Δύο από τις πιο αγνές μορφές του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας και της παιδείας, ήταν ο γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος, και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Χωρίς μέτρον άριστον, και τάξη Θεού, δεν υπάρχει Ελλάδα. Όταν στην πλειοψηφία τους, οι Έλληνες, απολέσουν την ηθική, τότε το Ελληνικό έθνος, οδηγείται στην σκλαβιά και στον αφανισμό. Αυτό έγινε στην αρχαιότητα, με την Ρωμαϊκή κατάκτηση, και την σύγγρονη εποχή. Σήμερα θα δούμε, τι μας αναφέρει, περί Ορθοδοξίας, και ηθικής, μια πολύ μεγάλη, μορφή του Χριστιανισμού, ο Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος. Ο Γέροντας αναφέρει, για την Ορθοδοξία, περί γυναικών, και για την γνωριμία του, με τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, και τον Μωραϊτίδη.
Γράφει ο Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος :
” Τους εγνώρισα και τους δύο καλώς και συνεδέθην μετ’ αυτών διά του συνδέσμου της κατά Χριστόν αγάπης. Τους εγνώρισα κατά τα έτη 1905 – 1907, υπηρετών εις τας τάξεις του στρατού. Εγνώρισα πρώτον τον αείμνηστον Αλέξανδρον Παπαδιαμάντην, τον οποίον παρηκολούθουν τακτικώς ψάλλοντα εις τον δεξιόν χορόν κατά τας ολονυκτίας, αι οποίαι εγίνοντο εις το εκκλησάκι του προφήτου Ελισαιέ πλησίον του Παλαιού Στρατώνος. Κατόπιν εκεί εγνώρισα και τον Αλέξανδρον Μωραϊτίδην, όστις έψαλλε αριστερά. Έψαλον δε και οι δύο μετά πολλής συνέσεως, προσοχής, φόβου και κατανύξεως, αποφεύγοντες τας ατάκτους, τας θεατρικάς και θυμελικάς φωνάς. Έψαλλον καθώς το Πνεύμα το Άγιον διά του Προφητάνακτος Δαυΐδ εν ψαλμοίς διδάσκει λέγον «Ψάλλατε τω Θεώ ημών, ψάλλατε… καλώς ψάλλατε… ψάλλατε συνετώς (Ψαλμ. 32, 36) και καθώς ορίζουν οι θεσπέσιοι της Αγίας ημών Εκκλησίας Άγιοι Πατέρες. «Τους επί το ψάλλειν εν ταις Εκκλησίαις παραγενομένους βουλόμεθα, μήτε βοαίς ατάκτοις κεχρήσθαι και την φύσιν προς κραυγήν εκβιάζεσθαι, μήτε τι επιλέγειν των μη Εκκλησία αρμοδίων τε και οικείων, αλλά μετά πολλής προσοχής και κατανύξεως τας τοιαύτας ψαλμωδίας προσάγειν τω των κρυπτών εφόρω Θεώ· ευλαβείς γαρ έσεσθαι τους υιούς Ισραήλ (Λευϊτικόν ΙΕ’, 31) το ιερόν εδίδαξε λόγιον» (Κανών της ΣΤ’ Οικουμενικής Συνόδου). Μέχρι σήμερον που έχουν παρέλθη 45 έτη, οσάκις αναπολήσω εις την μνήμην μου τον Παπαδιαμάντην και τον Μωραϊτίδην και τας κατανυκτικάς εκείνας αγρυπνίας και ιεράς μυσταγωγίας, τας οποίας ετέλουν οι αείμνηστοι π. Αντώνιος και ο απλούς και άκακος, ο πράος, ο ακέραιος και ταπεινός τη καρδία παπά-Νικόλαος ο Πλανάς, μοι φαίνεται ωσάν να ακούω την ιεράν εκείνην υμνωδίαν, η οποία ωμοίαζε ωσάν υμνωδία αγγελική και προσευχή κατανυκτική, η οποία εξαϋλώνει τρόπον τινά τον άνθρωπον, τον αναβιβάζει νοερώς εις τα ουράνια και τον πλησιάζει και τον ενώνει με τον Θεόν. Εάν κατ’ αυτόν τον τρόπον, τον σεμνόν, τον εύσχημον ετελούντο εις όλας τας εκκλησίας αι ιεραί ακολουθίαι και θείαι μυσταγωγίαι, μεγίστην ωφέλειαν θα ελάμβανον όλοι οι χριστιανοί. Δυστυχώς, τας περισσοτέρας εκκλησίας οι ψάλλοντες και ιερουργούντες με τας ατάκτους, τας ασήμους και ανοικείους φωνάς, τας κινήσεις χειρών, ποδών κ.λ. μελών τας μετέβαλον εις θέατρα και ουδεμία ωφέλεια ψυχική προσγίνεται, διότι η Βυζαντινή Εκκλησ. μουσική, η κατανυκτική και εύσχημος, η ψυχωφελής και σωτήριος εφυγαδεύθη και αντικατεστάθη εις τους περισσοτέρους ναούς διά της ευρωπαϊκής θεατρικής μουσικής, ήτις ευχαριστεί και τέρπει όχι την ψυχήν, αλλά την ακοήν, ουχί των ευλαβών χριστιανών, των ταπεινών και φοβουμένων τον Θεόν, αλλά των εν τοις θεάτροις και κινηματογράφοις φοιτώντων.
Η δε λεγομένη τετραφωνία, ψαλλομένη παρά ψαλτών ενίων ανευλαβών, εχόντων τα οπίσθιά των εστραμμένα προς τας αγίας εικόνας και το άγιον θυσιαστήριον, οίτινες εν θεάτροις και εν καπηλείοις τραγωδούσιν, έχοντες τελείαν άγνοιαν των ιερών κανόνων των περί υμνωδίας και ψάλλουν μόνον τω στόματι και ουχί τω νοΐ και τη καρδία, είναι μία τερατοφωνία, είναι τραγέλαφος. Δε θα λησμονήσω την ευλάβειαν και προσοχήν με την οποίαν έψαλλον οι αείμνηστοι διδάσκαλοι Μωραϊτίδης και Παπαδιαμάντης, με την σιγανήν και ταπεινήν φωνήν των.
Εφαίνοντο όχι ότι έψαλλον αλλ’ ότι προσηύχοντο και συνωμίλουν με τον Θεόν. Ο δε Παπαδιαμάντης όταν έψαλλε τα τροπάρια της Δευτέρας Παρουσίας: «Όταν μέλλεις έρχεσθαι κρίσιν δικαίαν ποιήσαι, Κριτά δικαιότατε… όταν τίθενται θρόνοι και ανοίγονται βίβλοι και Θεός εις κρίσιν καθέζηται… Εννοώ την ημέραν εκείνην και την ώραν, όταν μέλλομεν πάντες γυμνοί και ως κατάκριτοι τω αδεκάστω Κριτή παρίστασθαι…» τα έψαλλε με τοιαύτην συναίσθησιν και φόβον, ώστε εφαίνετο ωσάν να ίστατο έμπροσθεν του φοβερού Κριτηρίου. Όταν δε έψαλλε τα του Παραδείσου τροπάρια, εφαίνετο ωσάν να εξίστατο και ηρπάζετο ως εις Παράδεισον. Ωσαύτως όταν έψαλλε τα Αναστάσιμα τροπάρια και κανόνας, εφαίνετο ως χαίρων και αλλόμενος, καθώς ο Θεοπάτωρ Δαυΐδ προ της σκιώδους Κιβωτού ήλατο σκιρτών. Επειδή δε έψαλλον μετά συνέσεως και ευλαβείας, δεν επέτρεπον εις ψάλτας που ήρχοντο διά να ψάλωσι εις τας αγρυπνίας, εάν και εκείνοι δεν έψαλλον συνετώς και μεταχειρίζοντο όχι τας φυσικάς των φωνάς, αλλά θυμελικάς, προσποιητάς και ατάκτους φωνάς. Ο δε Παπαδιαμάντης όστις ήτο και ευέξαπτος τους εδίωκε.
Φύγετε, τους έλεγε, εδώ είναι τόπος προσευχής. Πηγαίνετε να τραγουδήσετε εις τα θέατρα. Ομολογώ, ότι από την τάξιν εκείνην η οποία παρετηρείτο εις το εκκλησάκι εκείνο του προφήτου Ελισαιέ έλαβον μεγάλην ωφέλειαν. Εκείνοι που το κατεδάφισαν έδειξαν μεγάλην ασέβειαν και συνιστώ εις πάντας τους Έλληνας λογοτέχνας και λογογράφους ως πνευματικός πατήρ να απαιτήσουν παρά του Σου Υπουργείου της Παιδείας και παρά της Ιεράς Συνόδου και της Αρχαιολογικής Εταιρίας να ανοικοδομηθή νέον εκκλησίδιον εις τον ίδιον τόπον όπου υπήρχε το παλαιόν, διά να παραμείνη ως μνημείον διά τας μελλούσας γενεάς, να το βλέπωσιν οι νέοι λογοτέχναι και να το επιδεικνύωσι και εις τους ξένους λογοτέχνας, τους επισκεπτομένους την Ελλάδα, διά να πληροφορώνται ότι εις αυτόν τον ιερόν τόπον, εις αύτό το εκκλησίδιον, οι κορυφαίοι των λογογράφων της Ελλάδος ως ευσεβέστατοι ετέλουν αγρυπνίας προσευχόμενοι, άδοντες, ψάλλοντες, αινούντες και ευλογούντες τον Θεόν.
Ου μόνον δε εγώ ωφελήθην, αλλά και άλλοι πολλοί φοιτώντες εις τας αγρυπνίας εκείνας, ακούοντες μετά κατανύξεως τας αναγνώσεις εις τους βίους των Αγίων, εις τους λόγους περί ψυχής, περί μελλούσης κρίσεως, περί Παραδείσου, περί κολάσεως, τους οποίους λόγους με απλήν φράσιν ηρμήνευεν ενίοτε ο Μωραϊτίδης. Αμφότεροι, ο Παπαδιαμάντης και ο Μωραϊτίδης ως άνθρωποι και αυτοί είχον ανθρωπίνους αδυναμίας και ατελείας, επειδή κατά τον Μ. Γρηγόριον «και των αρίστων ο μώμος άπτεται, ως τελείου και αναμαρτήτου όντος μόνου του Θεού», αλλ’ εις την γενεάν την οποίαν έζησαν, καθ’ ην πάντες κατά τον Προφητάνακτα Δαυΐδ εξέκλιναν άμα ηχρειώθησαν, ούτοι οι μακάριοι δεν εξέκλιναν, αλλ’ εστάθησαν εδραίοι, στύλοι ακλόνητοι της ευσεβείας, και ακριβείς φύλακες των παραδόσεων.
Ενήστευον τας υπό των Αγίων Αποστόλων και της Εκκλησίας νενομοθετημένας νηστείας, ηγρύπνουν, προσηύχοντο και κατεγίνοντο εις την μελέτην των Αγίων Γραφών, των συγγραμμάτων των Αγίων Πατέρων και διδασκάλων της Αγίας ημών Εκκλησίας. Εις τα συγγράμματά των είναι καταφανής η ευλάβειά των και αφοσίωσις προς τον Θεόν, τους Αγίους Πατέρας και ιεράς παραδόσεις. Ήσαν ακτήμονες, έζων λιτότατα και ενεδύοντο ταπεινά και πενιχρά. Ο δε Παπαδιαμάντης ήτο πάντοτε πτωχός, διότι ό,τι είχε ή τω έδιδον, τα διένειμε τοις πτωχοίς. Πολλάκις οι φίλοι του βλέποντες ότι τα ενδύματά του ήσαν πεπαλαιωμένα, τω επρόσφερον καινουργή, αλλ’ εκείνος δεν εδέχετο, και όταν τα ενδύματά του και σανδάλια καθίσταντο άχρηστα, τότε τα αντικαθίστα. Εφρόντιζον και οι δύο να στολίζουν όχι το φθαρτόν και θνητόν σώμα των, αλλά την άφθαρτον και αθάνατον ψυχήν των με αρετάς, εμίσουν και απεστρέφοντο πάντα νεωτερισμόν και τον σημερινόν ψευδοπολιτισμόν και την ξενομανίαν, ήλεγχον δε και εκαυτηρίαζον τους χάσκοντας διά τα ξένα και οθνεία και εισάγοντας ξένα και καινά δαιμόνια, τους νεωτεριστάς και καινοτόμους, οίτινες απεμπόλησαν τα αρχαία και χριστιανικά ήθη και έθιμα, τινές δε και αυτόν τον θησαυρόν της ορθοδόξου ημών πίστεως και ενεδύσαντο ως ιμάτιον τον νεωτερισμόν και τα σαθρά και άσεμνα ήθη των Ευρωπαίων και λοιπών ξένων και κινδυνεύει η Ελλάς να εξευρωπαϊσθή και αμερικανοποιηθή. Μετέβησάν τινες Ελληνίδες εις Ευρώπην, είδον γυναίκας ασέμνως ενδεδυμένας, βαμμένας τα πρόσωπα, τα χείλη, τους όνυχας, είδον γυναίκας να καπνίζουν, να χαρτοπαίζουν, ν’ αποφεύγουν την τεκνογονίαν, να κάμνουν εκτρώσεις, να παίρνουν διαζύγια, να χωρίζωνται τους άνδρας των, να κουρεύωνται, να φορούν πανταλόνια, και ευθύς τας εμιμήθησαν και ωμοιώθησαν αυταίς. Και όχι μόνον τας εμιμήθησαν, αλλά και ερχόμεναι εις την Ελλάδα εφρόντισαν να μεταδώσουν τα τοιαύτα και εις άλλας γυναίκας, αι οποίαι μετά χαράς εδέχθησαν τα άσεμνα, τα σεσηπότα, τα σαθρά και οθνεία.
Πρέπει να ομολογήσωμεν την αλήθειαν, ότι εις διαφόρους χώρας της Ευρώπης, εις την Γαλλίαν, Ιταλίαν και Αγγλίαν, Ελβετίαν κ.ά., υπάρχουν και γυναίκες σεμναί, τίμιαι, ηθικαί, θεοφοβούμεναι, σεμνώς ενδεδυμέναι και γενικώς δε παρά τοις καθολικοίς απαγορεύεται η εν τοις ιεροίς ναοίς είσοδος γυναικών ασέμνως ενδεδυμένων. Αλλ’ αι ανωτέρω Ελληνίδες εμιμήθησαν τας επί των σκηνών των θεάτρων και κινηματογράφων. Προ 60 ετών εις την Ελλάδα δεν υπήρχε γυνή ασέμνως ενδεδυμένη, ούτε πλουσία ούτε πτωχή, ούτε μεγάλη ούτε μικρή· εντρέπετο να ίδη τις γυμνόν όχι το χέρι, ή πόδι, ή τράχηλον αλλά και αυτό το πρόσωπόν των. Διά τούτο αι μεν των πόλεων, ιδίως αι των πλουσίων κυρίαι, όταν εξήρχοντο εις περίπατον, ή μετέβαινον εις επισκέψεις, είχον καλύπτρας εις το πρόσωπον, αι δε των επαρχιών, ιδίως των χωρίων, είχον μανδήλας, με τας οποίας εκάλυπτον όχι μόνον τας κεφαλάς, αλλά και τα πρόσωπα και μόνον γυμνόν μέρος έμενον οι οφθαλμοί διά να βλέπωσι και η ρις διά να αναπνέωσιν· πολλάκις εκάλυπτον και την ρίνα και όταν συνήντων ή ωμίλουν με άνδρας ένευον προς τα κάτω· σπάνιαι εβάφοντο· εβάφοντο ιδίως αι των θεάτρων και των οίκων ανοχής.
Εις τας περισσοτέρας εκκλησίας είχον τα λεγόμενα δικτυωτά, διά να μη βλέπουν οι άνδρες τας γυναίκας, δι’ αυτό αι πορνείαι, αι μοιχείαι, αι εκτρώσεις, τα διαζύγια εσπάνιζον, η δε αποφυγή της τεκνογονίας ήτις εγενικεύθη ακόμη και εις τα μικρότερα χωρία της Ελλάδος και εις τα αγροικίας, ήτο άγνωστος καθώς ήτο άγνωστον και το σιγάρο και η χαρτοπαιξία εις τας γυναίκας. H ἄσεμνη ἐνδυμασία τῶν γυναικῶν εἶναι ἀνάρμοστη καί ἐνάντια στίς Ἀποστολικές καί Πατερικές Παραδόσεις. Οἱ περισσότερες ἀπό τίς γυναῖκες ἔχουν τρελλαθεῖ. Ἔχουν ἀποβάλλει τήν σεμνότητα, τήν ντροπή, τήν συστολή καί γυμνώθηκαν, ἔγιναν ἀναίσχυντες, καί ὄχι μόνο στούς δρόμους καί τίς πλατεῖες περπατοῦν γιά νά ἐπιδείξουν γυμνές τίς σάρκες τους καί τά βαμμένα τους χείλη, μάτια, βλέφαρα, πρόσωπα καί νύχια, γιά νά δελεάσουν τούς ἄνδρες, ἀλλά εἰσέρχονται χωρίς φόβο καί στούς ἱερούς Ναούς, ὄχι βέβαια γιά νά προσευχηθοῦν, ἀλλά γιά νά βεβηλώσουν, μολύνουν καί σκανδαλίσουν τούς ἐκκλησιαζόμενους.
Καλό νομίζω εἶναι νά ἀπαγορευθῆ ἡ εἴσοδος στούς Ναούς τέτοιων γυναικῶν μέχρις ὅτου διορθωθοῦν. Ἄς εἴμαστε, πάντοτε ντυμένοι τόν Χριστό· ἄς σκεπτώμαστε πάντοτε τό χάρισμα τῆς υἱοθεσίας πού πήραμε μέ τό ἅγιο Βάπτισμα, τίς ὑποσχέσεις πού δώσαμε, καί νά ἀγαπᾶμε Αὐτόν μέ ὅλη μας τήν ψυχή καί τήν καρδιά, γιά νά εἴμαστε καί ἐδῶ στήν πρόσκαιρη ζωή μαζί μέ τόν Χριστό ἑνωμένοι καί στήν αἰωνιότητα. Μή πλανώμεθα, ἀγαπητοί, τά ἔργα μας δείχνουν τί ἔχουμε στό νοῦ μας. Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι τῆς σημερινῆςξ γενεᾶς στό νοῦς κάθε μέρα ἔχουμε τί θά φᾶμε καί τί θά πιοῦμε!…Τί δέν νά πῶ καί γιά τίς γυναῖκες; δέν ἔχουν ἄλλο στό νοῦ τους παρά πῶς νά στολιστοῦν. Συναγωνίζονται ποιά θά ξεπεράση τήν ἄλλη στόν στολισμό. Τί πάλι νά πῶ καί γιά τήν ἄσεμνη ἐνδυμασία, τήν ὁποία ὁ ἐφευρέτης τῆς κακίας Διάβολος ἐδίδαξε τίς γυναῖκες νά ντύνωνται μέ γυμνά χέρια, στήθη καί πόδια; Ἀλίμονον, ἀλίμονον γιά τήν ἄθλια κατάσταση τῶν Χριστιανῶν! Κρύψε με, Θεέ μου, ἤ πᾶρε με, γιά νά μή βλέπω τέτοιες αἰσχρότητες καί ἀθλιότητες! Πῶς δέν αἰσχύνονται οἱ γυναῖκες τῶν Ἑλλήνων Χριστιανῶν;…Οἱ γυναῖκες τῶν Τούρκων νά ντύνωνται κόσμια καί νά καλύπτουν καί τό πρόσωπο, γιά νά μή δίδουν σκάνδαλο στούς ἄνδρες, καί οἱ Ἑλληνίδες καί οἱ γυναῖκες τῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖες ἔχουν παράδοση ἀπό τόν Χριστό, πῶς ἔφθασαν σέ σημεῖο τέλειας παραφροσύνης, μέ τόν τρόπο πού ντύνονται;
Ἄς ἀπαγορεύσουμε τήν εἴσοδο στούς Ναούς, ἰδιαίτερα κατά τίς Ἀκολουθίες καί Λειτουργίες, ἀνδρῶν καί γυναικῶν πού ντύνονται ἄσεμνα, γιά νά ἔλθη ἡ Χάρις, ἡ εὐλογία καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μας καί δοῦμε καλές ἡμέρες. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος ἐρωτηθείς, πότε θά εἶναι τό τέλος, ἀπάντησε· ὅταν θά ἐκλείψη ἡ ντροπῆ ἀπό τίς γυναῖκες. Καί μία ἄγραφος προφητεία λέγει· ὅ,τι τό τέλος τῶν αἰώνων θά γίνη ὅταν οἱ ἄνδρες γίνουν γυναῖκες καί οἱ γυναῖκες ἄνδρες. Στίς ἡμέρες μας βλέπουμε τήν ἐκπλήρωσή τους”. Αυτά μας δίδαξε ο γέροντας Φιλόθεος.
Οι γυναίκες ήταν και είναι τα θεμέλια της κοινωνίας. Χωρίς την επιστροφή τους στα Ελληνοχριστιανικά ήθη, δεν υπάρχει σωτηρία, θα αφανιστούμε μέχρι ενός. Αυτό είναι αποδεκτό από όλους. Δυστυχώς την σύγχρονη, εποχή, παρουσιάζεται το θλιβερό, και εθνικά καταστροφικό φαινόμενο, αρκετές γυναίκες, να είναι “Χριστιανές”, και να ζούνε με τον τρόπο ζωής του αρχαίου “Θεού” Σαβάζιου. O Χριστιανισμός είναι η μόνη σωτήρια οδός. Πρέπει άπαντες να εγκαταλείψουν, τον σεξουαλικό τρόπο ζωής του Βάκχου-Σαβάζιου, ώστε να έχουμε δικαίωμα στην Ελευθερία, και την εθνική επιβίωση.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία καθόρισε τους τρόπους, σωτηρίας των πιστών, και του Ελληνικού έθνους, από τον σκοτεινό παγανισμό, αρχίζοντας από την συνειδητοποίηση της τραγικής συμφοράς, που προκάλεσε η σεξουαλική διαφθορά στον αρχαίο και τον σύγχρονο Ελληνικό κόσμο. Η Εκκλησία και οι Άγιοι πατέρες, μας υποδεικνύουν την παρεκτροπή των Ελλήνων Ορθοδόξων, από την Θεϊκή κτίση, και την κατάπτωση σε ζωώδεις καταστάσεις, με την κυριαρχία των κτηνωδών ορμών και επιθυμιών. Η πιο βασική αποστολή της Ορθοδοξίας, είναι μέσα από τις διδαχές, του κυρίου, Σωτήρα και Λυτρωτή ημών Ιησού Χριστού, να προστατέψει από την αμαρτία και την αγελαία κατάσταση, όλους τους Έλληνες, που λατρεύουν, τον Φρυγικό “θεό” Σαβάζιο. Ο Εωσφόρος και ο Σαβάζιος, ήταν και είναι οι βασικοί εκπρόσωποι, της ανομίας, της αταξίας, και της καταστροφής, του Ελληνικού έθνους, αντιστέκονται πεισματικά, με σκοπό να εμποδίσουν, την εθνική και ηθική-πνευματική σωτηρία, και την ανύψωση των Ελλήνων.
Όπως είναι γνωστό και ιστορικά αποδεδειγμένο, ο αρχαίος Ελληνικός κόσμος, κατέρρευσε, και κατακτήθηκε, κατ ουσίαν αμαχητί, από τους αρχαίους Ρωμαίους, εξαιτίας, της σεξουαλικής διαφθοράς, που επέβαλε η αρχαία θρησκεία. Στον παγανισμό η αμαρτία και η κάθε ηθική εκτροπή, ήταν ταυτισμένες με την ειδωλολατρική θρησκευτική πίστη. Σε όλα τα ειδωλολατρικά θρησκεύματα υπήρχαν θεοί –δαίμονες, ως προστάτες των ανθρωπίνων παθών, με βασικότερο όλων, την σεξουαλική διαφθορά. Όταν όμως ήρθε στην Ελλάδα τον 8ο π.Χ. αιώνα, η λατρεία, του Φρυγικού “θεού” των σεξουαλικών οργίων, του Σαβάζιου, ο οποίος μετονομάστηκε σε Διόνυσο, εκείνος συμπεριέλαβε στο πρόσωπό του την προστασία όλων των σεξουαλικών παθών. Κύριο στοιχείο ήταν τα ακατονόμαστα όργια, ο χυδαίος ερωτισμός, οι πάσης φύσεως ηθικές παρεκτροπές, Ο Διόνυσος, έχει έρθει από την Ανατολή για να εδραιώσει στον τόπο αυτό την λατρεία του, η οποία έχει παραγκωνιστεί εξαιτίας της αρχαίας Ελληνικής-Φιλοσοφικής σκέψης. Σε περιόδους έντονης ανησυχίας, δυστυχίας, και πολέμων οι άνθρωποι βιώνουν καταστάσεις τις οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν με το πνεύμα και την ηθική. Φοβούνται- αρνούνται να σκεφτούν, και να ερευνήσουν. Για αυτό στρέφονται προς το κακό, και την σεξουαλική διαφθορά. Ο Φρυγικός “θεός” Διόνυσος, με στόχο, την ολοκληρωτική καταστροφή, του Ελληνικού έθνους, προσφέρει απλόχερα την σεξουαλική “ελευθερία” από τα “δεσμά” του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού και του Χριστιανισμού, σε όλους όσους τον πιστεύουν. Τα αρχαία χρόνια, μόνον οι αγράμματοι και η ηθικά και πνευματικά εξαθλιωμένοι, συμμετείχαν, στα σεξουαλικά όργια. Τα ίδια τα καθεστώτα, προωθούσαν τα όργια για να μπορούν να εξουσιάζουν, με ευκολία τις μάζες. Οι Έλληνες φιλόσοφοι-σοφοί, δεν συμμετείχαν ποτέ, και καταδίκαζαν δημόσια, κάθε σεξουαλική παρεκτροπή.
Δυστυχώς οι νεοταξίτες, εξουσιάζουν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, στην σύγχρονη Ελλάδα, μέσα από την σεξουαλική διαφθορά. Οι αμόρφωτες και δεισιδαίμονες μάζες συμμετείχαν με πάθος στις αισχρές Διονυσιακές εορτές, διότι οι κρατούντες επέτρεψαν, να υπάρχει σε αυτές ελευθερία ακόμη και στα πιο ταπεινά αχαλίνωτα πάθη των θρησκευτών. Μοιχοί, πόρνοι, έκφυλοι και κάθε λογίς ανώμαλοι, κρυμμένοι πίσω από τα ειδεχθή προσωπεία, μπορούσαν να ικανοποιήσουν τα αισχρά πάθη τους νόμιμα, εκτελώντας τα θρησκευτικά-εωσφορικά τους καθήκοντα. Παρατηρώντας την ιστορία θα διαπιστώσουμε δυο βασικά αξιώματα. τα οποία καθόρισαν την επιβίωσή, την και την εξέλιξή της Ελλάδος. Τα στοιχεία αυτά είναι η λογική σκέψη, ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων, και από την άλλη η Βακχική λατρεία. Η λογική σκέψη, οι επιστήμες, και το πάθος για την ζωή, συνθέτουν το βασικό υπόβαθρο της ανθρώπινης σκέψης.
Τα παραπάνω δυο βασικά στοιχεία, τα οποία ήταν και είναι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους, οι αρχαίοι Έλληνες τα απέδωσαν σε δυο θεούς. Τον Απόλλωνα, ως προστάτη του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού-τεχνών, και τον Φρυγικό θεό Σαβάζιο, που αργότερα, ονομάστηκε Διόνυσος, ως θεό των παρά φύση σεξουαλικών πράξεων. Ο Φοίβος λατρευόταν, ως Θεός της λογικής, του φωτός, του μέτρου και του πολιτισμού. Ο Σαβάζιος-Διόνυσος, ήταν και είναι ο εκφραστής, του αχαλίνωτου σεξουαλικού πάθους, της μανίας και των έντονων συναισθημάτων. Οι δυο θεοί συγκεντρώνουν, δυο διαφορετικές θεωρίες, δυο αντίθετες απόψεις, δύο διαφορετικά αξιώματα για την ζωή. Οι αντίθετες αυτές δυνάμεις-ιδεολογίες, προσπαθούν να επικρατήσουν στην επιστήμη, στην τέχνη, στους θεσμούς, την ηθική την κοινωνία, και τα έθνη. Ειδικότερα ο Ελληνισμός, στο περάσμα των αιώνων, είναι δημιούργημα τόσο του Απολλώνιου πνεύματος (Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός), όσο και του Διονυσιακού (Εωσφόρος). Το Απολλώνιο πνεύμα-αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, αποτελούν η απλότητα, η λογική, ο στοχασμός, η αυτοσυγκράτηση, και η γαλήνη. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα το χαρακτηρίζει η μανία, το μένος, το πάθος, το συναίσθημα, οι σεξουαλικές ανωμαλίες οι ψυχικές εκρήξεις, οι παρορμήσεις, τα πιο βρώμικα-αισχρά ένστικτα, του ανθρώπου, και η εύθυμη πλευρά της ζωής.
Το Απολλώνιο πνεύμα ορίζεται από το μέτρον άριστον και το μηδέν άγαν, την μεσότητα και την αποφυγή των υπερβολών και τω άσκοπων-καταστροφικών ενεργειών. Αντίθετα, το Διονυσιακό πνεύμα δεν τα δέχεται όλα αυτά, και οδηγεί τους Έλληνες σε καταστροφικές πράξεις και συμπεριφορές οριακές, οι οποίες διαχρονικά θέτουν τον Ελληνισμό σε θανάσιμους κινδύνους.
Tο Διονυσιακό στοιχείο καθηλώνει το Ελληνικό έθνος και τους Έλληνες, στο επίπεδο των ζώων και στον πρωτογονισμό, ενώ το Απολλώνιο πνεύμα, εξυψώνει και βοηθά, με τα ανώτερα και ευγενέστερα δημιουργήματα του. Σύμφωνα με τον πατέρα της ιστορίας τον Ηρόδοτο, (Β Βιβλίο, Ευτέρπη), οι Φοίνικες ήρθαν από την Αίγυπτο, από το 1519 π.Χ. και μετά. Εκείνοι κατέκτησαν δια της βίας Στερεά Ελλάδα, και Πελοπόνησο και επέβαλαν το δωδεκάθεο. Η βίαιη επιβολή του σατανικού δωδεκαθέου, άγγιξε τα όρια γενοκτονίας στην Ελληνική επικράτεια.
Τα αρχαία χρόνια, μεταξύ άλλων έλαβαν χώρα, φοβεροί εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους πάντοτε υποκινούσε το Φοινικικό ιερατείο των Δελφών. Κατά την εποχή των Περσικών πολέμων, το Φοινικικό μαντείο των Δελφών, ήταν μονίμως με το μέρος των Περσών και καλούσαν τους Έλληνες, μέσω ψευδοχρησμών να μην πολεμήσουν. Η Ελλάδα ήταν το κέντρο του πολιτισμού, εντούτοις όλοι οι σημαντικοί αρχαίοι Φιλόσοφοι διώχθηκαν, φονεύθηκαν και δημεύτηκαν οι περιουσίες τους.
Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και έθεσε σε θανάσιμο κίνδυνο την ύπαρξη ακόμη και του Ελληνικού έθνους. Οι Αθηναίοι κατέρρευσαν οικονομικά, πολιτικά και ηθικά. Είχαν φτάσει, στην απόλυτη ηθική κατάπτωση. Η ζωή στην αρχαία Αθήνα, έγινε εφιάλτης. Η ψυχολογική κατάρρευση των πολιτών της άλλοτε ισχυρότερης πόλης, οδήγησε αναπόφευκτα στην αναζήτηση ενός” Σωτήρα-λυτρωτή”. Έχοντας ζήσει το απόγειον του ορθολογισμού και της Ελληνικής φιλοσοφίας, τώρα στρέφονται σε ότι μπορεί να “τονώσει’ το συναίσθημα, και το σώμα. Αναζητούν οτιδήποτε μπορεί να χαρίσει λίγες στιγμές ξενοιασιάς, και η αναζήτηση τους αυτή, οδηγεί σε όλα εκείνα που η Ελληνική φιλοσοφία, είχε απορρίψει . Οι μυστηριακές λατρείες, που απαιτούν ηθικές παρεκτροπές, σεξουαλικά όργια και επαφή με την φύση, αναβιώνουν. Ο θεός Διόνυσος, καταφέρνει μία πολύ σημαντική νίκη εναντίον του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Αγαπητές μου γυναίκες, διαχρονικά σε κάθε εποχή, όσοι Έλληνες αγαπούν την πατρίδα, που χάνεται, αναλαμβάνουν τον δύσκολο-άχαρο ρόλο να ενημερώσουν και να προστατέψουν κάποιες από εσάς με μοναδικό κίνητρο την εθνική μας επιβίωση.
σβήνουμε αργά και σταθερά ως έθνος. Μνημόνια, αυτοκτονίες, ορφανά παιδιά εξαιτίας των αυτοκτονιών, άνεργοι, άστεγοι, αδικημένοι κλπ. Είναι κοινώς αποδεκτό και διαχρονικά αποδεδειγμένο ότι οι κόρες Χριστού, ήταν και είναι ευλογία για την Ελλάδα, είναι ευλογία για την κοινωνία. Στον αντίποδα οι κόρες του Εωσφόρου, με την μόδα, με τα σεξουαλικά έκτροπα, είναι εθνική καταστροφή. Οι γυναίκες είναι τα θεμέλια της Ελληνικής κοινωνίας όπως πολύ σωστά υπογράμμιζε στα κηρύγματα του ο πατέρας Σάββας Αχιλλέως. Ο νεοταξικός τρόπος ζωής είναι πολύ κενός και σάπιος. Αφήνει όλους τους ανθρώπους άδειους από συναισθήματα και ηθικές αξίες. Όσοι το αντιληφθούν αυτό απομακρύνονται πάρα πολύ γρήγορα από αυτή την παρακμιακή κατάσταση.
Η συντριπτική πλειοψηφία αυτήν την εποχή άγεται και φέρεται με βάση αυτά τα οποία θα καθορίσει η νεοταξική μόδα. Όσες ενδιαφέρονται να επιβιώσει το έθνος, πρέπει απαραιτήτος να εγκαταλείψουν, την νεοταξική μόδα. Είναι γνωστό ότι από τα αρχαία χρόνια, οι γυναίκες όλων των λαών που πιστεύουν στον Εωσφόρο είχαν έξω τις κοιλίες τους, έβαζαν σκουλαρίκια στον αφαλό, τατουάζ, καθώς επίσης έκαναν και πάσης φύσεως σεξουαλικές ανωμαλίες, για να υμνήσουν τον μιαρό τους αφέντη, τον σατανά. Το Ελληνικό έθνος, διαχρονικά επιβίωσε, εξαιτίας των σοφών, των αγίων, των Ηρώων και των χρηστών ηθών.
Οι Έλληνες του μεσαίωνα, από σκλάβοι του Ρωμαϊκού κράτους, έγιναν διοικητές του, χωρίς να χρειαστεί να πολεμήσουν. Όλα αυτά διότι είχαν θρησκεία τον Χριστιανισμό, και πολιτισμό τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, σοφιστές, ρήτορες, πανεπιστήμονες. Ο συνδυασμός αυτών των δύο έφερε τα χρηστά ήθη, τα οποία στην συνέχεια οδήγησαν στην ελευθερία των προγόνων μας, από τους κατακτητές Ρωμαίους. Οι ιεροί πρόγονοι μας, ζούσαν χωρίς καθόλου σεξουαλική διαφθορά. Τα χρηστά ήθη ζωής των Ελλήνων, είναι το πανάρχαιο διαχρονικό «μυστικό», για την επιβίωση του έθνους στο πέρασμα των αιώνων. Ταυτόχρονα όμως είναι και το κλειδί όλων των μεγάλων Ελληνικών στρατιωτικών πολιτικών και κοινωνικών επιτυχιών από καταβολής του Ελληνικού έθνους. Τα χρηστά ήθη ζωής των Ελλήνων, είναι το πανάρχαιο διαχρονικό «μυστικό», για την επιβίωση του έθνους στο πέρασμα των αιώνων. Ταυτόχρονα όμως είναι και το κλειδί όλων των μεγάλων Ελληνικών στρατιωτικών πολιτικών και κοινωνικών επιτυχιών από καταβολής του Ελληνικού έθνους.
Ο βασιλιάς Ηράκλειος ξεπέρασε σε αρκετούς τομείς τον M. Αλέξανδρο και κράτησε ζωντανή την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη ιστορική καμπή όλων των εποχών. Όταν ο Έλληνας Ηράκλειος από την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, ανέβηκε στον Ελληνικό (Ρωμαϊκό) θρόνο, το κράτος ήταν τελείως χρεοκοπημένο. Ταυτόχρονα για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, είχαμε την εισβολή και την κατάκτηση της μισής Ελληνικής-Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, από τους Πέρσες.Εντούτοις με όπλο τα χρηστά ήθη και την σωστή παιδεία, μέσα σε επτά μόνον χρόνια,οι Έλληνες ανέκαμψαν, με αποτέλεσμα να πάρουν πίσω όλα τα κατακτημένα εδάφη από τους Πέρσες. Όμως οι προγονοί μας δεν σταμάτησαν εκεί αλλά πέρασαν στην αντεπίθεση, κατακτώντας ολόκληρη την Περσική αυτοκρατορία. Αυτό το έκανε ο Ηράκλειος με έναν τελείως απειροπόλεμο στρατό. Έναν Ελληνικό στρατό τον οποίο δημιούργησε εκ του μηδενός μέσα σε δέκα μήνες. Είδατε τι επέτυχαν οι Ένδοξοι πρόγονοι εξαιτίας των χρηστών ηθών, και της σωστής παιδείας ;
Ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος με πολύ έμπειρους και περισσότερους στρατιώτες, με ένα πανίσχυρο Ελληνικό Μακεδονικό βασίλειο πολιτικά-οικονομικά, και στρατιωτικά έκανε περισσότερο χρονικό διάστημα να κατακτήσει την Περσική αυτοκρατορία, σε σχέση με τον Ηράκλειο. Την εποχή του Μ. Αλέξανδρου δεν ήταν κατακτημένη η Ελλάδα και το Μακεδονικό βασίλειο.