Η Κοινότητα Εφέδρων Ειδικών Δυνάμεων (Κ.Ε.Ε.Δ.) παρεμβαίνει ανοικτά πολιτικά: Καλεί για σήμερα σε πολιτική συγκέντρωση στις 15:30 στην Πλατεία Κολοκοτρώνη με προορισμό την Πλατεία Συντάγματος.
Στη σελίδα της Κ.Ε.Ε.Δ. αναρτήθηκε κείμενο πολιτικά επιθετικό εναντίον των πολιτικών και της αστυνομικής τρομοκρατικής κακουργίας και υπέρ της ενότητας στρατού και λαού…
Συγκεκριμένα γράφουν:
«Καλό είναι να ηρεμήσουν κάποιοι θερμοκέφαλοι ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ ΔΙΕΥΘΥΝΤΕΣ, λακέδες των πολιτικών, για να μην δούμε αντίστοιχες σκηνές στην Ελλάδα. Ο ρόλος της Αστυνομίας είναι να πασχίζει υπερ της προστασίας του Λαού και όχι εναντίον αυτού.
Σε αντίθετη περίπτωση, ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΘΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΝΑ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Και τότε να δούμε, πού θα κρυφθούν οι «θερμοκέφαλοι»…. Η δικαιολογία περί «εκτέλεσης διαταγών» δεν θα τους καλύπτει σε καμία περίπτωση. Ας το έχουν υπ’ όψιν τους».
Επίσης προειδοποιούν την αστυνομία:
«Τα πράγματα έχουν «τρόπο», αλλά και όρια. ΕΑΝ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΔΕΝ ΣΥΜΠΡΑΞΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ (στα δίκαια αιτήματά του), ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ. Και αν κατέβει ο ΣΤΡΑΤΟΣ στους δρόμους δεν μας χρειάζεται καθόλου η Αστυνομία. Δεν θα υπάρξει η παραμικρή παραβατική συμπεριφορά από κανέναν».
ΟΛΑ αυτά ακούγονται καλά και επαναστατικά. Αλλά και κάθε νέο καθεστωτικό παιχνίδι ή νέες πραξικοπηματικές συμφορές ντύνονται με ωραία και επαναστατικά λόγια…
Εμείς έχουμε πολλές επιφυλάξεις , για τους εξής λόγους:
α). Ο στρατός χωρίς δυναμικό, μαζικό και οργανωμένο λαϊκό Κίνημα δίνει ΠΑΝΤΑ λύσεις καθεστωτικές. Είναι «λύσεις» ΑΜΕΣΑ συνδεδεμένες με τα ΜΕΓΑΛΑ πολιτικά παιχνίδια που παίζουν οι ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΦΕΝΤΕΣ.
β). Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται στην άβυσσο της καταστροφής και των μεγάλων πολιτικών αδιεξόδων. Βρίσκεται μπροστά σε ασφυκτικά και οικτρά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά αδιέξοδα, σε ένα δραματικό ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΕΝΟ (δεν υπάρχουν λύσεις μέσω του κοινοβουλευτισμού): ΟΛΑ αυτά βαθαίνουν, πλαταίνουν και συσσωρεύουν τα εκρηκτικά υλικά της λαϊκής ΑΠΕΛΠΙΣΙΑΣ και ΟΡΓΗΣ, τα οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να εκραγούν και να γίνουν ανεξέλεγκτα…
Ήδη αυτά που γίνονται στη Χαλκιδική είναι ορατά επαναστατικά προμηνύματα…
Σίγουρα αυτές οι εκρηκτικές κοινωνικές και πολιτικές διεργασίες που συντελούνται στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας ΚΑΙ το ΠΕΛΩΡΙΟ πολιτικό κενό που υπάρχει δημιουργεί ρωγμές σε κάθε ιστό και κύτταρο του καθεστώτος και στο Στρατό.
Ωστόσο, αυτές οι ριζοσπαστικές διεργασίες και ζυμώσεις στο Στρατό, από ΜΟΝΕΣ τους, δεν μπορεί να ανυψωθούν σε επαναστατικό παράγοντα, ΧΩΡΙΣ οργανωμένο και δυναμικό λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ.
ΜΠΟΡΕΙ, όμως, αυτές οι «ρωγμές» (πολιτικές διεργασίες και ζυμώσεις) στο Στρατό, να ΑΙΧΜΑΛΩΤΙΣΤΟΥΝ και να ΚΑΘΟΔΗΓΗΘΟΥΝ εύκολα από τους ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ που ελέγχουν το Στρατό: Και πριν από όλα τους ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.
γ). Μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν σήμερα ότι τα επιτελεία του καθεστώτος και ιδιαίτερα τα πλανητικά επιτελεία της Νέας Τάξης, δεν ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ το τι γίνεται στην ελληνική κοινωνία και στο Στρατό, δεν γνωρίζουν τους μεγάλους κινδύνους από τη συσσωρευμένη λαϊκή οργή και απελπισία.
ΜΟΝΟ αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι οι μεγάλες δυνάμεις κάθονται με σταυρωμένα χέρια και δεν επεξεργάζονται «λύσεις» εκτόνωσης της κατάστασης, λύσεις πολιτικής διεξόδου, ΛΥΣΕΙΣ που να στηρίζονται στην αξιοποίηση και εκμετάλλευση της ζοφερής ασφυξίας που έχουν οι ίδιες προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία…
ΜΟΝΟ οι τυφλοί δεν είναι σε θέση να διακρίνουν ότι εδώ στη χώρα μας, στην ΑΠΟΙΚΙΑ-Ελλάς, συγκρούονται μανιασμένα η ΕΕ(Γερμανία) και ΗΠΑ, για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην πολιτική διακυβέρνηση της ΑΠΟΙΚΙΑΣ…
Μόνο αφελείς, τέλος, δεν γνωρίζουν ότι ο Στρατός, σαν συνολική δομή εξουσίας, είναι χειροπόδαρα δεμένος από το ΝΑΤΟ και τις πολυπλόκαμες υπηρεσίες των ΗΠΑ…
ΟΛΑ αυτά τα συγκεκριμένα πολιτικά δεδομένα δημιουργούν πολλούς προβληματισμούς και επιφυλάξεις για τις «κινηματικές», στρατιωτικές κινήσεις.
Οι άγριες ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις, συνακόλουθα και οι εσωτερικές συγκρούσεις των «νταβάδων», σε συνδυασμό με το αβυσσαλέο ΠΟΛΙΤΙΚΟ κενό, αλλά και την επερχόμενη λαϊκή καταιγίδα, συνηγορούν σε τούτο: Ότι ο στρατός, πιθανότατα να χρησιμοποιηθεί, για άλλη μια φορά, στην αρένα των μακάβριων πολιτικών παιχνιδιών που παίζονται από τους ισχυρούς κηδεμόνες μας.
Ας μην κάνουμε, συνεπώς, τις επιθυμίες μας πραγματικότητα…
Ενδεχόμενη επέμβαση του στρατού;
Φιλύποπτος
Κάποια δεδομένα είναι αδιαμφισβήτητα:
1) Η κατάσταση έχει φτάσει στο ΑΠΡΟΧΩΡΗΤΟ. Δεν είναι πλέον ο φόβος για το αύριο που προβληματίζει τους Έλληνες, όπως το 2010, όταν τα εξοντωτικά μέτρα έλαβαν μεν αρχή, αλλά υπήρχαν ακόμα κάποια μικρά αποθέματα στους τραπεζικούς λογαριασμούς, οι συντάξεις των συνταξιούχων δεν είχαν ακόμα θιγεί, η ανεργία δεν είχε φτάσει εδώ που βρίσκεται σήμερα. Σήμερα οι Έλληνες (και οι άλλοι Ευρωπαίοι) βρίσκονται αντιμέτωποι με τα ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ αυτών των μέτρων: Ανεργία σε κορύφωση, εξαφάνιση όλων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, εκμηδενισμός των μισθών με τις συντάξεις να ακολουθούν, από την μία…Φόροι, τέλη, δασμοί, λογαριασμοί, χρέη σε εκθετική αύξηση από την άλλη…Όλα αυτά είναι ΕΔΩ. ΤΩΡΑ. ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ! Δεν φοβάται κανείς μην συμβούν “σύντομα”. ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΗΔΗ. Με συνέπειες όχι ηπιότερες από αλλεπάλληλους ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟΥΣ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥΣ, τύπου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ας προστεθεί η κατάσταση στην υγεία, στα ασφαλιστικά, οι αεροψεκασμοί, η διάλυση της παραγωγής, η βαθμιαία τοποθέτηση της χώρας υπό άμεση ξένη κατοχή, και τόσα άλλα (απαιτούνται σελίδες ολόκληρες για να απαριθμηθούν). Συμπέρασμα: Η κατάσταση απαιτεί ΛΥΣΕΙΣ. Όχι “σε ένα σύντομο μέλλον”, αλλά ΑΜΕΣΑ. Κάτι παραπάνω: ΑΚΑΡΙΑΙΑ. Είναι θέμα ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ.
2) Το κοινοβούλιο ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟ. Τελείως. Ό,τι υπήρξε από αυτό αποτελεί ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Και κανείς δεν είναι σε θέση να δει ΠΩΣ αυτό θα μπορούσε να αντιστραφεί – απλούστατα διότι δεν είναι δυνατόν να αντιστραφεί. Οι αυτοδύναμες κυβερνήσει ανήκουν πλέον στην σφαίρα της μακρύνεις μυθολογίας. Τα παραδοσιακά κόμματα του συστήματος (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) δεν είναι σε θέση να λειτουργήσουν ούτε καν με τις δυνάμεις τους ενωμένες – ήδη έχουν ανάγκη από συνδετικά υλικά σάπιων σταλινικών (κάποτε) και ΔΟΣΙΛΟΓΙΚΩΝ (σήμερα) μορφωμάτων, τύπου ΔΗΜΑΡ, απλά και μόνον για να κρατηθούν μερικές ημέρες παραπάνω. Αυτά τα ίδια και η ΜΟΥΜΙΑ του άλλοτε κοινοβουλίου. Μόνη αξιοθρήνητη “ελπίδα” για σύντομη παράταση της ύπαρξης του τελευταίου (όχι πάνω από μερικούς μήνες) αποτελεί ένα άλλο ΣΑΠΙΟ ΑΠΟΛΙΘΩΜΑ του άλλοτε σταλινισμού εξελιχθέν εσχάτως σε ΔΟΣΙΛΟΓΙΚΟ, επίσης, έκτρωμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αν ακόμα ο Ελληνικός Λαός αυταπατήθηκε κατά τις εκλογές του Μάιου – Ιουνίου 2012 σχετικά με την προοπτική κάποιας μηδαμινής, έστω, προσφοράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και η συμμορία του έκαναν άοκνες προσπάθειες για να σβήσουν καθ παρόμοια προσδοκία. Και το πέτυχαν. Το κοινοβούλιο είναι πλέον κάτι το ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΞΕΓΡΑΜΜΕΝΟ για τους Έλληνες. Ταυτίζεται με ό,τι το χειρότερο τους έχει συμβεί στην Ιστορία τους. Και έτσι θα παραμείνει – πράγμα που το συνειδητοποιούν ΟΛΟΙ.
3) Υπάρχει ΚΕΝΟ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΛΥΣΗΣ. Όλοι επιθυμούν μια νέα – πολιτική, κατ’ αρχήν – δύναμη που θα οδηγήσει την χώρα έξω από αυτά τα τάρταρα. Αλλά παρόμοια λύση αυτήν την στιγμή ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ούτε διαφαίνονται, προς το παρόν, συγκεκριμένες διεργασίες (πέρα από τα αυθόρμητα ξεσπάσματα του κόσμου) που να οδηγούν σε δημιουργία παρόμοιας ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ λύσης. Αναμφισβήτητα η λύση αυτή θα δημιουργηθεί, τελικά. Διότι δεν γίνεται αλλιώς. Και τίποτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να δημιουργηθεί ακόμα και αύριο! Οι συγκυρίες είναι τέτοιες ώστε μια εξέλιξη σαν την ανωτέρω είναι διαρκώς στην ημερήσια διάταξη. Επιτακτικά. Ασφυκτικά. Αυτήν όμως την στιγμή, και μέχρι την όποια νεώτερη εξέλιξη, υπάρχει, απλά και αναμφισβήτητα ΚΕΝΟ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΛΥΣΗΣ. Και το κενό αυτό ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ. Άμεσα. Διότι οι λύσεις, όπως είπαμε είναι επίσης ΑΜΕΣΑ ΑΠΑΙΤΗΤΕΣ, για λόγους επιβίωσης.
Κάτι που τίθεται επομένως ΑΜΕΣΑ επί τάπητος, σύμφωνα με τα παραπάνω είναι η ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ. Ο στρατός είχε επέμβει και άλλοτε (όχι μόνον στην Ελλάδα) όταν υπήρξε κενό πολιτικής λύσης. Ακόμα και σε ΛΙΓΩΤΕΡΟ ΟΔΥΝΗΡΕΣ και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ καταστάσεις. Πόσο μάλλον σήμερα, που η συγκυρία οδηγεί σε πλήρη ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.
Φυσικά δεν νοείται επέμβαση τύπου 1967. Κάτι τέτοιο δεν θα στεκόταν ούτε μια μέρα, υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Αυτό που είναι λογικό να αναμένει κανείς, αν στο μεταξύ δεν αλλάξουν τα πράγματα από την άποψη των ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΛΥΣΕΩΝ, είναι μια επέμβαση όπως εκείνη του 1922. Επαναστατική, με τελείως διαφορετικά καθήκοντα βέβαια σε σχέση με όσα επωμίσθηκε το κίνημα του Πλαστήρα. Μέχρι πού μπορεί να φτάσει ένα νέο κίνημα είναι άμεσα συναρτώμενο από την ανοχή, στήριξη, και τέλος αυτόνομη πορεία του Ελληνικού Λαού. Στην αρχή η στήριξη θα είναι πλήρης και ενθουσιώδης. Ένα τέτοιο κίνημα μπορεί να οδηγήσει την χώρα εκτός Ε.Ε. και ΕΥΡΩ, να επαναπατρίσει τους λαθρομετανάστες, να εθνικοποιήσει κάποιες παραγωγικές δυνάμεις, να στρέψει την χώρα σε συνεργασία με την Ρωσία, την Κίνα, τον εξεγερμένο Αραβικό Κόσμο. Αλλά δεν θα μπορεί να προχωρήσει – όπως είναι το αναγκαίο – πέρα από τα όρια του ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. Και, κατά συνέπεια, ούτε και τελειωτικά έξω από τις αρπάγες του Ιμπεριαλισμού, ήτοι του 4ου Ράιχ. Κάθε λύση που θα έδινε θα ήταν μόνον προσωρινή, και σύντομα θα απαιτούσε βαθύτερες επαναστατικές τομές. Η σημαντικότερη, ίσως, προσφορά θα ήταν η ΔΙΕΓΕΡΣΗ του Λαού. Και η ταχύτατη πυροδότηση των απαραίτητων διεργασιών προς μια ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ δύναμη που θα έδινε την τελική λύση, αποτελώντας και το έναυσμα για ανάλογες εξελίξεις στην Ευρώπη – και όχι μόνο.