηθεί» για δεύτερη φορά από την ιερατική δελφική σπείρα! Διέδωσαν οι δολοπλόκοι και αδίστακτοι ιερείς τη φήμη πως δήθεν ο Απόλλων τους «διαμήνυσε» ότι δε «συμφώνησε» με τη δολοφονία του Αίσωπου και πως τους εξανάγκασε να του στήσουν αναθηματική πλάκα, διαφορετικά θα έστελνε ξηρασία στους κατοίκους της Σάμου, ζητώντας μάλιστα από τους κατοίκους να στείλουν απεσταλμένο να αποζημιωθεί το «αίμα του Αισώπου»! Προφανώς εκμεταλλεύτηκαν κάποιο φυσικό φαινόμενο παροδικής ξηρασίας να στηρίξουν την αδίστακτη πρακτική τους! Έτσι δούλευαν οι άθλιοι! Με αυτόν τον άτιμο τρόπο οι αδίστακτοι ιερείς θέλησαν να καταλαγιάσουν την διαμαρτυρία για τη φρικτή δολοφονία του Αίσωπου!!! Αυτό λοιπόν υπήρξε το οικτρό τέλος του μεγάλου μυθογράφου από το κέντρο της αρχαιοελληνικής θρησκείας, τους Δελφούς. Είναι η πρώτη καταγραμμένη δολοφονία επιφανούς αρχαίου άνδρα από την σκοταδιστική και απόλυτα αντιδραστική αρχαιοελληνική θρησκεία. Η φρικτή αυτή δολοφονία είναι η απαρχή μιας σειράς ατέλειωτων διώξεων όσων δεν δέχονταν άκριτα τις πρωτόγονες, παράλογες και ανήθικες δοξασίες και πίστεις της αρχαίας θρησκείας.
Η αποτρόπαια δολοφονία του μεγάλου Αίσωπου από την δολοφονική ιερατική σπείρα των Δελφών θα είναι στους αιώνες ο ζωντανός και ισχυρός κόλαφος όσων θέλουν να θεωρούν την αρχαιοελληνική θρησκεία «λαμπρή θρησκεία» και «γενεσιουργό αιτία πολιτισμού»! Θα είναι εσαεί το μνημείο άσβεστης μαρτυρίας του απίστευτου πρωτογονισμού της, η οποία όχι μόνο δε μπόρεσε να εξυψώσει πνευματικά τους προγόνους μας, αλλά τους παγίδευε στο πιο πυκνό σκοτάδι της πιο μαύρης δεισιδαιμονίας και τους βύθιζε συνεχώς στον πιο
* Πάγια αρχή μου είναι ότι όλοι οι λαοί, όλοι οι άνθρωποι, έχουν δικαίωμα να πιστεύουν όπου θέλουν. Όλα αυτά με την απαραίτητη προυπόθεση να μην επιβάλλουν τα πιστεύω τους σε τρίτους, είτε δια της βίας, είτε με πλάγιους τρόπους. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που η άλλη πλευρά δεν συναινεί ; Είναι λοιπόν δίκαιο να καθήσουμε να αφανιστούμε όλοι οι Έλληνες χωρίς να έχουμε πειράξει κανέναν απολύτως ; Όλα αυτά διότι από τα αρχαία χρόνια ο πολιτισμός μας, και η ιδεολογία μας, είναι εμπόδιο στην δημιουργία παγκόσμιου εωσφορικού κράτους. Από όλους τους προαναφερόμενους, και τις προαναφερόμενες, εξαιρείται ένα μικρό μέρος βάση των παγκόσμιων Φιλοσοφικών- μαθηματικών σταθερών, μέτρον άριστον και μηδέν άγαν.
Αναφέρομαι πάντοτε στους Φοίνικες-Σημίτες που από μονοθεϊστές της Π.Διαθήκης και πιστοί των προφητών, εγκατέλειψαν τον Θεό, άλλαξαν και έγιναν εωσφοριστές του δωδεκαθέου. Δεν αναφέρομαι σε όλους τους Σημίτες.”