ΣΚΙΤΣΟ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ
Του ΔΩΡΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
Το 1974 μας βρήκε ένα ανείπωτο κακό. Μια μεγάλη τραγωδία. Είναι γνωστή η ιστορία. Τα ζούμε εξάλλου έκτοτε καθημερινά στο πετσί μας.
Ελπίζαμε. Αρχικά στους ξένους. Φίλους, υπερασπιστές του δικαίου, πολιτισμένους κ.λπ. Σύντομα καταλάβαμε ότι μάταια περιμέναμε σωτηρία έξωθεν. Είμαστε εντελώς μόνοι.
Και τότε κάποιοι ταγοί μας αφού ζύγισαν τα πράγματα και μέτρησαν τις καταστάσεις είπαν είναι πιο εφικτό να έρθουμε σε ένα έντιμο συμβιβασμό με τον εισβολέα.
Ονόμασαν τον συμβιβασμό Δ.Δ.Ο. Μα δεν συμφώνησαν τι είναι αυτή η Δ.Δ.Ο. Έτσι άλλα έλεγε ο Τούρκος κι άλλα εμείς. Εμείς θέλαμε λειτουργικό ομοσπονδιακό κράτος με μια κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα και μια ιθαγένεια.
Οι Τούρκοι άλλα ήθελαν. Εντελώς αντίθετα.
Ο πόθος για μια σύντομη λύση για να επιστρέψει ο κόσμος στα σπίτια του, έτσι νομίζαμε, ήταν ακατανίκητος. Κάτω από τέτοια πίεση αρχίσαμε τις εκπτώσεις. Όλο δίναμε και ποτέ δεν παίρναμε. Ώσπου μια μέρα κάποιοι από τη μεριά του «έντιμου συμβιβασμού» κατάλαβαν πλέον ότι η Τουρκία τα θέλει όλα. Έτσι μας είπαν. Κι ότι συμβιβασμός δεν υπάρχει. Αυτό που ζητά η Τουρκία είναι παράδοση. Και είπαν φτάνει μέχρις εδώ. Εν τω μεταξύ όμως είχαν κάνει όλες σχεδόν τις παραχωρήσεις που απαιτούσε η Τουρκία φτάνοντας σχεδόν μέχρι τη συνθηκολόγηση. Και τι προτείνουν; Να συνεχίσουμε απ’ εκεί που μείναμε.
Και τι γίνεται τώρα; Οι άλλοι μισοί του έντιμου συμβιβασμού σπρώχνουν τους υπόλοιπους να ολοκληρώσουμε την παράδοση. Υπονομεύουν στην πραγματικότητα την όποια πρόθεση και όποια προσπάθεια να αλλάξουμε γραμμή πλεύσης. Να μην εγκαταλείψουμε το δρόμο που περπατήσαμε εκατό φορές και πάντα μας βγάζει στον γκρεμό. Να τον ξαναπερπατήσουμε γιατί πιστεύουν ότι θα μας βγάλει τώρα στη λεωφόρο της απελευθέρωσης.
Και ο μεν Αϊστάιν χαρακτήρισε αυτή τη νοοτροπία ως ηλιθιότητα, όμως πιστεύω δεν πρόκειται περί αυτού. Δεν είναι ηλίθια η σημερινή Ακελική ηγεσία. Απλά μελέτησε τα πράγματα κι έχει κάνει τις επιλογές της. Ξέρει, όπως ξέρουμε όλοι, ότι αυτό το νησί με την τεράστια γεωστρατηγική σημασία και τον αμύθητο υποθαλάσσιο πλούτο δεν είναι από μόνο του εις θέσιν να εκμεταλλευτεί και να απολαύσει αυτά τα τεράστια πλεονεκτήματα. Πάντοτε κάποιοι ισχυροί μας πατρώναραν ή μας κατακτούσαν. Πολύ περισσότερο τώρα που βρέθηκαν τα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Θα προτιμούσαν πιθανόν να μας πατρωνάρουν οι Ρώσοι. Αυτό είναι θεμιτό αλλά καθόλου εφικτό υπό τες συνθήκες.
Απομένουν οι δυτικοί και οι Τούρκοι. Το ΑΚΕΛ εξ αρχής αντέδρασε σε όποια απόφαση της κυβέρνησης οδηγεί σε αποδυνάμωση της τουρκικής προοπτικής πατρωναρίσματος.
Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα (επί Παπανδρέου).
Ενίσχυση άμυνας (αισχρή προπαγάνδα ότι αυτοί που θέλουν άμυνα είναι πολεμοκάπηλοι και θέλουν να αιματοκυλίσουν την Κύπρο).
Τριμερείς συμφωνίες (τις υπέσκαψαν εξ αρχής ως άνευ ουσίας και αποτελέσματος).
Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική Άμυνας της Ευρώπης (είναι νατοϊκά κατασκευάσματα και να μην τολμήσουμε).
Συμφωνίες με TOTAL και EXXON (Δεν θα εμποδίσουν την Τουρκία να συνεχίσει τις παραβιάσεις της).
Υποστηρίζουν ότι η προσκόλληση στις ΗΠΑ θα είναι ενίσχυση του ιμπεριαλισμού. Και τι προτείνουν λοιπόν; Πέραν της άρνησης δεν προτείνουν τίποτε. Μιλούν για συνέχιση των συνομιλιών λες και με αυτό τον τρόπο θα πάψει η Τουρκία την πειρατική επεκτατική της πολιτική. Παρά το ότι κάνουμε σαρανταπέντε χρόνια τώρα με αποτέλεσμα να φτάσουμε στη χειρότερη θέση που βρεθήκαμε ποτέ.
Αν αυτή τη στιγμή κάτι μας σώζει είναι το φυσικό αέριο και η ανάπτυξή του παρά τις αντιδράσεις της Τουρκίας. Αυτό έχει επηρεάσει θετικά τους συσχετισμούς στην περιοχή μας. Μας έχει ενισχύσει μαζί με τις τριμερείς και τους πετρελαϊκούς κολοσσούς.
Αν δεν επαναφέρουμε σε ισχύ και το δόγμα του ενιαίου αμυντικού χώρου κι αν προχωρήσουμε και σε αμυντικές συμφωνίες με άλλες χώρες ακόμα καλύτερα.
Και η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι Η.Π.Α. με εκτελεστικό πρόεδρο που αποφασίζει. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αργοκίνητη ναι. Όμως έχει αρχές τις οποίες οφείλει να διαφυλάξει αλλιώς θα διαλυθεί. Και θα τις διαφυλάξει.
Το μήνυμα που θέλω να στείλω με αυτό το σημείωμα είναι μήνυμα αισιοδοξίας. Εμείς που ξέρουμε εξ αρχής ότι μακροχρόνιος και επίπονος θα είναι ο αγώνας έχουμε και κατανόηση των γεγονότων και τη θέληση αλλαγής των συσχετισμών και τον τρόπο που θα το επιτύχουμε. Και ναι έχουμε την υπομονή που απαιτεί ένας μακροχρόνιος αγώνας. Για να μην υποταχτούμε στη βουλιμία της Τουρκίας.
Δεν τη δεχόμαστε για πάτρωνα του τόπου μας και επικυρίαρχο της περιοχής.
Και δεν είμαστε μόνοι. Η Τουρκία είναι σε κατ’ ευθείαν σύγκρουση με όλες τις χώρες της περιοχής. Και καταλάβετέ το φίλοι του ΑΚΕΛ. Καμιά μεγάλη δύναμη δεν θέλει μεγαλύτερη την Τουρκία. Ούτε η Ρωσία (!) Όλοι θέλουν να τη θέσουν υπό έλεγχο.
*Πρώην Υπουργός Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης