ΠΑΤΗΣΤΕ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΜΕΝΟΥ
Οι αµερικανικές «εκλογές» δεν έδωσαν απλά µόνο τη νίκη στη µαριονέτα των ελίτ της ΝΤΠ, τον Τζό Μπάϊντεν.
Η ίδια αυτή ελίτ παράλληλα µε την ανάκτηση της εξουσίας στην υπερδύναµη, έβαλε πλώρη δυνατά και για την λεγόµενη «Τελική Λύση», µέσα στην ,οποία περιλαµβάνεται η άµεση και χωρίς καθυστέρηση, διάλυση της επικίνδυνης πλέον Τουρκίας του Ερτογάν, η οποία έχει µε τη σειρά της εδώ και καιρό, ως αντίβαρο σε αυτά τα σχέδια, βάλει πλώρη για …παγκόσµια επικράτηση µέσω του Ισλάµ, µέσα από µια γιγαντιαία προσπάθεια προσεταιρισµού στον παντουρκισµό, όλων των µουσουλµανικών χωρών που ελέγχονται από την λεγόµενη «Μουσουλµανική Αδελφότητα»!
Τουρκία λοιπόν, εναντίον της ΝΤΠ! Ποιός θα νικήσει;
Εδώ κι αρκετά χρόνια, φώναζα και εξακολουθώ να φωνάζω ότι οι νεοταξίτες δεν έχουν εγκαταλείψει ούτε ίντσα από όσα έχουν σχεδιάσει για την ανθρωπότητα και τις ανακατατάξεις κρατών, την διάλυση κάποιων από αυτών και τη δηµιουργία
νέων. Μια από τις χώρες που έχουν ήδη επιλεγεί εδώ και 20 κοντά χρόνια για να εξυπηρετηθεί το σχέδιο των νεοταξιτών, είναι η Τουρκία.
Εκπλήσσεσθε; Γιατί; Δεν έχει περάσει πάρα πολύς καιρός που τα ξαναέγραψα εδώ στην Τρικλοποδιά. Ούτε και πολλά χρόνια όταν σχολίαζα σε κάποιον άλλον «πατριωτικό» ιστοχώρο ότι η Τουρκία, έχει εδώ και πολύ καιρό τα… «κόλυβα στο ζωνάρι της». Για να µη βάλω τα τόσα και τόσα άρθρα που έχω γράψει σε παλαιότερους ιστοχώρους, οι οποίοι δεν υπάρχουν πλέον ενεργοί στο διαδίκτυο.
Γιατί όµως ειδικά η Τουρκία;
Τόσα χρόνια δεν τους εξυπηρετεί όλους; ΗΠΑ, ΕΕ και λοιπούς Δυτικούς; Όλοι αυτοί δε λένε ακόµη και σήµερα που µιλάµε, ότι η Τουρκία πρέπει να παραµείνει πάση θυσία στο δυτικό στρατόπεδο διότι εκτός των άλλων πολιτικών και οικονοµικών
συµφερόντων, η χώρα αυτή αποτελεί και την αιχµή του δόρατος απέναντι στον ρωσικό επεκτατισµό;
Κι όµως!
Η Τουρκία για τη Δύση, έχει πλέον καταστεί εδώ και τρείς ολόκληρες δεκαετίες (για να µη πώ ίσως και περισσότερες) άκρως επικίνδυνη και µη οµαλώς συνεργάσιµη χώρα τόσο για την δυτική στρατιωτική συµµαχία που αποκαλούµε ΝΑΤΟ, όσο και για την «ασφάλεια» και την…ηρεµία µιας ευρύτερης περιοχής, που περιλαµβάνει την Ανατολική Μεσόγειο, τον Καύκασο, την Μέση Ανατολή και το βόρειο τµήµα της Αφρικής. Μια ζώνη δηλαδή υψίστης σηµασίας όχι µόνο για τη Δύση, αλλά και για όλον τον κόσµο, έτσι όπως αυτός έχει αναδηµιουργηθεί σήµερα µε τις νέες υπερδυνάµεις που έχουν αναδειχθεί, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία. Μα θα µου πείτε «Ναί, καλά και άγια αυτά που λές, αλλά γιατί όλοι αυτοί αντί να την τιµωρούνε παραδειγµατικά για τα τσαµπουκαλίκια που πουλάει στην όλη περιοχή, εξακολουθούν να την θωπεύουν και να την καλύπτουν;» Εύλογη η απορία.
Μπορεί να φαίνεται έτσι εξωτερικά, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ακριβώς ΕΤΣΙ.
Η γλώσσα της διεθνούς διπλωµατίας, έχει πολλές ερµηνείες και ακόµη περισσότερους σκοτεινούς σκοπούς. Ο Νικολό Μακιαβέλι στο µνηµειώδες έργο του «Ο ΗΓΕΤΗΣ», γράφει σε κάποιο σηµείο πως «Αν δεν µπορείς να σκοτώσεις τον εχθρό σου άµεσα, χάιδεψέ τον, κοίµησέ τον και ύστερα µαχαίρωσε τον έχοντας ένα ζεστό χαµόγελο στα χείλη. Θα είναι το τελευταίο πράγµα που θα δεί προτού
πεθάνει».
Ε, αυτό ακριβώς κάνει, όχι µόνο σήµερα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια η Δύση – και για να ακριβολογούµε, η παγκόσµια οικονοµικοπολιτική ελίτ της Δύσης που αποκαλούµε Νέα Τάξη Πραγµάτων σχετικά µε την Τουρκία. Την «χαϊδεύει» και την
«θωπεύει» τόσο, ώστε να εξακολουθεί να πιστεύει η ίδια ότι είναι και θα…είναι το…κέντρο του πλανήτη, προσπαθώντας να κρύψει επιµελώς τα πραγµατικά της σχέδια, τα οποία, για κακή της τύχη, βγήκαν στην επιφάνεια µέσω του σχεδίου για την επαναχάραξη της Μέσης Ανατολής, γνωστά και ως «σχέδιο Τσένεϊ – Ράις». Και θα εξακολουθήσει να το κάνει, όσο καιρό ακόµη της επιτρέπουν τα συµφέροντα της, που είναι πραγµατικά πολλά και διαπλεκόµενα, δηλαδή πολιτικοοικονοµικά.
Το…γελοίο όµως του πράγµατος, είναι ότι αυτό ακριβώς κάνει και η αντίπαλη πλευρά της Δύσης, δηλαδή η Ρωσία και η Κίνα, για εντελώς διαφορετικούς όµως λόγους. Από τη µία ο Πούτιν, που θέλει διακαώς να αποδυναµώσει τον µεγάλο του αντίπαλο, δηλαδή το ΝΑΤΟ, προσεταιρίζοντας την χώρα εκείνη µε τον δεύτερο τη τάξη µεγαλύτερο στρατό της δυτικής συµµαχίας και από την άλλη η Κίνα του Ζι Ζιάο Πίνγκ, η οποία και χαράσσει µέσω της Τουρκίας, τον νέο Δρόµο του Μεταξιού.
Ο Ερτογάν εδώ και δέκα κοντά χρόνια, αυτό που κάνει είναι να…αµύνεται µε µεγάλη ισχύ θα έλεγα, ενάντια στα σχέδια αυτά. Γιατί γνωρίζει καλύτερα από όλους, πως αυτά τα σχέδια δεν δηµιουργήθηκαν ευκαιριακά. Κανένα απολύτως
σχέδιο της πέραν του Ατλαντικού υπερδυνάµεως, δεν δηµιουργείται έτσι απλά για να µπεί σε κάποιο συρτάρι κάποιου φοριαµού κάποιας «µυστικής» υπηρεσίας.
Οτιδήποτε σχεδιάζεται εκεί, είτε στα υπόγεια των κτιρίων του Λάγκλεϋ, είτε σε κάποια think tank, δεν πάει στις…καλένδες. Είτε περνάει από τον σχεδιασµό στην πράξη, είτε «παγώνει» για κάποιο διάστηµα τόσο, ώστε να δηµιουργηθούν οι
καταλληλότερες συνθήκες για να εφαρµοστεί.
Η Αµερική σε κρίση, ο Ερτογάν και η Τουρκία σε άνοδο
Τον καιρό που τα σχέδια αυτά είχαν δηµιουργηθεί, επικρατούσαν εντελώς διαφορετικές συνθήκες στο παγκόσµιο γεωπολιτικό σύστηµα. Η Αµερική είχε καταστεί η απόλυτη υπερδύναµη που ήλεγχε οικονοµικά τον πλανήτη, µπορούσε να επέµβει στρατιωτικά οπουδήποτε εκείνη ήθελε, να δηµιουργεί πολεµικές εστίες οπουδήποτε υπήρχε συµφέρον να δηµιουργηθούν (Αφγανιστάν, Ιράκ, κεντρική
Αφρική), επέβαλε οικονοµικές κυρώσεις σε όποιους αντιστεκόταν στα σχέδια της και µε την δύναµη που της παρείχε η δυνατή οικονοµία της, µπορούσε να επιβάλλει και οποιοδήποτε σχέδιο την εξυπηρετούσε. Μετά την απόλυτη παγκόσµια
οικονοµική κρίση του 2008 και του κράχ που δηµιούργησε η πτώση της Lehmann Brothers Bank, τίποτε δεν της…έβγαινε. Η ελίτ της ΝΤΠ που την κυβερνούσε, ξεκίνησε απελπιστικά γρήγορα την επιχείρηση «Αραβική Άνοιξη» για να προλάβει να υλοποιήσει ένα σχέδιο που είχε στα σκαριά ανέκαθεν πριν τα πράγµατα γίνουν χειρότερα, αλλά δεν τα κατάφερε. Τίποτε δεν της «έβγαινε», το σχέδιο πήγε
«άπατο», τα αποτελέσµατα του ήταν ακριβώς τα αντίθετα από τα προσδοκώµενα και το χειρότερο, κινδύνευε να χάσει και οριστικά τον έλεγχο της περιοχής, µετά το δυναµικό come back της Ρωσίας του Πούτιν, πράγµα που τελικά συνέβη.
Παράλληλα έβλεπε και την πορεία του άλλου «µεγάλου στόχου» που είχε, δηλαδή του Ερτογάν, που είχε πραγµατικά σηκώσει υπέρµετρα το κεφάλι και προσπάθησε να τον ανατρέψει µε…εντελώς γελοιοδέστατο τρόπο. Τόσο µάλιστα γελοίο, που ανάγκασε τον τότε αµερικανό υπουργό Εξωτερικών Τζών Κέρρυ, βλέποντας τα σχετικά ρεπορτάζ στο CNN να αναφωνήσει «Μα τι κάνουν αυτοί οι ηλίθιοι;» υπονοώντας τους πραξικοπηµατίες!
Και καπάκι σε όλα αυτά, χάνει και την εξουσία από έναν…άξεστο «γελαδάρη» επιχειρηµατία µε παραφουσκωµένο λιρί, που πήρε τις εκλογές µε …περίπατο. Όλα δηλαδή είχαν πάει εντελώς στραβά για το βαθύ αµερικανικό κράτος και τη παρέα του. Εποµένως, η ανάσα που δόθηκε στον Ερτογάν ήταν τεράστια.
Η ΝΤΠ επανέρχεται, ο Ερτογάν σε απόλυτη κρίση
Μέσα σε µια τετραετία κυριολεκτικά, ο Ερτογάν κατόρθωσε και «γύρισε» το παιχνίδι συντριπτικά υπέρ του, µέσα από µια σειρά βηµάτων που τον κατέστησαν απόλυτο κυρίαρχο του πολιτικού συστήµατος στην Τουρκία. Έχοντας µεν απέναντι του το βαθύ αµερικανικό κράτος που ακόµη ήλεγχε η ΝΤΠ, αλλά από την άλλη έχοντας την απόλυτη στήριξη του νέου πλανητάρχη Ντόναλντ Τράµπ, προσπάθησε να φέρει τα πάνω κάτω στη γεωπολιτική σκακιέρα. Αφού κατηγόρησε µε σφοδρότητα την απερχόµενη κυβέρνηση Οµπάµα και τον προστατευόµενο της Φετουλάχ Γκιουλέν ως υπεύθυνους για το πραξικόπηµα εναντίον του (όλες οι πληροφορίες αυτές ήρθαν σε εκείνον εγκαίρως µέσω των µυστικών υπηρεσιών της Ρωσίας δια …χειρός Πούτιν µε απότερο σκοπό να τον προσεταιριστεί, πράγµα που
κατάφερε σχετικά), κράτησε τη χώρα του σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης για σχεδόν δύο χρόνια και µέσα σε αυτά, κατάφερε να αλλάξει το Σύνταγµα και το πολίτευµα της Τουρκίας από πρωθυπουργικό σε προεδρικό, δίνοντας σχεδόν όλες τις εξουσίες στον Πρόεδρο και καθιστώντας τον σχεδόν «Σουλτάνο», καθάρισε την δηµόσια διοίκηση και τον στρατό µέσω ενός απίστευτου προγκρόµ εναντίον όλων όσων υπήρχαν υποψίες ότι ήταν οπαδοί του Γκιουλέν ή ότι συµµετείχαν στο πραξικόπηµα εναντίον του, να αγοράσει το απόλυτο αντιαεροπορικό σύστηµα S400 από τους Ρώσους εξευτελίζοντας σχεδόν την αµερικανική υπερδύναµη, να συνεργαστεί µε σχετική επιτυχία µε την Ρωσία του Πούτιν και το Ιράν στη Συρία µέσω δύο στρατιωτικών επιχειρήσεων, αυτών του «Κλάδου Ελαίας» και «Ασπίδα του Ευφράτη» (και οι δύο αυτές επιχειρήσεις είχαν επίσης και την ανοχή της Ρωσίας), να αναγκάσει τον Τράµπ να του επιτρέψει να προχωρήσει σε δηµιουργία ζώνης 20 χλµ µέσα στη Συρία εκδιώκοντας τους Κούρδους, συµµάχους των ΗΠΑ στον πόλεµο εναντίον του ISIS, να προκαλεί Ελλάδα και Κύπρο αλωνίζοντας µε τα πολεµικά του πλοία και τα γεωτρύπανα του την ΑΟΖ της Κύπρου και της δυνητικής ΑΟΖ της Ελλάδας, να µπεί δυνατά στον πόλεµο της Λιβύης, παίρνοντας το µέρος της ετοιµόρροπης κυβέρνησης Σάρατζ, να προσπαθήσει να δηµιουργήσει «τετελεσµένο» µέσω ενός τουρκολυβικού µνηµονίου για µελλοντική χάραξη ΑΟΖ µεταξύ Τουρκίας – Λιβύης το οποίο και έλαβε χώρα µερικής επισηµοποίησης αφού κατατέθηκε στον ΟΗΕ, να φέρει σε δύσκολη θέση τον µέχρι εκείνη τη στιγµή επικείµενο νικητή στρατάρχη Χάφταρ µε τις δυνάµεις που µετέφερε µαζικά στη Λιβύη προς ενίσχυση του στρατού του Σάρατζ (οπλισµό, χιλιάδες τζιχαντιστές από Συρία, αεροπορική δύναµη, πολεµικά drones), να επωφεληθεί της ανυπαρξίας των
ΗΠΑ στην περιοχή και να δηµιουργήσει σοβαρότατο πρόβληµα µε την Ελλάδα απειλώντας την µε πόλεµο, να φέρει σε δύσκολη θέση την ίδια τη Γαλλία η οποία µε τη σειρά της αντιτάχθηκε ευθέως στα σχέδια του δηµιουργώντας ένα πλαίσιο συµµαχίας µε Ελλάδα, Κύπρο, Αίγυπτο και Ισραήλ, να δηµιουργήσει ακόµη και πόλεµο µεταξύ Αρµενίας και Αζερµπαϊτζάν µε αφορµή το χρόνιο πρόβληµα του
Ναγκόρνο Καραµπάχ, φέρνοντας σε τροµερά δύσκολη θέση τη Ρωσία πλέον και φυσικά την έντονη προεργασία για την …ένωση πολλών µουσουλµανικών χωρών (Πακιστάν, Κασµίρ, Μπαχρέϊν, Κατάρ, Υεµένη, Σοµαλία, Σουδάν) της Ασίας και της Αφρικής υπό την σκέπη της Τουρκίας, µε σκοπό τη δηµιουργία ενός Μουσουλµανικού Τόξου µε αρχηγό και «Χαλίφη» τον ίδιο.
Μια απίστευτη ροή γεγονότων και καταστάσεων, που έγιναν µε την απόλυτη συναίνεση και ανοχή του Αµερικανού Προέδρου Τράµπ αλλά και την «συνεπικουρία» της πανδηµίας του κορωναϊού, η οποία σχεδόν αδρανοποίησε όλο το δυναµικό της Δύσης και ευνόησε πλήρως τον νεο-Σουλτάνο και τις επιδιώξεις του.
(Εδώ θα ανοίξω µια παρένθεση αναφέροντας πως τέτοιος κατακλυσµός γεγονότων σε τόσο σύντοµο χρονικό διάστηµα που προκλήθηκαν από µια συγκεκριµένη χώρα, απαντήθηκαν µόνο δύο φορές κατά τη διάρκεια της δεύτερης χιλιετίας µετά Χριστόν. Η πρώτη µε την άνοδο στην εξουσία της Γαλλίας του Ναπολέοντος του Α’ στις αρχές του 19ου αιώνα και των γεγονότων που ακολούθησαν και η δεύτερη µε την άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην ξεπεσµένη Γερµανία της µεσοπολεµικής περιόδου της τρίτης δεκαετίας του 20ού αιώνα. Η τρίτη, είναι η περίοδος Ερτογάν στην Τουρκία που ζούµε σήµερα. Αυτό που σας κατέθεσα, ερµηνεύστε το όπωςεσείς θέλετε. Κλείνει η παρένθεση.)
Ωστόσο, η «παρέα» της ΝΤΠ, δεν έµεινε µε σταυρωµένα χέρια. Με αιχµή του δόρατος το κόµµα των Δηµοκρατικών και έχοντας ως εργαλείο τη µαχητικότητα τόσο του γερουσιαστή και φιλέλληνα Ρόµπερτ Μενέντεζ, όσο και άλλους γερουσιαστές και από τους δύο κοµµατικούς χώρους και δηµιουργούν τον νόµο CAATSA (Νόµος για την Αντιµετώπιση των Αντιπάλων της Αµερικής µέσω
Κυρώσεων) ο οποίος ρυθµίζει την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ και την προστασία των συµφερόντων της ανά τον πλανήτη, ο οποίος µεταξύ άλλων, προβλέπει αυστηρότατες κυρώσεις σε όποια χώρα που ανήκει σε δυτικό συνασπισµό να προµηθευτεί οπλικά συστήµατα που απειλούν την συµµαχία του ΝΑΤΟ και την ασφάλεια των ΗΠΑ, φωτογραφίζοντας την ίδια την Τουρκία και την αγορά των S400.
Παρ’ όλες όµως τις προσπάθειες των Δηµοκρατικών τόσο µε την υπερψήφιση νόµων, όσο και την ασφυκτική πίεση που άσκησαν στον Τράµπ για άµεση αναχαίτιση του Ερτογάν και της νεοθωµανικής πλέον Τουρκίας, ο αµερικανός πρόεδρος δεν «λύγισε» και εξακολούθησε να στηρίζει µε παρρησία τον «φίλο» του.
Οι νεοταξίτες όµως δεν έµειναν µόνο στα τυπικά. Στην κυριολεξία, ξεσήκωσαν όλο τον ελεγχόµενο από αυτούς τύπο και ΜΜΕ εναντίον του Ερτογάν, τα οποία ΜΜΕ µέσω µιας σειράς άρθρων γνώµης και ρεπορτάζ, κατακεραύνωναν την ίδια την Τουρκία και ειδικά τον Πρόεδρο της, τον οποίο και «στόλιζαν» κανονικά µε απαξιωτικά «κοσµητικά», αλλά και βαριές εκφράσεις. Μάλιστα η εφηµερίδα Wall
Street Journal χαρακτήρισε σε άρθρο της το 2018, τον Ερτογάν ως…δεύτερο «Χίτλερ» και υπ’ αριθµό 1 εχθρό πλέον της Αµερικής, απαιτώντας από τον Τράµπ την άµεση αποποµπή του από το ΝΑΤΟ, τοποθετώντας την Τουρκία στις χώρες του άξονα του Κακού µε µη αναστρέψιµη πορεία. Καµµιά από αυτές δεν είχε άδικο.
Όλα όσα του καταλόγιζαν, ήταν απολύτως ορθά και ουδεµία υπερβολή δεν υπήρχε.
Στο µεταξύ, οι νεοταξίτες ξεκίνησαν και τον λεγόµενο οικονοµικό πόλεµο ενάντια στην Άγκυρα µε συνεχείς υποτιµήσεις της τουρκικής λίρας λόγω των πολύ χαµηλών επιτοκίων από µεγάλους οίκους αξιολόγησης και σε µια προσπάθεια αναχαίτισης της φρενήρης πορείας της Τουρκίας, δηµιουργώντας µια τεράστια οικονοµική κρίση στη χώρα, φτωχοποιώντας ένα πολύ µεγάλο µέρος του πληθυσµού της. Ο
Ερτογάν όµως έδειχνε και δείχνει ακόµη εξαιρετικές αντοχές παίζοντας πολλαπλά, είτε το παιχνίδι των εκβιασµών εργαλειοποιώντας τους λαθροµετανάστες µε σκοπό τον άµεσο εκβιασµό προς την ΕΕ αποσπώντας τεράστια ποσά και από την άλλη, «πουλώντας» πολλά από τα «ασηµικά» της χώρας στον εµίρη του Κατάρ, ο οποίος µε τη σειρά του τον ενίσχυσε µε άµεση ρευστότητα.
Η επέλαση του κορωναϊού, αφ’ ενός δηµιούργησε µεγάλα προβλήµατα στην τουρκική κοινωνία, αφ’ ετέρου όµως έδωσε την ευκαιρία στον Ερτογάν να επισπεύσει µε µεγάλη ταχύτητα τους στόχους του για πλήρη επικράτηση τόσο στην Ανατολική Μεσόγειο, όσο και στον Καύκασο, µε σκοπό να ισχυροποιήσει τη χώρα καθιστώντας την «απόρθητη» και «αλώβητη» από οποιαδήποτε «αναποδιά» αλλά
και τη θέση του ως …ισόβιου προέδρου, εκµεταλλευόµενος τόσο την φοβερή παγκόσµια κρίση που προκλήθηκε από την πανδηµία, όσο και την πλήρη αδρανοποίηση της Αµερικής λόγω της κρισιµότατης εκλογικής µάχης.
Μετά και την, µερική έστω, επικράτηση του στο Ναγκόρνο Καραµπάχ, οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν µε την τελική επικράτηση των νεοταξιτών και του Τζό Μπάϊντεν, έχοντας παράλληλα δεί και τα πρώτα σηµάδια για το τι πρόκειται να ακολουθήσει.
Η Google, η Apple και τα…άλλα «τεχνοκρατικά» παιδιά
Μετά την 4η Νοεµβρίου του 2020, επιτρέψτε µου να πω πως η κλεψύδρα για την Τουρκία, ρέει αντίστροφα. Ο Τράµπ πλήρωσε ακριβά τον υπερφιαλισµό του, µη υπολογίζοντας ορθά αφ’ ενός τις συνέπειες που θα µπορούσε να έχει µια επικίνδυνη «φιλία» µε έναν άκρως επικίνδυνο ηγέτη και αφ’ ετέρου, µη αξιολογώντας επίσης ορθά µια αναµέτρηση που έλεγε πως είχε στο…τσεπάκι του, αλλά ούτε και τις
συνέπειες που προκάλεσε η επέλαση της πανδηµίας στην υπερδύναµη.
Η προεκλογική εκστρατεία που έκανε και που περιελάµβανε έναν πακτωλό υποσχέσεων στο Ελληνο-Αµερικανικό λόµπι, δεν έπεισε απ’ ό,τι φάνηκε, τους οµογενείς, οι οποίοι έχοντας ως µπούσουλα την τετραετή φιλοερτογανική πολιτική του απερχόµενου προέδρου, ψήφισαν οµοθυµαδόν Μπάϊντεν, ελπίζοντας πως η επαναφορά στην εξουσία των Δηµοκρατικών, θα έδινε µια διαφορετική πνοή στην
πορεία των Ελληνοτουρκικών. Δεν µπορώ να ξέρω το κατά πόσον επιρρέασε αυτό καθ’ αυτό το γεγονός την αναµέτρηση, αλλά αυτό που σίγουρα ξέρω (ως µέλος κι εγώ της οµογένειας) είναι ότι πολύ λίγοι από τους οµογενείς µας, ένα πολύ µικρό ποσοστό για να ακριβολογούµε, ψήφισαν εκ νέου τον Τράµπ. Οπότε, ο απερχόµενος πλέον πρόεδρος, έχασε µια µεγάλη δεξαµενή ψήφων, εντελώς …
«τσάµπα και βερεσέ» που λέει κι ο λαός, για χάρη κάποιων προσωπικών συµφερόντων ή ακόµη και µιας φιλίας που δεν είχε επί της ουσίας µέλλον.
Αντιλαµβάνοµαι πως το σχέδιο του ήταν η τελική επίθεση προς τη Κίνα ακόµη και µε πόλεµο και χρειαζόταν σε αυτό το σχέδιο οπωσδήποτε τη συµµετοχή της Τουρκίας αλλά και της Ρωσίας, αλλά κάτι τέτοιο αποδείχθηκε ανέφικτο στη πράξη.
Δεν άκουσε τους συµβούλους του που προσπαθούσαν να του αλλάξουν γνώµη σε πολλά πράγµατα, ακολουθώντας µόνο τη δική του «διαίσθηση», η οποία τον διέψευσε στο τέλος. Και όλα αυτά του στοίχισαν την ήττα. Το ελληνικό λόµπι του γύρισε τη πλάτη, όπως και το αρµενικό για να είµαστε ειλικρινείς επειδή όχι µόνο δεν επικύρωσε το ψήφισµα της Γερουσίας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας των
Αρµενίων, αλλά και το ότι δεν έκανε απολύτως τίποτε για να σταµατήσει τον «φίλο» του όταν αυτός επιτίθεντο εναντίον των Αρµενίων του Αρτσάχ µαζί µε τους Αζέρους. Και το Αρµενικό λόµπι είναι εξ’ ίσου ισχυρό, µαζί µε το εβραϊκό και το ελληνικό στις ΗΠΑ. Λάθη που ένας ηγέτης του βεληνεκούς του Τράµπ, δεν θα έπρεπε να κάνει. Λάθη που µέτρησαν πάρα πολύ για την αµερικανική κοινωνία.
Ο Ερτογάν, µε το που επισηµοποιήθηκαν τα τελικά αποτελέσµατα των αµερικανικών εκλογών, βλέπει την καταιγίδα, ιδίως τις τελευταίες µέρες που περνάµε – να έρχεται µε ταχύ βήµα. Από τη µία, τόσο το «περίεργο» ταξίδι του Μάϊκ Ποµπέο στην Τουρκία µε σκοπό να επισκεφθεί το Οικουµενικό Πατριαρχείο και να συνοµιλήσει µε τον ίδιο τον Πατριάρχη αγνοώντας επιδεικτικά κάθε Τούρκο
αξιωµατούχο σε βαθµό υψίστης προσβολής προς την ίδια την Τουρκία και από την άλλη οι νέες εξελίξεις µε την τελική ενεργοποίηση του νόµου CAATSA µέσω του νοµοσχεδίου που κατέθεσαν οι Δηµοκρατικοί µε επικεφαλής τον Ρόµπερτ Μενέντεζ και που δεσµεύει πλέον τον νέο Πρόεδρο Μπάϊντεν για την επιβολή σκληρών κυρώσεων στην Τουρκία για τους S400, φέρνουν τον Ερτογάν σε δεινή θέση.
Και να ήταν µόνο αυτό…
Πριν από µερικές µέρες και µάλιστα σχεδόν ταυτόχρονα, δύο από τους µεγαλύτερους κολοσσούς της παγκόσµιας τεχνολογίας, η Google και η Apple, έκαναν τον Ερτογάν…Τούρκο από θυµό! Και για να γίνω πιο συγκεκριµένος, η Google από τη δική της πλευρά, στους χάρτες της, καταργεί εντελώς ξαφνικά τα τουρκικά ονόµατα πόλεων της Τουρκίας αντικαθιστώντας τα µε …τα πραγµατικά τους, δηλαδή µε τα…ελληνικά ονόµατα(!) προκαλώντας µικρό…χάος στα τουρκικά GPS! Με το που έγινε γνωστό το συµβάν, η Τουρκία δια στόµατος Καλίν, διαµαρτυρήθηκε έντονα προς τον τεχνολογικό γίγαντα, απειλώντας µε αποκλεισµό την Google από τον τουρκικό κυβερνοχώρο αν δεν αποκατασταθεί το ταχύτερο η…µικρή(;) αυτή βλάβη. Βεβαίως, η Google µπροστά στην απειλή αυτή ανταποκρίθηκε σχεδόν άµεσα, αλλά η…ζηµιά είχε ήδη γίνει. Και καθώς, όπως άλλως τε ξέρουµε όλοι, η Google ανήκει σχεδόν…ολόψυχα στην παρέα της ΝΤΠ, οι εντυπώσεις έχουν µείνει, αλλά και τα µηνύµατα που απορρέουν από µια τέτοια ενέργεια δεν πρέπει να µείνουν αµετάφραστα.
Ήθελε µέσω αυτής της ενέργειας, κάποιο µεγαλοστέλεχος της εταιρίας, να στείλει…ένα µήνυµα προς την τουρκική πλευρά, υπονοώντας πως…τα εδάφη αυτάθα επιστρέψουν πίσω στους νόµιµους κατόχους; Ήταν κάποια…φάρσα; Ουδείς γνωρίζει. Πάντως, είναι βέβαιο πως η τουρκική νεοθωµανική νοµενκλατούρα ένοιωσε πολύ άσχηµα βλέποντας µια τέτοια εξέλιξη.
Η Apple µε τη σειρά της, µόλις πέντε µέρες µετά την εξέλιξη αυτή, «εξαφανίζει» από τους χάρτες της την…Τουρκική Δηµοκρατία της…Βορείας Κύπρου, δηλαδή µ’
άλλα λόγια, εξαφάνισε το ψευδοκράτος, παρουσιάζοντας την Κύπρο ξανά ενωµένη και χωρίς την διαχωριστική γραµµή που χωρίζει τα κατεχόµενα από το υπόλοιπο νησί!
Έξαλλος ένας Τούρκος χρήστης του Tweeter, ανεβάζει το επίµαχο tweet και …φωνάζει επιδεικτικά στους ακόλουθους του να µποϊκοτάρουν µε κάθε τρόπο την Apple, τις υπηρεσίες και τα προϊόντα της, γιατί λέει…υπονοµεύει την Τουρκία µε κάθε τρόπο!
Το συγκεκριµένο θέµα βέβαια, πιθανόν να είναι απόρροια του πρώτου, δηλαδή της
Google, διότι η Apple µε τη σειρά της, έχει δηλώσει πως συνεργάζεται σε στενό
βαθµό µε τις υπηρεσίες της Google όσον αφορά το application “Apple Maps”, οπότε
ο…ένοχος να είναι µόνο η Google και όχι η ίδια η Apple, αλλά ποιός νοιάζεται στην
τελική. Οι νεοταξίτες, έδειξαν µε πολλούς τρόπους, όπως έχω περιγράψει και πιο
πάνω, πως ο στόχος τους έχει ήδη µπεί προς υλοποίηση. Η επιχείρηση «Διάλυση
της Τουρκίας» έχει ήδη αρχίσει….
Τι µας περιµένει, κι εννοώ την Ελλάδα ασφαλώς, από ‘δω και πέρα;
Πολύ καλή ερώτηση, αλλά δύσκολο πολύ να απαντηθεί. Κατά πρώτον, θα πρέπει να περιµένουµε ως τις 20 του Γενάρη, όταν και ο νέος πρόεδρος ή πιο …γλαφυρά, η νέα µαριονέτα της ΝΤΠ, αναλάβει τα καθήκοντα του. Όταν δηλαδή κληθεί να επιβάλλει (εντός 30 ηµερών από την επικύρωση της Γερουσίας του νοµοσχεδίου, λέει η νοµοθεσία) τις κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας που ψηφίστηκαν πριν λίγες
µέρες. Και η προθεσµία των 30 ηµερών λήγει ακριβώς λίγες µέρες πριν την ορκωµοσία, που σηµαίνει πως ο νέος Πρόεδρος µε το που θα καθίσει στην προεδρική καρέκλα στο Οβάλ Γραφείο, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι ακριβώς αυτό! Θα το κάνει; Για να δούµε!
Κατά δεύτερον, επειδή ο Ερτογάν είναι απίστευτα στριµωγµένος, τόσο στο εσωτερικό της χώρας του µε την οικονοµία να είναι έτοιµη προς κατάρρευση και τον Κιλιντσάρογλου να τον περιµένει στη γωνία αφ’ ενός και αφ’ ετέρου όσον αφορά τις εξελίξεις µε την ΕΕ, την επικείµενη σύνοδο κορυφής, τη Γαλλία αλλά και τις ΗΠΑ, τα περιθώρια έχουν στενέψει δραµατικά γι’ αυτόν. Δεν είναι τυχαίο που
προχτές ο Ερτογάν «στόλισε» κυριολεκτικά µε ένα σκασµό «κοσµητικά» τον Μακρόν και την πολιτική του όσον αφορά την Ανατολική Μεσόγειο, τη Λιβύη και το Αρτσάχ (Ναγκόρνο Καραµπάχ) από τη µία και από την άλλη για τη συµµετοχή του πλήρης δυνάµεως στην άσκηση ΜΕΔΟΥΣΑ. Είναι φανερός ο εκνευρισµός του, γιατί δεν του βγαίνει τίποτε στα άµεσα σχέδια του.
Ο Σάρατζ στη Λιβύη, κάνει τα αδύνατα δυνατά πλέον στο να τον ξεφορτωθεί (τώρα που γλύτωσε το τοµάρι του). Παρά το γεγονός ότι βρίσκεται πλέον µε υπηρεσιακή κυβέρνηση και ήδη τελεί υπό παραίτηση, ο Ερτογάν εξακολουθεί να στέλνει στρατό και όπλα στη χώρα παράνοµα, µε απρόβλεπτες συνέπειες για το µέλλον. Οι «κακές» πολιτικές γλώσσες λένε για προετοιµασία εµφυλίου µε συνεπικουρία τουρκική κι αν αυτό πραγµατικά συµβεί, θα γίνει αληθινό µακελειό, που αναπόφευκτα θα
επιρρεάσει δυσµενώς την Ελλάδα.
Από την άλλη, ο παµπόνηρος Τουρκαλάς, βάζει τον Τσαβούσογλου να …βρυχηθεί άλλη µια φορά εναντίον της Ελλάδας, επ’ αφορµή της ασκήσεως ΜΕΔΟΥΣΑ (Ελλάδα, Γαλλία, Κύπρος, Αίγυπτος), ξερνώντας κυριολεκτικά χολή εναντίον µας (για τη Γαλλία και την Αίγυπτο τσιµουδιά) φωνάζοντας για…κακοµαθηµένα παιδιά (εµείς δηλαδή) που τορπιλίζουν τον διάλογο και προσπαθούν µε µαξιµαλιστικές
ενέργειες(!) να …αναγκάσουν την Τουρκία να …αποποιηθεί των δικαιωµάτων της στο…Καστελλόριζο(!!) και στην τουρκική ΑΟΖ (!!!).
Ο εκνευρισµός φέρνει παράνοια και η παράνοια…απελπισµένες ενέργειες. Λογικά, και µε βάση την προετοιµασία τη δική µας (όλος ο στρατός σε επιφυλακή, συνεχείς ασκήσεις, η ΠΑ µας σε πλήρη ετοιµότητα), η όποια επιθετική ενέργεια εκ µέρους της Άγκυρας θα πληρωθεί µε πολύ βαρύ κόστος. Παρά το ότι είµαστε σε δεινή θέση και εµείς µε τα διάφορα lockdown και τις απίστευτες παλινωδίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη σχετικά µε την οικονοµική κίνηση εν µέσω εορτών, ο στρατός µας είναι άκρως ετοιµοπόλεµος και µε µεγάλη αποτρεπτική ισχύ. Οπότε, µε βάση τη λογική, δεν θα αποτολµηθεί κάτι τώρα από την άλλη πλευρά.
Με βάση όµως αυτά που έχει ήδη κάνει ο Ερτογάν ως κινήσεις… «καλής θελήσεως» (απόσυρση Uruç Reis στην Αττάλεια, µηδαµινές παραβιάσεις, κάλεσµα συνεχώς για διάλογο κλπ) πιθανόν να ελπίζει σε αναστολή κυρώσεων µε πρωτοβουλία γερµανική ή έναν πιθανό πειθαναγκασµό της Αθήνας για διάλογο στη λεγόµενη Πενταµερή (για το κυπριακό) και εφ’ όλης της ύλης χωρίς όρους. Ό,τι δηλαδή
προλάβει και κατοχυρώσει ο Ερτογάν πριν ξεσπάσει η θύελλα που τον ζυγώνει.
Ίδωµεν.
Αυτό που είναι βέβαιο στο τέλος, είναι ότι η Τουρκία µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχει ήδη µπεί σε τροχιά διάλυσης. Δεν µπορώ να προσδιορίσω χρόνο, αλλά µπορώ να πω µε βεβαιότητα ότι θα είναι βραχύς. Οι νεοταξίτες βιάζονται µε τη σειρά τους και τα σχέδια που καλούνται να υλοποιήσουν, δεν εφαρµόζονται εύκολα. Και το κυριότερο, αυτά τα πράγµατα δεν λύνονται «µε τη πένα». Λύνονται µε τα όπλα.
Ο Θεός να µας φυλάει και η Παναγιά να µας προστατέψει σε τούτες τις πραγµατικά
δύσκολες στιγµές που περνάµε…
sergioschrys@outlook.com
