Σημασία δεν έχει αν πιάσαμε πάτο σαν ελληνικός λαός κι αν βρισκόμαστε στα τελικά στάδια μιας δημογραφικής εξάλειψης, αλλά εάν υπάρχει διάθεση αντίδρασης σ’ αυτή την πολυσχιδή και πολύτροπη κατάρρευση σε όλα τα επίπεδα της ζωής του μέσου Έλληνα. Υπάρχει; Αυτό θα το δείξει όχι μόνο στις επερχόμενες εκλογές που δεν πρόκειται να αλλάξουν τίποτα εκτός από τα πρόσωπα των κυβερνώντων, αλλά το άμεσο και απώτερο μέλλον.
Το ορθούμενο εμπρός στον Έλληνα ερώτημα δίλημμα είναι ζωώδης, ενστικτώδης ζωή, μεροδούλι μεροφάι ή δημιουργία ενός πολιτεύματος και μιας συνταγματικής πολιτείας που θα σέβεται την ελευθερία της προσωπικότητας του καθενός, πολίτες που θα σέβονται ο ένας τον άλλο, τις ιδιαιτερότητες του καθενός και δεν θα είναι σε θέση να διασταυρώσουν τα ξίφη τους για αποδειγμένα αποτυχημένες στην πράξη ξεπερασμένες ιδεολογίες, για τις οποίες σκοτώνονταν στο παρελθόν αδερφός με αδερφό,πατέρας με γιο.
Θα βαδίσουμε σε μια κοινωνία όπου θα επικρατήσει το ΚΟΙΝΟΝ των Ελλήνων και μια ειρηνική μη εμφύλια πολιτική επανάσταση η οποία θα επιφέρει τις αναγκαίες συνταγματικά κατοχυρωμένερς αξίες. Αξίες, οι οποίες θα εγγυώνται την Δημοκρατία την Πολιτική Ελευθερία και την Εθνική Ανεξαρτησία και θα διασφαλίζουν ότι ο πολίτης θα καθίσταται ολοένα και περισσότερο εντολέας της εντολοδόχου και ανακλητής εξουσίας ενώ θα συμμετέχει ενεργά σε ένα ομοσπονδιακό σύστημα διακυβέρνησης που θα δίνει έμφαση στην τοπική αυτοδιοίκηση όπως τα 26 καντόνια και ημικαντόνια της Ελβετίας. Πιθανώς χωρίς να υπάρχουν κόμματα και αποκόμματα που χωρίζουν και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα υποσχόμενα φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες.